Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Alicja Dziekańska SO Renata Puchalska (spr.) SO Paweł Kieta
Protokolant:	protokolant sądowy Ilona Jagiełło-Zając

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) sp. z o. o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 29 października 2015 r., sygn. akt VIII GC 292/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 2 i zasądza od pozwanego (...) sp. z o. o. w W. na rzecz powoda A. S. 12.841,08 złotych (dwanaście tysięcy osiemset czterdzieści jeden złotych 08/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz w pkt 3 i ustala, że powód ponosi koszty procesu w 16 % a pozwany w 84 %, pozostawiając ich ostateczne rozliczenie referendarzowi w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie;

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

III.  ustala, że powód ponosi koszty postępowania apelacyjnego w 28 % a pozwany w 72 %, pozostawiając ich ostateczne rozliczenie referendarzowi w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie;

SSO Renata Puchalska

SSO Alicja Dziekańska

SSO Bernard Litwiniec

Sygn. akt XXIII Ga 217/16

UZASADNIENIE

Powód A. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 30.464,22 zł, na którą składają się: kwota 27.012,28 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od 8 marca 2013 r. do dnia zapłaty i kwota 3.451,94 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od 17 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z 29 października 2015 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie umorzył postępowanie co do kwoty 12.771,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami w łącznej kwocie 3339,06 zł, w pozostałym zakresie oddalił powództwo nadto rozstrzygnął o kosztach procesu szczegółowe ich rozliczenie pozostawiając referendarzowi sądowemu.

Sąd Rejonowy ustalił, że 25 lipca 2012 r. pomiędzy N. jako zamawiającym lub spółką a A. S. jako agentem została zawarta umowa o świadczenie usług, na podstawie której A. S. jako agent zobowiązał się do wykonywania usług, w tym usług powiązanych, które ze względu na ich charakter są niezbędne dla prawidłowego i ekonomicznie uzasadnionego funkcjonowania prac rozwoju spółki (pozwanego) szczegółowo opisanych w §1 ust. 1 umowy.

Zgodnie z § 2 ust. 9 umowy, co miesiąc agent opracuje i dostarczy spółce dokument z liczbą godzin poświęconych na świadczenie Usług w poprzednim miesiącu. Dokument Świadczonych Usług będzie również zawierał (i) szczegółową liczbę godzin poświęconych każdemu Projektowi (...) (ii), opis wykonywanych usług ( (...)) Zatwierdzone Wydatki (zdefiniowane w klauzuli 5.3), Wydatki na Samochód (zgodnie z definicją w klauzuli 5.4 poniżej) oraz Koszty Telefonu (zgodnie z definicją w klauzuli 5.2 poniżej) oraz (iv) wszelkie inne istotne informacje lub komentarze Agenta. Na podstawie Dokumentu dotyczącego Świadczonych Usług, Spółka wypłaci Wynagrodzenie (zgodnie z definicją w klauzuli 5.1 poniżej) wspólnie ze zwrotem wymienionych poniesionych kosztów Agenta. Powyższy dokument powinien zostać przedstawiony Spółce co najmniej trzy (3) dni przed wystawieniem odpowiedniej faktury przez Agenta.

Stosownie do § 5 ust. 1-7 umowy, zamawiający zobowiązał się zapłacić za świadczenie usług zryczałtowaną kwotę 21.000 zł miesięcznie w zakresie, w jakim usługi są świadczone. Kwota Wynagrodzenia powiększona będzie o wartość odpowiedniej stawki VAT, dodaną na fakturze za Usługę. Dodatkowo zamawiający będzie zwracać agentowi koszty prowadzenia biura w domu do czasu jego użytkowania przez agenta w celu świadczenia Usług, w wysokości 660 zł miesięcznie, pod warunkiem że Usługi są świadczone w danym miesiącu („Koszty Biura w (...)). Podobnie - zamawiający wypłaci agentowi, wraz z Wynagrodzeniem koszty poniesione przez agenta w wyniku wykonanych połączeń telefonicznych do Zamawiającego lub niezbędnych do wykonania Usługi ( (...)). Aby zwrócić Koszty Telefonu agent dostarcza zamawiającemu kopię faktury firmy telefonicznej zawierającej opis rozmów telefonicznych wychodzących i przychodzących ze szczegółami dotyczącymi numerów i czasu trwania rozmów (ust. 2 umowy). Wynagrodzenie będzie powiększone o kwotę wydatków i kosztów poniesionych przez Agenta w związku ze świadczeniem Usług za poprzedni miesiąc, innych niż Koszty Biura w Domu i Koszty Telefonu, pod warunkiem, że takie koszty są zgodne z wewnętrznymi zasadami Grupy N. lub Spółki w zakresie dodatków lub (b) zostały pisemnie zatwierdzone przez Spółkę przed ich poniesieniem (….) (ust. 3 umowy). Spółka będzie również płacić Agentowi kwotę 0,88 PLN/km w przypadku używania prywatnego samochodu do świadczenia Usług („Koszty Samochodu). W celu płatności Zatwierdzonych Dodatków, Kosztów Samochodu i Kosztów Telefonu Agent dostarcza w Dokumencie Świadczonych Usług wymienionym w klauzuli 2.10 poniżej kwotę w/w kosztów, ich szczegóły i ich zatwierdzenia przez Zamawiającego. Jeżeli istnieje rozbieżność między stronami w odniesieniu do takich wydatków ( (...)), Agent nie będzie zawierał wspomnianych Kosztów Kwestionowanych w odpowiednich fakturach i Strony rozważą sporną kwotę w dobrej wierze w celu znalezienia wspólnego rozwiązania. W związku z tym Spółka będzie tylko wypłacać niekwestionowane kwoty kosztów Zatwierdzonych D., Kosztów Samochodu i Kosztów Telefonu wspólnie z opłatami związanymi z Usługami świadczonymi każdego miesiąca (ust. 5 umowy). Wynagrodzenie wypłaca się na podstawie faktury wystawionej przez Agenta w ciągu 7 dni od otrzymania przez Zamawiającego faktury (ust. 6 umowy).

Zgodnie z § 8 ust. 1 umowy, każda ze stron może w dowolnym czasie wypowiedzieć niniejszą umowę poprzez złożenie drugiej stronie trzymiesięcznego (3) pisemnego wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia jest liczony od daty otrzymania zawiadomienia przez drugą stronę. Ponadto każda ze stron ze stron ma prawo do wypowiedzenia Umowy przed 31 marca 2013 r. z jednomiesięcznym (1) okresem wypowiedzenia, bez konieczności jego umotywowania, poprzez pisemne zawiadomienie drugiej Strony.

A. S. zajmował u pozwanego stanowisko country managera. Pracował w G.. Raz z tygodniu dobywały się spotkania w G. w siedzibach współpracujących z pozwanym developerów. Pozwany postanowił zakończyć współpracę z powodem, ponieważ był niezadowolony z jego pracy. A. S. został poproszony o wykonanie analizy sytuacji i planu działania dotyczącego tego co należałoby poprawić. A. S. przedstawił N. bardzo ograniczoną stronę z planem działania, którym to planem strona pozwana była rozczarowana. Plan był przedstawiony w listopadzie 2012 r. Wobec tego w trakcie drugiego pobytu w Polsce, J. M. J. i J. G. (...) spotkali się z A. S. i poinformowali go, że ten plan jest niezadawalający oraz ponownie wytłumaczyli mu czego N. oczekuje. J. G. (...)wysłał powodowi email ze wskaźnikami planu działania a J. M. J. pod koniec grudnia wysłał kolejny email z jeszcze obszerniejszymi szczegółami. W spotkaniu uczestniczył też pan J., to spotkanie miało miejsce w listopadzie 2012r. i miało na celu zmotywowanie A. S.. Widząc że nie ma z jego strony żadnej reakcji, w styczniu 2013r. J. M. J. przedstawił właścicielowi pozwanej spółki raport, w którym zaproponował zakończenie umowy o prace z A. S.. Prezes spółki przychylił się do jego sugestii, prawnik pozwanej spółki – (...) przygotowała list dotyczący rozwiązania umowy i miała się skontaktować z prawnikami pozwanego w Polsce. Członkowie zarządu pozwanego postanowili wręczyć A. S. wypowiedzenie osobiście przy okazji kolejnej wizyty w Polsce. W celu wypowiedzenia umowy J. M. J. i J. G. (...) przyjechali z Hiszpanii a pan T. H. z W. i zatrzymali się w S.. W dniu 3 lutego 2013 r. T. H. został poinformowany o tym, że rozmowa z A. S. ma się odbyć następnego dnia i w czasie tej rozmowy ma zostać wręczone mu wypowiedzenie.

W dniu 4 lutego 2013 r. J. M. J. i J. G. de la Camara wręczyli powodowi wypowiedzenie umowy. Uczestnicy spotkania uzgodnili, że przekażą informację osobom trzecim o rozwiązaniu umowy za porozumieniem stron. Termin wypowiedzenia miał wynosić miesiąc. A. S. przyjął wypowiedzenie i zapytał czy może je przeanalizować. J. M. J. i J. G. de la Camara zgodzili się na tą prośbę. Po powrocie do hotelu, tej samej nocy powód wysłał do J. M. J. maila, w którym napisał, że nie rozumie powodów wypowiedzenia i że J. M. J. nie jest poinformowany o całości pracy jaką on wykonuje. A. S. nie podpisał kopii wypowiedzenia, jakie otrzymał od J. M. J. i J. G. de la Camara, lecz przedstawił umowę rozwiązującą pracę przygotowaną przez niego. Była to kopia wypowiedzenia pozwanego, ale różniła się tym że to on a nie pozwany ją sporządził. W miejscu, gdzie pozwany napisał, że okres wypowiedzenia wynosi miesiąc A. S. wpisał trzymiesięczny okres wypowiedzenia. J. M. J. odmówił przyjęcia tego pisma, bowiem było ono niezgodne z ustaleniami stron. J. M. J. i J. G. de la Camara zeskanowali wypowiedzenie, które uzgodnili i wysłali A. S. emailem w dniu 6 lutego 2013 r.

W okresie wypowiedzenia pozwany zlecił A. S. wykonanie dwóch rzeczy: tj. planu jak można wykorzystać park wiatrowy wobec planów zagospodarowania przestrzennego i aby określił gdzie są szanse aby budować takie parki wietrzne. W odpowiedzi na powyższe A. S. wskazał, ta praca zajęłaby mu lata. W związku z powyższym jego zadania zostały jeszcze bardziej zredukowane, mianowicie miał stworzyć plan miejsc które zna, gdzie można stworzyć taki park tj., gdzie są połączenia elektrycznie i można przyłączyć się do sieci energetycznej.

Przygotowany przez A. S. raport miał trzy strony, zaś dwie z nich to były kopie ustaw dotyczących warunków zabudowy. Ponieważ pozwany miał prawo do weryfikacji tego czy A. S. prace wykonał, pozwany obliczył czas jaki można przeznaczyć na tą pracę, wysłał mu list wyjaśniający i poprosił aby wystawił fakturę, żeby mógł się rozliczyć z podatków. Pomimo kilkukrotnych próśb, pozwany nie wystawił faktury korygującej.

Od tego momentu A. S. utrzymywał, że jest gotowy do pracy dla pozwanego, ale jednocześnie stawiał problematyczne warunki między innymi problem ze zwrotem kluczy do firmy, wizytówek. W tym okresie nie wysłał żadnego maila z wynikami swojej pracy. Przysyłał tylko maile, że jest gotowy pracować dla pozwanej. Ponieważ emaile od A. S. były wysyłane w dużej ilości, to J. M. C. poinformował A. S., że więcej nie będzie odpowiadać na jego maile. Po dniu 4 marca 2013 r. pozwany nie zlecał A. S. żadnych prac.

W dniu 28 lutego 2013 r. A. S. wystawił na rzecz N. fakturę VAT nr (...) na kwotę 27.012,28 zł uwzględniającą: wynagrodzenie miesięczne w kwocie 25.830 zł, koszty biura w domu w kwocie 811,80 zł, koszty telefonu w kwocie 110,70 zł, koszty samochodu w kwocie 259, 78 zł.

W odpowiedzi na powyższe pozwany pismem z dnia 4 marca 2013 r. zwrócił się z prośbą o udostępnienie faktury związanej z rozwiązaniem niniejszej umowy. Pozwany poinformował, że kwota wynikająca z ostatecznego rozwiązania umowy tj. 12.986, 89 zł plus VAT będzie wypłacona przelewem bankowym, tuż po wysłaniu faktury zmienionej według wskazówek zamieszczonych w tabeli powyżej. Pozwany wskazał, że musi mieć fakturę, aby móc dokonać płatności lub ewentualnie fakturę odzwierciedlającą niekwestionowane kwoty i koszty zgodnie z postanowieniami § 5.5 Umowy o świadczenie usług.

W odpowiedzi na powyższe pismo pismem z dnia 13 marca 2013 r. powód wskazał, że nie ma podstaw do odrzucenia faktury z dnia 28 lutego 2013 r. i w związku z tym oczekiwał uregulowania faktury nr (...) bez wyłączeń lub potrąceń. W dniu 25 marca 2013 r. A. S. wezwał N. do zapłaty a kolejne wezwania skierował w dniu 26 kwietnia 2013 r. i 17 maja 2013 r. Jednakże N. nie spełnił świadczenia. W dniu 04.05.2013 r. A. S. wystawił na rzecz N. fakturę (...) na łączną kwotę 3.451,94 zł , w tym wynagrodzenie miesięczne (4 z 31 dni) wynosiło 3332,91 zł, koszty biura w domu wynosiły 104,75 zł, koszty telefonu wynosiły 14,28 zł

Pismem z dnia 6 maja 2013 r. w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 26 kwietnia 2013 r. A. S. poinformowany został, że umowa została rozwiązana z dniem 4 marca 2013 r. Faktury, o których mowa w wezwaniu do zapłaty, są względem spółki nieuzasadnione i nie zostaną zapłacone. W związku z brakiem płatności powód wystąpił z niniejszym powództwem. Na poczet usług wykonanych w lutym 2013 r. N. wpłacił na rzecz A. S. kwotę 12.771,20 zł tj. kwotę wskazaną w punkcie 1 wyroku z dnia 13 marca 2013 r. oraz odsetki od tej kwoty w wysokości 3.339,06 zł.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Niniejszym pozwem powód dochodził częściowej zapłaty za fakturę VAT nr (...) z dnia 28 lutego 2013 r. tj. w wysokości 17.693,02 zł oraz zapłaty za fakturę VAT nr (...) z dnia 4 maja 2013 r. w kwocie 3.451,94 zł.

Pozwany odmawiając zapłaty zarzucił, iż umowa wygasła z dniem 4 marca 2013 r. po upływie jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, zaś oświadczenie o wypowiedzeniu umowy przez pozwanego zostało sporządzone na piśmie i wręczone powodowi w dniu 4 lutego 2013 r. przez członków zarządu spółki. Zarzucił, iż oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy jest bezskuteczne i bezprzedmiotowe, gdyż zostało złożone w okresie, w którym umowa była już wypowiedziana przez spółkę. Ponadto powód nie uzasadnił swojego wypowiedzenia, pomimo że taką konieczność przewiduje § 8 ust. 1 akapit 2 i 1 a contrario, co czyni wypowiedzenie bezskuteczne również z tej przyczyny. Pozwany podniósł także zarzut nieuwodnienia przez powoda istnienia roszczenia wobec spółki, bowiem powód nie przedłożył żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że świadczył usługi na rzecz spółki a pozwany zaprzecza, aby powód wykonywał jakiekolwiek usługi wskazane w umowie i czynności określone przez spółkę w okresie wypowiedzenia. Umowa nie przewidywała wynagrodzenia za „gotowość” do świadczenia usług. Pozwany zakwestionował fakturę VAT nr (...) wystawioną na kwotę 27.012,28 zł i wezwał powoda do przedłożenia korekty, gdyż zakwestionował te fakturę w zakresie powyżej kwoty 12.9867,89 zł plus podatek VAT. Powód nie dokonał korekty faktury VAT dokumentującej rzeczywiste wynagrodzenie powoda za miesiąc luty i kilka pierwszych dnia marca 2013 r. Nie ma zatem podstawy do naliczania odsetek od kwoty 12.986,89 zł plus podatek VAT, zaś pozwany nie dał w tym zakresie powodu do wytoczenia powództwa. W odniesieniu do faktury VAT nr (...) z dnia 4 maja 2013 r. zarzucił, iż została ona wystawiona po tym jak umowa wygasła. Nadto w tym okresie powód nie wykonał żadnej usługi lub czynności, która miałaby cokolwiek wspólnego ze spółką lub na jej rzecz. Zakwestionował wskazane na tych fakturach kwoty 660,00 zł tytułem kosztów biura w domu oraz 90,00 zł tytułem kosztów telefonu, bowiem powód nie wykazał, że zostały spełnione przez niego warunki uprawniające go do fakturowania tych kosztów.

Strony łączyła umowa z 25 lipca 2012 r. o świadczenie usług do której z mocy art. 750 k.c. stosuje się przepisy o zleceniu (734 k.c.) Spór pomiędzy stronami tak naprawdę koncentrował się wokół tego, która ze stron jako pierwsza dokonała wypowiedzenia umowy o świadczenie usług, jaki okres wypowiedzenia obowiązywał powoda, wynagrodzenie w jakiej wysokości było należne powodowi w okresie wypowiedzenia umowy.

Sąd Rejonowy wskazał, iż w świetle § 8 ust. 1 umowy każda ze stron była uprawniona w dowolnym czasie wypowiedzieć umowę poprzez złożenie drugiej stronie trzymiesięcznego pisemnego wypowiedzenia („Okres wypowiedzenia”). Okres wypowiedzenia był liczony od daty otrzymania zawiadomienia przez drugą stronę. Ponadto każda ze stron ze stron miała prawo do wypowiedzenia umowy przed 31 marca 2013 r. z jednomiesięcznym (1) okresem wypowiedzenia, bez konieczności jego umotywowania, poprzez pisemne zawiadomienie drugiej Strony. Z takiego uprawnienia skorzystał pozwany i to on w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jako pierwszy dokonał wypowiedzenia umowy. Wypowiedzenie umowy o świadczenie usług złożone przez pozwanego było skuteczne i wiążące dla obu stron. Do wręczenia wypowiedzenia doszło bowiem podczas spotkania 4 lutego 2013 r. w hotelu (...) w S., w którym oprócz powoda uczestniczyli członkowie zarządu pozwanego: J. G. de la Camara J. i J. M. C..

Pozwany postanowił zakończyć współpracę z powodem ponieważ był niezadowolony z jego pracy. Wbrew twierdzeniom powoda, A. S. musiał mieć wiedzę o niezadowoleniu pozwanego z jakości świadczonych przez niego usług, bowiem już pierwsze jego czynności tj. wykonanie analizy i planu działania zostało ocenione przez pozwanego jako niezadowalające. Wynika to nie tylko z treści zeznań J. M. J., a także z emaila z 5 listopada 2012. Ponadto J. M. J. i J. G. de la Camara podczas kolejnego spotkania z powodem poinformowali go, że ten plan jest niezadawalający oraz ponownie wytłumaczyli mu czego N. oczekuje. Natomiast w emailu z 5 grudnia 2012 r. i 26 grudnia 2012 r. ww. członkowie zarządu pozwanego przesłali powodowi wskaźniki planu działania i obszerniejsze szczegóły. W ocenie Sądu Rejonowego wypowiedzenie z 4 lutego 2013 r. było skuteczne, bowiem zostało wręczone powodowi bezpośrednio przez członków zarządu pozwanego, a zatem przez osoby uprawnione do reprezentacji pozwanego. Zostało dokonane w przewidzianej przez strony umowy formie pisemnej. Umowa nie precyzowała formy (sposobu) w jaki wypowiedzenie ma zostać doręczone drugiej stronie. Z tego też względu za dopuszczalne należy uznać osobiste wręczenie dokumentu wypowiedzenia przez członków zarządu pozwanego powodowi. Taki sposób doręczenia potwierdzony zeznaniami obu członków zarządu był prawidłowy, co oznacza, że powód mógł zapoznać się z jego treścią. Przesłane przez pozwanego w emailu z 6 lutego 2013 r. wypowiedzenie miało dodatkowo potwierdzać wręczone mu wypowiedzenie. Brak podpisu powoda na dokumencie wypowiedzenia wręczonym powodowi, może świadczyć jedynie o złej woli powoda, który chciał jak najdłużej czerpać korzyści z kontraktu zawartego z pozwanym przy jak najmniejszym wkładzie swojej pracy. W tym stanie również złożone przez powoda wypowiedzenie z 4 lutego 2013 r. należy ocenić jako bezskuteczne i spóźnione, bowiem umowa z dnia 25 lipca 2012 r. została już wypowiedziana.

Niewłaściwe powód zinterpretował postanowienia § 8 ust. 1 umowy twierdząc, iż przysługuje mu trzymiesięczny okres wypowiedzenia. Zapis § 8 ust. 1 umowy, w ocenie Sądu nie pozostawia w tym względzie żadnych wątpliwości. Skoro oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało złożone przez pozwanego w dniu 4 lutego 2013 r. a zatem przed dniem 31 marca 2013 r. to zastosowanie miał 1-miesięczny okres wypowiedzenia. Tylko w przypadku wypowiedzenia dokonanego po dniu 31 marca 2013 r. okres wypowiedzenia umowy wynosił 3 miesiące. Taka sytuacja jednak nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

Odnośnie roszczenia o zapłatę za fakturę nr (...) z dnia 28 lutego 2013 r. w dochodzonej przez powoda części tj. co do kwoty 17.693,02 zł żądanie to podlegało oddaleniu. Przedmiotowa faktura VAT została wystawiona przez powoda na kwotę 27.012,28 zł (k. 39) uwzględniającą wynagrodzenie miesięczne w kwocie 25.830 zł, koszty biura w domu w kwocie 811,80 zł, koszty telefonu w kwocie 110,70 zł, koszty samochodu w kwocie 259, 78 zł. Do faktury powód sporządził także zestawienie świadczonych usług. Pozwany w świetle § 2 ust. 10 umowy być uprawniony do tego, aby kontrolować i badać zakres świadczenia usług przez powoda , a w szczególności mógł zweryfikować i oceniać poszczególne działania agenta (powoda), ich sposób przeprowadzenia lub będzie oczekiwał od agenta udzielenia odpowiednich lub świadczenia usług w inny sposób, zgłaszania sugestii i będzie mógł wydawać instrukcje dla agenta. Pozwany nie zgodził się w wysokością faktury VAT i zakresem usług świadczonych w okresie wypowiedzenia przez powoda. Z tego też powodu N. pomniejszył wysokość kwoty wynikającej z faktury VAT – 27.012,28 zł i o kwotę: 7.700,00 zł tj. o dni w lutym, podczas których nie były świadczone usługi tj. 11 dni kalendarzowych (21.000/ 30x 11); o kwotę 2.800,00 zł tj. o dni w marcu, podczas których nie były świadczone usługi, tj. 4 dni kalendarzowe (21.000/30x4); o kwotę 1.400,00 zł tj. o dni wolne wykorzystane w nadmiarze (2 dni). Pozwany uznał, iż wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług w okresie wynagrodzenia powinno wynosić 12.986, 89 zł. Powód nie udowodnił w żaden sposób (a to na nim ciążył ciężar dowodu), że świadczył usługi dla pozwanego w większym rozmiarze.

Podkreślić należy, iż pozwany w sprzeciwie zaprzeczył okolicznościom wynikającym z tego dokumentu a nadto podniósł, iż wskazywane w tych fakturach kwoty 660 zł z tytułu kosztów prowadzenia biura w domu oraz kwota 90 zł z tytułu kosztów telefonu należą się jedynie wówczas, gdy w pierwszym przypadku agent użytkuje swój dom jako biuro i jednocześnie pod warunkiem, że świadczy usługi, zaś koszty telefonu jedynie wówczas, gdy agent dostarczy spółce fakturę usługodawcy telekomunikacyjnego wraz z billingiem, która ponadto musi być zatwierdzona przez spółkę i stwierdził, że powód nie wskazał aby powyższe warunki zostały spełnione a jednocześnie spółka zaprzecza, żeby powód je spełnił.

W związku z tym, że usługi były świadczone przez powoda w lutym, co wynika nie tylko z zestawienia czynności (k. 41) ale także zeznań J. M. J. (k. 414-416), przyjąć należało, że miał prawo powód do uzyskania zwrotu kosztów biura w domu – znajduje to uzasadnienie w treści umowy. Natomiast wysokość kosztów połączeń oraz innych kosztów powód powinien wykazać zgodnie z treścią § 5 ust. 2 i 3 umowy. Z tego też względu uzasadnione wynagrodzenie za luty i pierwsze dni marca powinno wynieść 12.770,20 zł, która to kwota wynika z różnicy kwoty uznanej przez pozwanego (12.986,89 zł) z kosztami telefonu (90,00 zł) i innymi kosztami (125,69 zł). Taka też kwota 12.770,20 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej w kwocie 3.339,06 zł została w toku procesu przez pozwanego zapłacona wraz z odsetkami, co ostatecznie wyczerpuje roszczenia powoda z tego tytułu. Roszczenie zapłaty kwoty 17.693,02 zł podlegało zatem oddaleniu.

Roszczenia zapłaty kwoty 3.451,94 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 4 maja 2013 r. było również niezasadne. Jak już powyżej zostało wskazane umowa uległa rozwiązaniu z dniem 4 marca 2013 r. co oznacza że w dniu wystawienia faktury VAT nr (...) strony nie łączył już ważny stosunek zobowiązaniowy uzasadniający roszczenie zapłaty na rzecz powoda.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w części oddalającej powództwo (w zakresie punktu II zaskarżonego wyroku), tj. co do kwoty 17.693,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty, oraz w części rozstrzygającej o kosztach postępowania. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia wydanego w sprawie, tj.:

1. art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, tj. okoliczności, iż świadczył usługi na rzecz pozwanej w lutym 2013r. oraz maju 2013r., podczas gdy powód zaoferował logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody w postaci umowy o świadczenie usług z dnia 25 lipca 2012r. (zwanej dalej „umową"), zestawień świadczonych usług w lutym 2013r. i maju 2013r., faktury VAT nr (...) i faktury VAT nr (...), korespondencji e-mailowej powoda z pozwanym, oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez powoda oraz dowodu z przesłuchania strony powodowej;

2. art. 231 k.p.c. poprzez nieuznanie za ustalone faktu świadczenia usług przez powoda na rzecz pozwanego w lutym 2013r. oraz maju 2013r., mimo iż wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów, w szczególności mając na uwadze to, że strony łączyła umowa z 25 lipca 2012r., jak również iż powód przedłożył pozwanej zestawienia świadczonych usług w miesiącu lutym 2013r. i maju 2013r., ponadto fakturę VAT nr (...) oraz fakturę VAT nr (...);

3. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, tj. korespondencji e-mailowej powoda z pozwanym, w tym wiadomości e-mail od Pana J. G. de la C. z 8 lutego 2013r., dokumentu pt. „(...)r.”;

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez pominięcie w ocenie części zeznań świadka T. H. w zakresie, w jakim świadek ten zeznał, że:

a) nie słyszał o żadnych zastrzeżeniach pozwanej do pracy powoda,

b) powód oświadczył mu, iż „odchodzi z firmy, ponieważ chce się dalej rozwijać w sensie zawodowym", natomiast członkowie zarządu pozwanej Spółki potwierdzili tą okoliczność,

c) nie omawiano przy nim warunków zakończenia współpracy pomiędzy stronami;

- błędne uznanie dowodu z zeznań strony pozwanej - J. M. J. - za wiarygodny, mimo że zeznania te stoją w sprzeczności z zeznaniami świadka T. H., dokumentami, znajdującymi się w aktach sprawy, korespondencją e-mailową pomiędzy stronami, znajdującą się w aktach sprawy, i zasadami doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie, w którym odnoszą się one do wręczenia powodowi oświadczenia o wypowiedzeniu umowy i nie wzięcia od niego żadnego potwierdzenia jego otrzymania;

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez pominięcie w ocenie części zeznań strony pozwanej -zeznań J. M. J. – w zakresie w jakim zeznał on, że powód „nie wykonał żadnej pracy po 4 marca 2013r.". „4 marca (...) Pan A. przesłał nam raport oraz sprawozdanie z godzin pracy, również przesłał nam raport o miejscach gdzie takie parki można budować, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń, że powód nie świadczył usług przez 11 dni w lutym 2013r., mimo iż sam Pan J. M. J. zeznał, że powód do dnia 4 marca 2013r. wykonywał pracę na rzecz pozwanej;

- błędne uznanie za niewiarygodny dowodu z zeznań strony powodowej, mimo iż zeznania te korespondują z zeznaniami świadka T. H., dokumentami, znajdującymi się w aktach sprawy, i korespondencją e-mailową pomiędzy stronami, znajdującą się w aktach sprawy, ponadto z zeznaniami strony pozwanej - zeznaniami Pana J. G. de la Camara;

- wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. pisma z dnia 4 marca 2013r., oraz ze sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 sierpnia 2013r., wniosków z nich niewynikających, ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania, a mianowicie że pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaprzeczył okolicznościom wynikającym z pisma z dnia 4 marca 2014r. dotyczących uznania przez pozwanego kosztów poniesionych przez powoda związanych z prowadzeniem biura domowego, użytkowaniem samochodu, użytkowaniem telefonu oraz innych kosztów w miesiącu luty 2013r.;

- brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegającej na pominięciu przy jego ocenie spornych postanowień umowy łączącej strony;

- wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. pisma z dnia 4 marca 2013r., wniosku z niego niewynikającego, ponadto sprzecznego z zasadami logicznego rozumowania oraz zeznaniami stron, a mianowicie że powód nie świadczył usług na rzecz pozwanej przez 11 dni kalendarzowych w miesiącu lutym 2013r., podczas gdy wynagrodzenie powoda ze miesiąc luty 2013r. zostało obniżone przez pozwaną o kwotę 7.700,00 zł z uwagi na słabą jakość świadczonych usług, a nie nieświadczenie przez niego usług;

4. art. 229 k.p.c. poprzez uznanie za nieudowodnione faktów, które były przyznane przez stronę pozwaną, tj. poniesienia przez powoda kosztów związanych z prowadzeniem biura domowego, użytkowaniem samochodu, użytkowaniem telefonu oraz innych kosztów w miesiącu luty 2013r., podczas gdy strona pozwana uznała powyższe koszty poniesione przez powoda w piśmie z dnia 4 marca 2013r. oraz w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z 23 sierpnia 2013r.;

5. art. 212 § 1 k.p.c. poprzez niedążenie przez Sąd I instancji przez zadanie pytań stronom do wyjaśnienia spornych okoliczności, w szczególności spornych postanowień umowy z dnia 25 lipca 2012r., chociażby po to, aby ustalić wysokość należnego powodowi wynagrodzenia w trakcie okresu wypowiedzenia,

6. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem odpowiednich przepisów prawa, jak również nie odniesienie się w uzasadnieniu wyroku do spornych postanowień umowy; powyższe uchybienia skutkowały błędem w ustaleniach faktycznych poprzez ustalenie przez Sąd I instancji, że:

- J. M. J. i J. G. de la Camara przyjechali z Hiszpanii w celu złożenia wypowiedzenia umowy powodowi w dniu 3 lutego 2013r.,

- w dniu 3 lutego 2013r. T. H. został poinformowany o tym, że w dniu 4 lutego 2013r. podczas rozmowy z powodem ma zostać złożone mu wypowiedzenie,

- powód nie świadczył usług w okresie wypowiedzenia,

- skuteczne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało złożone przez pozwaną powodowi w dniu 4 lutego 2013r.

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia wydanego w sprawie, a mianowicie:

1. art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i dokonanie błędnej wykładni postanowień umowy, polegającej na przyjęciu, iż:

- przed dniem 31 marca 2013 r. stronom przysługiwała możliwość skorzystania z jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, a nie z trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia;

- umowa nie precyzowała formy (sposobu), w jaki wypowiedzenie powinno zostać doręczone drugiej stronie;

co w konsekwencji skutkowało błędnym przyjęciem, że skuteczne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało złożone przez pozwaną, a nie przez powoda.

Wobec powyższego powód wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 17.693,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego w części wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Ponadto powód wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. T. na okoliczność złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez powoda oraz poinformowania świadka przez przedstawicieli pozwanej 4 lutego 2013r., że to powód zakończył z nią współpracę, mimo iż powód nie uczestniczył w tym spotkaniu.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasadzenie kosztów postępowania na jego rzecz.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii wygaśnięcia umowy łączącej strony. W tym względzie należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, że to pozwany jako pierwszy skutecznie wypowiedział powodowi umowę, wręczając mu wypowiedzenie na spotkaniu 4 lutego 2013 r. Pozwany zdołał wykazać przedmiotową okoliczność za pomocą przedstawionych dowodów m.in. dowodu z zeznań świadków, którzy zeznali, że członkowie zarządu pozwanego złożyli dokument wypowiedzenia na spotkaniu 4 lutego 2013 r., z którym to następnie powód się zapoznał i poprosił o czas na akceptację. Ten sposób złożenia wypowiedzenia należy uznać za skuteczny w aspekcie treści art. 60-61 k.c. Następnie powód sam złożył wypowiedzenie, zmieniając jedynie okres wypowiedzenia na trzymiesięczny. Pozwany zdołał wykazać, że z uwagi na poziom pracy powoda zdecydował się rozwiązać umowę, co miało miejsce w trakcie spotkania w S.. Fakt skutecznego wypowiedzenia umowy przez pozwanego z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, wykluczał możliwość rozwiązania umowy z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia – przez powoda. Co więcej Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż § 8 umowy należy tak interpretować, że rozwiązanie umowy za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia było możliwe dopiero po 31 marca 2013 r. Miesięczny okres wypowiedzenia obowiązywał do 31 marca 2013 r, i miał na celu możliwość stosunkowo szybkiego rozwiązania umowy w okresie „próbnym” trwania umowy. Powyższą interpretację potwierdza korespondencja stron w trakcie negocjacji umowy. Wynika z niej bowiem, że strony na początkowym etapie umowy chciały wprowadzić możliwość szybkiego rozwiązania umowy. W konsekwencji powyższego należy wskazać, że przedmiotowa umowa uległa rozwiązaniu za miesięcznym okresem wypowiedzenia mianowicie z dniem 4 marca 2013 r. Dlatego też żądanie powoda zapłaty wynagrodzenia za kilka dni maja jest bezzasadne, bowiem w tym czasie powód nie był już zobowiązany świadczyć usługi na rzecz pozwanego i nie przysługiwało mu zatem wynagrodzenie. W tym też zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy w tym dowody z zeznań świadków dokumentów w szczególności korespondencji mailowej stron. Wskazać należy, że w bogatym orzecznictwie w tym przedmiocie wskazywano wielokrotnie, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Zdaniem Sądu II instancji przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie nasuwa wątpliwości i nie ma podstaw do uznania, iż nie uwzględnia ona własnych przekonań Sądu, jego wiedzy, doświadczenia życiowego, wymagań prawa procesowego czy reguły logicznego myślenia; według nich Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odniósł je do pozostałego materiału dowodowego. W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia Sądu Rejonowego co do tego, że to pozwany skutecznie jako pierwszy złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w dniu 4 lutego 2013 r. są prawidłowe, przemawiają za tym zeznania J. M. J. oraz T. H., które zostały słusznie uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne, rzeczowe i logiczne. Wyjaśnienia powoda w tym zakresie pozostają w odosobnieniu i sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym.

Odnosząc się natomiast do żądania zapłaty wynagrodzenia za miesiąc luty to wskazać należy, że apelacja w tym zakresie była częściowo zasadna. Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione roszczenie powoda, co do kwoty 12 841,08 zł.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że Sąd Rejonowy błędnie zinterpretował postanowienia umowne w zakresie wynagrodzenia przysługującego powodowi. Strony łączyła umowa o świadczenie usług, a zatem umowa starannego działania, do której zastosowanie znajdą przepisy o umowie zlecenia (art. 750 k.c.). W § 5 umowy strony przewidziały, że zamawiający zobowiązuje się zapłacić za świadczenie usług zryczałtowaną kwotę 21 000 zł miesięcznie w zakresie w jakim usługi są świadczone. Z przedmiotowego zapisu wynika, że strony ustaliły wynagrodzenie zryczałtowane, które z samej swej istoty jest stałe i ustalone z góry, podlega zmianie jedynie w szczególnych wypadkach. Strony postanowiły wprawdzie w §2 pkt 10 umowy, iż zamawiający będzie kontrolował i badał zakres świadczeń usług przez agenta, w szczególności zamawiający może weryfikować i oceniać poszczególne działania agenta i ich sposób przeprowadzania oraz będzie oczekiwał od agenta udzielania odpowiednich wyjaśnień lub świadczenia usług w inny sposób, zgłaszania sugestii oraz będzie mógł wydawać instrukcje agentowi. Powyższa regulacja pozwala pozwanemu na ingerencję w sposób świadczonych przez powoda usług. Nie ulega wątpliwości, że pozwany miał zastrzeżenia do jakości wykonywanej pracy przez powoda, co urzeczywistniło się w wypowiedzeniu mu umowy. Niemniej jednak pozwany nie wykazał w żaden sposób, aby usługi świadczone przez powoda, a w szczególności ich jakość uprawniały pozwanego do obniżenia wynagrodzenia za ostatni miesiąc trwania współpracy nadto w takim zakresie jak wyliczył to pozwany. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania okoliczności uzasadniających obniżenie zryczałtowanego wynagrodzenia. Wskazać należy, że powód wykazał świadczenie przez niego usług w trackie trwania okresu wypowiedzenia tj. do 4 marca 2013 r. Z korespondencji stron wynika bowiem, że pozwany zlecił powodowi zaprzestanie wykonywania dotychczasowych obowiązków i polecił wykonanie planu miejsc które zna i które będą odpowiednie do stworzenia parku wiatrowego. Powód przedstawił raport w tej sprawie, który został zweryfikowany przez pozwanego. Na podstawie tej weryfikacji pozwany uznał, że powód nie świadczył usług przez 11 dni kalendarzowych i nie przysługuje mu za nie wynagrodzenie. W tym zakresie należy wyjaśnić, że pozwany nie wykazał, że praca wykonana przez powoda była wykonana wadliwie oraz na jakiej podstawie wyliczył czas pracy powoda, uprawniający go do wynagrodzenia. Podkreślić przy tym należy, że wynagrodzenie powoda nie było uzależnione od czasu świadczenia usług lub czasu jaki miał on poświęcić na ich przygotowanie. W konsekwencji wyliczenie wynagrodzenie w oparciu o teoretyczny czas pracy powoda wydaje się być nieuprawnione. Uwypuklić przy tym wszystkim należy, że to pozwany decydował jakie prace zleci powodowi i w jakim zakresie. Zatem w sytuacji gdy powód zgłaszał swoją gotowość do świadczenia usług w czasie wypowiedzenia, to decyzją pozwanego było niepowierzanie zadań powodowi. Pozwany przecież miał świadomość, że obowiązuje go miesięczny okres wypowiedzenia i będzie zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia powodowi za ten okres. Nie powierzenie zadań pozwanemu przy jego gotowości do ich wykonywania łączyło się niejako ze zwolnieniem powoda z ich świadczenia. W efekcie w ocenie Sądu Okręgowego powód świadczył usługi w takim zakresie w jakim zostały mu zlecone, a o tym decydował pozwany. Co do jakości świadczonych usług pozwany nie zdołał wykazać, że poziom usług powoda uzasadniał obniżenie wynagrodzenia oraz w jakiej wysokości do obniżenia miałoby dojść. Z całą pewnością nie jest dopuszczalne, aby w niniejszym stanie faktycznym doszło do obniżenia wynagrodzenia w oparciu o stawki czasowe tj. dni pracy bowiem wynagrodzenie zostało określone jako zryczałtowane. Wprawdzie powód był obowiązany do przedstawienia zestawienia z liczbą godzin poświęconych na świadczenie usług, jednakże od sporządzenia tego dokumentu nie było uzależnione wynagrodzenie powoda. Podkreślić również należy, że pozwany w odpowiedzi na apelację wskazuje, że ograniczył zlecanie pracy powodowi z uwagi na utratę zaufania i ograniczenie ewentualnych strat, które spółka mogła by ponieść. Tego typu zachowanie wydaje się logiczne, w szczególności, że okoliczności rozwiązania umowy były kontrowersyjne. Niemniej jednak pozwany wiedział, że obwiązuje go miesięczny okres wypowiedzenia, a zatem powodowi przysługuje za ten czas wynagrodzenie, bowiem był on w gotowości do świadczenia usług na rzecz pozwanego i częściowo pozwany określone zadania zlecił, w takim zakresie w jakim uznała za stosowne.Nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie pozwanego, że umowa miała charakter mieszany, a powód był obowiązany do wykonywania dzieła w postaci raportów. Wskazać należy, że strony określiły szeroko zakres obowiązków i czynności powoda, które miały polegać na świadczeniu usług, a efekty pracy powód miał przedstawiać w postaci raportów. Stworzenie przedmiotowych raportów nie może być rozumiane jako wytworzenie dzieła w rozumieniu cywilistycznym. W konsekwencji zgodzić należy się z powodem, że pozostawał on w gotowości do świadczenia usług, a pozwany zdecydował się na ograniczenie działalności powoda w okresie wypowiedzenia, ale powodowi za ten czas gotowości przysługuje wynagrodzenie.

W zakresie kosztów dodatkowych określonych w § 5 pkt 2 i 4 umowy tj. koszty biura w domu, koszty telefonu oraz koszty samochodu, Sąd Okręgowy uznał roszczenie powoda w tym zakresie za zasadne. Wyjaśnić bowiem należy, że pozwany już w piśmie z 4 marca 2013 r., w którym to obniżył wynagrodzenie powoda za luty nie kwestionował owych kosztów. Po analizie przedstawionej tabelki wynika, że w pozycji minus znalazły się jedynie 11 dni kalendarzowych, 4 dni dotyczące miesiąca marca oraz 2 dni wolne wykorzystane w nadmiarze przez powoda. Pozostałe koszty określone w fakturze zostały uznane za uzasadnione: koszty biura w domu 660 zł, koszty samochodu 211,20 zł koszty telefonu 90 zł. Wprawdzie pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestionuje zasadność rzeczonych kosztów, ale ostatecznie na rozprawie z 1 października 2015 r. uznał roszczenie tak jak w piśmie z 4 marca 2013 r. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany uznał roszczenie powoda, co do kwoty 12986,89 zł i w tej kwocie zawierały się również roszczenia z tytułu kosztów za telefon, biura w domu, oraz samochodu.

Za niezasadne należy jednak uznać żądanie powoda wynagrodzenia za cały okres dni wolnych od świadczenia usług. Słusznie w tym przedmiocie podnosi pozwany, że z uwagi na brzmienie § 6 pkt 1 umowy powodowi przysługiwało jedynie 5 dni płatnej przerwy w świadczeniu usług, a wykorzystał on 7 dni. Zgodzić należy się z pozwanym, że strony ustaliły 30 dni kalendarzowych jako płatną przerwę od świadczenia usług. Zatem w sytuacji gdy pozwany korzystał z przerwy od 11-17 lutego to wykorzystał 7 dni kalendarzowych. Strony nie określiły w umowie, że dni wolne powód wykorzystuje jedynie w dni robocze, wyłączając weekendy. Dlatego należy interpretować, że strony postanowiły, że powód korzysta z dni wolnych w dni kalendarzowe, a nie wyłącznie w dni robocze. Z uwagi zatem na rozwiązanie umowy, ilość dni wolnych, które powodowi przysługiwały, należało obliczyć proporcjonalnie na miesiąc luty tj. 5 dni. Powodowi zatem za 2 dni nie przysługuje wynagrodzenie.

Sąd Okręgowy uznając zatem, że powodowi przysługuje wynagrodzenie za luty, uznał fakturę VAT (...) za zasadną. Z uwagi jednak na dokonanie częściowej wpłaty oraz w związku ze skorzystaniem z bezpłatnej przerwy w świadczeniu usług, roszczenie powoda należało pomniejszyć o 12 771,20 zł (kwota wpłacona przez pozwanego w zakresie roszczenia głównego) oraz 1400 zł (2 dni bezpłatnej przerwy w świadczeniu usług). W efekcie Sąd Okręgowy zasądził powodowi kwotę 12 841,08 zł (27 012,28 zł - 12 771,20 zł – 1400 zł ). Roszczenie dotyczące zapłaty za fakturę (...) w wysokości 3451,94 zł podlegało oddaleniu z uwagi na ustalenie, że umowa uległa rozwiązaniu z miesięcznym okresem wypowiedzenia.

Wobec powyższego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., art. 98 k.p.c. w zw. z 108 § k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1 wyroku. W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art 385 k.p.c.

Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 2 k.p.c. ustalając, że powód ponosi koszty w 28 % natomiast pozwany w 72 % pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

SSO Renata Puchalska SSO Alicja Dziekańska SSO Paweł Kieta