Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2015r. w S.

odwołania M. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 24 lipca 2014 r. Nr (...)

w sprawie M. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje M. A. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01 czerwca 2014r. do 31 maja 2016r.

Sygn. akt IV U 993/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24.07.2014 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) odmówił ubezpieczonemu M. A. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1.06.2014 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. A., który wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony wskazał m. in., iż jest częściowo niezdolny do pracy. Przyczyną powyższego są występujące u M. A. schorzenia psychiczne. Ponadto, ubezpieczony jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym. (odwołanie k. 1-4)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 9-10)

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony M. A., ur. (...), w dniu 15.05.2014 r. złożył do (...) Oddział w S. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. (wniosek k. 354 a. r.) Ubezpieczony był poprzednio, od 1997 r. uprawniony do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W ostatnim czasie, tj. w okresie od 1.05.2012 do 31.05.2014 r. podstawę powyższego stanowiła decyzja (...) Oddział w S. o ponownym ustaleniu prawa do renty z dnia 29.05.2012 r. (decyzja k. 334 a. r.) Komisja Lekarska ZUS, w orzeczeniu z dnia 17.07.2014 r. stwierdziła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. (orzeczenie k. 361 a. r.) Powyższe stało się podstawą do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji z dnia 24.07.2014 r., w której ZUS odmówił M. A. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1.06.2014 r. (k. 362 a. r.)

M. A. z wykształcenia jest technikiem budowlanym. Poprzednio pracował jako pracownik biurowy, obecnie zaś jest zatrudniony w zakładzie pracy chronionej na stanowisku informatyka. (bezsporne) M. A. został uznany za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym. (orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 10.10.2012 r. k. 8)

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych: psychologa oraz psychiatry. Biegli J. U. oraz M. K. w opinii (k. 15-17) stwierdzili, iż aktualne funkcjonowanie intelektualne ubezpieczonego kształtuje się w przedziale normy. U M. A. nie występują zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym. Biegli wskazali, iż pod względem emocjonalno-społecznym ubezpieczonego cechuje neurotyczność, introwersja, tendencja do przeżywania obniżonego nastroju, apatii, braku radości z życia oraz wycofywania się z relacji społecznych. Ponadto stwierdzono u badanego zaburzenia afektywne dwubiegunowe obecnie w fazie remisji. Powyższe stało się podstawą do uznania ubezpieczonego za zdolnego do pracy. W uzasadnieniu do opinii biegli wskazali m. in., iż ubezpieczony rozpoczął ambulatoryjne leczenie psychiatryczne w 1989 r. z powodu nasilających się nawracających zaburzeń depresyjnych. Obecnie M. A. skutecznie leczy się ambulatoryjnie oraz prawidłowo funkcjonuje w życiu społecznym, m. in. pomaga w obowiązkach domowych i pracuje przez 7 godzin dziennie w zakładzie pracy chronionej. W końcowej części opinii biegli stwierdzili jedynie, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie pozwala na uznanie go za całkowicie niezdolnego do pracy. Biegli stwierdzili jednak, iż w razie nawrotu zaburzeń depresyjnych może być on krótkotrwale niezdolny do pracy.

Z uwagi na to, iż biegli nie odnieśli się do kwestii częściowej niezdolności do pracy M. A., Sąd postanowił dopuścić dowód z uzupełniającej opinii biegłych J. U. oraz M. K..

W opinii uzupełniającej (k. 27-28) uznano ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy. Wskazana niezdolność miała miejsce w dniu 1.06.2014 r. i trwa do końca maja 2016 r. W uzasadnieniu opinii uzupełniającej biegli wskazali, że schorzenia występujące u M. A. powodują, iż wymaga on systematycznego stosowania leków i kontroli stanu zdrowia psychicznego u lekarza specjalisty. Po dniu 31.05.2014 r. nie nastąpiła bowiem żadna istotna poprawa stanu zdrowia psychicznego. Ponadto biegli wskazali, iż stała potrzeba farmakoterapii lekami o działaniu sedatywnym powoduje, że ubezpieczony powinien nadal pracować w warunkach pracy chronionej oraz w niepełnym wymiarze godzin.

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii uzupełniającej, zarzucając jej niespójność (k. 31). ZUS podkreślił, iż pomimo braku danych dotyczących zmiany stanu zdrowia ubezpieczonego, wnioski wypływające z obydwu opinii są odmienne. Jednocześnie organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych. Wobec powyższego Sąd dopuścił dowód z opinii psychiatry J. B. oraz psycholog M. M. (k. 39-42). Biegli rozpoznali u ubezpieczonego zaburzenia depresyjne nawracające obecnie w stanie remisji oraz osobowość lękliwą. W uzasadnieniu do opinii biegli wskazali m. in., iż występujące u badanego epizody depresyjne skutkujące licznymi hospitalizacjami są krótkie, nie powodują długotrwałych przerw w wykonywaniu pracy. Psycholog i psychiatra jako dobre określili funkcjonowanie społeczne badanego w warunkach pracy na stanowisku chronionym. W ocenie biegłych, po 31.05.2014 r. u M. A. utrzymuje się stan remisji, jednakże nadal wymaga on systematycznego leczenia psychiatrycznego. Zdaniem biegłych, długoletnie schorzenie z licznymi zaostrzeniami oraz cechy osobowości ubezpieczonego powodują nadal istnienie częściowej niezdolności do pracy w warunkach wolnego rynku i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem Sądu Okręgowego, sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii stanowią miarodajny i obiektywny dowód aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego. Zostały one bowiem sporządzona przez osoby posiadającą wiadomości specjalne, po uprzednim przeprowadzeniu badania M. A. oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie.

Z treści opinii uzupełniającej oraz opinii wydanej przez biegłych J. B. i M. M. wynika, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy. Stanowisko organu rentowego, który zarzucił niespójność opinii uzupełniającej, należy uznać za nietrafne. Podkreślić bowiem należy, iż w opinii zasadniczej biegli J. U. oraz M. K. nie odnieśli się w ogóle do wymienionego w postanowieniu Sądu pytania dotyczącego istnienia u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy. Dlatego też uzupełnienie powyższej opinii było konieczne. Uznanie przez biegłych nieistnienia całkowitej niezdolności do pracy oraz, w opinii uzupełniającej, istnienia u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy nie sposób uznać za niespójność. Zakres obydwu pojęć nie jest bowiem tożsamy. Tym samym uznać należy, iż wnioski wynikające z opinii uzupełniającej oraz opinii zasadniczej biegłych J. B. oraz M. M. są zbieżne.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Podkreślić należy, iż w opinii uzupełniającej oraz w opinii J. B. i M. M. wynika, iż ubezpieczony dobrze funkcjonuje społecznie będąc zatrudnionym w warunkach pracy chronionej, w niepełnym wymiarze pracy. Jednocześnie, Sąd przychylił się do wniosku biegłych, którzy uznali, iż schorzenia psychiczne dotykające M. A. powodują, że jest on częściowo niezdolny do pracy w warunkach wolnego rynku i pełnym wymiarze czasu pracy. Wskazać bowiem należy, iż występujące u ubezpieczonego zaburzenia depresyjne zostały uznane za stale trwającą chorobę. Różny jest jedynie stopień ich nasilenia. Zgłoszone przez ZUS zastrzeżenia (k. 52) do opinii sporządzonej przez J. B. i M. M. uznać należy za polemikę ze stanowiskiem wyrażonym przez biegłych. Dlatego też powołanie innych biegłych było nieuzasadnione. Sporządzone bowiem na potrzeby niniejszego procesu opinie w sposób wystarczający określają rodzaj i charakter schorzeń ubezpieczonego. Podkreślić należy, iż przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy przyjął, iż ubezpieczony jest częściowo okresowo niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o FUS i w związku z tym na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zasadnym było przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od 1.06.2014 r. do 31.05.2016 r.