Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2013r. w Suwałkach

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 17 grudnia 2012 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17.12.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 153 poz.1227 ze zm.) odmówił K. K. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z uwagi na brak stwierdzonej całkowitej niezdolności do pracy.

W odwołaniu K. K. domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezgodności do pracy. W tym zakresie powołała się na zły stan zdrowia, który utrudnia jej codzienne funkcjonowanie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

K. K. (ur. (...)) od 25.12.1999r. do 31.01.2020r. była uprawniona do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy a od 01.02.2002r. do 31.01.2014r. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 18.10.2012r. odwołująca wystąpiła z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 21.02.2012r. przyznano jej prawo do renty z tytułu częściowej niezgodności do pracy do 31.01.2014r.

Lekarz orzecznik oraz komisja lekarska ZUS nie stwierdzili u odwołującej całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd poczynił ustalenia, co do aktualnego stanu zdrowia wnioskodawczyni, dopuszczając na tę okoliczność dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych odpowiednich specjalności, mając na uwadze rodzaj rozpoznanych u niej schorzeń. Biegli zostali zobowiązani do wypowiedzenia się czy odwołująca jest całkowicie czy też częściowo niezdolna do pracy oraz czy jest to niezdolność stała czy okresowa.

Biegli lekarze sądowi z zakresu psychiatrii, psychologii, neurologii i gastrologii przed wydaniem opinii zapoznali się ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją medyczną oraz przeprowadzili badanie wnioskodawczyni. Rozpoznali u niej schorzenia psychiatryczne, gastrologiczne, kardiologiczne oraz neurologiczne i zaopiniowali, iż ich przebieg i zaawansowanie powodują u niej częściową niezdolność do pracy, która ma charakter okresowy i trwać będzie do końca stycznia 2014r. Biegli wskazali na stabilizację stanu zdrowia odwołującej na poziomie częściowej niezdolności do pracy. Podstawę tej niezdolności stanowią schorzenia o podłożu psychiatrycznym.

Sąd zważył, co następuje:

Jak stanowi art. 61 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 153 poz.1227 ze zm.) prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Odwołująca nadal legitymuje się prawem do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Domagała się natomiast uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy.

Jak stanowi art. 12 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS niezdolność do pracy powoduje utratę zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje jej odzywania po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2 art. 12), natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3).

Ocena następuje w oparciu o przesłanki wyrażone w art. 13 ust.1 ustawy, a są nimi: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Kwestię całkowitej niezdolności do pracy Sąd rozważył bazując przede wszystkim na opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu schorzeń, na które cierpi wnioskodawczyni. Biegli nie stwierdzili, jak domagała się tego odwołująca, aby jej obecny stan zdrowia czynił ją całkowicie niezdolną do pracy. Opinia była jednoznaczna w zakresie rozpoznanych schorzeń oraz istnienia dalszej okresowej częściowej niezdolności do pracy. Konkluzje opinii są zgodne, stanowcze i jednoznaczne. Sąd uznał ją za wiarygodny dowód w sprawie i uwzględnił w całości zawarte w niej wnioski.

Odwołująca nie przedstawiła merytorycznych zarzutów, co do rozpoznania
i konkluzji opinii, a subiektywne odczucia nie stanowią podstawy do uwzględnienia odwołania. Przy ocenie niezdolności do pracy o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej
i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (tak Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu wyroku z dnia 24.08.2010r. sygn.I.UK.64/10, LEX 653663).

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc orzeczono,
jak w sentencji.

mt

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)