Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 lipca 2016r

Sąd Rejonowy w Oleśnicy II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Andrzej Lewandowski

Protokolant: Piotr Pitra

Przy udziale Prokuratora: Doroty Lesińskiej

po rozpoznaniu w dniach 06 czerwca 2016r i 04 lipca 2016r. w O. na rozprawie

sprawy

R. D.

syna S. i W. z domu M.

urodzonego (...) w miejscowości S.

oskarżonego o to, że

I. w nocy z 10 na 11 sierpnia 2015 roku w O. przy ul. (...) w obrębie (...)po uprzednim wyrwaniu skobli kłódek i wyłamaniu drzwi dostał się do wnętrza altany ogrodowej położonej na działce o nr (...) skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wiertarki marki B., trzech przedłużaczy elektrycznych, elektrycznej kosiarki do trawy oraz innych przedmiotów o łącznej wartości 1500 zł, przy czym działania podjęte przez sprawcę doprowadziły do uszkodzenia dwóch skrzydeł drzwi oraz elewacji altany ogrodowej powodując straty w mieniu w kwocie 2800 zł czym działał na szkodę E. G.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w nocy z 10 na 11 sierpnia 2015 roku w O. przy ul. (...) po uprzednim urwaniu kłódki dostał się do wnętrza komórki lokatorskiej skąd zabrał w celu przywłaszczenia wiertarkę marki T. o wartości 100 zł czym działał na szkodę B. M.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

******************

I.  uznaje oskarżonego R. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i przy zastosowaniu art. 37 b k.k. i art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze
30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym ;

II.  uznaje oskarżonego R. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37 b k.k. i art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym ;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. i art. 37b k.k. łączy oskarżonemu orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 872/15

POSTANOWIENIE

Dnia 19 lipca 2016r.

Sąd Rejonowy w Oleśnicy w składzie:

Przewodniczący S. S. R. Andrzej Lewandowski

Protokolant Piotr Pitra

po rozpoznaniu na posiedzeniu sprawy

R. D.

z urzędu

w przedmiocie zaliczenia okresu pozbawienia wolności

postanawia:

na podstawie art. 420 § 1 k.p.k., art. 63 § 1 i 5 k.k. uzupełnić wyrok Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 4 lipca 2016r. w ten sposób, że zaliczyć oskarżonemu na poczet orzeczonej w punkcie trzecim części dyspozytywnej wyroku kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania od dnia 11 sierpnia 2015r. od godz. 13.30 do dnia 12 sierpnia 2015r., do godz. 14:36, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, co łącznie odpowiada 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności.

UZASADNIENIE

W myśl art. 420 § 1 k.p.k., jeżeli wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia co do zaliczenia zatrzymania, tymczasowego aresztowania, Sąd orzeka o tym na posiedzeniu.

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2016r. Sąd skazał R. D. na karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności 6 miesięcy ograniczenia wolności. Jednocześnie z akt sprawy wynika, ze oskarżony był zatrzymany w sprawie od dnia 11 sierpnia 2015r. od godz. 13.30 do dnia 12 sierpnia 2015r., do godz. 14:36. Okres ten winien zostać zatem zaliczony na poczet wykonywanej kary, która w pierwszej kolejności będzie kara łączna pozbawienia wolności.

Zgodnie z treścią art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. Art. 63§5 k.k. wskazuje natomiast, że za dzień w rozumieniu § 1 i 2 przyjmuje się okres 24 godzin liczony od chwili rzeczywistego pozbawienia wolności. W związku z tym, że 24 godziny zatrzymania upłynęły 12 sierpnia 2015r. o godz. 13.30, kolejny czas do godz. 14.36 należało uznać za kolejny dzień zatrzymania (zaokrąglenie w górę do pełnego dnia).

Sygn. akt II K 872/15

UZASADNIENIE

Oskarżony R. D. w nocy z 10 na 11 sierpnia 2015r. po wypiciu alkoholu w postaci piwa wziął swój rower i udał się w kierunku lotniska w O.. Będąc przy ul. (...) wszedł na jedno z podwórek. Zauważył pomieszczenie – komórkę lokatorską, należącą do pokrzywdzonej B. M.. Po wcześniejszym urwaniu kłódki dostał się do wnętrza komórki, skąd zabrał w celu przywłaszczenia wiertarkę marki T. o wartości 100 złotych. Wiertarkę tą schował do plecaka i poszedł dalej.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego – k. 35-36 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia); k. 15; k. 41 (akt głównych);

-

zeznania świadka B. M. – k. 25-27 (zał. nr 3 do aktu oskarżenia); k. 49 (akt głównych);

-

protokół oględzin – k. 17-20; k. 28 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia);

-

protokół eksperymentu procesowego – k. 50-53 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia).

Tej samej nocy, przechodząc obok działek w obrębie(...) wzdłuż ulicy (...) w O. oskarżony wyjął z zarośli metalowy pręt, który tam wcześniej schował. Idąc chodnikiem zauważył furtkę, która prowadziła na działkę nr (...), należącą do pokrzywdzonej E. G.. Za pomocą pręta oskarżony urwał kłódkę od furtki i wszedł na teren ogórka. Następnie również za pomocą tego pręta wyrwał skoble od dwóch kłódek i wyłamał drzwi, po czym dostał się do wnętrza altany ogrodowej, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wiertarki marki B., trzech przedłużaczy elektrycznych, elektrycznej kosiarki do trawy oraz innych przedmiotów o łącznej wartości 1500 złotych. W pomieszczeniu gospodarczym oskarżony znalazł siekierę i przy jej użyciu porąbał drzwi prowadzące do pomieszczenia użytkowego. Do wnętrza się jednak nie dostał. W wyniku działania oskarżonego uszkodzone zostały dwa skrzydła drzwi oraz elewacja altany ogrodowej, a łączna szkoda w mieniu wyniosła 2.800 złotych. Skradzione przedmioty oskarżony ukrył w pobliskich zaroślach.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego – k. 35-36 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia); k. 15; k. 41 (akt głównych);

zeznania świadka E. G. – k. 12 (zał. nr 3 do aktu oskarżenia); k. 42 (akt głównych)

protokół oględzin – k. 8-9; k. 13-14 (załącznik nr 2 do aktu oskarżenia);

protokół eksperymentu procesowego – k. 50-53 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia);

Patrol policji, który kontrolował obszar ogródków działkowych w nocy z 10 na 11 sierpnia 2015r. zauważył w krzakach mężczyznę, który obserwował ogródki działkowe. Na widok radiowozu zbiegł w kierunku lotniska, nie udało się go zatrzymać. W miejscu gdzie był widziany mężczyzna policjanci ujawnili leżący rower oraz plecak, w którym znajdowała się m.in. skradziona wiertarka należąca do pokrzywdzonej B. M.. Następnie funkcjonariusze ujawnili pozostałe przedmioty pochodzące z kradzieży, a schowane przez oskarżonego.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego – k. 35-36 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia); k. 15; k. 41 (akt głównych).

W dniu 11 sierpnia 2015r. o godz. 13:55 oskarżony został zatrzymany w miejscu swojego zamieszkania przez funkcjonariuszy policji.

Dowód:

-

protokół zatrzymania – k. 3.

Oskarżony naprawił wyrządzoną szkodę wobec obu pokrzywdzonych.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego – k. 35-36 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia); k. 15; k. 41 (akt głównych);

-

zeznania świadka E. G. – k. 12 (zał. nr 3 do aktu oskarżenia); k. 42 (akt głównych);

-

zeznania świadka B. M. – k. 25-27 (zał. nr 3 do aktu oskarżenia); k. 49 (akt głównych);

-

kopie dowodów wpłat z dnia 04.04.2016r. i 04.05.2016r. 02.03.2016r. i 21.03.2016r. – k. 44-46 (akt głównych).

Z uwagi na to, iż oskarżony był leczony odwykowo, w toku postępowania sądowego dopuszczono dowód z opinii biegłych lekarzy psychiatrów na okoliczność poczytalności R. D. w chwili popełnienia czynów jak i jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz zdolności do udziału w postępowaniu. W opinii z dnia 28.01.2016r. biegłe zgodnie stwierdziły, że oskarżony nie jest chory psychicznie w rozumieniu psychozy obecnie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Jednocześnie w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej, ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Wobec powyższego nie zachodzą warunki określone w art. 31 § 1 i 2 k.k.

Dowód:

-

opinia sądowo-psychiatryczna – k. 17-19 (akt głównych).

-

karta informacyjna z leczenia szpitalnego – k. 38 (akt głównych);

-

zaświadczenie o pobycie na leczeniu – k. 39 (akt głównych).

Oskarżony R. D. ma 48 lat. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest modelarzem odlewnikiem. Zatrudniony jest w firmie (...) w O. na stanowisku operator tokarski z miesięcznym wynagrodzeniem 2.300 złotych netto. Oskarżony jest żonaty, ma troje dzieci na swoim utrzymaniu. Oskarżony był wcześniej karany za czyny z art. 279 § 1 k.k. oraz za czyn z art. 291 § 1 k.k.

Dowód:

-

oświadczenie oskarżonego – k. 35-36 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia); k. 15; k. 41 (akt głównych);

-

dane o osobie zebrane w trybie art. 213 § 1 k.p.k. – k. 38 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia);

-

informacja o dochodach - k. 55-56; k. 77 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia);

-

dane o karalności – k. 39-40 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia);

-

odpisy wyroków – k. 41-42; k. 43-44 (zał. nr 2 do aktu oskarżenia).

Oskarżony R. D. zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i jurysdykcyjnego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia, w których opisał sposób, w jaki dochodziło do popełnienia czynów. W złożonych wyjaśnieniach przyznał, że dokonał zarzucanych mu kradzieży z włamaniem oraz zniszczenia mienia i że dokonał tego sam. Nadto przeprosił obie pokrzywdzone za swoje zachowanie.

Dokonując ustaleń faktycznych mających na celu określenie zakresu odpowiedzialności oskarżonego w odniesieniu do stawianych mu zarzutów Sąd oparł się w głównej mierze na jego wyjaśnieniach oraz zeznaniach pokrzywdzonych E. G. oraz B. M..

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał co do zasady za wiarygodne w takim zakresie, w jakim znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę, albowiem znajdują potwierdzenie w spójnych i logicznych zeznaniach wskazanych wyżej pokrzywdzonych.

Przechodząc do oceny zeznań świadków B. M. i E. G. Sąd ocenił je jako wiarygodne w całości. W złożonych zeznaniach wskazane osoby podały jakie przedmioty zostały im skradzione i zniszczone oraz określiły ich wartość. Z zeznań świadków nie wynikało, aby posiadali oni wiedzę o osobie, która dokonała zniszczenia mienia i kradzieży działając na ich szkodę.

Przekonujące zeznania pokrzywdzonych w zakresie dokonanej na ich szkodę kradzieży z włamaniem oraz zniszczenia mienia znajdują odzwierciedlenie w protokole oględzin dokonanych przez Policję, którym Sąd przydał walor wiarygodności. Brak było bowiem podstaw, aby kwestionować zapisy dokonane w tym dokumencie. Zeznania wskazanych świadków korespondowały ponadto z wyjaśnieniami jakie złożył oskarżony w niniejszej sprawie, w tym podczas eksperymentu procesowego przeprowadzonego z jego udziałem w dniu 12.08.2015r., podczas którego wskazał on funkcjonariuszom Policji altanę ogrodową i komórkę lokatorską, do których dokonał włamania, a także wskazał miejsce, w którym pozostawił skradzione rzeczy. Gdyby oskarżony nie dokonał tych czynów nie posiadałby tak szczegółowej wiedzy na ich temat.

Odtwarzając stan faktyczny w sprawie Sąd skorzystał również z treści zgromadzonych w aktach postępowania dokumentów w postaci protokołu zatrzymania osoby, danych o karalności, wywiadu oraz odpisów orzeczeń sądowych. Dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez upoważnione do tego osoby, nie zainteresowane rozstrzygnięciem w sprawie, a zatem nie mających logicznego powodu, by przedstawić nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach. Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stała w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budziły wątpliwości.

Opinię sądowo-psychiatryczną uznano za jasną, pełną, wyczerpującą i kategoryczną. Na jej podstawie możliwe było dokonanie ustaleń co do poczytalności oskarżonego R. D. i możliwości jego udziału w postępowaniu.

Powyższe dowody wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, tworząc spójną całość, w oparciu o którą Sąd przyjął, że sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego: nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. W toku sprawy o sygn. akt II K 872/15 nie stwierdzono u oskarżonego żadnych okoliczności, które uzasadniałyby jego odpowiedzialność, choćby w warunkach art. 31 § 2 k.k.

W świetle dokonanej analizy poszczególnych dowodów pod kątem ich wiarygodności, wzajemnej konfrontacji tych dowodów, poczynionych w oparciu o nie ustaleń faktycznych sprawstwo oskarżonego co do przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości i wyczerpuje ustawowe znamiona przestępstwa kradzieży rzeczy z włamaniem, przewidzianego w art. 279 § 1 k.k. oraz przestępstwa zniszczenia mienia ruchomego o którym stanowi art. 288 § 1 k.k.

W ocenie Sądu bezsprzecznym pozostawało, iż oskarżony dwukrotnie dokonał włamania najpierw do komórki lokatorskiej a następnie do altanki ogrodowej za każdym razem pokonując zabezpieczenia drzwi wejściowej, przy czym dokonując kradzieży z włamaniem do altany ogrodowej uszkodził dwa skrzydła drzwi oraz elewację altany. Działał przy tym w celu zabrania i przywłaszczenia znajdujących się wewnątrz pomieszczeń wartościowych przedmiotów. Działania takie wyczerpywały więc znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a w przypadku drugiego z czynów z art. 279 § 1 k.k.

Na znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem składają się niejako dwa połączone ze sobą zachowania, a mianowicie kradzież, wypełniająca znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i włamanie, jako środek prowadzący do celu w postaci kradzieży. Pojęcie „włamania” było wielokrotnie definiowane zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie, w związku z czym wykształciła się już powszechna interpretacja znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. W literaturze prezentowany jest pogląd, iż „włamanie” polega na przełamaniu zabezpieczeń, chroniących przedmiot czynności wykonawczej przed kradzieżą. W orzecznictwie przyjmuje się, że włamanie może polegać na wybiciu szyby, wyłamaniu zamka albo jego otwarciu dopasowanym kluczem lub nawet oryginalnym kluczem, który sprawca wcześniej ukradł (zob. postanowienie SN z dnia 6 grudnia 2006 r., III KK 358/06; wyrok SN z dnia 8 lipca 1983 r., IV KR 132/83, OSNPG 1984, nr 1, poz. 2 oraz wyrok z dnia 11 czerwca 1985 r., III KR 185/85, OSNPG 1986, nr 4, poz. 51).

Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż określenie „włamanie" jest pojęciem prawnym, którego treść jest ustalana autonomicznie w obszarze prawa karnego, zgodnie z przyjmowanymi regułami wykładni i może odbiegać od jego potocznego rozumienia.

Natomiast odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 k. k. podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstwa przewidzianego w art. 288 k. k. jest mienie. Przestępstwo z art. 288 § 1 k. k. jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy alternatywnie określony skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia cudzej rzeczy niezdatną do użytku. Należy wskazać, ze do zasady uszkodzenia mienia w trakcie pokonywania przeszkody, jako realizacji znamienia czynu z art. 279 § 1 k.k. niejako jest pochłaniane przez czynność następczą w postaci zaboru mienia. W przypadku jednak wyraźnej dysproporcji w zakresie szkody spowodowanej tymi czynami, dla zobrazowania pełnej zawartości kryminalnej czynu sprawy, konieczne jest jednak uwzględnienie również przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. popełnione w zbiegu kumulacyjnym z czynem z art. 279 § 1 k.k.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że działaniu oskarżonego przypisać należy wszystkie znamiona wskazanych przestępstw. Otóż, działając w zamiarze bezpośrednim, dokonywał on uszkodzenia cudzej rzeczy w postaci drzwi, a następnie jednej nocy dokonał włamań do komórki lokatorskiej i altany ogrodowej, po czym zabrał z ich wnętrza znalezione rzeczy.

Podstawą wymiaru kary za pierwszy z czynów oskarżonego, stosownie do dyspozycji art. 11§3 k.k., był przepis art. 279§1 k.k., jako przewidujący surowszą karę od jednocześnie popełnionego przestępstwa z art. 288§1 k.k. Zgodnie z art. 279§1 k.k. sprawca tego przestępstwa podlega karze pozbawienia wolności od roku do 10 lat. Art. 69§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r., a zatem w chwili popełnienia przez oskarżonego przestępstwa umożliwia warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku jedynie w sytuacji, w której sprawca nie był wcześniej skazany na karę pozbawienia wolności. Sytuacja taka nie zachodziła jednak w przypadku R. D., który wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 30 września 2014r. w sprawie II K 567/14 był już skazany na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania an okres 2 lat próby. W związku z tym wymierzając karę nawet w jej minimalnym rozmiarze Sąd był zobligowany do jej orzeczenia jako kary bezwzględnej pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara taka, mając na uwadze zachowanie oskarżonego po dokonaniu przestępstwa, a zwłaszcza fakt naprawienia w całości szkody, byłaby karą niewspółmiernie surową. Sąd uznał, że mogłaby nawet wzbudzić w oskarżonym przekonanie, o nieopłacalności takiego zachowania, skoro i tak nie wpłynęło ono na wymiar orzeczonej kary. W związku z tym Sąd skorzystał z instytucji tzw. kary mieszanej przewidzianej w dyspozycji art. 37b k.k. Należy w tym miejscu wskazać, że wymiar ustawowego zagrożenia przewidzianego w sankcji art. 279§1 k.k. nie pozwalał Sądowi na zastosowanie przepisu art. 37a k.k. jako podstawy złagodzenia kary.

Zgodnie z treścią art. 37b k.k. w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli górna granica ustawowego zagrożenia wynosi przynajmniej 10 lat - 6 miesięcy, oraz karę ograniczenia wolności do lat 2. Przepisów art. 69-75 nie stosuje się. W pierwszej kolejności wykonuje się wówczas karę pozbawienia wolności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Cytowany przepis zawiera ustawową dyrektywę wymiaru kary, która modyfikuje system sankcji występujących przy typach czynów zabronionych (M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz. Wolters Kluwer 2015). Dzięki temu unormowaniu możliwe było orzeczenie wobec oskarżonego kary poniżej ustawowego zagrożenia, która stanowić może właściwszą reakcje karną na jego zachowanie.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności przy wymiarze kary wobec oskarżonego, Sąd kierował się przede wszystkim stopniem społecznej szkodliwości czynu, a także stopniem zawinienia oskarżonego z uwzględnieniem roli jaką spełniał w zaistniałych zdarzeniach, dokonując ich samodzielnie. Okolicznością obciążającą była również uprzednia karalność sądowa za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za dokonanie kradzieży z włamaniem. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonego do zarzucanych mu czynów oraz fakt pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonymi oraz naprawienie szkody.

Ze względu na powyższe Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Rozważania poczynione wyżej zachowują swoją aktualność przy wymiarze kary za drugi z przypisanych oskarżonemu czynów. Różnica między karami sprowadza się do wymiaru orzeczonej kary ograniczenia wolności. Sąd oddał w ten sposób mniejszy stopień społecznej szkodliwości czynu aniżeli w przypadku pierwszego zachowania oskarżonego, którym zrealizował znamiona dwóch przestępstw.

W oparciu o treść art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. oraz art. 37b k.k. Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki do wymierzenia oskarżonemu kary łącznej. Zatem połączył orzeczone oskarżonemu kary jednostkowe i wymierzył mu karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd uznał przy tym, iż wymierzona oskarżonemu (przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji) kara łączna jest adekwatna do wagi popełnionych przez niego czynów, a nadto spełni ona swoje zadanie, nie tylko wobec osoby oskarżonego ale i ogółu społeczeństwa.

Orzeczona kara pozbawienia wolności w ocenie Sadu podziała na oskarżonego wychowawczo, uświadomi mu, że jego zachowanie było naganne i nigdy nie powinno się zdarzyć, nadto będzie dla niego doskonałą nauczką na przyszłość oraz skutecznie zniechęci go do popełniania przestępstw w przyszłości zwłaszcza podobnych i wdroży do przestrzegania obowiązującego w Polsce prawa. Orzeczona kara będzie stanowiła sprawiedliwą odpłatę dla oskarżonego za popełnione przestępstwa, nie jest ona ani zbyt łagodna, ani zbyt surowa. Ponadto spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej kształtując świadomość prawną społeczeństwa oraz będzie dla niego czytelnym sygnałem, że popełniając przestępstwo nie ma co liczyć na pobłażliwość organów wymiaru sprawiedliwości.

Kara łączna ograniczenia wolności orzeczona jako druga część tzw. kary mieszanej stanowić będzie swoiste dopełnienie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności, której celem będzie kształtowanie w oskarżonym właściwej postawy wobec norm społecznych. Wykonywanie przez oskarżonego pracy społecznie użytecznej ma wzbudzić w nim refleksję nad zasadami funkcjonowaniu w społeczeństwie i pomóc mu wdrożyć się w te zasady. W ocenie ądu po wykonaniu takiej kary oskarżony może podjąć starania w celu znalezienia stałego zatrudnienia i zerwania z kryminalną przeszłością.

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na treści art. 624 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ich ponoszenia mając na uwadze jego sytuację finansową oraz rodzaj orzeczonej kary.