Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Marek Tauer

Sędzia SO Elżbieta Kala

Sędzia SR del. Artur Fornal

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2016 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

przeciwko: J. K.

o zasądzenie kwoty pieniężnej na podstawie art. 1050 ¹ k.p.c.

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia
25 lutego 2016 r., sygn. akt VIII GC 553/15

postanawia: oddalić zażalenie.

Marek Tauer Artur Fornal Elżbieta Kala

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. o zasądzenie kwoty pieniężnej od J. K. na podstawie art. 1050 ¹ k.p.c.

Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu, że w dniu 27 marca 2015 r. udzielił zabezpieczenia roszczenia powoda poprzez nakazanie pozwanemu wydania powodowi ksiąg rachunkowych wraz z dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu w księgach wieczystych, deklaracji podatkowych wraz z ich korektami, list płac pracowników powodowej spółki oraz wszelkich pism przekazanych Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych i innym jednostkom w związku z wykonywaniem umowy zawartej przez strony 19 sierpnia 2002 r. Następnie postanowieniem z 15 października 2015 r. Sąd zobowiązał pozwanego do wykonania postanowienia o zabezpieczeniu poprzez przekopiowanie określonych danych na zewnętrzny nośnik danych i wydanie ich w tej formie powodowi, względnie wydrukowanie ich i przekazanie powodowi w terminie 14 dni pod rygorem nakazania pozwanemu zapłaty kwoty 500 zł za każdy dzień zwłoki.

Sąd Rejonowy wskazał, że stanowiący podstawę żądania powoda art. 1050 ¹ k.p.c. stanowi zbliżone do zadośćuczynienia wynagrodzenie za znoszenie przez wierzyciela stanu spowodowanego nie wykonaniem świadczenia w terminie.

Zgodnie z art. 1050 ¹ § 1 k.p.c. w sytuacji, o której mowa w art. 1050 § 1 k.p.c., sąd, na wniosek wierzyciela, może zamiast zagrożenia grzywną, po wysłuchaniu stron, zagrozić dłużnikowi nakazaniem zapłaty na rzecz wierzyciela określonej sumy pieniężnej za każdy dzień zwłoki w wykonaniu czynności, niezależnie od roszczeń przysługujących wierzycielowi na zasadach ogólnych. Przepis art. 1050 § 2 stosuje się odpowiednio. W myśl art. 1050 ¹ § 2 k.p.c., po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nakazuje dłużnikowi zapłatę wierzycielowi sumy pieniężnej.

W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy uznał, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd wyjaśnił, że pozwany wywiązał się w terminie z nałożonego zobowiązania. Złożył bowiem w dniu 28 października 2015 r. w tutejszym sądzie wymagane od niego dane. Był wprawdzie zobowiązany do przekazania ich powodowi, ale ponieważ postanowienie zostało ogłoszone ustnie, mógł on działać pod wpływem mylnego przekonania, że właściwym wypełnieniem zobowiązania będzie przekazanie danych do Sądu. Wobec dobrowolnego spełnienia w terminie obowiązku, nie zachodziła pierwsza z przesłanek zastosowania instytucji uregulowanej w art. 1050 ¹ k.p.c.

Sąd dodał, że dane nadesłane do Sądu zostały wysłane pełnomocnikowi powoda w dniu
5 listopada 2015 r., natomiast zostały odebrane po dwukrotnym awizowaniu dopiero w dniu
23 listopada 2015 r., zatem na opóźnienie wpływ miało działanie pełnomocnika wierzyciela, który zwlekał z podjęciem adresowanej do niego przesyłki.

W tej sytuacji wierzycielowi nie przysługuje zadośćuczynienie.

Zażalenie na to postanowienie złożył powód, który zarzucił naruszenie art. 1050 ¹ § 2 i 3 k.p.c. w zw. z art. 743 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że obowiązany wykonał w terminie postanowienie Sądu z 15 października 2015 r. Wskazał, że
w postanowieniu zobowiązano pozwanego do wydania dokumentów i danych uprawnionemu, któremu zostały one doręczone dopiero dnia 26 listopada 2015 r.

W oparciu o powyższe zarzuty powód domagał się zmiany postanowienia i uwzględnienia wniosku uprawnionego poprzez nakazanie obowiązanemu zapłaty sumy pieniężnej w kwocie 14.000 zł, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Wniósł też o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.

W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

ANależy stwierdzić, iż instytucja zapłaty na rzecz wierzyciela określonej sumy pieniężnej za każdy dzień zwłoki wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego mocą nowelizacji obowiązującej od dnia 3 maja 2012 r. ma charakter fakultatywny, co wynika z zacytowanej przez Sąd Rejonowy treści omawianego przepisu art. 1050 ¹ § 1 k.p.c.

Jak wskazuje się w komentarzach, podczas gdy grzywnę sąd obligatoryjnie nakłada w razie zgłoszenia przez wierzyciela takiego żądania, to żądania zastosowania środka przymusu
z art. 1050 ¹ sąd może nie uwzględnić, a ponadto może miarkować wysokość stawki dziennej na podstawie przesłanek wynikających z § 4 (Olimpia Marcewicz, Komentarz aktualizowany do art.1050(1) Kodeksu postępowania cywilnego, Lex 2016.02.10).

W rozpoznawanej sprawie, nakazanie dłużnikowi zapłaty wierzycielowi sumy pieniężnej było nieuzasadnione, skoro jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy pozwany wykonał zobowiązanie, a jedynie wskutek pomyłki/wadliwego zrozumienia ustnego polecenia Sądu, nadesłał dokumenty wprost do Sądu, zamiast do powoda. Ponadto czas opóźnienia w otrzymaniu danych przez powoda wynikał też z opóźnienia w odebraniu korespondencji z Sądu przez pełnomocnika powoda, czym w żadnym razie nie można obarczać strony pozwanej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc orzekł jak w sentencji.

Przy czym w sprawie jedynie na marginesie wypada nadmienić, że sąd gospodarczy nie jest sądem egzekucyjnym (uchwała z dnia 30 czerwca 1992 r., III CZP 74/92, OSNC 1992, nr 12, poz. 229).

Marek Tauer Artur Fornal Elżbieta Kala