Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r.

sprawy P. K.

oskarżonego z art. 216§1kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 4 kwietnia 2016 r. sygn. akt II K 705/10

I.  zaskarżony wyrok, na podstawie art. 17 §1 pkt 6 kpk w zw. z art. 101 §2 kk i art. 102 kk, uchyla i postępowanie karne przeciwko P. K. umarza;

II.  zasądza od P. K. na rzecz oskarżyciela prywatnego W. J. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu;

III.  zasądza od P. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 (tysiąc) złotych tytułem zwrotu części poniesionych kosztów sądowych.

Sygn.. akt II Ka 368/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Garwolinie:

I.  oskarżonego P. K. w ramach zarzucanych mu w pkt I i II czynów uznał za winnego, tego że w dniu 29 maja 2010 roku w miejscowości R., działając w krótkich odstępcach czasu i z góry powziętym zamiarem znieważył W. J. w jego obecności, określając go słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a nadto za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt III wyczerpującego dyspozycję art. 216 § 1 k.k. i za te czyny, przy przyjęciu, iż zostały one popełnione w ramach ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k wymierzył mu karę grzywny w wysokości 60 /sześćdziesięciu/ stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 /dziesięć/ złotych;

II.  na podstawie art. 628 ust. 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 300 zł /trzystu złotych/ tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. K. kwotę 885,60 zł /osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy/ w tym kwota 165,60 zł podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego sprawowaną z urzędu;

IV.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. Ś. kwotę 885,60 zł /osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy/ w tym kwota 165,60 zł podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za reprezentację oskarżyciela prywatnego sprawowaną z urzędu;

V.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 zł/ jednego tysiąca złotych/ tytułem kosztów sądowych, zwalniając go w pozostałym zakresie z obowiązku ich ponoszenia.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 17§1 pkt 9 kpk, polegające na prowadzeniu postępowania mimo, iż w sprawie zachodziła okoliczność wyłączająca postępowanie - art. 438 p 2 kpk;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający na nie wpływ, polegający na ustaleniu, że oskarżony jest winny popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowa ocen przedstawionych Sądowi dowodów, winna prowadzić do wniosku, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów – art. 438 p 3 kpk.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17§1 p 9 kpk lub uniewinnienie oskarżonego od popełnia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Niezależnie od treści zarzutów podniesionych w apelacji wyrok podlegał uchyleniu z uwagi na zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej.

Jak wynika z prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji (głównie w oparciu o zeznania oskarżyciela prywatnego W. J., jak i świadka L. M.) oskarżony P. K. przypisanych mu czynów z art. 216§1 kk miał się dopuścić w okresie od 29 maja 2010 r. do 01 lipca 2010 r. Tak więc od daty ostatniego z przypisanych oskarżonemu czynów do chwili wyrokowania przez Sąd Odwoławczy – rozprawa miała miejsce 25 sierpnia 2016 r. – upłynęło ponad 6 lat. Okoliczność ta, stosowanie do treści art. 101§2 kk i art. 102 kk powoduje, iż w przedmiotowej sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka w postaci przedawnienia karalności. Przywołane przepisy w odniesieniu do przestępstw prywatnoskarbowych stanowią bowiem, że karalność przestępstw ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy, a w przypadku gdy w tym okresie wszczęto postępowanie okres ten ulega wydłużeniu o kolejne 5 lat. Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, iż oskarżyciel prywatny już z chwilą popełnienia na jego szkodę występku z art. 216§1 kk znał sprawcę, ponieważ oskarżony był mu osobiście znany. Do wszczęcia postępowania doszło w zastrzeżonym rocznym terminie, którego – do chwili orzekania przez Sąd II instancji nie zdołano zakończyć w trakcie kolejnych 5 lat. W tej sytuacji uznać należało, że mamy do czynienia z bezwzględną przesłanką odwoławczą, o jakiej mowa w art. 17§1 pkt 6 kpk, która obligowała Sąd Okręgowy do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu na treść orzeczenia (art. 439 kpk). Z uwagi na charakter podstawy uchylenia wyroku uwzględnionej z urzędu, która była wystarczająca do wydania orzeczenia, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 436 kpk uznał za bezprzedmiotowe odnoszenie się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy.

Pomimo umorzenia postępowania Sąd Odwoławczy uznał, iż istnieją podstawy do zastosowania instytucji o jakiej mowa w art. 632a§1 kpk. Analiza akt sprawy pozwala uznać, iż do końcowego efektu, czyli upływu okresu przedawnienia doszło w wyniku obstrukcyjnych działań oskarżonego, który wielokrotnie uchylał się od stawiennictwa przed sądem i kreował działania, które negatywnie wpływały na sprawność postępowania i powodowały wydłużenie jego biegu. W tej sytuacji można mówić o „wyjątkowym wypadku” do jakiego się odwołuje powołany przepis. Wysokość kosztów zasądzonych od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa oraz oskarżyciela prywatnego limitowana była wysokością tych kosztów zasądzono w uchylonym wyroku Sądu Rejonowego, ponieważ orzeczenie to zostało zaskarżone jedynie na korzyść oskarżonego.