Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Rybniku IX Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Kucal

Protokolant: stażysta Katarzyna Musiał

przy udziale Prokuratora Kariny Kakala

po rozpoznaniu dnia 15 grudnia 2015r., 14 stycznia 2016r., 4 lutego 2016r., 15 marca 2016r., 12 kwietnia 2016r. sprawy :

A. P. (P.)

s. H. i K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 25 lutego 2015 roku w R. i K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził spółkę (...) Sp. z o.o. z/s w R., ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 96.787,90zł w postaci samochodu marki B. (...) o numerze rej. (...) poprzez wprowadzenie pokrzywdzonej spółki w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy najmu i zwrotu w/w pojazdu, który to zwrot nie nastąpił, a pojazd został odzyskany w wyniku działań pokrzywdzonego, działając na szkodę (...) Sp. z o.o. z/s w R., ul. (...), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie, Wydział III Karny z dnia 27 listopada 2009 roku, sygn. III K 265/08 za czyn z art. 280 § 2 k.k. i inne na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie, Wydział III Karny z dnia 23 lutego 2012 roku, sygn. III K 329/11, którą odbywał w okresie od 16 grudnia 2010 roku do dnia 26 września 2012 roku

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. w dniu 25 marca 2015 roku w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. G., (...) Bank S.A. i M. (...) A. K. z/s w R., ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 170.000,00zł w postaci samochodu marki I. (...) o numerze rej. (...) o poprzez wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy najmu i zwrotu w/w pojazdu, który to zwrot nie nastąpił, działając na szkodę M. G., (...) Bank S.A. i M. (...) A. K. z/s w R., ul. (...), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie, Wydział III Karny z dnia 27 listopada 2009roku, sygn. III K 265/08 za czyn z art. 280 § 2 k.k. i inne na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie, Wydział III Karny z dnia 23 lutego 2012 roku, sygn. III K 329/11, którą odbywał w okresie od 16 grudnia 2010 roku do dnia 26 września 2012 roku

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego A. P. (P.) za winnego tego, że w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu popełnił następujące przestępstwa:

- w dniu 4 marca 2015r. w K. przywłaszczył na szkodę (...) sp. z o.o. z/s w R. powierzony mu samochód marki B. (...) o numerze rej. (...) wartości 96.787,90 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 listopada 2009 roku sygn. akt III K 265/08 m.in. za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 lutego 2012 roku sygn. III K 329/11 w okresie od dnia 10 kwietnia 2008 roku do dnia 29 grudnia 2009 roku oraz od dnia 16 grudnia 2010 roku do dnia 26 września 2012 roku

czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

- w dniu 28 marca 2015r. w R. przywłaszczył na szkodę M. G., (...) Bank S.A. i M. (...) A. K. z/s w R. ul. (...) powierzony mu samochód marki I. (...) o numerze rej. (...) wartości 170.000,00 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 listopada 2009 roku sygn. akt III K 265/08 m.in. za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 lutego 2012 roku sygn. III K 329/11 w okresie od dnia 10 kwietnia 2008 roku do dnia 29 grudnia 2009 roku oraz od dnia 16 grudnia 2010 roku do dnia 26 września 2012 roku

czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

i za to na mocy art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu jedną karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego A. P. w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Sędzia

Sygn. akt IX K 449/15

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. z siedzibą w R. zajmuje się m.in. wynajmowaniem i dzierżawą samochodów. W dniu 25 lutego 2015r do oddziału spółki mieszczącego się w K. przy Pl. (...) przyszedł oskarżony A. P.. Zawarł umowę najmu nr (...), której przedmiotem był najem samochodu marki B. (...) o numerze rej. (...) wartości 96.787,90 zł na okres 3 dni – do dnia 28 lutego 2015r., kiedy to pojazd miał zostać zwrócony, a do czego nie doszło. Zgodnie z umową, oskarżony uiścił na rzecz wynajmującego 1.070,10 zł za najem samochodu oraz 2.000,00 zł tytułem kaucji. W dniu 2 marca 2015r. oskarżony skontaktował się telefonicznie z oddziałem spółki (...) sp. z o.o. i poinformował, że chce przedłużyć najem samochodu. W odpowiedzi został poinformowany, że musi uiścić opłatę za dodatkowy okres najmu. Oskarżony oświadczył, że tego samego dnia wykona przelew na rachunek spółki. Pieniądze jednak nie wpłynęły, a w dniu 3 marca 2015r. początkowo nie można się było z nim skontaktować telefonicznie. W końcu gdy odebrał telefon ustalono z nim, że przyjedzie 4 marca 2015r. o godzinie 13.00 do siedziby oddziału spółki w K., zwróci wynajęty pojazd i ureguluje należność za przedłużenie okresu najmu.

W dniu 4 marca 2015r. na rachunku spółki (...) nadal nie było pieniędzy, a z oskarżonym nie było kontaktu. Około godziny 13.00 telefon oskarżonego odebrał nieznany mężczyzna, podający się za kolegę A. P., który twierdził, że oskarżony nie może teraz podejść do telefonu, ale zadeklarował, że przekaże mu, żeby ten oddzwonił. Po tej rozmowie telefon został jednak wyłączony i nie można się było skontaktować z A. P.. Z uwagi na okoliczność, że oskarżony nie stawił się w firmie ani nie uregulował należności, podjęto decyzję o zdalnym odłączeniu zapłonu w pojeździe marki B.. Przy pomocy systemu (...) ustalono, że pojazd znajduje się w K.. Po zablokowaniu samochodu około godziny 16.00 do siedziby oddziału spółki zadzwonił oburzony oskarżony z zapytaniem dlaczego wyłączono samochód. Prosił o jego odblokowanie, zapewniając równocześnie, że jeszcze tego samego dnia przywiezie samochód i dokona zapłaty. Prezes (...) sp. z o.o. - K. G. - odmówił odblokowania pojazdu z obawy przed jego całkowitą utratą. Oskarżony oświadczył, że zaczeka na telefon zwrotny z informacją o wysokości dodatkowych kosztów oraz poczeka na przyjazd kierowców ze spółki, aby przekazać im należne pieniądze, dokumenty oraz kluczyki do samochodu. Kiedy pracownica spółki chciała przekazać telefonicznie oskarżonemu jaką kwotę winien uregulować, nie odebrał telefonu. Około godziny 20.00 upoważnieni pracownicy spółki T. B. (1) i T. M. dotarli na miejsce postoju samochodu, ale oskarżonego przy nim nie było. Mężczyźni usiłowali skontaktować się telefonicznie z oskarżonym, ale nie odbierał telefonu. Przy użyciu zapasowego kluczyka mężczyźni dostali się do jego wnętrza, gdzie ujawnili, że została rozebrana środkowa konsola pojazdu, wymontowany został monitor z nawigacji, radio, obudowa. Przedmioty te znajdowały się w samochodzie, ale były uszkodzone. Mężczyźni uruchomili samochód i udali się do miejsca zamieszkania oskarżonego w K. na ul. (...), które podał w umowie najmu i które wynikało z dowodu osobistego, ale nikogo nie zastano.

(...) sp. z o.o. dokonała naprawy uszkodzeń w autoryzowanym serwisie (...)sp. z o.o. w K.. Z tego tytułu poniosła koszty w wysokości 4.062,08 zł. Spółka nie odzyskała dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz jednego kluczyka.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 94, k. 169, zeznania K. S. k. 5, k. 20-21, k. 24, k. 144v-145, zeznania T. B. (1) k. 71, 145v, dokumentacja dotycząca samochodu marki B. k. 9-15, faktura VAT k. 26-27, dowód kasowy k. 28, upoważnienie k. 29, wydruk z KRS k. 30-36)

A. K. prowadziła działalność gospodarczą w R. pod nazwą (...), przedmiotem działalności było wynajmowanie samochodów. Pracownikami byli jej brat T. K. i A. O..

W dniu 18 marca 2015r. oskarżony A. P. skontaktował się telefonicznie z wypożyczalnią samochodów M. (...) i dokonał rezerwacji samochodu M. (...). Miał go odebrać 23 marca 2015r. Ponieważ pojazd ten musiał zostać zwrócony właścicielowi, A. O. telefonicznie zaproponowała oskarżonemu pojazd marki I. (...) o numerze rej. (...).

W dniu 25 marca 2015r. oskarżony A. P. zawarł umowę najmu pojazdu marki I. (...) o numerze rej. (...) wartości 170.000 zł na okres 3 dni – od dnia 25 marca 2015r. od godziny 13.00 do dnia 28 marca 2015r. do godziny 13.00, kiedy to pojazd miał zostać zwrócony. Zgodnie z umową, oskarżony uiścił na rzecz wynajmującego 399 zł za każdą dobę najmu samochodu oraz 600 zł tytułem kaucji. Samochód został fizycznie wydany oskarżonemu przez pracowników wypożyczalni T. K. i A. O.. Nadto, przekazano oskarżonemu polisę OC, dowód rejestracyjny i jedną parę kluczyków. Pojazd nie był wyposażony w system (...).

W dniu 28 marca 2015r. około godziny 10.00 A. O. dzwoniła do oskarżonego żeby umówić się na odebranie pojazdu, ale jego telefon był wyłączony. W kolejnych dniach również nie udało się nawiązać kontaktu z oskarżonym. W efekcie oskarżony nie zwrócił wynajętego pojazdu marki I..

W dniu 29 marca 2015r. T. K. pojechał do K. na ul. (...) do miejsca zamieszania oskarżonego, ale nikogo nie zastano. Sąsiedzi poinformowali go, że oskarżony nie mieszka tam od ponad 5 lat, ponadto stwierdzili, że wiele innych osób szuka A. P.. T. K. pozostawił w drzwiach mieszkania wizytówkę z wypożyczalni samochodów. Po dwóch dniach zadzwonił do niego mężczyzna ze S., poinformował go, że jest z wypożyczalni samochodów ze S. i że znalazł jego wizytówkę w drzwiach mieszkania A. P.. Poinformował go również, że A. P. dokonał na jego szkodę przywłaszczenia samochodu marki M. (...), samochód był wyposażony w system (...), ale około 20 km przed K. sygnał został zatracony. Mężczyzna przekazał T. K. inny numer telefonu do oskarżonego, ale telefon był już nieaktywny.

Samochód marki I. (...) o numerze rej. (...) był własnością M. G. i G. Banku. M. G. oddał go w użytkowanie T. B. (2) w grudniu 2014r. kiedy ten pożyczył mu pieniądze w kwocie 10.000 zł. Samochód miał stanowić zabezpieczenie spłaty długu. Po jakimś czasie mężczyźni uzgodnili, że oddadzą samochód do wypożyczalni samochodów żeby zarabiał pieniądze gdyż M. G. nie był w stanie spłacić pożyczki. W dniu 16 marca 2015r. T. B. (2) zawarł z T. K. umowę najmu pojazdu, T. K. uiścił na jego rzecz kwotę 3.000 zł, pozostałą kwotę 3.000 zł zobowiązał się zapłacić do dnia 20 marca 2015r. T. K. przekazał następnie samochód do firmy swojej siostry (...) A. K. z siedzibą w R..

(wyjaśnienia oskarżonego k. 94, k. 169, zeznania A. O. k. 39, k. 148, zeznania T. K. k. 60-61, 145v-146, zeznania T. B. (2) 51, 145, M. G. k. 55, k. 180, zeznania A. K. k. 77, k. 180, dokumentacja dotycząca samochodu marki I. k. 43-47, umowa najmu pojazdu k. 53)

Powyżej opisanych czynów oskarżony A. P. dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 listopada 2009 roku sygn. akt III K 265/08 m.in. za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 lutego 2012r. sygn. III K 329/11 w okresie od dnia 10 kwietnia 2008 r. do dnia 29 grudnia 2009 r. oraz od dnia 16 grudnia 2010r. do dnia 26 września 2012r.

A. P. był dotychczas wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, a ostatnim wyrokiem skazującym był wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa Podgórza w Krakowie z dnia 30 lipca 2015r. w sprawie o sygn. XI K 318/15 zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 11 grudnia 2015r. w sprawie o sygn. akt IV Ka 1050/15.

(wyrok Sądu Rejonowego w Krakowie w sprawie o sygn. akt XI K 318/15 k. 192-199, wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie w sprawie o sygn. akt IV Ka 1050/15 k. 200-201, karta karna k. 140-142, odpisy wyroków k. 98-102)

Oskarżony A. P. przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów i w toku prowadzonego śledztwa wyjaśnił (k. 94), że było dokładnie tak jak w zarzutach. Wypożyczył te samochody bo potrzebował pieniędzy, gdyż miał dług hazardowy i myślał, że rozliczy się tymi wypożyczonymi samochodami, ale tego nie zrobił i ostatecznie porzucił je gdzieś w okolicach K.. Jego wierzyciel nie chciał tych samochodów. Oświadczył zarazem, iż nie wie co stało się z pojazdem marki I..

Na rozprawie głównej w dniu 4 lutego 2016r. wyjaśnił (k. 169), że przyznaje się do tych przestępstw, ale kwestionuje kwalifikację prawną czynów gdyż jego zdaniem są to przestępstwa z art. 284 k.k.

Sąd, po ocenie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego uznał przyznanie się oskarżonego do wypożyczenia pojazdów, niezwrócenia ich w umówionym terminie za niebudzące wątpliwości. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego, wynika z nich, że miał on od samego początku zamiar postąpić z najętymi samochodami jak właściciel.

Sąd podzielił również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, które są spójne, logiczne, korespondują ze sobą i obrazują przestępczą działalność oskarżonego.

Świadek K. S., jako upoważniony pracownik pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w R., zrelacjonowała szczegółowo całe zdarzenie z udziałem oskarżonego, podkreślając jednocześnie, że samochód marki B. był używany przez oskarżonego na terenie K. i to zarówno wtedy, gdy był on wzywany do jego zwrotu, ale także w chwili jego odzyskania w dniu 4 marca 2015r. Świadek dodała, że pierwotnie pojazd miał być zwrócony w dniu 28 lutego 2015 r., lecz na skutek telefonicznego przedłużenia, ostateczny termin zwrotu określono na dzień 4 marca 2015r. do godziny 13.00. Po tym terminie oskarżony nie był uprawniony do używania samochodu.

Świadek T. B. (1) nakreślił okoliczności w jakich pojechał do K. po odbiór pojazdu wraz z innym pracownikiem (...) sp. z o.o. w związku z podejrzeniem przywłaszczenia pojazdu. Jego zdaniem oskarżony próbował unieruchomić system (...) zainstalowany w samochodzie w związku z czym rozebrał środkową konsolę pojazdu, wymontował monitor z nawigacji, radio z obudową, dokonując przy okazji uszkodzeń tych elementów.

A. O. i T. K. opisali okoliczności w jakich doszło do wynajęcia oskarżonemu samochodu marki I. jak również okoliczności towarzyszące próbie jego odzyskania. Wskazywali, że od dnia, w którym oskarżony miał zwrócić samochód zgodnie z umową kontakt telefoniczny z nim był niemożliwy, nie odbierał połączeń. Jednocześnie przyznali, że samochód nie był wyposażony w system (...). A. O. podkreślała, że wcześniej prowadziła wypożyczalnię samochodów i kilka samochodów zostało przywłaszczonych, była więc przewrażliwiona na tym punkcie i brak kontaktu z oskarżonym bardzo ją zmartwił. Podała również, że zadzwoniła do zaprzyjaźnionej wypożyczalni samochodów T. aby ich ostrzec, ale poinformowano ją, że oskarżony już od nich wypożyczył samochód, ale zdołali go odzyskać gdyż miał zainstalowany system (...).

W oparciu o zeznania T. B. (2) i M. G. Sąd ustalił z kolei okoliczności związane z prawem własności samochodu I. i kwestią jego oddania do wypożyczalni samochodów M. (...).

Z kolei świadek A. K. podała, że nie uczestniczyła w transakcji wypożyczenia samochodu oskarżonemu, o zdarzeniu dowiedziała się od swojego brata i A. O..

Sąd uznał zeznania w/w opisanych świadków za w pełni wiarygodne, z przyczyn wskazanych powyżej. Świadkowie ci są osobami zupełnie obcymi dla oskarżonego, zatem nie mieli podstaw, aby bezpodstawnie go oczerniać lub pomawiać. Znalazły one odzwierciedlenie w dokumentacji pojazdu marki B. (k. 9-15), fakturze VAT (k. 26-27), dowodzie kasowym (k. 28) oraz dokumentacji pojazdu marki I. (k. 43-47) jak i umowie najmu tego pojazdu (k. 53). Kluczowe dla sprawy okazały się zeznania K. S., T. K. oraz A. O., na których Sąd oparł się przede wszystkim przy ustalaniu stanu faktycznego w niniejszej sprawie, a ich dopełnieniem były zeznania pozostałych świadków w osobach T. B. (1), T. B. (2), M. G. oraz A. K..

Sąd dał wiarę również zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, albowiem zostały one sporządzone w zakresie kompetencji osób i instytucji do tego uprawnionych, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony postępowania, jak również Sąd nie znalazł żadnych podstaw podważających ich wiarygodność.

Mając zatem na uwadze całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, a przy tym wskazania wiedzy oraz logiki, istnieją podstawy do przyjęcia, iż wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości. Sąd uznał, że oskarżony A. P.:

- w dniu 4 marca 2015 r. w K. przywłaszczył na szkodę (...) sp. z o.o. z/s w R. powierzony mu samochód marki B. (...) o numerze rej. (...) wartości 96.787,90 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 listopada 2009 roku sygn. akt III K 265/08 m.in. za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 lutego 2012r. sygn. III K 329/11 w okresie od dnia 10 kwietnia 2008 r. do dnia 29 grudnia 2009 r. oraz od dnia 16 grudnia 2010r. do dnia 26 września 2012r., czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

- w dniu 28 marca 2015r. w R. przywłaszczył na szkodę M. G., (...) Bank S.A. i M. (...) A. K. z/s w R. ul. (...) powierzony mu samochód marki I. (...) o numerze rej. (...) wartości 170.000,00 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 listopada 2009 roku sygn. akt III K 265/08 m.in. za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 lutego 2012r. sygn. III K 329/11 w okresie od dnia 10 kwietnia 2008 r. do dnia 29 grudnia 2009 r. oraz od dnia 16 grudnia 2010r. do dnia 26 września 2012r., czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przestępstwa określonego w art. 284 § 2 k.k., stanowiącego kwalifikowany typ przywłaszczenia, dopuszcza się ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Przepis art. 284 § 2 k.k. chroni własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne przysługujące danemu podmiotowi do rzeczy ruchomej. Ponadto przepis art. 284 § 2 k.k. chroni szczególny stosunek zaufania, którym został obdarzony sprawca przez właściciela rzeczy. Ochrona tego szczególnego stosunku zaufania oraz naruszenie go przez sprawcę sprzeniewierzenia uzasadnia surowszą odpowiedzialność sprawcy dopuszczającego się tej postaci przywłaszczenia. Przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. jest przestępstwem indywidualnym, które może popełnić jedynie sprawca mający określone kwalifikacje, a mianowicie osoba, której powierzono cudzą rzecz ruchomą. Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 284 § 2 k.k. polega na przywłaszczeniu powierzonej rzeczy ruchomej. Przywłaszczenie rozumieć należy jako rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą z wykluczeniem osoby uprawnionej. Przywłaszczenie polega więc na rozporządzaniu rzeczą, która już uprzednio znajdowała się w posiadaniu przywłaszczającego. Przywłaszczeniem w rozumieniu Kodeksu karnego jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich, bądź też przeznaczenie jej na cel inny niż przekazanie właścicielowi (por. wyrok SN z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64; wyrok SA w Lublinie z 3 grudnia 1998 r., II Aka 176/98, Apelacja L.1999, nr 2, poz. 11). Do znamion przywłaszczenia określonego w art. 284 k.k. nie należy zabór rzeczy ruchomej, lecz włączenie do majątku sprawcy legalnie posiadanej cudzej rzeczy (wyrok SN z 2 września 2004 r., II KK 344/03, LEX nr 137458).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że jeżeli przywłaszczeniem w rozumieniu Kodeksu karnego jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich, bądź też przeznaczenie jej na cel inny, niż przekazanie właścicielowi, to było oczywistym, że oskarżony, który wbrew treści umowy, przekazanego mienia mimo wszystko nie zwrócił, postępując z nim jak z własnym w ten sposób, że użytkował go nadal i ostatecznie porzucił, dopuścił się przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Przy czym dokonał tego w pełni świadomie, gdyż wiedział o obowiązku zwrotu pojazdów w ustalonych terminach, co skutkowało uniemożliwieniem pokrzywdzonym swobodnego rozporządzenia mieniem. Jak sam przyznał, potrzebował pieniędzy i chciał za pomocą tych samochodów spłacić własne zobowiązania, zawierając zatem umowy najmu od samego początku nie miał zamiaru zwrócić tych pojazdów tylko rozporządzić nimi jak właściciel. Pokrzywdzeni utracili mienie powierzone oskarżonemu, wprawdzie pojazd marki B. został odzyskany, lecz pojazd marki I. do dnia dzisiejszego nie został odnaleziony. W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd zatem przyjął, że oskarżony wyczerpał bezspornie swoim zachowaniem ustawowe znamiona dwóch występków określonych w art. 284 § 2 k.k.

Sąd przyjął odmienną datę popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, albowiem jako datę popełnienia pierwszego z nich przyjął datę porzucenia samochodu B. (...) o numerze rej. (...) (k. 9), która odpowiadała zarazem terminowi końcowemu zwrotu pojazdu po przedłużeniu mu terminu najmu (o czym zeznała K. S. k. 24) odnośnie zaś drugiego czynu przyjął datę, która odpowiadała terminowi końcowemu zwrotu rzeczy najętej określonemu w umowie najmu (k. 45).

Karygodność czynów przypisanych oskarżonemu nie może budzić żadnych wątpliwości, a stopień ich społecznej szkodliwości należy określić jako bardzo wysoki. Świadczy o tym przede wszystkim sposób i okoliczności ich popełnienia oraz rodzaj naruszonego nimi dobra prawnego jakim jest mienie.

Czyny przypisane oskarżonemu są zawinione i to w stopniu znacznym, gdyż w momencie ich popełnienia nie zachodziły żadne przesłanki wyłączające lub umniejszające winę oskarżonego. Wynika z tego zatem, że można było wymagać od nich zachowania zgodnego z prawem.

W tych okolicznościach, zasadnym jest postawienie oskarżonemu zarzutu, że mimo możliwości wyboru postępowania nie dał posłuchu normie prawnej. Należy nadto wskazać, że oskarżony jako osoba w pełni zdolna do rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, umyślnie nie zastosował się do podstawowych zasad współżycia społecznego służących poszanowaniu zdrowia i życia drugiej osoby.

Przy wymiarze kary za przypisany oskarżonemu czyn Sąd miał na uwadze aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości. Sąd baczył, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, uświadamiając mu naganność postępowania. Wpływ na wymiar kary miały także względy prewencji ogólnej. Kara ta świadczy o braku tolerancji dla tak karygodnego zachowania jakiego dopuścił się oskarżony. Kara ta ma również uświadomić społeczeństwu konieczność respektowania podstawowych zasad współżycia społecznego oraz wskazuje na to, że brak poszanowania obowiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje szereg niekorzystnych i dotkliwych konsekwencji.

Zdaniem Sądu oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych występków w warunkach ciągu przestępstw. Za zastosowaniem tej instytucji przemawia spełnienie przesłanek z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Oskarżony popełnił w podobny sposób w krótkich odstępach czasu dwa przestępstwa o tożsamej kwalifikacji prawnej zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich. Realizacja tych elementów świadczy o istnieniu szczególnej więzi między tymi przestępnymi zachowaniami. Stan taki zobowiązuje Sąd do poddania sprawcy czynów spełniających te warunki jednej ocenie karnoprawnej i wyciągnięcia jednej konsekwencji w zakresie reakcji penalnej. Mając to na względzie Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisane mu czyny na mocy art. 284 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. jedną karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego. A. P. ma skończone 26 lat, posiada wykształcenie podstawowe – bez zawodu, aktualnie przebywa w Areszcie Śledczym w K..

Analizując zachowanie oskarżonego, jego postawę, właściwości i warunki osobiste Sąd uznał, że tylko izolacja oskarżonego we wskazanym powyżej wymiarze spełni swoje cele zapobiegawcze, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej. Oskarżony był wcześniej wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa podobne, odbywał również kary pozbawienia wolności, a przypisanego mu przestępstwa dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 k.k. Powyższe wskazuje, że oskarżony jest sprawcą zupełnie niepoprawnym, lekceważącym jawnie porządek prawny, brawurowo popełniającym kolejne przestępstwa. Oskarżony zatem, w ocenie Sądu, nie wykazuje jakiejkolwiek woli zmiany swego nagannego postępowania, co rodzi konieczność odpowiedniego oddziaływania na jego postawę w przyszłości. Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, pozostaje bezkrytyczny wobec własnego postępowania, z poczuciem bezkarności, z tendencją do popełniania kolejnych przestępstw.

Zdaniem Sądu opisana kara z pewnością uświadomi oskarżonemu naganność jego postępowania i wdroży go do przestrzegania porządku prawnego.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na aktualną sytuację majątkową i rodzinną, w tym brak jakiegokolwiek wartościowego mienia i brak dochodu.