Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 listopada 2015r. w S.

odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 20 lutego 2015 r. Nr (...)

w sprawie S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje S. K. prawo do emerytury od dnia 01 lutego 2015r.

Sygn. akt IV U 302/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20.02.2015 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) odmówił ubezpieczonemu S. K. prawa do emerytury. Swoją decyzję organ rentowy uzasadniał tym, iż ubezpieczony nie osiągnął wieku uprawniającego do nabycia prawa do emerytury. Stosownie bowiem do art. 24 cyt. wyżej ustawy, mężczyznom urodzonym w okresie od 1.10.1950 r. do 31.12.1950 r. emerytura przysługuje po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 66 lat.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. K.. Podniósł, iż jest uprawniony do emerytury we względu na fakt, iż przez 15 lat pracował w warunkach szkodliwych jako traktorzysta, a obecnie ma skończone 64 lata (odwołanie k. 1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji. Wskazał przy tym, iż organ rentowy w dniu 29.03.2012 r. wydał decyzję, w której na podstawie art. 184 wyżej wymienionej ustawy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury. Od powyższej decyzji S. K. nie wniósł odwołania (odpowiedź na odwołanie k. 2-3).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Poprzednio, w dniu 15.02.2012 r. S. K., ur. (...), wystąpił do ZUS o przyznanie prawa do emerytury (wniosek k. 1-2 a. e. tom I). Na podstawie zgromadzonych dokumentów organ rentowy ustalił, iż na dzień 1.01.1999 r. ubezpieczony posiada staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, 9 miesięcy i 29 dni. Jednocześnie, ZUS uznał, iż S. K. nie przepracował żadnego okresu w warunkach szczególnych. Powyższe stało się podstawą do wydania w dniu 29.03.2012 r. zaskarżonej decyzji, w której odmówiono ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury (k. 41 a. e. tom I). Ubezpieczony nie odwołał się od powyższej decyzji.

W dniu 12.02.2015 r. (data prezentaty), S. K. wystąpił do (...) Oddział w S. z wnioskiem o przyznanie emerytury (k. 1-4 a. e. tom II). Ubezpieczony wskazał w nim, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. W informacji dotyczącej okresów składkowych i nieskładkowych ubezpieczony podał, iż wszystkie dokumenty dotyczące wskazanego zagadnienia znajdują się w ZUS, gdyż zostały złożone do wniosku o emeryturę (informacja k. 5-6 a. e. tom II). W zaskarżonej decyzji z dnia 20.02.2015 r. organ rentowy odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury, opierając powyższe na podstawie art. 24, który wymaga od mężczyzn ur. od 1.10.1950 r. do 31.12.1950 r. osiągnięcia wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 66 lat życia (decyzja k. 9 a. e. tom II).

W ocenie Sądu, odwołanie ubezpieczonego jest uzasadnione. Na wstępie wskazać należy, iż S. K. wystąpił w dniu 12.02.2015 r. do organu rentowego o przyznanie prawa do emerytury wypełniając obowiązujący formularz wnioskowy. Stwierdzić należy, iż nie zawiera on szczegółowych rubryk, które wskazywałby na to, czy osoba składająca wniosek ubiega się o prawo do emerytury na ogólnych zasadach, czy dochodzi prawa do emerytury w wieku obniżonym. Organ rentowy przyjął, iż wnioskodawca ubiega się o prawo do emerytury na podstawie art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i w tym zakresie wydał decyzję. Treść odwołania wskazywała, że ubezpieczony domagał się prawa do emerytury w wieku obniżonym. Podkreślić przy tym należy, iż w razie zaistniałych wątpliwości, organ rentowy mógł wezwać ubezpieczonego do złożenia wyjaśnień, w których S. K. mógłby sprecyzować przedmiot roszczenia. Powyższego ZUS jednak nie uczynił. Ubezpieczony nie powinien był ponosić ujemnych skutków zaniechania organu rentowego. Sąd rozpoznał odwołanie zgodnie z zawartym tam roszczeniem.

Wydanie przez Sąd rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie wymagało zatem ustalenia, czy ubezpieczony spełnił warunki wyrażone w art. 184 ust. 1 i 2 cyt. wyżej ustawy w zw. z § 2 ust. 1, § 3 oraz § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W okresie od 16.05.1975 r. do 30.06.1990 r. S. K. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w Kosowie L. na stanowisku traktorzysty. Ubezpieczony w okresie całego roku wyłącznie pracował jako kierowca ciągnika. Do jego zadań przez należało przewożenie m. in. paszy, mieszanek, węgla jak również cegieł oraz innych (...) budowlanych Pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze, pracując co najmniej po 8 godzin dziennie. Nie korzystał z urlopów bezpłatnych. (zeznania ubezpieczonego k. 7-8, zeznania świadków: T. F. k. 7v oraz T. M. k. 7v-8, świadectwo pracy k. 17 a. e. tom I, umowa o pracę k. 18 a. e. tom I, dokumenty pracownicze k. 20-23 a. e. tom I).

Sąd obdarzył wiarygodnością zarówno zeznania ubezpieczonego jak i świadków T. F. oraz T. M.. Świadkowie byli pracownikami Gminnej Spółdzielni (...) w Kosowie L. w okresie zbliżonym do okresu pracy S. K.. Złożone zeznania są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Wynika z nich, iż ubezpieczony świadczył, stale i w pełnym wymiarze czasu, przez wszystkie pory roku, pracę na stanowisku kierowcy ciągnika. S. K. zajmował się przewożeniem m. in. paszy, mieszanek, węgla oraz materiałów budowlanych. Ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych. Treść powyższego znajduje potwierdzenie w zachowanej dokumentacji, m. in. ogólnego świadectwa pracy, umowy o pracę z dnia 16.05.1975 r. oraz innych przedłożonych dokumentów pracowniczych.

Zdaniem Sądu, pracę ubezpieczonego w wyżej wymienionym okresie zakwalifikować należy jako odbywaną w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisu zawartego w § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia. Została bowiem wymieniona w wykazie A dział VIII w transporcie i łączności poz. 3 tj. prace kierowców ciągników. Wskazać przy tym należy, iż dla kwalifikacji zatrudnienia jako wykonywanego w warunkach szczególnych decydujące znaczenie rodzaj rzeczywiście wykonywanej pracy. Dlatego też samo tylko nieprzedłożenie stosownego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie może stanowić wyłącznego wyznacznika, czy ubezpieczony faktycznie świadczył pracę w przywołanych warunkach, skoro powyższe wynika ze zgromadzonego w postępowaniu odwoławczym materiału dowodowego.

Tym samym wskazać należy, iż ubezpieczony spełniła warunek co najmniej 15 letniego okresu zatrudnienia w wyżej wymienionych warunkach na dzień 1.01.1999 r. Mając na uwadze, iż nie był on członkiem ofe oraz, że w chwili złożenia wniosku miał skończone 64 lata życia jak również posiada ogólny staż ubezpieczeniowy przekraczający 25 lat stwierdzić należy, iż S. K. spełnia wszystkie wymagania z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o FUS w zw. z § 2 ust. 1, § 3 i § 4 ust. 1 pkt. 1 i 3 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. do przyznania emerytury w wieku obniżonym. W związku z tym Sąd stwierdził, że ubezpieczony nabył prawo do emerytury od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył wniosek o przyznanie do spornego prawa, tj. od dnia 1.02.2015 r.

Wobec powyższego, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.