Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2016 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska (spr.)

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska

SSO Dorota Krawczyk

Protokolant: Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 września 2015r. sygn. IV U 137/15

oddala apelację.

Sygn. akt V Ua 43/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 marca 2015 roku (...) Oddział w T. odmówił M. R. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że komisja lekarska orzeczeniem z dnia 26 listopada 2015 r. orzekła ze stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Od decyzji tej odwołała się M. R. podnosząc, że jej choroby są chorobami przewlekłymi, a stan zdrowia nie uległ poprawie. Pogorszyły się też choroby współistniejące.

ZUS nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 11 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. R. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 8 miesięcy począwszy od dnia 12 lutego 2015 roku.

Sąd I instancji ustalił, iż M. R. przebywała na zwolnieniu lekarskim od 16 kwietnia 2014 roku, a następnie po­bierała przez okres 4 miesięcy świadczenie rehabilitacyjne przyznane na okres do 11 lutego 2015 r. Po upływie tego okresu wnioskodawczym była nadal niezdolna do pracy.

Wnioskodawczyni cierpi na mnogą kamicę nawrotową nerki prawej. W 2014 r. była ona leczona zachowaw­czo. W 2015 r. w lipcu skarżąca przebywała w szpitalu, gdzie stwierdzono u niej krwiomocz, nawrotową kamicę nerki prawej i duży kamień w miedniczce nerkowej oraz górnym kielichu. Wówczas wprowadzono cewnik i wydano skierowanie na kruszenie kamienia metodą ES WL. M. R. wymaga dalszego leczenia przez okres 8 miesięcy.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał odwołanie za zasadne.

Sąd I instancji powołał się na art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, jeśli jest on nadal chory po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Sąd I instancji uznał opinię biegłego lekarza urologa za prawidłową, albowiem wydał ją specjalista z tej dziedziny medycyny, która zajmuje się schorzeniem, na jakie cierpi wnioskodawczyni. Sąd podkreślił, iż biegły miał dostęp do dokumentacji lekarskiej, ale również do tej, jaka powstała po okresie 4 miesięcy pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Z opinii tej, jak i opinii biegłej neurolog wynikało, iż M. R. nie była leczona neurologicznie, ale była w tym zakresie konsultowana. A to w ocenie Sądu Rejonowego potwierdziło tezę skarżącej, że jakkolwiek rozpoznano u niej kamicę nerkową to jednak szukano także innej przyczyny nękających ją bólów. Zdaniem Sądu z przebiegu choroby wynikała, że wnioskodawczyni w lipcu 2015 r. znalazła się w szpitalu w związku z nasileniem procesu chorobowego, a w takiej sytuacji konieczność dalszego leczenia po 11 listopada 2015 r. była uzasadniona.

W ocenie Sądu Rejonowego nie było spornym, że powódka cierpi na chorobę przewlekłą, a stan jaki miał miejsce w lipcu 2015 r. wskazywały na to, że choroba rozwijała się w całym okresie od kwietnia 2014 r., ale również po lutym 2015 r. Leczenie, w tym rozkruszanie kamieni, dawało poprawę stanu zdrowia i rokowało odzyskanie przez nią zdolności do pracy. Jej stan zdrowia dawał więc podstawę do przyznania jej świadczenia re­habilitacyjnego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik organu rentowego, zarzucając mu:

naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

• art. 233 §1 k.p.c. poprzez błędna ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie i uznanie, że wnioskodawczym jest nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie rokuje odzyskanie zdolności do pracy i w konsekwencji przyznanie wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 8 miesięcy, podczas gdy materiał dowodowy nie pozwala na sformułowanie takiego wniosku, bowiem wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy, a zatem nie spełnia podstawowej przesłanki warunkującej przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego,

naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 18 ust. 1 ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, poprzez przyznanie wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 8 miesięcy począwszy od dnia 12 lutego 2015r. na skutek uznania, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy w tym okresie, podczas gdy wnioskodawczyni nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, bowiem nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wobec powyższego organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Podczas rozprawy apelacyjnej w dniu pełnomocnik organu rentowego poparł apelację, podnosząc jednocześnie, iż błędnie podał w apelacji, że skarżąca po ustaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego pracowała.

Sąd Okręgowy uzupełniając materiał dowodowy ustalił nadto :

Zgromadzona dokumentacja medyczna oraz stan zaawansowania choroby ocenianej przez biegłego urologa w dniu badania , tj. 13 lipca 2015 r. świadczyły o tym , iż wnioskodawczyni od kilku miesięcy wstecz , w tym na dzień 11 luty 2015 r. była niezdolna do pracy i wymagała pilnej hospitalizacji , tj. leczenia w oddziale urologicznym na drodze operacyjnej w formie kruszenia kamieni lub ich usunięcia na drodze otwartej operacji. Okres 8 miesięcy jest minimalnym okresem , w którym wnioskodawczyni może przejść operację i powrócić do pełnej zdolności do pracy w zawodzie sprzątaczki.

( dowód : opinia uzupełniająca biegłego urologa – k. 80 akt sprawy)

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne i ocenę zebranego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych sprawy i właściwej kwalifikacji prawnej, a swoje rozstrzygnięcie właściwie uzasadnił ,przedstawiając szczegóły procesu rozważeniowego, prowadzącego do uwzględnienia odwołania ubezpieczonego. W związku z powyższym ustalenia faktyczne i prawne poczynione przez Sąd Rejonowy, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez potrzeby ich powtarzania.

Zarzuty podniesione w apelacji, w ocenie Sądu Okręgowego, nie zasługiwały na uwzględnienie i stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami . Żaden z podniesionych w treści apelacji zarzutów, zdaniem Sądu Okręgowego, nie prowadził do podważenia przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego materiału dowodowego, czy podważenia poczynionych przez ten Sąd ustaleń w zakresie stanu faktycznego, a w konsekwencji do obalenia zaprezentowanego stanowiska.

Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji naruszenia przepisu art.. 233 kpc Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie dowody w sprawie. Oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego urologa było w ocenie Sądu Okręgowego uzasadnione, gdyż biegły ta zarówno w opinii podstawowej jak i uzupełniającej ustosunkował się do wszystkich zarzutów organu rentowego. Oparcie w tej sytuacji rozstrzygnięcia na powyższej opinii w żadnym razie nie narusza reguł wynikających z przepisu art. 233 kpc i nie stanowi przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Poza sporem jest, iż w skład Komisji Lekarskiej ZUS badającej wnioskodawcę nie wchodził biegły urolog , a to właśnie schorzenie było przedmiotem oceny tych lekarzy .

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy ubezpieczona stała się zdolny do pracy po wyczerpaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego przez okres 4 miesięcy , tj. od 15.10. 2014 r. do 11.02. 2015 r. . , czy też nadal po tej dacie była niezdolna do pracy rokując powrót do pracy.

Stosownie bowiem do treści art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (art. 18 ust. 1).

Wnioskodawca cierpi na mnogą kamice nawrotową nerki prawej . W 2008 r. była operowana z powodu kamicy nerki prawej i prawego moczowodu. W czasie pobytu w lipcu 2014 r. w oddziale urologicznym w (...) w P. rozpoznano u niej wieloogniskową kamice nerki prawej i zalecono leczenie zachowawcze w Poradni Urologicznej. Na zdjęciach urologicznych z 2014 r. widać wyraźne powiększenie kamieni i przemieszczenie ich z kielicha do miedniczki blokujących odpływ moczu z nerki. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa ( (...)) . Ponownie trafiła do szpitala w lipcu 2015 r. gdzie rozpoznano u niej krwiomocz, nawrotowa kamice nerki prawej, duzy kamień w miedniczce nerkowej i górnym kielich. Do nerki wprowadzono cewnik DJ i wydano skierowanie na kruszenie kamienia metodą (...). W ocenie urologa przebieg schorzenia u wnioskodawczyni świadczył o tym, że po 4 miesiącach nie odzyskała ona zdolności do pracy i jest niezdolna do pracy przez okres dalszych 8 miesięcy po upływie których konieczne stanie się ponowne badanie i ocenę możliwości podjęcia pracy.

Lektura akt potwierdza także , iż skarżąca konsultowana była neurologicznie, gdyż jakkolwiek w trakcie pobierania przez nią świadczenia rehabilitacyjnego z przyczyn urologicznych szukano także innych przyczyn jej dolegliwości bólowych . ponieważ one nie ustępowały trafiła ona w efekcie do szpitala w lipcu 2015 r.

Spór zatem w przedmiotowej sprawie sprowadzał się do oceny, czy w okresie od 12 lutego 2015 r. do czerwca 2015 r. wnioskodawczyni była zdolna do pracy, a ponownie zachorowała w lipcu co skutkowało kolejną hospitalizacją czy też po upływie 4 miesięcy nadal była niezdolna do pracy , konsultowana była w tym okresie neurologicznie bezskutecznie , miała cały czas dolegliwości bólowe , które zakończyły się właśnie pobytem w szpitalu.

Sąd Okręgowy w tym celu dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego urologa , który stwierdził, iż wbrew stanowisku organu rentowego skarżąca po ustaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, tj. po upływie 4 miesięcy była ona nadal niezdolna do pracy w zawodzie sprzątaczki.

Biegły ten zaznaczył, iż zgromadzona dokumentacja medyczna oraz stan zaawansowania choroby ocenianej przez biegłego urologa w dniu badania , tj. 13 lipca 2015 r. świadczyły o tym , iż wnioskodawczyni od kilku miesięcy wstecz , w tym na dzień 11 luty 2015 r. była niezdolna do pracy i wymagała pilnej hospitalizacji , tj. leczenia w oddziale urologicznym na drodze operacyjnej w formie kruszenia kamieni lub ich usunięcia na drodze otwartej operacji. Okres 8 miesięcy jest minimalnym okresem , w którym wnioskodawczyni może przejść operację i powrócić do pełnej zdolności do pracy w zawodzie sprzątaczki.

Sąd Okręgowy podzielił w pełni argumentację zawartą w opinii uzupełniającej gdyż jest ona fachowa, wnikliwa i w pełni wyczerpująca.

Uznanie w tej sytuacji przez Sąd Rejonowy , iż opinia podstawowa tegoż biegłego była wnikliwa i przekonywująca nie jest w żadnym razie przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów . Mnożenie kolejnych opinii ma uzasadnienie wtedy tylko, kiedy dotychczasowe opinie są niepełne, wewnętrznie sprzeczne bądź nasuwają merytoryczne wątpliwości. Zarzuty organu rentowego stanowiły li tylko polemikę z wnioskami końcowymi opinii biegłych i nie obligowały Sądu meriti do uzupełniania materiału dowodowego przedmiotowej sprawy.

W tej sytuacji chybiony okazał się także zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 18 ustęp 1 i 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Sąd Rejonowy opierając rozstrzygnięcie na opinii biegłego urologa prawidłowo zastosował tenże przepis przyznając wnioskodawczyni prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres 8 miesięcy .

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.