Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku, Wydział IV Cywilny Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Jastrzębski Andrzej

Sędziowie: SO Wanda Dumanowska ( spr. )

SO Henryk Rudy

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013r., w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika M. H.na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku Michała Merscha w sprawie Km 1624/12, polegającą na wydaniu w dniu 15 maja 2013r. postanowienia o ustaleniu kosztów egzekucji

z udziałem wierzyciela A. N. R. O. T.w S.

na skutek zażalenia dłużnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Lęborku

z dnia 5 sierpnia 2013 r., w sprawie I Co 876/13

p o s t a n a w i a :

oddalić zażalenie.

Sygn. akt IV Cz 610/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Lęborku oddalił skargę dłużnika na postanowienie wydane przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Lęborku Michała Merscha w sprawie Km 1624/12, stwierdzając, iż działał on zgodnie z tytułem wykonawczym, w zakresie swoich ustawowych kompetencji a przywołanie asysty policji było w realiach spraw uzasadnione.

Powyższe postanowienie zaskarżył dłużnik, podnosząc ponowienie argumenty przywołane w skardze na czynności Komornika. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie skargi, bowiem kosztów postepowania egzekucyjnego w zakresie dotyczącym należności osób powołanych do udziału w czynnościach i czynności z udziałem policji, nie powinien ponieść.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak to wynika z akt Km 1624/12 postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte na podstawie nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Szczecinku w dniu 28 marca 2012r., w sprawie I Nc 294/12, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 28 maja 2012r., zatem na podstawie tytułu wykonawczego w rozumieniu art. 776 kpc.

Złożenie przez wierzyciela wniosku o wszczęcie egzekucji wraz z tytułem wykonawczym rodzi po stronie organu egzekucyjnego obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wierzyciel jest stroną rządząca postępowaniem egzekucyjnym i w każdej chwili może zmienić sposób prowadzenia egzekucji, ograniczyć ją lub rozszerzyć na inne składniki majątku dłużnika, a nawet w ogóle wycofać wniosek egzekucyjny, by potem złożyć go ponownie. Dopóki bowiem istnieje tytuł wykonawczy wierzyciel ma prawo na jego podstawie prowadzić egzekucję.

Przepis art. 804 kpc wyraźnie stanowi, iż organ egzekucyjny ( w niniejszej sprawie komornik ) nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym pod względem merytorycznym. Komornika nie jest też uprawniony do powstrzymania się od czynności egzekucyjnych na wniosek dłużnika, który np. deklaruje, iż dokona wpłaty należności bezpośrednio do rąk wierzyciela.

Wobec powyższego należy uznać, iż w sprawie Km 1624/12 Komornik prowadził egzekucję w sposób zgodny z wnioskami wierzyciela i w oparciu o tytuł wykonawczy. Ustalenia tego nie mogą zmienić gołosłowne twierdzenia zawarte w uzasadnieniu zażalenia zarówno w zakresie, którym dłużnik kwestionuje doręczenie mu zawiadomienia o wszczęciu egzekucji jak i brak podstaw do przywołania asysty policji.

Na karcie 10 akt egzekucyjnych znajduje się zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 16 lipca 2012r., które zawiera wszystkie dane wymagane dla tej czynności przez art. 805 kpc. Zawiadomienie to zostało dokonane dłużnikowi w sposób zastępczy, przewidziany w art. 139 § 1 kpc oraz zgodnie z § 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 czerwca 1999r. w sprawie szczegółowego trybu doręczania pism sądowych przez pocztę w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 1999, Nr.62, poz. 697 ze zm.), które ma zastosowanie również w postępowaniu egzekucyjnym. Z adnotacji uczynionej na przesyłce wynika wprost, iż w dniu 23 lipca 2012r. doręczyciel pozostawił u adresata – dłużnika, zawiadomienie, które umieścił w oddawczej skrzynce pocztowej, o możliwości odbioru przesyłki we właściwej pocztowej placówce oddawczej. Czynność ta została powtórzona w dniu 31 lipca 2012r. a po bezskutecznym upływie kolejnych 7 dni, przesyłkę zwrócono do Komornika (vide: k- 20 akt egzekucyjnych).

Doręczenie zastępcze z art. 139 § 1 k.p.c. jest uwarunkowane niemożnością doręczenia właściwego (art. 135 kpc) bądź określonego w art. 138 kpc, musi być też dokonane na „właściwy adres”, który ustala sąd w konkretnej sprawie (vide: uzasadnienie postanowienia SN z dnia 8 grudnia 2010 r., III CZP 105/2010, LexPolonica nr 2422042). Wskazać dalej należy, iż z przepisu § 1 art. 139 kpc wynika domniemanie skuteczności doręczenia przez awizo, jeżeli było ono dokonywane na właściwy adres. Jest to domniemanie wzruszalne, co oznacza, że adresat może za pomocą wszelkich środków dowodowych wskazywać i to, że awizowanego pisma sądowego nie otrzymał, i o nim nie wiedział z tego względu, iż nie dotarło do niego zawiadomienie o złożeniu tego pisma w urzędzie pocztowym. Skuteczność doręczenia przez awizo warunkuje bowiem stwierdzenie, że adresat w sposób nie budzący wątpliwości został zawiadomiony o nadejściu przeznaczonego dla niego pisma sądowego oraz miejsca, w którym może je odebrać. Brak tego zawiadomienia, jak też wątpliwość czy dotarło ono do adresata, czyni doręczenie bezskutecznym. Pogląd judykatury w tym względzie jest od wielu lat utrwalony (vide: m.in. orz. SN z 4 października 1971 r. I PZ 53/70 - OSNCP 1971, nr 6, poz. 100, postanowienie SN z 21 czerwca 1988r., III CRN 172/88, Legalis) a podstawowym czynnikiem warunkującym uznanie doręczenia zastępczego za prawidłowe i skuteczne jest wysłanie przesyłki sądowej na prawidłowo adres zamieszkania strony.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż analiza pod kątem spełnienia wyżej wskazanych warunków, pozwala na ustalenie, iż przesłanki uznania doręczenia zastępczego, za skuteczne były spełnione. Tym samym nie można uznać za zasadny zarzutu, iż Komornika dokonał doręczenia mu zawiadomienia o wszczęciu egzekucji zbyt późno.

Konsekwencją powyższego jest zasadne zastosowanie art. 770 kpc, który ustanawia w postępowaniu egzekucyjnym, co do kosztów, zasadę odpowiedzialności dłużnika za koszty egzekucji, bowiem dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji.

Skarżący kwestionuje co do zasady obciążenie go kosztami egzekucji w zakresie dotyczącym asysty policji. Podnoszone przez niego zarzuty są tożsame z zarzutami podniesionymi w skardze na czynności komornika, z którymi w sposób rzeczowy i szczegółowy rozprawił się w swoich zważaniach Sąd Rejonowy. Tym samym należy uznać je jedynie za nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i właściwą ich oceną prawną dokonaną przez Sąd Rejonowy. Wszystkie argumenty przytoczone przez Sąd I-ej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy w pełni podziela, uznając przy tym, iż nie zachodzi konieczność ich powtarzania. Dodać jedynie należy, iż postepowanie Komornika było zgodne z przepisami Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych z dnia 28 stycznia 2002 r. (Dz. U. Nr 10, poz. 106 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc, orzekł jak w sentencji.