Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2015r. w S.

odwołania B. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 17 października 2014 r. Nr (...)

w sprawie B. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo B. R. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2014r. do 30 stycznia 2018r.

Sygn. akt: IV U 1291/14 UZASADNIENIE

Decyzją z 17 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił B. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u wymienionej nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożyła B. R. wnosząc o jej zmianę i ustalenie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazała, że orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stwierdzające, że nie jest niezdolna do pracy jest błędne, a przez to decyzja o odmowie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest nieprawidłowa. Podniosła, że jest osobą notorycznie hospitalizowaną z uwagi na nawracające zaburzenia depresyjne lekooporne. Stan zdrowia uniemożliwia jej samodzielne funkcjonowanie. Wymaga opieki i kontroli ze strony bliskich z uwagi na nawracające myśli samobójcze, problemy z kojarzeniem i pamięcią. Z przedstawionych względów decyzja organu rentowego powinna być zmieniona (odwołanie wraz z załącznikami k.1-8).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 9 października 2014r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.9-10).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona B. R. do 31 sierpnia 2014r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja z 11 marca 2014r. o ustaleniu prawa do renty na okres do 31 sierpnia 2014r. k.69-70 akt rentowych). W dniu 18 lipca 2014r. ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.81 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 26 sierpnia 2014r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 26 sierpnia 2014r. k.83 akt rentowych).

Na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczona skierowana została na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 9 października 2014r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (sprzeciw ubezpieczonej od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k.30 akt rentowych – tom dokumentacji medycznej i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 9 października 2014r. k.89 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 17 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 17 października 2014r. k.90 akt rentowych).

Ubezpieczona ma 56 lat i wykształcenie zawodowe – kelner. Ubezpieczona pracowała w swoim zawodzie przez 3 lata. Następnie, po przerwie w pracy zawodowej związanej z opieką nad dzieckiem, od lat 90-tych prowadziła działalność gospodarczą w zakresie handlu (kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k.7 akt rentowych, potwierdzenie okresów ubezpieczenia k.12-14 i 26 akt rentowych).

Ubezpieczona cierpi na zaburzenia depresyjne nawracające F 33. Od chwili rozpoczęcia leczenia psychiatrycznego w 2006r. była siedmiokrotnie hospitalizowana z powyższym rozpoznaniem. Po raz ostatni była leczona w oddziale psychiatrycznym w czerwcu 2014r. z rozpoznaniem: zaburzenia depresyjne nawracające, epizod depresyjny ciężki oraz cechy mikrouszkodzeń (...) do dalszej diagnostyki. U ubezpieczonej występują zmiany organiczne w ośrodkowym układzie nerwowym, które wpływają na przedłużanie się epizodów depresyjnych i są czynnikiem utrudniającym leczenie takich epizodów. Dokumentacja medyczna wskazuje, że po ustąpieniu epizodu depresyjnego ubezpieczona nadal zgłasza poczucie niewydolności, bezradności i wahania nastroju. Wpisy w historii choroby w (...) za 2014r. świadczą o braku poprawy stanu psychicznego ubezpieczonej. Pod datą 24 października 2014r. odnotowano pogorszenie nastroju i napędu oraz wskazano na konieczność ponownej modyfikacji leczenia. Rozpoznano zaburzenia depresyjne nawracające i epizod depresyjny nawracający. Taki stan psychiczny ubezpieczonej wskazuje na brak poprawy stanu zdrowia psychicznego ubezpieczonej i powoduje, że jest ona nadal ,tj. po 31 sierpnia 2014r. częściowo niezdolna do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to 30 stycznia 2018r. (opinia biegłego psychologa k.19-20 i biegłego psychiatry k.27-28 akt sprawy).

Ubezpieczona cierpi ponadto na nadciśnienie tętnicze umiarkowane, przebiegające bez powikłań oraz niedoczynność tarczycy leczoną substytucyjnie. Schorzenia te nie naruszają sprawności organizmu ubezpieczonej w stopniu powodującym niezdolność do pracy (opinia biegłego z zakresu kardiologii i endokrynologii k.16-18 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej B. R. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia czy u ubezpieczonej istnieje w dalszym ciągu niezdolność do pracy, a jeżeli tak to jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu medycyny, w tym biegłego psychiatry, a także biegłego psychologa. Sporządzona na tę okoliczność opinia biegłego psychiatry – poprzedzona badaniem psychologicznym - dała podstawy do ustalenia, że ubezpieczona jest nadal ,tj. od 1 września 2014r. osobą częściowo niezdolną do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to 30 stycznia 2018r. W złożonej opinii biegły psychiatra nie podzielił stanowiska komisji lekarskiej ZUS z 9 października 2014r. o braku podstaw orzeczenia u ubezpieczonej niezdolności do pracy. W ocenie biegłego stan zdrowia psychicznego ubezpieczonej nie uległ poprawie. W dalszym ciągu cierpi ona na nawracające zaburzenie depresyjne, a ostatnia hospitalizacja z rozpoznaniem ciężkiego epizodu depresyjnego i mikrouszkodzeń OUN miała miejsce zaledwie w czerwcu 2014r., przy czym jak wynika z dokumentacji medycznej po ustąpieniu epizodu depresyjnego stan psychiczny ubezpieczonej w dalszym ciągu nie pozwala jej na prawidłowe funkcjonowanie. Towarzyszą jej poczucie niewydolności, bezradności oraz wahania nastroju, przy czym okolicznością utrudniającą leczenie epizodów depresyjnych są zmiany organiczne w ośrodkowym układzie nerwowym (opinia biegłego psychiatry k.27-28 akt sprawy). Analizując powyższą opinię Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistę z zakresu schorzenia, na które cierpi ubezpieczona, a ponadto poprzedzona była analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinia jest spójna i należycie uzasadniona.

Sąd nie przychylił się do wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry (pismo k.37-38 akt sprawy). W ocenie Sądu zawarte w w/w piśmie zastrzeżenia do opinii biegłego psychiatry M. A. stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wnioskami opinii i nie mają charakteru zastrzeżeń merytorycznych. Twierdzenie członka komisji lekarskiej ZUS o postawie prorentowej ubezpieczonej nakierowanej na czerpanie korzyści nie podważa ustaleń biegłego, który wskazał na argumenty natury medycznej przemawiające za orzeczeniem u ubezpieczonej częściowej niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.