Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2015r. w S.

odwołania B. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 6 lutego 2015 r. Nr (...)

w sprawie B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonej B. W. przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia 31 stycznia 2017 roku.

Sygn. akt IV U 1187/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 6 lutego 2015 r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił B. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż u wymienionej Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 29 stycznia 2015 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy.

W dniu 2 marca 2015 r. (data prezentaty) od wyżej wymienionej decyzji odwołanie złożyła B. W., która wniosła o jej zmianę i przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2015 r. Ubezpieczona wskazała m. in., iż stan jej zdrowia jest bardzo zły i uniemożliwia jej podjęcie jakiejkolwiek pracy. W 1993 r. doznała urazu wielonarządowego, w wyniku czego m. in. utraciła wzrok w lewym oku oraz cierpi na niestabilność prawego stawu kolanowego. Ubezpieczona przeszła liczne operacje rekonstrukcji twarzoczaszki. B. W. zarzuciła, iż badanie przeprowadzone przez Komisję Lekarską nie było przeprowadzone w sposób rzetelny (odwołanie k. 1-4).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 6-7).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni B. W. w dniu 1 grudnia 2014 r. wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 245-246 akt organu rentowego). Składając powyższy wniosek, B. W. była uprawniona do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. (decyzja z dnia 3 stycznia 2013 r. k. 244 akt organu rentowego).

Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował wnioskodawczynię na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 8 stycznia 2015 r. ustalił, że B. W. jest nadal, do 31 stycznia 2018 r., częściowo niezdolna do pracy (k. 149 akt organu rentowego). ZUS zgłosił do powyższego orzeczenia zarzut wadliwości, wobec czego ubezpieczona została zbadana przez Komisję Lekarską, która w orzeczeniu z dnia 29 stycznia 2015 r. stwierdziła, że B. W. nie jest niezdolna do pracy (k. 252 akt organu rentowego).

Powyższe stało się podstawą do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji z 6 lutego 2015 r., na podstawie której Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja k. 253 akt organu rentowego).

Biegli lekarze okulista oraz lekarz medycyny pracy w opinii sporządzonej na zlecenie sądu rozpoznali u B. W. stan po urazie czaszkowo-mózgowym z uszkodzeniem twarzoczaszki leczonym wielokrotnie operacyjnie (18 rekonstrukcji twarzy), pourazową ślepotę oka lewego, stan po dacrocystorhinostomii, stan po złamaniu kości ramiennej prawej z ograniczeniem ruchomości w stawie ramiennym, stan po złamaniu obu kości podudzia prawego oraz fibromialgię. Wymienione schorzenia w ocenie biegłych powodują, iż ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy w okresie do 31 stycznia 2017 r. Biegli wskazali, że powodem orzeczonej częściowej niezdolności do pracy jest ogólny stan zdrowia, a w szczególności stan narządu wzroku, tj. praktyczna jednooczność, trudności przy pracy z bliży oraz przy pracy wymagającej obsługi komputera (opinia k.14-15).

Ubezpieczona, ur. (...) posiada wykształcenie wyższe na kierunku administracja publiczna. Do roku 1993 pracowała jako kierownik sekcji orzekającej w Wydziale Karnym Sądu Okręgowego w Warszawie (bezsporne, wyjaśnienia ubezpieczonej k. 26-26 v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie B. W. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1, 2 i 3 przytoczonej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

B. W. miała ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 grudnia 2014 r. W niniejszej sprawie spornym było zatem jedynie określenie, czy ubezpieczona nadal, tj. od 1 stycznia 2015 r. jest niezdolna do pracy, a jeśli tak, to w jakim zakresie i czy niezdolność ma charakter trwały czy okresowy.

Aby rozstrzygnąć powyższe, Sąd powołał biegłych okulistę oraz lekarza medycyny pracy celem wydania opinii. Biegli stwierdzili (k. 14-15), że ubezpieczona jest nadal od 1 stycznia 2015 r. częściowo niezdolna do pracy do 31 stycznia 2017 r.

Biegli w uzasadnieniu opinii wskazali, iż w 1993 r. ubezpieczona przebyła wypadek komunikacyjny, w wyniku którego doznała urazu czaszkowo-mózgowego z uszkodzeniem twarzoczaszki, złamania obu kości podudzia prawego, wieloodłamowego złamania kości ramiennej prawej, pourazowego pęknięcia naczyniówki oka lewego. W związku powyższym B. W. przebyła wieloetapowe leczenie, w tym 18 zabiegów rekonstrukcji kości twarzy. Ubezpieczona przeszła również operację zespolenia nosowo-łzowego oka lewego oraz rekonstrukcje oczodołu lewego i kącików oka lewego. Pomimo przebytych operacji, dolegliwości ze strony układu łzowego utrzymują się nadal pod postacią stałego, uporczywego załzawienia oka, co prowadzi do nawracających zapaleń spojówek. Jak wskazano w opinii, na powierzchni oka B. W. utrzymuje się warstwa płynu, która prowadzi do dyskomfortu i zaburzeń widzenia, zwłaszcza z bliży. Ubezpieczona cierpi na nasilone dolegliwości bólowe głowy, twarzy, bóle gałek ocznych, uporczywe łzawienie oczu, nawracające stany zapalne spojówek oraz bóle kończyn. W ocenie biegłych stan zdrowia B. W. nie uległ poprawie. Wymaga ona nadal stałego leczenia specjalistycznego. W związku z oceną ogólnego stanu zdrowia a w szczególności stanu narządu wzroku – praktyczna jednooczność, trudności przy pracy wymagającej obsługi komputera ubezpieczona została uznana za nadal częściowo niezdolną do pracy (opinia k. 14-15).

Sąd uznał, iż opinia biegłych stanowi wiarygodne i miarodajny dowód. Podkreślić należy, iż opinia została sporządzona przez osoby posiadające odpowiednie wykształcenie oraz wiadomości specjalne z zakresu schorzeń dotykających B. W.. Ponadto, sporządzenie opinii zostało poprzedzone badaniem ubezpieczonej oraz analizą zebranej dokumentacji medycznej. Opinia cechuje się spójnością, jest logiczna oraz należycie uzasadniona. Godnym uwagi jest fakt, iż przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Zgłoszone przez organ rentowy zastrzeżenia (k. 23) do powyższej opinii biegłych uznać należy za niezasadne, gdyż stan narządu wzroku, ostrość wzroku, stan gałki ocznej i oczodołu po stronie prawej został opisany przez biegłą w przeprowadzonym przez nią badaniu (k.12). Dlatego też Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu okulistyki oraz medycyny pracy.

B. W. posiada wykształcenie wyższe z kierunku administracja publiczna. Dotychczas pracowała w sekcji orzekającej w Wydziale Karnym w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Pracę ubezpieczonej przerwał wypadek komunikacyjny, któremu uległa w 1993 r. Po tym wydarzeniu, B. W. nie powróciła do pracy. Mając na uwadze wnioski zawarte w opinii biegłych, uznać należy, że jest ona częściowo niezdolna do pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Mając na uwadze wykształcenie oraz doświadczenie zawodowe ubezpieczonej stwierdzić należy, iż dotykająca ją wada wzroku (– 3,5), w tym jednooczność oraz występujące łzawienie powodujące trudności przy pracy z bliży, powodują znaczne trudności w pracy przy komputerze i stanowią główną przyczynę jej niezdolności do pracy. Wskazać przy tym należy, iż praca biurowa, którą do roku 1993 r. wykonywała B. W., wiąże się obecnie z koniecznością pracy przy komputerze w wymiarze 8 godzin. Dlatego też, w ocenie Sądu, decydujący wpływ na kwestię niezdolności do pracy ubezpieczonej mają schorzenia dotyczące narządu wzroku. Opinia biegłej okulisty i lekarza medycyny pracy dostatecznie wyjaśniła sporną kwestię niezdolności do pracy. Była przy tym korzystna dla B. W., stąd też, zdaniem Sądu, nie było potrzeby przeprowadzania dowodu z opinii biegłych z zakresu innych chorób dotykających ubezpieczoną. Z tej przyczyny Sąd odstąpił od przeprowadzenia dowodu z opinii neurologa, ortopedy i psychiatry.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że ubezpieczonej przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 31 stycznia 2017 r.