Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy M. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 czerwca 2015 r. sygn. akt IV U 1889/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 686/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., decyzją z 25.03.2013roku odmówił M. H. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (z ogólnego stanu zdrowia), ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 11.03.2013 roku stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Decyzją z 25.03.2013r. dodatkowo uchylono decyzję z dnia 04.02.2013r., omawiającą ubezpieczonej prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskutek wniesienia przez M. H. sprzeciwu od stanowiącej podstawę decyzji orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i skierowania następnie sprawy do Komisji Lekarskiej ZUS.

Ubezpieczona w odwołaniu od decyzji organu rentowego podniosła, że zawiera ona liczne wady natury formalnej, nie odpowiada stanowi faktycznemu, a nadto lekarze orzecznicy ZUS nieprawidłowo ocenili stan jej zdrowia, w tym okoliczność, że powinna dalej nosić sprzęt ortopedyczny i kontynuować rehabilitację.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i podniósł, że ubezpieczona w okresie
do 5.09.2012r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W toku postępowania organ rentowy wyjaśnił, że w odpowiedzi na odwołanie omyłkowo podano datę, do kiedy Z. H. miała ustalone prawo do renty, gdyż
w rzeczywistości przysługiwało ubezpieczonej prawo do renty do 31.05.2011r. Nadto podał, że decyzją z dnia 27.06.2011r. odmówiono ubezpieczonej prawa do renty na dalszy okres, tj. od 01.06.2011r., a wskutek wniesionego odwołania, a następnie apelacji ubezpieczonej, sprawa o prawo do renty toczy się przed Sądem Apelacyjnym
w G., sygn. III AUa 68/13.

W toku postępowania ubezpieczona podała, że Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z 2013r. oddalił jej apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku oddalającego odwołanie od decyzji z dnia 27.06.2011r. M. H. oświadczyła, że podtrzymuje swoje odwołanie w niniejszej sprawie, gdyż uważa, że jest osobą niezdolną do pracy, jako pracownik umysłowy, bowiem z uwagi na noszony gorset ortopedyczny nie może siedzieć przy komputerze 8 godzin.

Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 16 czerwca 2015 roku oddalił odwołanie.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

M. H., urodziła się (...), z zawodu jest technikiem ekonomistą.
W dniu 22 listopada 2012r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS w K. z dnia 15 stycznia 2013r., a następnie orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS w S. z dnia 11 marca 2013r. została uznana za osobę zdolną do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił M. H. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach z zakresu interny, neurologii, okulistyki, chirurgii – ortopedii, laryngologii i medycyny pracy na okoliczność stanu zdrowia i niezdolności do pracy ubezpieczonej.

W oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki z 30.10.2013r.,
Sąd I instancji ustalił, że rozpoznano u ubezpieczonej niedowidzenie do dali miernego stopnia z prawidłowym widzeniem z bliska w korekcji okularowej. W oparciu o ten dowód Sąd ustalił, że brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy ubezpieczonej, zgodnie z poziomem kwalifikacji.

Nadto w oparciu o dowód z opinii łącznej zespołu biegłych sądowych o specjalności z zakresu neurologii, interny, interny – kardiologii chirurgii- ortopedii oraz laryngologii, z dnia 16.12.2013r. Sąd orzekający ustalił, że u ubezpieczonej występują następujące schorzenia:

1.  przebyte złamanie kręgu L1,

2.  zespół kanału cieśni nadgarstka prawego nie upośledzającego funkcji ręki prawej,

3.  nadciśnienie tętnicze 1° wg (...),

4.  przebyta cholecystektomia (1982r.) i usunięcie metodą endoskopowe złogu z przewodu żółciowego wspólnego (2007r.),

5.  obustronny niedosłuch mieszany,

6.  zaburzenia mowy.

Powyższe schorzenia nie powodują u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

Nadto, w oparciu o dowód z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy z dnia 9.07. 2014r. Sąd Okręgowy ustalił, że rozpoznano u ubezpieczonej:

1.  stan po złamaniu trzonu kręgu L1 w 2010r. leczone zachowawczo,

2.  zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego z okresowym zespołem bólowym,

3.  zespół kanału cieśni nadgarstka prawego,

4.  nadciśnienie tętnicze,

5.  niedoczynność tarczycy w przebiegu przewlekłego autoimmunologicznego zapalenia tarczycy wyrównane farmakologicznie,

6.  obustronne przytępienie słuchu w stopniu umiarkowanym,

7.  zaburzenia mowy,

8.  stan po cholecystektomii w 1982r. i usunięciu złogu metodą endoskopową z przewodu żółciowego wspólnego w 2007r.

Sąd I instancji, dopuścił dodatkowo dowód z opinii biegłego sądowego o specjalności z zakresu reumatologii na okoliczność ustalenia niezdolności do pracy ubezpieczonej i w oparciu o ten dowód ustalił, że w rozpoznaniu reumatologicznym ustalono:

1.  chorobę zwyrodnieniową stawów obwodowych głównie rąk,

2.  skrzywienie kręgosłupa piersiowego,

3.  chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa – kręgozmyk L 2,

4.  stan pourazowym złamaniu kręgów Th i L4 (2010r.),

5.  osteoporozę,

Wymienione schorzenia nie powodują u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

Nadto, w opinii uzupełniającej z dnia 27.03.2015r. biegli z zakresu okulistyki, a także w opinii łącznej z dnia 11.04.2015r. zespołuy biegłych sądowych lekarzy o specjalności z zakresu neurologii, interny, chorób wewnętrznych, ortopedii, laryngologii i medycyny pracy, po zapoznaniu się z zarzutami ubezpieczonej i zarzutami złożonymi na rozprawie, podtrzymali stanowisko, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczona miała ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, okresowo od 01.09.2010r. do 31.05.2011r. Decyzją z dnia 27 czerwca 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2011r. Ubezpieczona od tej decyzji wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego w Słupsku. Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012r. sygn. akt U 638/11 Sąd Okręgowy w Słupsku oddalił odwołanie. Ubezpieczona złożyła apelację do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku i wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2013r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację ubezpieczonej.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne oraz treść art. 57 ust. 1 w zw. z art. art. 12 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 748, ze zm., dalej: ustawa rentowa) Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonej za nieuzasadnione.

Sąd I instancji podniósł, że spór dotyczył ustalenia, czy ubezpieczona jest osobą niezdolną do pracy, ewentualnie w jakim stopniu oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa. Sąd orzekający, w celu ustalenia okoliczności spornych przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów neurologa, chorób wewnętrznych, chirurga ortopedy, laryngologa, medycyny pracy, okulisty, reumatologa. Sąd miał na uwadze, że wszyscy biegli zgodnie stwierdzili, że ubezpieczona jest zdolna do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji. Sąd dał wiarę opiniom biegłym, bowiem opierały się na dokumentacji medycznej, wywiadzie oraz bezpośrednim badaniu ubezpieczonej. Biegli wykazali występujące u badanej schorzenia oraz ocenili ich wpływ na zdolność do pracy. Dokonali tej oceny w sposób racjonalny, kategoryczny i jasny, uzasadnili powody swoich twierdzeń. Opinie zostały sporządzone przez wyspecjalizowane osoby w zakresie ich uprawnień. Biegli, rozpoznając u ubezpieczonej szereg schorzeń, stwierdzili jednoznacznie, że nie powodują one niezdolności do pracy. Mimo, że ubezpieczona wniosła zastrzeżenia do opinii, to nie miały one charakteru merytorycznego i nie spowodowały potrzeby dalszej weryfikacji opinii biegłych sądowych. Sąd Okręgowy nie widział podstaw, aby kwestionować rzetelność i prawidłowość opinii biegłych, gdyż zostali dobrani o specjalnościach adekwatnych do zgłaszanych przez ubezpieczoną dolegliwości. Biegli mieli również na uwadze przy opiniowaniu kwalifikacje zawodowe ubezpieczonej i wykonywany przez nią zawód. Sąd I instancji wyjaśnił, że o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dotyczy to również schorzeń o przewlekłym charakterze, które występują u ubezpieczonej. Kierując się zatem zgodnymi opiniami biegłych sądowych oraz posiadaną dokumentacją medyczną, Sąd pierwszej instancji uznał, że stan zdrowia Z. H. nie czyni jej osobą częściowo niezdolną do pracy.

Tak argumentując Sąd Okręgowy uznał zatem zaskarżoną decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodziła się w całości ubezpieczona. W złożonej apelacji skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., wskutek odmowy wyznaczenia ubezpieczonej pełnomocnika z urzędu i przyjęcia opinii biegłych sądowych za wiarygodne, mimo ich sprzeczności z dokumentacją medyczną, logiką, nauką i doświadczeniem życiowym,

2.  przewlekłe rozpoznawanie sprawy, które trwało 28 miesięcy, mimo próśb
o przyspieszenie, a nadto pominięcie matactwa ZUS, pomyłek w treści opinii biegłych sądowych oraz nieuwzględnienie orzeczonego stopnia umiarkowanej niepełnosprawności.

W uzupełnieniu apelacji apelując podniosła dodatkowo, że Sąd orzekający
nie uwzględnił faktu, iż ubezpieczona okresowo od 2010r. i nadal nosi gorset ortopedyczny oraz że podejmowała rehabilitację w związku ze złamanym i uszkodzonym kręgosłupem, w konsekwencji czego nie może siedzieć, ani tym bardziej w tej pozycji wykonywać pracy przez wiele godzin jako księgowa.

Organ rentowy nie złożył odpowiedzi na apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy. Sąd Apelacyjny nie podzielił żadnego ze sformułowanych
w apelacji zarzutów w zakresie oceny przydatności i wiarygodności wydanych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych. Sąd Okręgowy wyjaśnił w sprawie wszystkie istotne okoliczności, przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie ze swobodną oceną dowodów, o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c. Wnioski, które wywiódł Sąd Okręgowy z wydanych opinii przez biegłych sądowych lekarzy o specjalizacjach z zakresu chorób wewnętrznych, neurologii, reumatologii, laryngologii, medycyny pracy, okulistyki, chirurgii – ortopedii były uzasadnione treścią tych opinii i w sposób uzasadniony stały się podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie, z których wynika, że ubezpieczona nie jest osobą choćby częściowo niezdolną do pracy, według stanu najpóźniej na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Apelacyjny przyjął poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne za własne oraz podzielił rozważania prawne w zakresie braku przesłanki niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny odnosząc się w pierwszej kolejności do najdalej idącego
w skutkach procesowych zarzutu apelacyjnego, to jest pozbawienia ubezpieczonej prawa do obrony swych praw poprzez odmowę uwzględnienia wniosków o przyznanie pełnomocnika z urzędu, podnosi, że mimo odmowy, a następnie odrzucenia wniosku o ustanowienie dla ubezpieczonej pełnomocnika z urzędu, M. H. nie była nieporadna w procesie, na co wskazuje jego aktywność procesowa w toku postępowania rozpoznawczego, w tym również na rozprawach, wyrażająca się w zgłaszanych licznych zastrzeżeniach do opinii biegłych sądowych, aktywnym działaniu w procesie, sporządzeniu i wnoszeniu w terminie środków odwoławczych. Ubezpieczona była pouczana o przysługujących jej prawach przez Sąd Okręgowy w niezbędnym zakresie, na co wskazują akta sprawy. Poza tym sprawa o rentę nie należy do spraw skomplikowanych pod względem fatycznym i prawnym, a szereg czynności Sąd podejmował z urzędu. Brak jest więc podstaw do stwierdzenia nieważności postępowania. Odnosząc się do pozostałych zarzutów apelacji, należy podnieść, że w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Przy czym oceny niezdolności do pracy nie można dokonywać jedynie w oparciu o opinie lekarzy leczących ubezpieczoną. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego sądowego. Z istoty i celu tego rodzaju dowodu wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1974 r. II CR 748/74, Lex 7618). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowej.

W niniejszej sprawie ustalenie okoliczności spornych wymagało specjalnych wiadomości medycznych, którymi sąd orzekający nie dysponował. W związku z tym Sąd pierwszej instancji prawidłowo postąpił przeprowadzając dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy specjalistów o specjalnościach właściwych do schorzeń ujawnionych u ubezpieczonej. Biegli powołani w sprawie rozpoznali u ubezpieczonej schorzenia wspomniane we wcześniejszej części uzasadnienia. Wszyscy biegli w sposób jednoznaczny wskazali, że brak jest przesłanek, które by pozwalały na uznanie M. H. za niezdolną do pracy w spornym okresie, tj. do dnia wydania zaskarżonej decyzji z dnia 25.03.2013r. ze względu na ogólny stan zdrowia. Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, orzekając co do stanu zdrowia w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy, sąd bierze pod uwagę stan zdrowia ubezpieczonej na dzień wydania decyzji, badając jej zgodność z prawem pod względem formalnym i merytorycznym
(por. wyroki SN z 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005/3/43 i 7 lutego 2006 r. I UK 154/05, Lex nr 272581, wyrok SA w Szczecinie z 14 stycznia 2014 r. III AUa 382/13, Lex 1458987). W związku z tym należało badać stan zdrowia ubezpieczonej na dzień 25.03.2013r r. Biegli sądowi jednoznacznie wskazali, że w tym czasie niezdolność do pracy nie istniała. Ich stanowisko jest zgodne również z opinią komisji lekarskiej ZUS. Sąd Odwoławczy, jak również Sąd Okręgowy, nie kwestionuje, że ubezpieczona jest osobą schorowaną i występujące u niej dolegliwości utrudniają wykonywanie pracy, jednakże nie na tyle, by powodować niemożność jej świadczenia w ogóle. Dołączona przez ubezpieczoną dokumentacja medyczna z 2014 r. w związku z tym nie może podważyć oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, który badał stan zdrowia na dzień wydania decyzji.

Sąd Apelacyjny za Sądem Okręgowym uważa również, że opinie biegłych są wyczerpujące, odpowiadają na postawione przez sąd pierwszej instancji pytania, poprzedzone zostały także szczegółowym badaniem ubezpieczonej i analizą dokumentacji medycznej. Sąd Apelacyjny zatem nie widział podstaw do uzupełnienia zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłego, zarówno w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, jak i odwoławczym. Opinie wydane w sprawie są jednoznaczne, dostarczają niezbędnych wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, mogących stanowić podstawę do stanowczego rozstrzygnięcia. Lekarze specjaliści wypowiedzieli się w sposób kategoryczny, odpowiadając na prawidłowo zakreśloną tezę dowodową sądu pierwszej instancji. Należy zgodzić się z argumentacją Sądu Okręgowego, że samo niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego. Potrzebę taką każdorazowo należy oceniać w całokształcie okoliczności danej sprawy. Postawa ubezpieczonej wskazuje, że dąży ona do uzyskania korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Powołanie kolejnych biegłych zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania. Ubezpieczona nie przedstawiła żadnych dowodów, które uzasadniałyby odmienną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego. Jej argumenty sprowadzają się do polemiki z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Odczucia ubezpieczonej w zakresie schorzeń, które u niej występują były uwzględniane przez biegłych podczas przeprowadzania badań, jednakże nie mogą mieć zasadniczego wpływu na ocenę medyczną stanu zdrowia ubezpieczonej. Wbrew zarzutom apelacji, biegli uwzględnili przy wydawaniu opinii przedłożone przez ubezpieczoną do akt spraw sądowej jeszcze przed pierwszym badaniem przez biegłych, orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 06.09.2013r., ze względu na osłabienie słuchu (k.77-78). Nie mogło być natomiast uwzględnione orzeczenie z 2015r. o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, przedłożone przez ubezpieczoną wraz z pismem procesowym z dnia 17.03.2015r., gdyż dotyczyło ono oceny stopnia niepełnosprawności w związku z dodatkowo ustalonym schorzeniem od 21.06.2013r., a zatem stanu zdrowia po dacie wydania zaskarżonej decyzji z dnia 25.03.2013r. Jeżeli ubezpieczona uważa, że jej stan zdrowia uległ pogorszeniu, po wydaniu spornej decyzji może ona ponownie wystąpić do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie świadczenia. Zaznaczyć należy, że fakt pobierania we wcześniejszym okresie renty z tytułu niezdolności do pracy (do dnia 31.05.2011r.) nie ma decydującego znaczenia, bowiem renta jest świadczeniem okresowym. Prawo do świadczeń rentowych uzależnione jest od niezdolności do pracy
i może ulegać zmianom w przypadku powstania niezdolności, lub jej ustania. Ponadto Sąd Odwoławczy wskazuje, że o niezdolności do pracy nie decydują lekarze leczący ubezpieczoną, gdyż chodzi tu o ocenę niezdolności do pracy w prawnym rozumieniu, podejmowaną w trybie określonej procedury i przez odpowiednie organy (por. wyrok SN z 18 maja 2010 r. I UK 22/10, Lex nr 607130). Natomiast zgromadzona dokumentacja lekarska ubezpieczonej – wyniki badań oraz zaświadczenia lekarskie – są przedmiotem oceny lekarzy orzeczników ZUS, a następnie biegłych lekarzy w postępowaniu sądowym. Biegli wydając opinie w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom M. H., oparli się nie tylko na badaniu ubezpieczonej i wywiadzie z nią, ale także na zgromadzonej dokumentacji lekarskiej zawierającej wyniki badań lekarskich i zaświadczeń obrazujących stan zdrowia aktualny na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego za niezasadny należy uznać zarzut apelacyjny błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy, bowiem ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie nie narusza, ani reguł logicznego myślenia, ani zasad doświadczenia życiowego czy właściwego kojarzenia faktów. Nie sposób również przypisać Sądowi orzekającemu błędów w ocenie mocy poszczególnych dowodów. Sąd Okręgowy dokonał pełnej i kompleksowej oceny materiału dowodowego i szczegółowo wskazał na jakich dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd I instancji szczegółowo i nie doszło do naruszenia art. 233§1 k.p.c. Zebrany przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy pozwolił na dokonanie ustaleń nie budzących wątpliwości. Sąd orzekający dążył do wyjaśnienia sprawy i wszelkich spornych okoliczności. W związku z zarzutami zgłaszanymi przez ubezpieczoną co do treści opinii to należy podnieść, że wydawane były także opinie uzupełniające. Nadto zauważyć należy, że zgłaszane przez ubezpieczoną zarzuty co do opinii biegłych zarówno na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji, jak też podniesione w apelacji, sprowadzają się w głównej mierze do bezzasadnego kwestionowania kompetencji biegłych lekarzy. Nie są to zarzuty merytoryczne, które wskazywałby na uchybienia i błędy w opiniach. Biegli jednoznacznie orzekli o braku niezdolności do pracy u ubezpieczonej. Rozpoznali skrzywienie kręgosłupa piersiowego, stan po urazowym złamaniu trzonu kręgów Th i L4 (2010r.) z leczeniem zachowawczym, zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego, kręgozmyk L 2, z okresowym zespołem bólowym kręgosłupa, zespół kanału cieśni nadgarstka prawego, nie upośledzającego funkcji ręki prawej, osteoporozę, chorobę zwyrodnieniową stawów obwodowych głównie rąk, niedoczynność tarczycy w przebiegu przewlekłego autoimmunologicznego zapalenia tarczycy - wyrównane farmakologicznie, obustronne przytępienie słuchu w stopniu umiarkowanym, ograniczenie ruchomości lewej gałki ocznej ku górze i skroni, bez wpływu na pracę z bliska i przy kierowaniu wzroku na tekst, z niedowidzeniem do dali miernego stopnia z prawidłowym widzeniem z bliska w korekcji okularowej oraz zaburzenia mowy. Przedstawili charakterystykę schorzenia, na które cierpi ubezpieczona. Wskazali, że zmiany chorobowe występujące u M. H. w aktualnym stanie klinicznego zaawansowania, nie dają podstaw do orzekania o długotrwałej, częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy.

Skoro ubezpieczona nie jest osobą choćby częściowo niezdolną do pracy, to nie spełniła przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy rentowej. O uprawnieniu do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje łączne spełnienie wszystkich przesłanek warunkujących nabycie prawa do tego świadczenia. Brak więc jednej z przesłanek, uniemożliwia przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Sąd Okręgowy prawidłowo zinterpretował przepisy prawa materialnego, tj. art. 57, 12 i 13 ustawy rentowej.

Należy podnieść, że u ubezpieczonej nie stwierdzono w badaniu okulistycznym takich dysfunkcji, które powodowałyby stan niezdolności do pracy w charakterze pracownika umysłowego i w wykonywanym zawodzie księgowej. Ograniczenie ruchomości lewej gałki ocznej ku górze i skroni pozostaje bez wpływ na pracę z bliska oraz przy kierowaniu wzroku na tekst, zaś niedowidzenie w dali miernego stopnia, nie wpływa na prawidłowe widzeniem z bliska w korekcji okularowej. W badaniu neurologicznym, ortopedycznym, mimo zgłaszanych przez ubezpieczoną dolegliwości w postaci zawrotów głowy z mdłościami i wymiotami, nie stwierdzono zaburzeń równowagi, zaburzeń chodu i upośledzenia funkcji układu ruchu (bez niedowładów i odruchów patologicznych, bez zaników mięśniowych z symetryczną siłą kończyn), z ruchomością w stawach czynną i bierną w pełnym zakresie. Rozpoznany zespół kanału cieśni nadgarstka, mimo osłabienia czucia w obrębie prawej ręki wymaga leczenia w ramach L4, lecz nie upośledza funkcji prawej ręki i nie jest przeciwwskazaniem do wykonywania pracy. Przebyte zatem urazowe złamanie dwóch trzonu kręgu, leczone zachowawczo, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne z okresowym zespołem bólowym, również nie upośledzają funkcji narządu ruchu. Nadto, słuch jest wydolny społecznie, gdyż mimo niedosłuchu w stopniu umiarkowanym nie jest on przeciwskazaniem do wykonywania przez ubezpieczoną pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W przypadku ubezpieczonej profilaktyczne ograniczenia wykonywania pracy nie świadczą o niezdolności do pracy w ogóle, podobnie jak leczenie farmakologiczne, jakiego wymaga stwierdzona osteoporoza. Schorzenia występujące u ubezpieczonej wymagają systematycznego leczenia ale nie ograniczają zdolności do wykonywania pracy zarobkowej biorąc pod uwagę ogólny stan zdrowia, poziom wykształcenia i kwalifikacje zawodowe ubezpieczonej.

W nawiązaniu do kwestii poruszonych w apelacji, jak m.in. długiego okresu trwania postępowania sądowego wynikającego z konieczność oczekiwania na wydanie licznych opinii w sprawie oraz dodatkowych w związku ze zgłoszonymi przez ubezpieczoną zastrzeżeniami, Sąd Apelacyjny podziela pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy, że Sąd drugiej instancji jest obowiązany zamieścić w swoim uzasadnieniu takie elementy, które ze względu na treść apelacji i zakres rozpoznania są potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy i nie ma zarazem obowiązku wyrażania szczegółowego stanowiska odnośnie wszystkich poglądów prezentowanych przez strony, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie SN z 16 marca 2012 r., IV CSK 373/11, Lex nr 1169841, wyrok SN z 29 października 1998 r., II UKN 282/98, OSNP 1999/23/758, Lex nr 38240). Z tego względu, Sąd Apelacyjny odniósł się szczegółowo do zagadnień istotnych z punktu widzenia niniejszej sprawy i poprzestał na ogólnym nieuwzględnieniu podnoszonych w sprawie okoliczności drugorzędnych.

Tak argumentując, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonej jako niezasadną.

SSA Jolanta Hawryszko SSA Anna Polak SSO del. Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk