Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSA w SO Tamara Pawlak - spr.

Sędziowie: SO Elżbieta Daniluk

SO Elżbieta Jóźwiakowska

Protokolant: sekr. sąd. Daniel Dobosz

Przy udziale Prokuratora Marty Baranowskiej

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2013r.

sprawy Z. M.

oskarżonego z art. 226 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 27 marca 2013r. sygn. akt II K 683/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze: 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych opłaty oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

Sygn. akt XI Ka 625/13

UZASADNIENIE

Z. M. oskarżony był o to, że:

I. w dniu 25 lutego 2012 roku w miejscowości W., gm. W., pow. (...), woj. (...) znieważył funkcjonariuszy Policji: sierż. szt. A. K. i st. sierż. B. B. w ten sposób, że wyzywał ich słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 226 § 1 kk;

II. w czasie i miejscu jak w punkcie I wobec funkcjonariuszy Policji: sierż. szt. A. K. i st. sierż. B. B. stosował groźbę pobicia i zwolnienia ze służby oraz przemoc polegającą na szarpaniu za umundurowanie służbowe st. sierż. B. B. czym zmuszał ich do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z pobraniem krwi do badania na zawartość alkoholu w związku z podejrzeniem kierowania w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości tj. o czyn z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

III. w czasie i w miejscu jak w punkcie I kierował samochodem osobowym m-ki A. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości (wynik pobranej próbki krwi I- 3,0 promila i II- 3,5 promila alkoholu etylowego) tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2013 roku Sąd Rejonowy w Łukowie uznał Z. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyn opisany w pkt. I a/o na podstawie art. 226 § 1 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięć) złotych;

- za czyn opisany w pkt. II a/o na podstawie art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

-na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat;

-za czyn opisany w pkt III a/o na podstawie art. 178 a § 1 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięć) złotych;

-na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł środek karny w postaci 2 (dwóch) lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

-na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk tak orzeczone kary grzywny połączył i wymierzył karę łączną grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięć) złotych;

-na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 25 lutego 2012 roku do 26 lutego 2012 r;

-zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 450 złotych (czterysta pięćdziesiąt) tytułem kosztów sądowych.

Od tego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok:

- w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia – co do kary,

-w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. III aktu oskarżenia- co do winy oraz w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej.

zarzucając:

1. Mogącą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania w postaci:

a) przepis art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez jednostronną i wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną wbrew zasadom doświadczenia życiowego, zwłaszcza w zakresie oceny złożonych na rozprawie zeznań świadka A. O., a ponadto świadka A. D., co do okoliczności, kto w dniu 25 lutego 2012 r. ok godz. 17.00 kierował pojazdem marki A. koloru jasny metalik poruszającego się w kierunku posesji A. O., a nadto I. K., M. W. (1), P. K. odnośnie okoliczności czy w dacie zdarzenia ok. godz. 17.00 oskarżony znajdował się pod widocznym działaniem alkoholu oraz kiedy w danym dniu oskarżony alkohol spożywał, pominięcie w tym zakresie dowodu z zeznań M. W. (2);

b) art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez bezkrytyczne obdarzenie walorem pełnej wiarygodności, jasności i spójności opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej UM w. L., mimo iż opinia pozostaje niejednoznaczna i niestanowcza;

c) art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nasuwających się w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w tym w szczególności odnośnie tego, czy obie próbki krwi poddane badaniom pochodziły od oskarżonego pomimo nieoznaczenia w protokole pobrania próbek krwi o godz. 19:55 numeru pakietu, w którym próbka ta została zabezpieczona i nie wyjaśnieniu tej okoliczności w toku postępowania.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. III aktu oskarżenia w postaci;

a) przyjęcia, że oskarżony Z. M. jechał w dniu 25 lutego 2012 r. ok. godz. 17.00 jako kierujący samochodem osobowym marki A. nr rej. (...) ze swojej posesji na posesję należącą do A. i M. O.;

b) przyjęcia, że w dniu 25.02.2012 r. ok. godz. 17.00 oskarżony Z. M. znajdował się w stanie nietrzeźwości;

3) rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary za czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia poprzez:

a) nierozważenie przez Sąd możliwości skorzystania z przewidzianej w art. 58 § 3 kk możliwości zastosowania kary wolnościowej wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, mimo, iż okoliczności popełnienia czynu i warunki osobiste oskarżonego Z. M. za tym przemawiały;

b) niewystarczające rozważenie przy wymiarze kary za wskazane przestępstwo wszelkich okoliczności sprawy a szczególności, iż naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza nie wywołało u niego żadnych obrażeń ciała ani szkód w mieniu oraz okoliczności dotyczących osoby oskarżonego tj. jego uprzedniej niekaralności i epizodycznego jedynie charakteru jego czynu, postawy oskarżonego w toku postępowania tj. przyznania się do winy i wyrażenia skruchy, dobrej opinii o oskarżonym wśród społeczności lokalnej, których wnikliwie rozważenie i wzięcie pod uwagę winno doprowadzić do uznania, że w niniejszym przypadku wystarczające do spełnienia celów kary będzie orzeczenie samoistnej kary grzywny.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia oraz wymierzenia za czyn z pkt. II aktu oskarżenia kary grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna grzywny wynosi 10 (dziesięć) zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu o najszerszym zakresie – co do winy oskarżonego odnośnie czynu z pkt III. Obszerne, zawarte w wielu punktach zarzuty apelacji sprowadzają się w istocie do kwestionowania trafności oceny zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego oraz dokonanych na tej podstawie ustaleń faktycznych.

Tymczasem analiza akt sprawy przez pryzmat uzasadnienia wyroku przemawia za wnioskiem przeciwnym. Sąd I instancji zgromadził kompletny materiał dowodowy, który w całości (zgodnie z wymogami art. 410 kpk) poddał wnikliwej analizie a następnie trafnej ocenie, uwzględniającej zasady określone w art. 7 kpk i na tej podstawie dokonał nie wnoszących zastrzeżeń ustaleń faktycznych. W uzasadnieniu wyroku, odpowiadającym wymogom art. 424 § 1 kpk sąd orzekający wskazał jakie fakty uznał za udowodnione a jakie nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Obszerna i szczegółowa argumentacja, uwzględniająca całokształt materiału dowodowego; zasady wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logiki (k. 114-129) jako przekonująca zasługuje na aprobatę. Przypomnieć wypada, iż ocena dowodów (osobowych, nieosobowych) jest domeną sądu orzekającego (sądu meriti); ten to sąd w odniesieniu do dowodów osobowych (wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków) składanych w różnych fazach postępowania – po bezpośrednim przesłuchaniu poszczególnych osób – ma prawo jednym z nich (w całości lub części) dać wiarę lub nie – pod warunkiem należytego uzasadnienia swojego stanowiska w tym zakresie, któremu to zadaniu w pełni sprostał.

I tak, nie budzi zastrzeżeń uznanie przez Sąd za wiarygodne zeznań naocznego świadka zdarzenia A. O., złożonych bezpośrednio tego samego dnia po zdarzeniu, będącym przedmiotem osądu – są one kategoryczne i jednoznaczne w swej wymowie: wynika z nich niezbicie, iż to nietrzeźwy oskarżony prowadził samochód, wysiadł z niego i urządził awanturę, wówczas świadek wezwał na pomoc policję. Co do najistotniejszej kwestii świadek stwierdził: „Ja jestem pewny, że pojazdem A. jako kierujący przyjechał pod moją posesję znany mi osobiście Z. M. ponieważ widziałem ten fakt naocznie” (k.4v).

W tym stanie rzeczy diametralna zmiana – na korzyść oskarżonego – zeznań przez świadka na rozprawie słusznie została przez Sąd Rejonowy uznana za instrumentalną albowiem motywy: najpierw obciążenia oskarżonego a następnie - zmiany postawy - jawią się jako nieracjonalne, nielogiczne a przez to nieprzekonujące.

Tym samym na aprobatę zasługuje uznanie przez Sąd za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego złożonych przed sądem i świadków wspierających jego linię obrony: uzasadnienie wyroku odnosi się do wszystkich aspektów wynikających z tych dowodów osobowych, jest przekonujące i logiczne.

Nie budzi nadto zastrzeżeń dokonane przez Sąd I instancji ocena dowodów nieosobowych – opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej – AM w L.: sąd odniósł się do wszystkich istotnych danych w niej zawartych i wyprowadził zeń trafny wniosek o stanie nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu (k.122).

Z kolei próba dyskwalifikowania rzetelności i miarodajności protokołów pobrania krwi od oskarżonego wywodzona z nieoznaczenia jednego z pakietów nie może się ostać – wprawdzie istotnie w cz. II w/w protokołu na k. 32 v nie umieszczono numeru fiolki ale pozostałe dane – data, godzina pobrania pozostają w logicznym związku z pozostałymi dowodami i nie nasuwają wątpliwości, iż protokół odzwierciedla opisaną w nim czynność.

Podsumowując: skarżący w apelacji nie wskazał, jakim zasadom logicznego rozumowania przy ocenie dowodów a następnie czynieniu ustaleń faktycznych uchybił Sąd Rejonowy a tylko wskazanie takich uchybień mogłoby stanowić płaszczyznę do podjęcia próby weryfikacji merytorycznej zasadności wyroku.

Skoro tak – apelacja jawi się jako jednostronna, wyłącznie polemiczna, abstrahująca od pozostałych okoliczności i dowodów w sprawie zatem uznać ją należało za oczywiście bezzasadną.

Analogicznie potraktował Sąd odwoławczy zarzut rażącej niewspółmierności kary jednostkowej za czyn z pkt. II i łącznej.

Art. 58 § 3 kk przewiduje rozwiązanie o charakterze fakultatywnym nie zaś obligatoryjnym; sąd I instancji nie dopatrzył się (słusznie) takich szczególnych przesłanek, które przemawiałyby za orzeczeniem kary innego rodzaju, zaś argumenty zawarte w uzasadnieniu apelacji nie przemawiają za słusznością postawionego zarzutu ( m.in. brak skutków czynu z pkt. II, skoro przestępstwo, o którym mowa, nie jest znamienne skutkiem).

Mając powyższe na uwadze, nie stwierdzając nadto uchybień z art. 439 § 1 i 440 kpk Sąd orzekł, jak na wstępie.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję uzasadniają przepisy art. 636 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 2013 r. o opłatach w sprawach karnych (z późń. zmianami).