Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

K., dnia 29 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Henryk Haak

Sędziowie: SSO Wojciech Vogt

SSO Marian Raszewski – spr.

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela W. P. (PESEL (...))

przy udziale dłużnika S. N. (PESEL (...))

o zaniechanie czynności

w przedmiocie nałożenia grzywny

na skutek zażalenia dłużnika

na postanowienie Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 11 marca 2016 r., sygn. akt I Co 2542/15

p o s t a n a w i a :

1.  oddalić zażalenie;

2.  zasądzić od dłużnika S. N. na rzecz wierzyciela W. P. kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu zażaleniowym.

SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak SSO Marian Raszewski

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Kaliszu nałożył na dłużnika S. N. grzywnę w kwocie 1.000,00 zł za to, że wbrew nakazowi wynikającemu z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 maja 2011 r. w sprawie o sygn. akt I C 1216/10, od którego apelację oddalono wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 8 września 2011 r. w sprawie o sygn. akt II Ca 360/11, nie zaniechał naruszeń posiadania przez wierzyciela W. P. prawa przejścia i przejazdu przez nieruchomość dłużnika położoną w I. ul. (...). (...) zapisaną w KW nr (...) pasem ziemi opisanym w opinii biegłego Z. M. z dnia l grudnia 2008r. sporządzonej w sprawie I Ns 1320/07 Sąd Rejonowego w Kaliszu od Placu (...) od tylnej części posesji położonej przy Pl. (...) w I., oraz orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, m.in. że w stosunku do dłużnika S. N. z wniosku wierzyciela W. P. toczyło się uprzednio przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I Co 866/14 postępowanie o zaniechanie czynności objętych przedmiotowym wnioskiem. Postępowanie to na skutek cofnięcia wniosku zostało umorzone postanowieniem tego Sądu z dnia 23 lutego 2015 r. W stosunku do dłużnika S. N. toczyło się również przed Sądem Rejonowym w Kaliszu postępowanie z powództwa wierzyciela W. P. o zapłatę kwoty pieniężnej z tytułu zwrotu kosztów najmu garażu w związku z brakiem możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 maja 2011 r. w sprawie o sygn. akt I C 1213/10. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 8 października 2015 r. w sprawie o sygn. akt I C 75/15 uwzględniono w części żądania tego powództwa, tj. w zakresie kwoty 300,00 zł.

Dłużnik S. N. posiada wiedzę o treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 maja 2011 r. w sprawie o sygn. akt I C 1216/10 oraz istniejącym na jego podstawie indywidualnym i konkretnym obowiązku określonego zaniechania. Pomimo świadomości konieczności znoszenia wykonywania prawa wierzyciela, dłużnik podejmuje uporczywie działania naruszając uprawnienia wierzyciela wynikające z wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 maja 2011 r. w sprawie o sygn. akt I C 1213/10, utrudniające i ograniczające przejście i przejazd wierzyciela przez nieruchomość dłużnika, które wyrażają się chociażby uwalnianiem psa dłużnika na jego nieruchomości i wytwarzaniem ryzyka, że wierzyciel wyjeżdżając pojazdem z posesji dłużnika może spowodować jego niekontrolowane oswobodzenia się, ponadto wchodzeniem przed kierowany przez wierzyciela pojazd, ingerencją mechaniczną w strukturę wytyczonego do przejazdu odcinka nieruchomości, ustawianiem przeszkód na trasie przejazdu, czynieniem uwag w związku z wolą korzystania ze służebności. Przedmiotowe czynności dłużnika są powtarzającymi się zachowaniami, przy czym dłużnik uzewnętrznia swój zamiar stałego zachowania wbrew obowiązkowi i brak akceptacji dla ukształtowanego orzeczeniem Sądu prawa wierzyciela.

W ocenie Sądu Rejonowego taki stan rzeczy czyni zasadnym uwzględnienie wniosku wierzyciela o nałożenie na dłużnika grzywny na podstawie art. 1051 § l k.p.c., albowiem w stosunku do dłużnika na obecnym etapie postępowania istnieją podstawy przyjęcia przesłanki uchylania się od wykonania obowiązku wynikającego z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 maja 2011 r. z uwagi na wyraźnie widoczny negatywny stosunek dłużnika do nałożonego na niego obowiązku, sprawiający, że mimo obiektywnej możliwości, dłużnik obowiązku tego nie wypełnia, gdyż go wypełnić nie chce i podejmuje czynności wbrew regułom, których przestrzeganie mieści się w granicach zakreślonego wyraźnie i kategorycznie obowiązku. W tych warunkach postawa dłużnika i całokształt okoliczności dotyczących jego osoby, w szczególności okoliczność, iż uprzednio w stosunku do dłużnika w sprawie o sygn. akt I Co 866/14 toczyło się postępowanie w tym samym przedmiocie oparte na identycznych podstawach faktycznych i prawnych, dają podstawę do uznania, iż dłużnik swoim zachowaniem dał wyraz braku poszanowania zasad mieszczących się w granicach ciążącego na nim obowiązku.

Zażalenie od tego rozstrzygnięcia złożył dłużnik zaskarżając je w całości.

Skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

1. przepisu art. 1051 § l k.p.c. polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu poprzez uznanie, że działania dłużnika przeszkadzały wierzycielowi w jego czynnościach i stanowiły działanie wbrew obowiązkowi, podczas gdy w rzeczywistości działania dłużnika nie doprowadziły w żadnej mierze do uniemożliwienia wierzycielowi wykonywania jego uprawnienia, a stanowiły jedynie normalne korzystanie z własnej działki w ramach uprawnień właścicielskich;

2. przepisu art. 233 § l k.p.c. polegające na błędnej - bo sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiką - ocenie dowodów, tj. przesłuchania stron, przedstawionych przez wierzyciela nagrań wideo i zdjęcia oraz dokumentów z akt sprawy o sygn. I C 75/15 Sądu Rejonowego w Kaliszu, która to błędna ocena wyraża się w:

a) przyznaniu przez Sąd meriti w całości wiarygodności twierdzeniom wierzyciela oraz częściowa odmowa wiarygodności zeznaniom dłużnika w zakresie, w jakim twierdzi on, że podjęte przez niego działania nie miały na celu przeszkadzaniu czynnościom wierzyciela, podczas gdy prawidłowa ocena tych 'zeznań winna polegać na przyznaniu wiarygodności twierdzeniom dłużnika w tym zakresie,

b) uznaniu za wiarygodne i udowodniające twierdzenia wierzyciela przedstawione przez niego nagrania na płycie dvd, podczas gdy prawidłowa ich ocena - jako wyrwanych z kontekstu, wybiórczo przedstawionych i zmanipulowanych przez niego sytuacji - winna polegać na odmowie przyznania im wiarygodności,

c) przyjęciu, że przedłożone przez wierzyciela do akt zdjęcie stanowi dowód tego, że dłużnik dokonuje ingerencji mechanicznej w strukturę wyznaczonego do przejazdu odcinka drogi, podczas gdy prawidłowa analiza tego zdjęcia w połączeniu z twierdzeniami dłużnika winna prowadzić do wniosku, że to działanie dłużnika odbywało się poza wytyczoną trasą przejazdu wierzyciela i nie miało ono na celu przeszkadzaniu jego czynnościom, a jedynie miało na celu odkopanie i zabezpieczenie znaczników pozostawionych tam przez geodetę,

d) nieuwzględnieniu przy wydawaniu rozstrzygnięcia, że strony pozostają w głębokim konflikcie, co wprost wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu wydanego w sprawie o sygn. akt I C 75/15, która to okoliczność ma znaczenie dla ustalenia, że każde zachowanie właścicielskie dłużnika i jego rodziny stanowi dla wierzyciela przesłankę do uznania, że następuje przeszkadzanie jego czynnościom, która to błędna ocena w/w dowodów doprowadziła do zrekonstruowania nieprawidłowego stanu faktycznego i w efekcie zastosowania przez Sąd I instancji przepisu art. 1051 § l k.p.c. w stosunku do dłużnika S. N..

Na podstawie powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku wierzyciela o nałożenie grzywny na dłużnika oraz zasądzenie od wierzyciela na rzecz dłużnika zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści przepisu art. 1051 § 1 k.p.c., jeżeli dłużnik ma obowiązek zaniechać pewnej czynności lub nie przeszkadzać czynności wierzyciela, sąd, w którego okręgu dłużnik działał wbrew swemu obowiązkowi, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron
i stwierdzeniu, że dłużnik działał wbrew obowiązkowi, nałoży na niego grzywnę. Tak samo sąd postąpi w razie dalszego wniosku wierzyciela.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że dłużnik S. N. działał wbrew swemu obowiązkowi, przeszkadzając wierzycielowi w wykonaniu czynności, do wykonania których został upoważniony na mocy tytułu wykonawczego. Przemawia za tym analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zapisu obrazu i dźwięku znajdującego się na płycie DVD (koperta k. 5), a zwłaszcza zapis z dnia 6 lipca
2015 r. (utrwalony w Tytule 1, Rozdziale 3), na którym widoczne jest tarasowanie przez dłużnika swoją osobą przejazdu wierzyciela samochodem oraz kategoryczny, długotrwały opór dłużnika w zaniechaniu wykonywania tej czynności, pomimo kierowanych do dłużnika wielokrotnych próśb wierzyciela o umożliwienie swobodnego przejazdu przez nieruchomość dłużnika. W tym stanie rzeczy, wesół z podnoszonym przez Sąd I instancji faktem toczenia się między stronami innych postępowań sądowych opartych na identycznych podstawach faktycznych i prawnych, jako w pełni wiarygodne należy poczytać zeznania wierzyciela w zakresie, w jakim podał, że tego rodzaju zachowanie dłużnika nie jest incydentalne, a przy tym nacechowane jest złą wolą, mającą na celu świadome sprzeniewierzenie się nałożonemu na niego obowiązkowi, mimo obiektywnej możliwości zachowania się zgodnie z jego treścią. Przeciwko takiej konstatacji nie może przemawiać okoliczność istnienia konfliktu między wierzycielem i dłużnikiem, albowiem nie usprawiedliwia on zachowania sprzecznego z obowiązkiem nałożonym na mocy prawomocnego orzeczenia sądu, a przy tym przyczyną tego konfliktu jest właśnie spór na tle niewykonania przez dłużnika przedmiotowego obowiązku.

Powyższe czyni zasadnym nałożenie na dłużnika S. N. grzywny na podstawie powołanego przepisu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało zgodnie z art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. orzec, jak w sentencji.

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.
i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz na podstawie § 5 ust. 4 w zw. z § 20 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800)

SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak SSO Marian Raszewski