Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 3 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Suchecka

Protokolant: Joanna Schultz     

po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P.

przeciwko E. Ł.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz kuratora K. Z. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem reprezentowania pozwanej E. Ł..

Sygn. akt III C 1689/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 sierpnia 2016r. wydanego w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 9 czerwca 2014r. powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w P. wniosła o zasądzenie od pozwanych E. Ł. i D. Z. kwoty 3472,79 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 6 maja 2014r. i kwoty 161,81 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że E. Ł. przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w zasobach spółdzielni w P. przy ul. (...), a D. Z. w tym lokalu zamieszkuje. Na dochodzoną kwotę składają się należności z tytułu korzystania z tego lokalu za okres od 1 czerwca 2013r. do 30 kwietnia 2014r., w tym należność główna 3472,79 zł i skapitalizowane odsetki za opóźnienie ustalone na dzień 6 maja 2014r.

Nakazem zapłaty z dnia 19 sierpnia 2014r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Nakaz zapłaty w stosunku do pozwanej D. Z. uprawomocnił się.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2015r. Sąd uchylił nakaz zapłaty w stosunku do pozwanej E. Ł.. Zarządzeniem z dnia 26 listopada 2015r. na podstawie art. 144 § 1 k.p.c. ustanowiono dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej E. Ł. kuratora procesowego w osobie K. Z..

Ustanowiony kurator podniósł zarzut niewykazania dochodzonego roszczenia co do zasady i wysokości, w tym niewykazania, że pozwanej E. Ł. przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego, którego dotyczą należności objęte pozwem, a nadto złożył wnioski mające na celu ustalenie miejsca zamieszkania pozwanej i doręczenie jej korespondencji w sprawie.

Strona powodowa nie odpowiedziała na zarzut strony pozwanej co do niewykazania roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dokumentach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) znajduje się informacja, że w lokalu położonym w P. przy ul. (...) według stanu na dzień 12 maja 2014r. zameldowana jest D. Z. będąca lokatorem tego lokalu.

Pismem z dnia 31 marca 2011r. Spółdzielnia stwierdziła, że spółdzielcze własnościowe prawo do powyższego lokalu przeszło z dniem 14 marca 2011r. na rzecz E. Ł. na podstawie umowy przeniesienia.

Spółdzielnia prowadzi dla lokalu przy ul. (...) w P. zestawienie należności, według którego między innymi bilans otwarcia roku 2013r. wykazuje zadłużenie w kwocie 3.655,28 zł oraz stan na dzień 31 maja 2014r. zadłużenie w kwocie 9.754,31 zł.

Za okres od 7 maja 2013r. do 6 maja 2014r. Spółdzielnia naliczyła odsetki z tytułu braku terminowych należności za lokal w kwocie 161,81 zł.

Do pozwanych kierowane były wezwania do zapłaty należności za lokal.

dowód: pismo z dnia 31 marca 2011r. k. 10, wykaz k. 11, zestawienie salda i odsetek k. 12-13, zestawienie należności k. 14-21, korespondencja k. 22-25

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na brak udowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości.

Podstawę prawną żądania stanowił art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1222 ze zm.). Zgodnie z jego treścią osoby, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat.

Przedłożony przez powódkę materiał był niewystarczający do przyjęcia, że pozwanej E. Ł. przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu położonego przy ul. (...) w P.. Na tę okoliczność powódka przedłożyła jedynie własne oświadczenie w postaci pisma z dnia 31 marca 2011r. W piśmie tym mowa o umowie przeniesienia oznaczonej w tej sposób, że należy wnosić, iż została zawarta w formie aktu notarialnego, jednakże powódka nie złożyła tej umowy, także po zapoznaniu się z treścią zarzutów zawartych w odpowiedzi na pozew o braku wykazania, że pozwanej przysługuje prawo do lokalu.

Powódka pozostała również bierna w zakresie wykazania wysokości należności obciążających lokal w okresie objętym sporem. Na tę okoliczność przedłożyła jedynie komputerowe wydruki księgowe obrazujące stan konta prowadzonego dla przedmiotowego lokalu. Jest to materiał, który nie ma nawet waloru dokumentu prywatnego, wykluczone jest zatem dokonanie na jego podstawie ustaleń odnośnie wysokości opłat związanych z korzystaniem z lokalu, w sytuacji, gdy istnienie roszczenie zostało zakwestionowane co do zasady i wysokości.

Według obowiązującej w procesie cywilnym zasadzie rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.), na powodzie spoczywa obowiązek wykazania faktów, z których wywodzi dochodzone roszczenie – co do zasady i wysokości, zaś obowiązek dowodowy pozwanego obejmuje fakty tamujące lub niweczące roszczenie powoda. Sąd dokonuje ustaleń w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia zgodnie z regułami określonymi w rozdziale „Przedmiot i ocena dowodów” art. 227-234 k.p.c. Zasadą jest, że ustalenie faktu istotnego dla rozstrzygnięcia następuje na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów, ocenionych zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. tj. przy uwzględnieniu ich wiarygodności i mocy dowodowej na podstawie reguł logiki i doświadczenia życiowego. Nie wymagają dowodu fakty powszechnie znane (art. 228 § 1 k.p.c.), fakty znane sądowi z urzędu (art. 228 § 2 k.p.c.), fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.). Stosownie do art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Sąd może również uznać za ustalone fakty na podstawie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.). Twierdzenie strony nie stanowi natomiast dowodu i przy braku dodatkowych warunków przewidzianych we wskazanych przepisach, nie może stanowić podstawy ustaleń.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zasadą jest zatem, że sąd dokonuje ustaleń na podstawie materiału zaoferowanego przez strony. Regulacja zawarta w zdaniu drugim tego przepisu wprawdzie umożliwia dopuszczenie przez sąd dowodu niezgłoszonego przez stronę, jednakże ma ona charakter wyjątkowy i nie może być stosowna z oderwaniu od zasady kontradyktoryjności i równości stron w procesie. Regułą bowiem jest, że inicjatywa dowodowa należy do stron i sąd nie jest uprawniony do wyręczenia ich w tym zakresie, albowiem w przeciwnym razie przyjąłby rolę ich pełnomocnika. Zasada prowadzenia postępowania dowodowego w ramach wniosków stron winna w szczególności znaleźć zastosowanie w przypadku, gdy strona reprezentowana jest przez zawodowego pełnomocnika.

Stwierdzić należy, że zaoferowany przez powódkę materiał nie umożliwiał dokonania żadnych ustaleń co do wysokości zadłużenia. Powódka nie przedłożyła dowodów potwierdzających, że należności ujęte w zestawieniach zostały prawidłowo ustalone dla przedmiotowego lokalu. W tym celu powódka winna przedstawić nie tylko sposób wyliczenia tych opłat, lecz także podstawę dokonanych wyliczeń np. uchwały zarządu spółdzielni o obowiązujących stawkach, regulaminy rozliczania kosztów obowiązujące w spółdzielni, dokumenty potwierdzające powstanie kosztów obciążających lokal np. za zużycie wody, centralne ogrzewanie. Takiego materiału jednak brak.

Z tym przyczyn Sąd uznał, że roszczenie nie zostało udowodnione i powództwo w całości oddalił.

Na podstawie §1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z dnia 9 grudnia 2013 r.) Sąd przyznał kuratorowi procesowemu działającemu w imieniu pozwanej wynagrodzenie w kwocie stanowiącej połowę stawki minimalnej przewidzianej przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie tj. § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) (Dz. U. z 2013r. nr 461). Sąd miał na względzie, że kurator należycie reprezentował interesy pozwanej, sporządził odpowiedź na pozew, zgłosił wnioski mające na celu doręczenie odpisu pozwu pozwanej, a podjęta przez niego obrona okazała się skuteczna.

SSR Joanna Suchecka