Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Hass-Kloc

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Kościak

po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2016r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) z/s w B. – Niemcy (poprzednio (...) z/s w Gottlieb-Daimler - Niemcy )

przeciwko: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w W. na rzecz powoda (...) z/s w B. – Niemcy (poprzednio (...) z/s w Gottlieb-Daimler - Niemcy ) kwotę 167.762,95 EUR (słownie: sto sześćdziesiąt siedem tysięcy siedemset sześćdziesiąt dwa EUR 95/100)
z umownymi odsetkami od dnia 10 maja 2013r. do dnia zapłaty w wysokości 8 % od stawki bazowej ustalonej zgodnie z par 247 niemieckiego kodeksu cywilnego wynoszącej:

- od dnia 10 maja 2013r. do 30 czerwca 2013r. 7,87 %,

- od dnia 01 lipca 2013r. do dnia 31 grudnia 2013r. 7,62 %,

- od 01 stycznia 2014r. do 30 czerwca 2014r. 7,37 %,

- od dnia 01 lipca 2014r. do dnia 06 sierpnia 2014r. 7,27 %,

- od dnia 07 sierpnia 2014r. do 31 grudnia 2014r. 7,27 %,

- od 01 stycznia 2015r. do dnia 22 czerwca 2016r. 7,15%,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 59.585,52 zł (słownie: pięćdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 14.417,00 zł (słownie: czternaście tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

sygn. akt VI GC 327/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 czerwca 2016 r.

Pozwem z dnia 22 sierpnia 2014 r. powód (...) wniósł przeciwko pozwanemu N. P. sp. o.o. sp. komandytowo akcyjna (przed zmianą formy prawnej jako: (...) sp. jawna, następnie (...) sp. jawna) o zapłatę kwoty 167 762,95 euro wraz z odsetkami umownymi w zakresie sprecyzowanym na rozprawie w dniu 8 czerwca 2016 r. (k. 997v) oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie czterokrotności stawki minimalnej obowiązującej w dniu wniesienia pozwu.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że jest spółką prawa niemieckiego, która zajmuje się produkcją i sprzedażą oklein i foli dekoracyjnych wykorzystywanych w procesie produkcji mebli. W ramach prowadzonej działalności na zamówienie pozwanego produkował wskazaną przez niego ilość i rodzaj okleiny i folii, zaś pozwany na podstawie dokonanych wywołań odbierał towar. W niniejszym postępowaniu dochodzi zapłaty pozostałej części ceny z tytułu wyprodukowanej a nieodebranej przez pozwanego dalszej partii zamówienia.

W ocenie powoda do rozstrzygania w niniejszej sprawie powinny znaleźć zastosowanie przepisy prawa niemieckiego, z uwagi na to, że zamówienia były realizowane w oparciu o ogólne warunki umów w których w §11 ust 1 ewentualne spory powstałe na tle łączącego ich stosunku zobowiązaniowego zostały poddane pod rozstrzyganie prawu niemieckiemu. W świetle prawa niemieckiego podstawą żądania zapłaty za zamówione przez pozwanego a nieodebrane ilości okleiny meblowej jest § 433 ust 2 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Powód wyjaśnił również, że zamówienia były pomiędzy stronami realizowane w trybie tzw. sprzedaży za wywołaniem dostawy części zamówionego towaru. Umowa sprzedaży tego typu nie ma charakteru umowy warunkowej, a po stronie pozwanego, jako kupującego, obok obowiązku odbioru towaru i zapłaty istnieje dodatkowe zobowiązanie do wywołania towaru. Pozwany wielokrotnie dokonywał wywołania dostawy ilości okleiny i po wysłaniu dokonywał odbioru towaru i zapłaty za dostarczony towar. Odnośnie nieodebranej partii zamówienia pozwany pomimo utrzymywania, iż ma zamiar odebrać towar nie uczynił tego, także po zawezwaniu do próby ugodowej w tym przedmiocie.

Uzasadniając żądanie zapłaty odsetek umownych powód wskazał na przepisy prawa niemieckiego i OWU.

W dniu 4.09.2014 r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. akt VI GNc 330/14 w którym uwzględnił powództwo w całości.(k. 114)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwany zarzucił niewłaściwość prawa materialnego niemieckiego, to z uwagi na brak związania postanowieniami OWU i zastosowanie Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych. Pozwany zaprzeczył aby otrzymał od powoda OWU na jakimkolwiek etapie współpracy.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że w przypadku zastosowania prawa niemieckiego przedawnienie nastąpiło z dniem 31 grudnia 2011 r. tj. z upływem 3 letniego terminu, liczonego od końca roku w którym powstało roszczenie tj. od 31 grudnia 2008 r. , zgodnie z § 195 i 196 BGB. W przypadku zastosowania prawa polskiego przedawnienie nastąpiło w 2010 r. z uwagi na upływ 2 letniego terminu przedawnienia liczonego począwszy od dnia potwierdzenia każdego z zamówień. (tj. 5 września 2008 r., 10 listopada 2008 r., 23 października 2008 r.

Odnosząc się do kwestii merytorycznych pozwany potwierdził pozostawanie z powodem w stałych stosunkach handlowych, jak też fakt nieodebrania pozostałej części zamówionego towaru, wskazując, że przyczyną braku odbioru towaru były jego wady, w szczególności w zakresie kolorystyki która odbiegała od zaakceptowanego wzorca. Odmawiając zapłaty dochodzonej części należności pozwany (działając przez profesjonalnego pełnomocnika) złożył oświadczenie o potrąceniu z wierzytelnością powoda dochodzoną pozwem wierzytelności własnej w wysokości 1 538 089,77 zł z tytułu poniesionej szkody na skutek nienależytego wykonania umowy przez powoda polegające na dostarczeniu wadliwych towarów (w innym kolorze niż pierwotnie zamawiane), co spowodowało utratę kontrahenta firmy (...) z Ukrainy, któremu pozwany odsprzedawał towary nabywane od powoda. Jednocześnie pozwany podniósł zarzut potrącenia.

Uzasadniając zarzut potrącenia pozwany wskazał otrzymanie towaru niezgodnego z wzornikami /inny kolor/, co powodowało zwroty i reklamacje jego dalszych kontrahentów. Pozwany wskazał na uzgodnienia stron, iż w razie gdy towaru nie uda się sprzedać kontrahentom pozwanego z uwagi na inną kolorystykę, powód obniży cenę, czego nie uczynił. Ostatecznie pozwany poniósł szkodę w związku z utratą kontrahenta w wysokości 1 538 089,77 zł.

W dalszych pismach procesowych i na rozprawach strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest spółką prawa niemieckiego, która zajmuje się produkcją i sprzedażą oklein i foli dekoracyjnych wykorzystywanych w procesie produkcji mebli.

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą w zakresie półfabrykatów do produkcji mebli. Strony pozostawały ze sobą w stałej współpracy handlowej od 2007 i 2008 roku, w ramach której pozwany nabywał od powoda towar w celu jego dalszej odsprzedaży na rynku krajowym i ukraińskim. Współpracę z powodową spółką nawiązał pozwany, a motywem jej podjęcia była chęć rozpoczęcia produkcji tzw. folii finish jako okleiny meblowej służącej do oklejania płyt meblowych oraz listew dekoracyjnych i wykończeniowych. Przy czym powód (jako drukarz w branży meblarskiej) dostarczał pozwanemu tylko część produktu końcowego. (produkcja papieru) Ostateczny wygląd produktu powstawał w dalszym procesie technologicznym dokonywanym u pozwanego który poddawał go obróbce polegającej na impregnowaniu i lakierowaniu. Końcowy produkt pozwany dostarczał spółce (...) z siedzibą na Ukrainie, która była pośrednikiem pozwanego na rynku ukraińskim, zaś jej odbiorcami były tamtejsze fabryki meblowe.

Przyjętym przez strony trybem realizacji sprzedaży była tzw. sprzedaż za wywołaniem. Jest to rodzaj zamówienia ramowego który ma zastosowanie przy zamówieniach dużych partii towaru, dzięki czemu nabywca uzyskuje niższą cenę towaru. Pozwany składał zamówienia a powód pisemnie na formularzu potwierdzał przyjęcie zamówienia do realizacji.

Zanim folia trafi do regularnej produkcji tworzone są próbne partie folii na maszynie laboratoryjnej. Pozwany przedkładał powodowi wzorzec w oparciu o który powód miał wykonać w sposób najbardziej zbliżony do niego dekory. Pozwany pisemnie potwierdzał zgodność wzorca z zamówieniem. (k. 378-381) Realizacja zamówienia i produkcja towaru odbywała się w oparciu o zaakceptowany przez pozwanego (J. T.) wzorzec który stanowił pierwowzór do dalszej produkcji. Następnie wytworzone produkty były składowane i przechowywane w magazynie producenta (powoda), na jego koszt. Towar był wysyłany nabywcy (pozwanemu) sukcesywnie w zależności od zapotrzebowania, po każdorazowym ,,wywołaniu’’ przez niego danej partii towaru. Wywołanie oznaczało zgłoszenie chęci odbioru już wyprodukowanej partii materiału w zakresie umowy ramowej. Zwykle zamówienie obejmowało okres 12 miesięcy, w którym to terminie klient mógł odebrać zamówienie. Powyższy termin był terminem maksymalnym. Wzorce są przechowywane przez powoda przez ok. 1 lub 2 lata. Jeśli towar nie jest reklamowany to wzorce ulegają po tym czasie zniszczeniu.

Zamówienia złożone przez pozwanego były realizowane w jednym ciągu produkcyjnym.

Początkowo współpraca stron przebiegała bezproblemowo. Pozwany po wywołaniu towaru odbierał kolejne transze zamówienia dokonując zapłaty. W miarę upływu czasu pozwany zaprzestał składania kolejnych zamówień, odbioru kolejnych partii towaru oraz nie uregulował płatności za wyprodukowany a nieodebrany towar.

Standardową procedurą u powoda jest, że na początku współpracy z każdorazowym klientem są mu wysyłane Ogólne warunki sprzedaży i dostawy, w oparciu o które następuje potwierdzanie przyjęcia zamówienia do realizacji. Na każdorazowym egzemplarzu potwierdzenia zamówienia wystawianym przez powoda obok rodzaju, ilości zamówionego towaru i jego ceny określano również termin dostawy. Na potwierdzeniu zamówienia powoda zamieszczona była także informacja o stosowaniu Ogólnych Warunków sprzedaży i dostawy obowiązujących u powoda.

W trakcie współpracy przedmiotem rozmów stron były zawsze warunki handlowe. Pozwany nigdy nie zgłaszał powodowi kwestii braku tekstu Ogólnych Warunków Umów. W ramach współpracy powód nie miał żadnych kontaktów z klientem końcowym pozwanego.

Pozwany w tych warunkach kontynuował odbiory dalszych partii zamówienia od powoda. Wobec zwrotu towaru przez ukraińskich producentów meblowych pozwany zaniechał dokonywania odbiorów zamówienia od powoda oraz zapłaty za wyprodukowany towar.

Pozwany nie zgłaszał powodowi żadnych pisemnych reklamacji odnośnie zamówionego towaru (okleiny) w tym co do różnic w kolorystyce produktu i jego wybarwienia.

W korespondencji mailowej prowadzonej przez strony w 2010 r. pozwany zapewniał powoda o zamiarze i gotowości odbioru pozostałych nieodebranych oklein. W mailu z 13.09.2010 r. przedstawiciel pozwanego przedstawił powodowi własną propozycję odbioru pozostałej części towaru, według sporządzonego planu odbioru. (k. 98) W korespondencji mailowej z dn. 14.08.2012 r. przedstawiciel pozwanego deklarował zapłatę zaległych należności. (k. 102)

Dopiero w dniu 27 czerwca 2013 r. pozwany poinformował powoda, że przyczyną braku odbioru zamówionego towaru są jego wady, które spowodowały znaczną ilość reklamacji co do kolorystyki towaru od dalszych odbiorców pozwanego. Pozwany zaproponował powodowi odkupienie przez niego wadliwej folii bądź zakup od powoda już wyprodukowanej folii po obniżonej cenie w celu wykorzystania na inne przeznaczenie. (k. 105)

Dowód: odpisy KRS pozwanego i odpis z niemieckiego rejestru handlowego powoda k. 24-31, 136-152, k. 972-977, zeznania świadków: Bernharda B. k. 870-902, A. R. (1) k. 902-911, częściowo J. T., częściowo zeznania świadków: B. B. (1) k. 840-847, W. K. (1) k. 848-869, częściowo przesłuchanie pozwanego – prezesa zarządu komplementariusza R. K. k. 925-933,pisma z dn. 20.10.2008 r. i 19.12.2008 r. o zatwierdzeniu przez pozwanego przedłożonego wzoru okleiny z zamówienia nr (...), (...), (...) k. 378-381, korespondencja mailowa stron k. 98-105

W ramach współpracy pozwany złożył powodowi następujące zamówienia:

- zamówienie nr (...) z dnia 4.09.2008 r. na okleinę orzech symbol (...).

Zamówienie zostało potwierdzone na druku potwierdzenia zlecenia z dn. 5.09.2008 r. (k. 56-58) Jako termin dostawy wskazano ok. 40 tydzień 2008 r.

- zamówienie nr (...) i (...) z dnia 17.10.2008 r. na okleinę mahoń symbol (...);

Zamówienie zostało potwierdzone na druku potwierdzenia zlecenia z dn. 10.11.2008 r. (k. 62-63) Jako termin dostawy wskazano ok. 51 tydzień 2008 r.

- zamówienie nr (...) z dnia 20.10.2008 r. na okleinę olcha symbol (...).

Zamówienie zostało potwierdzone na druku potwierdzenia zlecenia z dn. 23.10.2008 r. (k. 65-66) Jako termin dostawy wskazano ok. 47 tydzień 2008 r.

Pozwany dokonał częściowego odbioru partii okleiny z każdego z dokonanych zamówień. Do odbioru pozostał towar o łącznej wartości 167 762,95 euro.

Dowód: zamówienia pozwanego z dn. 4.09.2008 r., 17.10.2008 r., 20.10.2008 r. k. 72-74, potwierdzenia zlecenia wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem na język niemiecki k. 55-66

Zamówienia realizowane były w oparciu o Ogólne warunki sprzedaży i dostawy z dnia 1.01.2008 r. (Ogólne warunki umów)

W §1 OWU wskazano, że obowiązują one w odniesieniu do wszystkich ofert sprzedaży, dostaw i usług świadczonych na rzecz klientów powoda.

Zgodnie z §3 ust 2 OWU umowa zostaje sfinalizowana poprzez pisemne potwierdzenie zlecenia lub przez jego realizację. Klient jest zobowiązany do sprawdzenia poprawności danych znajdujących się w potwierdzeniu zlecenia oraz do zgłoszenia niezgodności w terminie 3 dni od otrzymania potwierdzenia zlecenia.

Zapis §6 ust. 1 OWU stanowił, że w przypadku pierwszego zlecenia produkty są wytwarzane przez powoda według przedłożonych przez powoda niesprasowanych wzorów, które podlegają zatwierdzeniu przez klienta. W przypadku przedłożenia wzorów maszyny laboratoryjnej możliwe są pewne różnice w druku wynikające z różnych warunków drukarskich w maszynie produkcyjnej. Klient jest zobowiązany do ich akceptacji; różnice te nie stanowią wad. ‘’

Zapis §6 ust. 2 OWU stanowił, że z pierwszego zlecenia pobierane są wzory pierwotne, które stanowić będą wiążący wzór dla późniejszych zleceń. W przypadku zmiany wzoru pierwotnego niezbędne jest pisemne wezwanie klienta. Zgodnie z §6 ust 3 OWU klient zobowiązany był do samodzielnego sprawdzenia produktów powoda pod kątem ich przydatności do przewidywanego wytworzenia.

Zasady płatności regulował §7 OWU. Zgodnie z ust 1 kwota netto faktur powoda jest płatna w terminie 30 dni od ich wystawienia. Po upływie tego terminu klient popada w zwłokę bez konieczności jego upomnienia. Klient jest zobowiązany do zapłaty zaległej kwoty wraz z odsetkami w wysokości 8% p.a. ponad stawkę bazową zgodnie z § 247 kodeksu cywilnego. (…) Dniem wpływu płatności jest dzień , w którym dana kwota pozostaje do dyspozycji powoda. O ile nie uzgodniono inaczej płatność następuje w walucie, która wskazana została na fakturze.

Zgłaszanie wad towaru oraz tryb reklamacyjny regulował §9 OWU.

Zgodnie z §9 ust 1 (…) w przypadku wad oczywistych lub dostawy towaru innego niż zamówiony zakwestionowanie musi nastąpić w formie pisemnej w terminie 5 dni roboczych od dnia przekazania towaru. Wady nieoczywiste bez względu na ich rodzaj oraz dostawa towaru, który nie w sposób oczywisty jest inny od zamówionego lub dostarczony został w innej ilości niż zamówiony należy zgłosić pisemnie niezwłocznie po ich stwierdzeniu, nie później jednak niż w terminie 10 dni od ich stwierdzenia. W przypadku zakwestionowania towaru bez zachowania wymaganej formy lub po upływie uzgodnionego terminu powoduje zatwierdzenie towaru, co wyłącza dochodzenie przez klienta roszczeń z tytułu gwarancji. W celu zachowania terminu wystarczające jest terminowe wysłanie zgłoszenia. Na kliencie spoczywa pełen obowiązek udowodnienia podstawy swoich roszczeń, w szczególności wad w chwili ich stwierdzenia, terminowości zakwestionowania oraz wystąpienia wady przed przejściem ryzyka.

Zgodnie z §9 ust 5 OWU klient może odstąpić od umowy lub obniżyć cenę kupna w przypadku bezskutecznego upływu wyznaczonego powodowi stosownego czasu do wykonania późniejszego/ dostawy zamiennej lub gdy próba poprawki / dostawy zamiennej w wyznaczonym terminie i po wyznaczeniu terminu dodatkowego okaże się bezskuteczna.

W zakresie poprawek/ dostaw zamiennych powód odpowiadał w takim samym zakresie jak za pierwotny przedmiot dostawy.

W przypadku gdy z powodu wady po bezskutecznej próbie poprawki /wykonania późniejszego/ / dostawy zamiennej klient wybierze odstąpienie od umowy nie przysługuje mu prawo roszczenia odszkodowawczego.

W przypadku gdy z powodu wady po bezskutecznej próbie poprawki /wykonania późniejszego/ / dostawy zamiennej klient wybierze odszkodowanie, towar pozostaje u niego jeśli jest to możliwe. Odszkodowanie ogranicza się w takim przypadku do różnicy pomiędzy ceną kupna a wartością wadliwej rzeczy. Powyższe uregulowanie nie dotyczy sytuacji gdy naruszenie umowy spowodowane zostało przez rażące niedbalstwo lub podstęp powoda.

W §9 ust 7 OWU wskazano, że jakość towaru określana jest zasadniczo tylko przez opis produktu w potwierdzeniu zlecenia. Publiczne uwagi, polecenia lub reklama towaru nie stanowią podstawy do określenia jego jakości wynikającej z umowy.

Zgodnie z §9 ust 10 OWU potrącenie przez klienta należności z roszczeniami wzajemnymi bez względu na rodzaj jest wykluczone, chyba, że roszczenie wzajemne zostanie przez powoda uznane i stwierdzona zostanie jego prawomocność.

W §10 ust 1 OWU zawarto zobowiązanie po stronie klienta do wyjaśnienia wszystkich kwestii prawnych przed udzieleniem zlecenia.

Zgodnie z §11 ust.1 Ogólnych warunków (…) w odniesieniu do niniejszych warunków sprzedaży i dostawy oraz wszystkich stosunków prawnych pomiędzy stronami umowy lub ich następcami prawnymi obowiązuje wyłącznie niemieckie prawo rzeczowe z wyłączeniem międzynarodowego prawa prywatnego oraz postanowień jednolitej Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów.

Dowód: Ogólne warunki sprzedaży i dostawy z dn. 1.01.2008 r. k. 41-43 wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka niemieckiego k. 44-54

W związku z brakiem zapłaty i odbioru przez pozwanego zamówionego towaru, pismem z dnia 21 grudnia 2012 r. powód złożył do Sądu Rejonowego w Rzeszowie wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Wobec braku porozumienia między stronami do zawarcia ugody nie doszło.

Dowód: wniosek powoda z dn. 21.12.2012 r. o zawezwanie do próby ugodowej k. 107-110, protokół z posiedzenia Sądu z dn. 10.05.2012 r. w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej V GCo 1/13 k. 97

Przed tut. Sądem toczyło się postępowanie w sprawie VI GC 21/13 wszczęte przez powoda w 2012 r. w ramach którego powód domagał się od pozwanego zapłaty za zamówioną i dostarczoną część okleiny. Żądanie zapłaty dotyczyło towaru objętego zamówieniami objętymi sporem w niniejszej sprawie.

Postępowanie powyższe zakończyło się zawarciem przez strony ugody w dniu 21 czerwca 2013 r., na mocy której pozwany zobowiązał się do zapłaty długu w czterech ratach płatnych począwszy od lipca 2013 r. do października 2013 r., przy czym I rata była płatna w terminie do dnia 31 lipca 2013 r.

Dowód: akta sprawy VI GC 21/13 w szczególności pozew z załącznikami w sprawie VI GC 21/13, odpowiedź na pozew z dn. 31.12.2012 r., protokół z zeznań powoda, treść ugody sądowej, protokoły z zeznań świadka A. R. (1)

Pismem z dnia 11 marca 2014 r. powód skierował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 167 762,95 euro z tytułu nieodebranej przez pozwanego okleiny, wyprodukowanej na jego rzecz. Powód wyznaczył termin do zapłaty do dnia 21.03.2014 r.

Wezwanie pozostało bezskuteczne, pozwany nie dokonał zapłaty należności.

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 11.03.2014 r. k. 92-96

Jako folie finish określamy zarówno folie preimpregnowane jak i postimpregnowane oraz folie cienkie. Proces produkcji folii finish składa się zasadniczo z dwóch etapów: drukowania papieru preimpregnowanego oraz nakładania powłoki lakierowej. W celu zapewnienia zgodności kolorystycznej dekoru z zaakceptowanym przez odbiorcę wzorcem, w kolejnym etapie wzór dekoru nanoszony jest metodą wklęsłodruku rotacyjnego na wstępnie zaimpregnowany przez producenta papier bazowy. Po wydrukowaniu wzoru papier jest pokrywany lakierem.

Próbki zadrukowanego surowego papieru jako produktu powoda nie posiadają wad kolorystycznych i jakościowych. Różnice odcieni nie są wadą i nie stanowią podstawy do obniżenia ceny ze względu na jakość czy niewłaściwy zadruk.

Różnice kolorystyczne w odcieniu pomiędzy produktem zamówionym a wyprodukowanym przez powoda nie są wadą uniemożliwiającą odbiór zadrukowanego papieru. Różnica odcieni zasadniczo nie istnieje i można ją zniwelować poprzez proces impregnacji i lakierowania. Brak jest podstaw do przyjęcia jakichkolwiek zaniedbań po stronie powoda w zakresie wyprodukowanego przez niego surowca dla pozwanego. Wyprodukowany przez powoda papier jest towarem pełnowartościowym i zdatnym do dalszej produkcji materiałów meblarskich i drewnopochodnych.

Dowód: opinia biegłego sądowego o specjalności meblarskiej R. C. (1) k. 557-591, opinia uzupełniająca biegłego z dn. 1.11.2015 r. k. 638-641, opinia uzupełniająca z dn. 21.12.2015 r. k. 682-734, opinia uzupełniająca z dn. 31.03.2016 r. stanowiąca odpowiedź na zarzuty pozwanego k. 800-811, opinia ustna biegłego na rozprawie w dn. 8.06.2016 r.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Akta sprawy VI GC 21/13 służyły weryfikacji i uzupełnieniu materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie. W powyższej sprawie powód domagał się od pozwanego zapłaty za towar wyprodukowany i odebrany przez pozwanego w oparciu o tożsame zamówienia, co w niniejszej sprawie.

Przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy Sąd oparł się także na zeznaniach słuchanych w sprawie świadków i strony pozwanej w w/w zakresie. Zeznania świadków: B. B. (1), J. T., W. K. (1), A. R. (1), B. B. zasadniczo były ze sobą zgodne co do nawiązania i przebiegu współpracy oraz przyjętego i realizowanego przez strony trybu zamówień. Nie było kwestionowane, że część towaru objętego trzema spornymi zamówieniami nie została przez pozwanego odebrana a powód nie otrzymał za niego zapłaty. Istotne rozbieżności pojawiały się w zeznaniach świadków na okoliczność przyczyn braku odbioru towaru z magazynów powoda. W tej kwestii świadkowie popierali stanowiska każdej ze stron. Świadkowie powoda: A. R. (1), B. B. wskazywali jako przyczynę braku odbioru ciężką sytuację na rynku ukraińskim i panujący wówczas w Europie kryzys gospodarczy, wskazywali także na możliwość znalezienia przez pozwanego tańszego kontrahenta. Natomiast świadkowie J. T., B. B. (1) jak też słuchany za pozwanego R. K. zeznawali, że powodem nieodebrania towaru od powoda i braku zapłaty były wady w kolorystyce folii, które końcowo doprowadziły do utraty kontrahenta ukraińskiego.

W świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że zeznania świadka pozwanego J. T., jak też R. K. nie są wiarygodne co do rzeczywistych przyczyn zerwania współpracy z powodem, zaniechania odbioru towaru i dokonania za niego zapłaty. Wady dostarczonego towaru, które skutkowały według pozwanego utratą współpracy z dalszym kontrahentem są okolicznością na tyle istotną dla oceny należytego wywiązania się przez powoda z umowy, że gdyby miały one istotne znaczenie dla pozwanego i tak daleko idące konsekwencje jakimi są utrata kontrahenta ukraińskiego z pewnością zareklamowałby towar zgłaszając jego niezgodność z zamówieniem. Natomiast zeznania samego R. K. wskazują, że różnice w kolorystyce folii zostały zauważone przez stronę pozwaną już po pierwszej dostawie. Pomimo to pozwany nie złożył pisemnej reklamacji, dokonując dalszych wywołań. W korespondencji mailowej prowadzonej przez strony pozwany nie podnosił kwestii wad towaru, lecz zapewniał powoda o chęci uregulowaniu należności. Analiza akt sprawy VI GC 21/13 wskazuje, że także w odpowiedzi na pozew sporządzonej osobiście przez P. R. K. w w/w sprawie nie było mowy o wadach dostarczonego towaru, które uzasadniałyby brak zapłaty. Podtrzymana została deklaracja zapłaty za dostarczony towar, a jako przyczynę braku zapłaty za zrealizowaną dotychczas część zamówienia pozwany powoływał jedynie swoją ciężką sytuację finansową spowodowaną nieterminowym regulowaniem należności przez swoich kontrahentów jak również kryzys gospodarczy dotykający ten sektor gospodarki. Kwestia wad pojawia się dopiero w dalszych pismach w/w sprawie.

Dalsze rozbieżności pojawiają się w zeznaniach świadków co do okoliczności prowadzonych przez strony rozmów przedmiotem których miało być obniżenie ceny za wyprodukowany towar. Świadkowie A. R. (1) i B. B. kategorycznie zaprzeczyli aby powodem rozmów o obniżeniu ceny towaru były jego wady, powołując się jedynie na ciężką sytuację finansową pozwanego. Z kolei stanowisko pozwanego co do przyjętych przez strony uzgodnień na temat warunkowego odbioru towaru, i kontynuowania odbiorów wyprodukowanych partii towaru jedynie wówczas gdy różnica w kolorystyce towaru zostanie zaakceptowana prze klientów wschodnich nie znalazła potwierdzenia w żadnym dowodzie. Świadek W. K. (1) zeznał jedynie, że takie uzgodnienia miały miejsce pomiędzy pozwanym a spółką (...) na Ukrainie. Nie potwierdził i nie miał wiedzy aby analogiczne uzgodnienia zostały dokonane przez pozwanego ze spółką (...). Brak jest w świetle zebranych dowodów jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że ustalenia dokonane przez pozwanego z kontrahentem ukraińskim wiązały również powoda.

Natomiast odnośnie zeznań świadków: B. B. (1), W. K. (1), J. T. jak też przedstawiciela pozwanego R. K. na okoliczność wysokości poniesionych strat w związku z utratą stałego kontrahenta pozwanej to zeznania te okazały się niepełne i niewystarczająco precyzyjne dla ustalenia, że: po pierwsze wyłącznym powodem rezygnacji ze współpracy z pozwanym przez kontrahenta ukraińskiego L. J. na Ukrainie było dostarczenie towaru wadliwego z przyczyn leżących po stronie powoda, a po drugie wysokości szkody. Świadkowie ci powoływali się na brak szczególnych informacji w tym zakresie i nie byli w stanie wskazać wysokości poniesionej straty, precyzyjnie podać sposobu jej wyliczenia.

Odrębną kwestią sporną między stronami była kwestia ich związania Ogólnymi Warunkami Umów stosowanymi przez powoda. Choć pozwany i zawnioskowani przez niego świadkowie zaprzeczali aby treść OWU została im przedstawiona do zapoznania się to jednak w przedmiotowej sprawie zasadnym jest przyjęcie, że zamówienia między nimi były realizowane w oparciu o te Ogólne Warunki. Informacja o ich stosowaniu znajdowała się na każdorazowym egzemplarzu potwierdzenia zlecenia a ponadto o fakcie, że strony znały te warunki świadczy analiza dowodów z akt sprawy VI GC 21/13. W sprawie powyższej pozwany na żadnym etapie nie kwestionował ani nie zarzucał aby warunki te go nie wiązały.

Kwestia istnienia wad towaru, przyczyn ich powstania oraz wpływu tych wad na możliwość sprzedaży towaru i jego wartości wymagały wiadomości specjalnych dlatego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego o specjalności meblarskiej R. C. (1) którego zadaniem było ustalenie powyższych kwestii szczegółowo wskazanych w pisemnym zleceniu (k. 512, 614)

Opinia została sporządzona po wykonaniu przez biegłego oględzin i wizji lokalnej w miejscu siedziby powoda w Niemczech oraz siedzibie pozwanego. Opinia biegłego potwierdziła należytą jakość i parametry produkowanej okleiny. Z opinii tej jednoznacznie wynika, że wyprodukowany przez powoda towar jest pełnowartościowy, nie posiada wad kolorystycznych i jakościowych.

Wnioski powyższe biegły podtrzymał w kolejnych opiniach stanowiących odpowiedzi na zarzuty stron oraz na rozprawie. Całościowa opinia biegłego jest w ocenie Sądu rzetelna, zupełna, logiczna i odpowiada rzeczowo na wszystkie istotne z punktu widzenia sprawy zagadnienia. Z powyższych względów sąd przyjął ją w poczet wiarygodnych dowodów w sprawie.

Na rozprawie w dniu 8 czerwca 2016 r. Sąd na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu branży drukarskiej (impregnacji i zadruku papieru dekoracyjnego) uznając go za zbędny. Wydając powyższe rozstrzygnięcie Sąd miał na uwadze wnioski wynikające z opinii biegłego R. C. oraz treść opinii ustnej tego biegłego wydanej na rozprawie w dniu 8.06.2016 r. w której biegły wskazywał na brak możliwości poczynienia szczegółowych ustaleń w kwestionowanym przez pozwanego zakresie z uwagi na brak przedłożenia materiału wyjściowego przez pozwanego i jego zaniechanie stawiennictwa w siedzibie powodowej spółki przy dokonywaniu oględzin przez biegłego. W kontekście całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że niecelowa byłaby ponowna opinia dotycząca tych samych okoliczności, które były przedmiotem badania biegłego sądowego R. C..

Przedłożona przez pozwanego w formie załącznika do protokołu opinia prywatna opracowana przez pełnomocnika M. W. podlegała ocenie jako dowód prywatny, którą Sąd potraktował jako część argumentacji faktycznej i prawnej przytaczanej przez stronę. Tego rodzaju dowód nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2012 r., II CNP 41/12) i dlatego też nie może być przeciwstawiany opinii biegłego sądowego.

Dowód z przesłuchania stron służył ustaleniu stanu faktycznego jedynie posiłkowo, w takim zakresie w jakim zeznania stron pozostawały zbieżne z pozostałymi wiarygodnymi dowodami (art. 299 kpc).

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe zważył co następuje:

Niniejsza sprawa toczy się pomiędzy podmiotami posiadającymi siedzibę w różnych krajach należących do Unii Europejskiej. Powód, będący spółką prawa niemieckiego, mający siedzibę w Republice Federalnej Niemiec domaga się od pozwanego mającego siedzibę w Polsce zapłaty ceny z tytułu zamówionych i nieodebranych przez pozwanego towarów. Przedmiotowa sprawa jest sprawą z zakresu międzynarodowych stosunków obligacyjnych w zakresie prawa cywilnego, a zatem w pierwszej kolejności należało ustalić prawo materialne właściwe do oceny zasadności zgłoszonego roszczenia.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wykazało, że produkcja i sprzedaż przez powodową spółkę produktów pozwanemu (oklein i folii dekoracyjnych) odbywała się w oparciu o każdorazowe zamówienie pozwanego które były dokonywane na podstawie Ogólnych Warunków sprzedaży i dostawy stosowanych przez strony, które pozwany posiadał i znał ich treść. Za takim przyjęciem wskazuje zarówno treść akt sprawy VI GC 21/63 z których wynika, że w toczącym się przed tut. Sądem postępowaniu ugodowym pozwany na żadnym jego etapie nie kwestionował faktu swego związania Ogólnymi Warunkami Umowy sprzedaży i dostawy jak również jednoznaczne i zbieżne zeznania świadków A. R. (1) i B. B. przesłuchanych w niniejszym postępowaniu. W §11 ust.1 Ogólnych warunków (…) strony dokonały wyboru prawa właściwego do rozwiązywania wszelkich sporów powstałe na tle łączącego je stosunku prawnego wskazując, że jest nim prawo niemieckie. Co do zasady swoboda stron w wyborze prawa właściwego wynika z norm kolizyjnych ustawy z dn. 12 listopada 1965 r. Prawo prywatne międzynarodowe, obowiązującej do dnia 17 czerwca 2011 r. Przepis art. 25 tej ustawy stanowił, że strony mogą poddać swe stosunki w zakresie zobowiązań umownych wybranemu przez siebie prawu, jeżeli pozostaje ono w związku z zobowiązaniem wynikającym z kontraktu. Wskazać należy, że w dniu 1 sierpnia 2007 r. po ratyfikacji weszła w życie w stosunku do Polski Konwencja o prawie właściwym dla zobowiązań umownych otwarta do podpisu w R. dnia 19 czerwca 1980 r. tzw. Konwencja Rzymska z 19.06.1980 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 10, poz. 57) która w art. 3 przyznała stronom prawo wyboru prawa właściwego do rozstrzygania sporów powstałych na tle łączących ich stosunków umownych (art. 3 Konwencji - umowa podlega prawu wybranemu przez strony). Wejście w życie w Polsce Konwencji Rzymskiej doprowadziło do wyłączenia w zakresie objętym zasięgiem konwencji zastosowania art. 25–29 ustawy Prawo Prywatne Międzynarodowe z 1965 r.

W tym stanie rzeczy do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zastosowanie znajdą przepisy prawa niemieckiego. W prawie niemieckim w zakresie stosowania reżimów prawa cywilnego oraz prawa handlowego zastosowanie znajduje zasada wyrażona w art. 2 ust 1 ustawy – przepisy wprowadzające do Kodeksu handlowego, zgodnie z którą w sprawach kupieckich przepisy niemieckiego kodeksu cywilnego ( (...)) stosuje się, o ile danej kwestii nie regulują przepisy niemieckiego Kodeksu handlowego ( (...))

Odnosząc się w pierwszej kolejności do najdalej idącego zarzutu przedawnienia roszczenia wskazać należy, że w regulacji niemieckiego kodeksu cywilnego BGB przyjęto złożony termin przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z §195 BGB zwykły termin przedawnienia wynosi 3 lata, a jego bieg na podstawie §199 BGB rozpoczyna się, jeżeli nie postanowiono inaczej, z końcem roku w którym roszczenie powstało i wierzyciel powziął bądź bez rażącego niedbalstwa musiał powziąć wiadomość o okolicznościach uzasadniających roszczenie oraz osobie dłużnika.

Zgodnie z § 212 (1) pkt 2 BGB przedawnienie biegnie na nowo gdy zostanie dokonana sądowa lub urzędowa czynność egzekucyjna lub też zostanie złożony wniosek o taką czynność.

Zgodnie z § 214 BGB po upływie terminu przedawnienia dłużnik jest uprawniony do odmowy spełnienia świadczenia.

Rozpoznając zarzut przedawnienia Sąd miał na względzie, że przedmiotem niniejszego sporu są trzy zamówienia złożone przez pozwanego w 2008 r. W pisemnych potwierdzeniach zlecenia wystawionych przez powoda zostały określone terminy realizacji poszczególnych zamówień, w szczególności w przypadku zamówienia nr (...) z 3.09.2008 r. jako termin dostawy wskazano 40 tydzień 2008 r., przy zamówieniu nr (...) z dn. 17.10.2008 r. – 51 tydzień 2008 r., przy zamówieniu nr (...) z dn. 20.10.2008 r. 47 tydzień 2008 r. Mając na względzie treść §199 BGB początek terminu przedawnienia mógł rozpocząć się w najwcześniejszym terminie kiedy powód mógł żądać od pozwanego wykonania obowiązku odbioru wyprodukowanego przez niego towaru. Uwzględniając wyżej wskazane terminy dostaw oraz brzmienie § 199 BGB który nakazuje liczyć termin przedawnienia z końcem upływu w/w terminów wykonania konkretnej dostawy, albowiem wtedy najwcześniej powstało uprawnienie powoda do żądania od pozwanego odbioru danej partii towaru, co spowodowało, że termin przedawnienia w tych warunkach upływał z końcem roku 2012 i 2013. Pozew w niniejszej sprawie został złożony w 2014 r. jednakże bieg terminu przedawnienia należności z tytułu ceny sprzedaży został przerwany na skutek złożonego przez powoda w dniu 21 grudnia 2012 r. wniosku do sądu polskiego. Skuteczne złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej bez wątpienia stanowiło czynność sądową która w myśl § 212 (1) pkt 2 BGB spowodowała ponowne rozpoczęcie biegu 3 letniego terminu przedawnienia.

Nie pozostawało spornym, że przyjętym i praktykowanym przez strony trybem realizacji umowy była tzw. sprzedaż za wywołaniem. Sposób realizacji tej umowy wskazuje, że miała ona charakter umowy ramowej, długoterminowej. Zobowiązania stron zostały już na wstępie dostatecznie sprecyzowane - określony został przedmiot produkcji i cena, jednakże wykonanie umowy miało miejsce sukcesywnie, a towar był wysyłany nabywcy po każdorazowym wywołaniu danej partii towaru. W tej sytuacji zasadnym jest przyjęcie, że do powstania roszczenia, (z jednej strony o wydanie towaru, a drugiej o zapłatę) dochodziło z chwilą wywołania. Skoro pozwany dokonywał wywołań jeszcze w 2010 r., a ich przedmiotem były partie okleiny z każdego z dokonanych zamówień, do przedawnienia roszczenia powoda nie doszło, mając na względzie, że początek biegu przedawnienia należy liczyć od końca roku kalendarzowego w którym powstało roszczenie w takim zakresie jak wyżej przedstawiono.

Z powyższych względów do przedawnienia roszczenia powoda nie doszło a zarzut pozwanego był w tym zakresie nieuzasadniony.

Pozwany odmawiając zapłaty należności za nieodebrany towar zgłosił zarzut potrącenia składając w sprzeciwie od nakazu zapłaty stosowne oświadczenie w którym przedstawił do potrącenia z należnością powoda z tytułu ceny za nieodebrany towar w wysokości 167 762,95 Euro swoją wierzytelność wzajemną w kwocie 1 538 089,77 zł stanowiącą odszkodowanie za nienależyte wykonanie umowy przez powoda polegające na dostarczeniu wadliwych towarów, który wykonany był nieprawidłowo i w sposób nieodpowiadający zatwierdzonym prze pozwanego wzornikom. Pozwany twierdził, że wady wyprodukowanego towaru stały się przyczyną utraty strategicznego kontrahenta firmy (...) z Ukrainy, któremu odsprzedawał towary nabywane od powoda. Przedstawiona do potrącenia kwota stanowi utracone korzyści ze współpracy z klientem ukraińskim wyliczone w oparciu o obroty z lat ubiegłych.

Był to w zasadzie jedyny zarzut pozwanego odnośnie wierzytelności powoda, co oznacza, że powództwo o zapłatę ceny za nieodebrany towar objęty spornymi zamówieniami co do zasady i wysokości nie było przez pozwanego kwestionowane.

Oceny dopuszczalności potrącenia i jego skutków Sąd dokonał uwzględniając brzmienie § 387 - § 396 kodeksu cywilnego niemieckiego – BGB.

Od strony formalno – prawnej oświadczenie o potrąceniu złożone przez pełnomocnika pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty z jednoczesnym podniesieniem zarzutu potrącenia zostało złożone prawidłowo. Oświadczenie o potrąceniu miało podwójny charakter, materialnoprawny i procesowy. Pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu przez pozwanego obejmowało upoważnienie do składania oświadczeń o charakterze materialno – prawnym (k. 134)

Zgodnie z § 387 BGB jeżeli dwie strony są zobowiązane względem siebie do spełnienia świadczeń, których przedmiot świadczenia jest takiego samego rodzaju, każda strona może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli może żądać przysługującego jej świadczenia oraz może zaspokoić wierzytelność, do której jest zobowiązana.

Zmierzając do wykazania skuteczności dokonanego potrącenia pozwany zobowiązany był udowodnić poniesienie szkody będącej skutkiem nienależytego wykonania umowy przez powoda oraz jej wysokość. W analizowanej sprawie należało zatem wykazać, że powód w sposób nienależyty wykonał umowę (wyprodukowany przez niego towar miał wady), związek przyczynowy pomiędzy działaniem powoda a szkodą w postaci utraty korzyści ze współpracy z klientem na Ukrainie oraz jej wysokość.

W ocenie sądu Okręgowego powyższe okoliczności nie zostały w sposób prawidłowy wykazane. Pozwany nie wykazał, że co do zasady przysługiwała mu przedstawiona do potrącenia wierzytelność pieniężna z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy przez powoda. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazało, że powód wywiązał się z umowy w sposób należyty. Dowód z opinii biegłego w sposób jednoznaczny wykazał, że wyprodukowany przez powoda towar był pełnowartościowy i zdatny do dalszej produkcji materiałów meblarskich i drewnopochodnych, zaś różnice kolorystyczne w odcieniu pomiędzy produktem zamówionym a wyprodukowanym przez powoda nie stanowią wady uniemożliwiającej odbiór zadrukowanego papieru. Na podstawie opinii biegłego a także pozostałego zebranego materiału dowodowego w tym zeznań świadków B. B. i A. R. brak jest, zdaniem Sądu podstaw do przyjęcia jakichkolwiek zaniedbań po stronie powoda w zakresie wyprodukowanego przez niego surowca dla pozwanego. W analizowanej sprawie pozwany nie wykazał ani szkody ani jej wysokości. Nie można również stwierdzić, że deklarowana przez pozwanego szkoda w postaci utraty klienta ukraińskiego pozostaje w związku z działaniami powoda wynikającymi z umowy. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że powodem rezygnacji firmy ukraińskiej ze współpracy z pozwanym były różnice kolorystyczne w dostarczonym mu towarze co nie jest jednoznaczne na tle materiału dowodowego sprawy, że te różnice były wadami za które odpowiadał powód. Nie została również wykazana wysokość szkody a konkretnie wartość utraconej korzyści z tym kontrahentem współpracy w takiej wysokości jaką wskazał pozwany.

Zaoferowany przez pozwanego materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie konkretnych ustaleń w tym zakresie. Zeznania świadków (W. K., J. T.) nie były precyzyjne i w konfrontacji z pozostałymi dowodami z dokumentów nie można było przyjąć, że reklamacje klienta ukraińskiego dotyczyły towarów objętych spornymi zamówieniami i, że różnice kolorystyczne w towarach były wyłączną przyczyną zerwania współpracy z pozwanym. Zauważyć należy, że w żadnej reklamacji kontrahenta ukraińskiego nie jest podany rodzaj papieru i numeracja produkowanego wyboru przez powodową spółkę. Brak jest danych co do typu, marki reklamowanego papieru. W treści złożonych dokumentów pochodzących od klienta ukraińskiego zachodzi także niezgodność co do wymienionych w nich terminów złożenia zamówień objętych reklamacją, np. firma z Ukrainy złożyła zamówienie w dniu 18.02.2008 r. na folię olcha górska (...) i orzech jasny (...) jej reklamacja co do tego zamówienia miała miejsce w dniu 26 sierpnia 2008 r. (k. 155 – 156) czyli zanim pozwany złożył zamówienia u powoda co miało miejsce w dniu 4.09.2008 r. nr (...) (orzech) i w dniu 20.10.2008 r. – nr (...) (olcha). W tym stanie rzeczy, brak jest jednoznacznych dowodów pozwalających na przyjęcie, że reklamacje złożone przez firmę ukraińską dotyczyły papieru produkowanego przez powoda.

Odnośnie wskazanej przez pozwanego wysokości szkody wynikającej z utraconej współpracy pozwany nie przedstawił żadnych dowodów dla zobrazowania sposobu obliczenia tej kwoty, który pozostaje całkowicie niejasny. Zadeklarowana wysokość obrotów z lat ubiegłych przyjęta dla wyliczenia szkody pozostała całkowicie niewykazana.

Abstrahując od powyższego wskazać należy, że nawet w przypadku stwierdzenia istnienia wad w dostarczonym towarze zasadność powództwa podlegałaby ocenie w kontekście brzmienia wiążących strony Ogólnych warunków umowy w których w §9 uregulowano kwestię zgłaszania wad towaru i tryb reklamacyjny.

Zapis §9 ust 1 OWU przewidywał pisemny tryb zgłaszania wad, oraz termin, który w przypadku wad o charakterze ,,oczywistym’’ wynosił 5 dni roboczych liczonych od dnia przekazania towaru, oraz 10 dni w przypadku wad ,,nieoczywistych’’. Dopiero w przypadku bezskutecznego upływu terminu wyznaczonego powodowi do wykonania dostawy zamiennej bądź poprawy nabywca był uprawniony do odstąpienia od umowy bądź żądania odszkodowania. Zakwestionowanie towaru bez zachowania wymaganej formy lub po upływie wymaganego terminu było równoznaczne z zatwierdzeniem towaru przez nabywcę. Należy wskazać, że obowiązek stron dokonujących czynności handlowej zbadania towaru niezwłocznie po jego dostarczeniu i powiadomienia o wadach sprzedającego wynika także z § 377 (1) HGB. Zaniechanie powyższego oznacza, że towar został przyjęty bez zastrzeżeń a powód (sprzedający) prawidłowo wywiązał się ze swojego zobowiązania. (§ 377 (2) HGB)

W oparciu o materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że pozwany nie dochował wymaganych przez OWU aktów staranności co w świetle zapisu §9 ust 1 OWU skutkowało zatwierdzeniem towaru i doprowadziło do utraty przez niego roszczeń gwarancyjnych. W świetle postanowień OWU nie wystarczającym było dokonywanie telefonicznym zgłoszeń na które powoływał się prezes pozwanej spółki P. R. K..

Znamiennym jest, że pozwany dokonał odbioru partii okleiny z każdego z dokonanych zamówień objętych postępowaniem i zapłacił za część odebranego towaru. Podczas odbioru pierwszych partii wydrukowanego papieru pozwany nie zgłaszał żadnych uwag co do jakości jak również zastosowanego druku. Wręcz przeciwnie kontynuował dalsze dostawy, dokonując kolejnych wywołań. Ewentualny warunkowy odbiór towaru który miał zostać zastrzeżony przez kontrahenta ukraińskiego (zakup pod warunkiem zbycia towaru klientowi ostatecznemu) na jaki wskazywał pozwany wiązał tylko pozwanego i nabywcę z Ukrainy, natomiast nie wiązał powoda i nie był mu znany.

W tym stanie rzeczy brak było podstaw do ustalenia, iż oświadczenie o potrąceniu złożone przez pozwanego doprowadziło do umorzenia wierzytelności powódki z tytułu ceny za wyprodukowany i nieodebrany towar, w kwocie dochodzonej pozwem.

Roszczenie powoda o zapłatę ma swoją podstawę w treści art. 433 ust 1 i 2 BGB zgodnie z którym przez umowę kupna sprzedawca rzeczy zostaje zobowiązany do wydania kupującemu rzeczy i do przeniesienia własności rzeczy. Sprzedawca przenosi na kupującego rzecz wolną od wad fizycznych i prawnych. Kupujący jest zobowiązany zapłacić sprzedawcy uzgodnioną cenę i odebrać rzecz.

Do essentialia negotii tej umowy należy zobowiązanie sprzedającego do przeniesienia prawa własności rzeczy oraz do wydania rzeczy kupującemu, natomiast kupujący obowiązany jest do odbioru wydawanej rzeczy oraz do zapłaty ceny. Świadczenia te są ze sobą powiązane w ten sposób, że umowa przybiera postać umowy wzajemnej, dwustronnie zobowiązującej.

Skoro powód wykonał swoje zobowiązanie powinien on otrzymać od strony pozwanej świadczenie wzajemne w postaci wynagrodzenia. Z powyższych względów Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach umownych Sąd orzekł mając na względzie sprecyzowane żądanie pozwu, w wysokości zgodnej z przepisami prawa niemieckiego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Na uzasadnione koszty procesu poniesione przez powoda, które ma mu zwrócić strona pozwana, składają się opłata sądowa od pozwu w kwocie 35 125 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 14 417 zł ustalone na podstawie §6 pkt 7w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu [Dz. U.2013.461.], opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz zwrot poniesionych przez powoda wydatków w postępowaniu związanych ze stawiennictwem świadków i opinią biegłego.

Sąd zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej koszty zastępstwa procesowego według stawki stanowiącej dwukrotność stawki minimalnej wynikającej z w/w rozporządzenia. W myśl § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia opłata za czynności radcy prawnego nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Zgodnie z treścią ust. 1 powołanego przepisu zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego Sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu charakter niniejszej sprawy pod względem jej skomplikowania uzasadnia przyznanie pełnomocnikowi strony wygrywającej podwójnej stawki wynagrodzenia. Przedmiotowa sprawa toczy się od 2014 r. i jest sprawą z zakresu międzynarodowych stosunków obligacyjnych. W toku postępowania pełnomocnik powoda przygotował i przedstawił obszerny materiał dowodowy oraz dokonał jego analizy z uwzględnieniem przepisów niemieckiego prawa materialnego i przytoczeniem poglądów doktryny dotyczących wybranych instytucji prawnych objętych sporem. Zatem zarówno nakład pracy oraz skomplikowany charakter sporu uzasadniały przyznanie pełnomocnikowi zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwyższonej stawce. (punkt II wyroku)

Zasądzając w/w kwotę wynagrodzenia Sąd zastosował stawki wynagrodzeń pełnomocników obowiązujące przed 1 stycznia 2016 r. mając na uwadze przepisy przejściowe art. 21-23, zawarte w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804)