Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Balion - Hajduk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 sierpnia 2016 r. w Gliwicach

sprawy z powództwa Gminy G.

przeciwko D. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn. akt II C 1937/15

oddala apelację.

SSO Magdalena Balion – Hajduk

Sygn. III Ca 823/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 26 stycznia 2016 roku oddalił powództwo Gminy G. przeciwko D. K. o zapłatę kwoty 402 zł i 27 gr z ustawowymi odsetkami od kwoty 297 zł 32 gr od dnia 1 lutego 2015 roku stanowiącej opłatę z tytułu rozliczenia rocznego wody i kanalizacji.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany w okresie od 1 stycznia 2011 roku do 30 czerwca 2011 roku był najemcą lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...) należącego do powódki. Lokal był wyposażony w urządzenie pomiarowe rejestrujące zużycie wody, które od stycznia 2010 roku nie było zalegalizowane. W dniu 30 czerwca 2011 roku pozwany w porozumieniu z powódką opuścił lokal mieszkalny. Za okres od 1 stycznia 2011 roku do 30 grudnia 2012 roku pozwany uiścił w formie miesięcznych zaliczek na poczet opłaty za wodę kwotę 189 zł i 72 gr. Zgodnie z regulaminem rozliczania kosztów zużycia wody obowiązującym od dnia 1 marca 2006 roku, mającym zastosowanie do budynków administrowanych w imieniu powódki okresowe rozliczanie kosztów użycia wody i odprowadzania ścieków przeprowadza się po zakończeniu każdego roku kalendarzowego w terminie do 31 marca następnego roku. Powódka obciążyła pozwanego obowiązkiem zapłaty dochodzonej kwoty jako brakującej wynikającej z rzeczywistych kosztów zużycia wody w stosunku do ustalonych zaliczek wraz z odsetkami.

Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo jako niewykazane, wskazując podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 659 k.c. w związku z § 4 umowy najmu łączącej strony. P ozwany nie kwestionował co do zasady obowiązku uiszczenia opłat związanych z użytkowaniem lokalu, ale kwestionował zasadność dochodzonego roszczenia, wskazując iż opuszczając w porozumieniu z powódką lokal, nie posiadał żadnego zadłużenia, co było warunkiem dokonania zamiany lokalu. Zgodnie z § 1 pkt. 9 powołanego wyżej regulaminu rozliczenie kosztów zużycia wody w przypadku zmiany użytkownika lokalu w okresie rozliczeniowym nowy użytkownik lokalu w ramach rozliczenia ponosi opłaty proporcjonalnie do okresu użytkowania lokalu. Powódka nie przedstawiła całkowitego bilansu zużycia wody w lokalu oraz całym budynku w rozliczeniu za rok 2011 i jaki był udział w zużyciu wody poszczególnych lokatorów. Nie można było ustalić wysokości należności przypadających na pozwanego. Powódka nie wykazała jaka kwota za zużytą wodę została przez lokatorów zapłacona, a jaka pozostała do zapłaty. Sąd Rejonowy stwierdził, iż z faktu że zgodnie z § 1 pkt 13 regulaminu powódka może obciążyć pozwanego opłatą ryczałtową do wysokości 9 m ³ nie zwalnia powódki z obowiązku udowodnienia wysokości faktycznej przyjętej opłaty ryczałtowej, ustalona bowiem w regulaminie wysokość stanowi górną granicę opłaty.

Powódka w apelacji zarzuciła wyrokowi naruszenie prawa materialnego, to jest art. 659 § 1 k.c. przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty na rzecz powódki kwoty rocznego rozliczenia za wodę i kanalizację proporcjonalnie do okresu użytkowania lokalu, naruszenie art. 6 k.c. przez jego niezastosowanie i uznanie za prawdziwe twierdzenia pozwanego, iż opuszczając lokal zapłacił wszystkie rachunki na rzecz powódki, naruszenie przepisów prawa procesowego -art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie przez sąd pierwszej instancji granic swobodnej oceny dowodów, prowadzące do sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, przyjęcie że powódka nie wykazała zasadności dochodzonej kwoty, podczas gdy powódka przedstawiła postanowienia t regulaminu rozliczenia wody oraz kartotekę finansową, zarzuciła także błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż pozwany opuszczając lokal nie był zobowiązany do płatności z tytułu rocznego rozliczenia za wodę i kanalizacje.

Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie dochodzonej należności wraz z kosztami postępowania za pierwszą i drugą instancję względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty apelacji są nieuzasadnione.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i dokonał jego oceny zgodnie z wymogami art. 233 § 1 k.p.c. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie przyjął, iż pozwany nie ma obowiązku zapłaty rocznej kwoty wynikającej z rocznego rozliczenia za wodę i kanalizację proporcjonalnie do okresu użytkowania. Sąd wskazał, iż strona powodowa nie wykazała na jakiej podstawie żądana w pozwie kwota obciąża pozwanego. Samo przedstawienie kartoteki finansowe tej okoliczności nie wykazuje. Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 23 października 2015 roku zobowiązał pełnomocnika powódki do złożenia w terminie czternastu dni pisma przygotowawczego, w którym wskaże szczegółowy sposób rozliczenia zużycia wody i odprowadzenia ścieków za okres od 1 stycznia 2011 roku do 30 czerwca 2011 roku pod rygorem pominięcia zarzutów, wniosków i twierdzeń. Pomimo tego zobowiązania strona powodowa takiego wyliczenia nie przedłożyła. Błędne jest powoływanie się na § 1 pkt 13 regulamin rozliczenia kosztów zużycia wody albowiem, jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, ta regulacja ustanawia górną granicę odpowiedzialności lokatora, który opuszcza lokal w trakcie okresu rozliczeniowego. Z uwagi na fakt, iż pozwany kwestionował przedstawione przez powódkę twierdzenia, to na powódce z mocy art. 6 k.c. art. i 232 k.p.c. ciążył obowiązek wykazywanie dowodami okoliczności, z których wywodzi skutki prawne. Faktem jest, iż pozwany opuścił mieszkanie 30 czerwca 2011 roku i do tego czasu w sposób prawidłowy uiszczał zaliczki z tytułu zużycia wody. Końcowe rozliczenie miało nastąpić do 30 marca następnego roku. Przedstawione przez stronę dowody nie wykazują sposobu i tego rozliczenia i sposobu wyliczenia części, która przypadałaby na lokal zajmowany uprzednio przez pozwanego w 2011 roku.

Sąd Okręgowy, mając powyższe na uwadze na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

SSO Magdalena Balion – Hajduk