Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Barbara Frankowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Zawiło

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2016 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: P. K.

przeciwko: Zakładowi (...).B.” Sp. o.o. w P.

o zapłatę

w przedmiocie zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie V Wydziału Gospodarczego z dnia 8 stycznia 2016 r., sygn. akt V GC upr 614/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Krośnie uzupełnił postanowienie z dnia 8 stycznia 2016r. o umorzeniu postępowania w sprawie poprzez orzeczenie o kosztach procesu i dodanie pkt II zasądzającego od pozwanego Zakładu (...).B.” Sp. z o.o. w P. na rzecz powoda P. K. kwoty 187 zł obejmującej ¾ opłaty sądowej uiszczonej przez powoda. W uzasadnieniu postanowienia Sąd rejonowy wskazał, że orzeczenie znajduje oparcie w treści art. 351 § 1 i 2 kcp w zw. z art. 361 kpc i wynika z faktu, że zapłata przez pozwanego dochodzonej pozwem kwoty po wytoczeniu powództwa, stąd uznać należało pozwanego za przegrywającego spór. Pozwany nie uiścił jednak pełnej opłaty od pozwu, tj. jej ¾ części. Sąd w okolicznościach sprawy nie może zaś dokonać zwrotu uiszczonego wpisu.

Pozwany w zażaleniu na powyższe postanowienie zaskarżył je w całości i wniósł o uchylenie postanowienia o uzupełnieniu kosztów zastępstwa prawnego względnie uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania zarzucając naruszenie art. 351 § 1 kpc poprzez uznanie, że wniosek powoda może być rozpoznany w uzupełnienia postanowienia. W uzasadnieniu zażalenia skarżący wywodził, że nie było podstaw do uzupełnienia postanowienia bo uzupełnienie nie dotyczy oczywistej niedokładności, błędu, omyłki w rozumieniu art. 350 kpc. Końcowe orzeczenie zawiera rozstrzygniecie o kosztach, co oznacza zgodnie z przyjętą praktyką oddalenie wniosku o koszty w pozostałym zakresie, dlatego nie ma podstaw do przyjęcia, że w takiej sytuacji strona może żądać uzupełnienia orzeczenia. Stronie niezadowolonej z orzeczenia służy jedynie zażalenie, którego nie złożono.

Zażalenie jest bezzasadne. Niewątpliwie okoliczności w nim przytoczone nie przystają go stanu faktycznego, który ma miejsce w sprawie.

Wyjaśnić bowiem należy, że w niniejszej sprawie w dniu 23 stycznia 2015r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym obok należności głównej zasadzono od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania w łącznej wysokości 1.280 zł, w tym 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (k. 34). Zasądzona kwota kosztów procesu obejmowała: ¼ wpisu uiszczonego przez powoda – 63 zł (zgodnie z art. 28 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych pełny wpis wynosi 250 zł, a z uwagi na treść art. 79 ust 1 pkt 2c uksc w nakazie zasądzono ¼ wpisu, bo w przypadku uprawomocnienia się nakazu sąd z urzędu zwróciłby powodowi ¾ wpisu, czyli 187 zł) oraz taryfowe koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.217 zł łącznie z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Wskutek zaskarżenia przez pozwanego nakazu zapłaty sprzeciwem nakaz utracił moc na podstawie art. 505 § 1 kpc.

Pozwany nie kwestionuje, że po wniesieniu pozwu zapłacił wszystkie należności objęte wydanym w sprawie nakazem zapłaty, czyli także ¼ wpisu uiszczonego przez powoda w sprawie.

Wskutek zapłaty tych należności powód skutecznie oświadczeniem złożonym do protokołu rozprawy cofnął pozew (k. 77). Skutkowało to wydaniem przez Sąd Rejonowy w dniu 8 stycznia 2016r. postanowienia o umorzeniu postępowania (k. 78). Wbrew twierdzeniom zażalenia postanowienie to nie zawiera żadnego rozstrzygnięcia o kosztach procesu. W tej sytuacji wniosek powoda z dnia 21 stycznia 2016r. o uzupełnienie postanowienia o umorzeniu postępowania poprzez orzeczenie o kosztach procesu jest jedynym sposobem na uzyskanie rozstrzygnięcia w tym przedmiocie. Wynika to z treści art. 351 kpc, który stanowi:

§ 1. Strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu.

§ 2. Wniosek o uzupełnienie wyroku co do zwrotu kosztów lub natychmiastowej wykonalności sąd może rozpoznać na posiedzeniu niejawnym.

§ 3. Orzeczenie uzupełniające wyrok zapada w postaci wyroku, chyba że uzupełnienie dotyczy wyłącznie kosztów lub natychmiastowej wykonalności.

Przepis powyższy stosuje się odpowiednio do postanowień (art. 361 k.p.c.).

Wbrew twierdzeniom skarżącego orzeczenie kończące postępowanie w sprawie wydane w dniu 8 stycznia 2016r. nie zawierało żadnego rozstrzygnięcia o kosztach procesu, a z uwagi na treść art. 108 § kpc powinno takie zawierać. Za nieprzystające więc do okoliczności faktycznych uznać należy twierdzenia o częściowym rozstrzygnięciu w tym zakresie i braku podstaw do uzupełnienia postanowienia oraz jedynej drodze do zmiany takiego rozstrzygnięcia poprzez zażalenie. W tym przypadku powód nie mógł złożyć zażalenia od orzeczenia nieistniejącego. Wobec powyższego zarzut zażalenia o naruszeniu art. 351 kpc uznać należało na chybiony. Zasądzenie zaś pozostałej kwoty poniesionej przez powoda tytułem kosztów procesu nie budzi wątpliwości z uwagi na wyżej przedstawione wyliczenie.

Za zupełnie niezrozumiałe uznać należy zarzuty dot. art. 350 kpc o sprostowaniu, bo z instytucją sprostowania w tym stanie faktycznym nie mamy do czynienia. Nie ma znaczenia z jakiej przyczyny sąd nie zawarł w postanowieniu o umorzeniu postępowania rozstrzygnięcia o kosztach procesu (niedokładność, omyłka itp.), bo jest to z punktu widzenia instytucji uzupełnienia wyroku bez żadnej doniosłości prawnej.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy rozstrzygając zażalenie pozwanego w granicach podniesionych zarzutów proceduralnych uznał je za bezzasadne, co dało podstawę do jego oddalenia na mocy art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc, o czym orzeczono na wstępie.