Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., 7 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu X Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Ewa Kaźmierczak

po rozpoznaniu 7 lipca 2016 r. w P.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa OMEGA Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko W. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 30 listopada 2015 r. , sygn. akt. V GC 595/15

oddala apelację.

/-/ SSO Ewa Kaźmierczak

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści przepisu art. 339 §1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Zasadą jest, że w przypadku zaistnienia przewidzianych przywołanym przepisem przesłanek do wydania wyroku zaocznego sąd stosownie do art. 339 § 2 k.p.c. przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą.

Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i zastępuje postępowanie dowodowe. Domniemanie to nie ma jednak charakteru bezwzględnego, gdyż nie obowiązuje, jeżeli twierdzenia powoda budzą uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W przedmiotowej sprawie zasadnie w ocenie sądu I instancji twierdzenia powoda zawarte w pozwie wzbudziły uzasadnione wątpliwości, co skutkowało koniecznością przeprowadzenia postępowania dowodowego opartego na dowodach przytoczonych przez powoda w pozwie. Powód nie stawił się na rozprawę w dniu 30 listopada 2014 r., a ponadto nie wnosił o przeprowadzenie innych dowodów poza wskazanymi w pozwie. Przeprowadzone przez Sąd Rejonowy postępowanie dowodowe nie przyniosło natomiast oczekiwanego przez powoda rezultatu, a to dlatego, że nie załączył on dokumentów, które powołał w pozwie na uzasadnienie swego roszczenia, w szczególności bankowego tytułu egzekucyjnego wraz z postanowieniem o nadaniu klauzuli wykonalności, przez co nie wykazał istnienia wierzytelności pozwanej względem wierzyciela pierwotnego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. powód wyjaśnił, że w pozwie wskazywał, iż w niniejszym postępowaniu dochodzona jest jedynie część wierzytelności przysługującej powodowi względem pozwanego, co do kwoty 10.000,00 zł. Przy czym zasadność roszczenia w tym zakresie miała być wykazana poprzez załącznik do umowy cesji z dnia 19.12.2014 r. Wbrew twierdzeniom powoda powyższy dowód nie wykazywał jednak istnienia wierzytelności, którą objęta była umowa cesji, lecz tylko fakt zawarcia umowy cesji. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski nielogicznie lub niepoprawne, czy też niezgodne z doświadczeniem życiowym. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2009 roku II PK 261/08). Tym samym nie można zgodzić się z powodem, że Sąd Rejonowy naruszył art. 233 §1 k.p.c. uznając, że dokument, zawierający zestawienie wierzytelności załączonych do umowy cesji nie wykazuje istnienia wierzytelności pozwanej względem banku, skoro wniosek ten jest z punktu widzenia logicznego rozumowania poprawny, a nadto nie jest sprzeczny z zasadami życiowego doświadczenia.

Powód w uzasadnieniu apelacji podnosił nadto, że Sąd Rejonowy wobec wątpliwości, co do wykazania roszczenia powinien wezwać stronę powodową do ich wyjaśnienia. Wywód ten jest jednak zupełnie nieuzasadniony tym bardziej, że storna powodowa była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika. To na stronach procesu ciąży bowiem stosownie do treści art. 232 § 1 k.p.c. oraz art. 6 k.c. ciężar dowodowy. Jeśli powód nie miał natomiast możliwości pozyskania dokumentów znajdujących się u innych osób, winien złożyć stosowne wnioski o których mowa w art. 187 § 2 pkt 1 i 2 k.p.c.

Mając powyższe na względzie, wobec braku wykazania zasadności któregokolwiek z podniesiony przez powoda zarzutów, wniesiona przez niego apelacja na podstawie
|art.385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

/-/ SSO Ewa Kaźmierczak