Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 163/15
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 25 czerwca 2015 r.
sprawy J. S.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 15 grudnia 2014 roku,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Ł.
z dnia 21 sierpnia 2014 roku.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego J. S. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Ł. uznał
oskarżonego winnym popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 297 § 1 k.k. i art.
286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 275 § 1 k.k. i
art. 270 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzył za nie, odpowiednio, karę 2 lat
pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nadto orzekł
karę łączną 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2014 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt
V Ka …/14, na skutek apelacji obrońcy J. S., Sąd Okręgowy w Ł. zmienił wyrok
Sądu Rejonowego w ten sposób, że w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu w
punkcie I aktu oskarżenia i przypisanego mu w punkcie 1 wyroku w miejsce
sformułowania: „ze Z. S., M. K., którego akta zostały wyłączone do odrębnego
2
postępowania” wpisał sformułowanie: „z innymi osobami, co do których wyłączono
materiał do odrębnego postępowania”, w pozostałej części utrzymując wyrok w
mocy.
Od wyroku Sądu odwoławczego kasację na korzyść skazanego wniósł
obrońca zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny
wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:
1. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez powierzchowną i
niepełną kontrolę odwoławczą podniesionego w apelacji zarzutu dotyczącego
dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci:
a) zeznań i wyjaśnień złożonych przez Z. S. i bezzasadnego uznania tego
dowodu przez Sąd Rejonowy za wiarygodny, przy jednoczesnym pominięciu
istotnych okoliczności wpływających na ocenę wartości dowodowej przedstawionej
przez niego relacji, w tym w szczególności w zakresie opisu osób, które miały
uczestniczyć w uzyskaniu kredytu na zakup pojazdu marki Kia, co wpływało
bezpośrednio na ocenę wartości dowodowej depozycji Z. S.;
b) zeznań D. S., w kontekście przeprowadzonej z jego udziałem czynności
okazania wizerunku J. S. (która miała miejsce, w sposób sugestywny, w trakcie jego
przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, tj. okazanie jedynie wizerunków
J. S. oraz M. K.) i bezzasadnego uznania przez Sąd Rejonowy tych jego zeznań za
wiarygodne, w których rozpoznał oskarżonego J. S., jako osobę, która
uczestniczyła w założeniu przez niego działalności gospodarczej;
2. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez brak prawidłowego
odniesienia się do postawionego w apelacji zarzutu dotyczącego nie odczytania
przez Sąd Rejonowy uprzednio złożonych zeznań przez świadka D. S., w czasie
jego przesłuchania na rozprawie głównej w dniu 21 sierpnia 2014 r. – mimo, iż na
w/w terminie rozprawy świadek zeznawał odmiennie w stosunku do tego co podał
we wcześniejszych przesłuchaniach przed Sądem (tj. na rozprawach w dniu 15
października 2013 r. i w dniu 3 kwietnia 2014 r.), co w konsekwencji obligowało Sąd
meriti w pierwszej kolejności do ujawnienia świadkowi jego wcześniejszych
depozycji, a następnie umożliwienia ustosunkowania się przez świadka do ich
treści, co w efekcie doprowadziło do pozbawienia się przez Sądy obu instancji
istotnego instrumentu pozwalającego na ocenę wartości dowodowej
3
poszczególnych zeznań D. S. i bezzasadne stwierdzenie przez Sąd Okręgowy, iż
odczytanie w/w zeznań byłoby „sztuczną, niepotrzebną czynnością”;
3. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez brak rzetelnego
odniesienia się do postawionego w apelacji zarzutu dotyczącego pominięcia w
kontekście oceny wartości dowodowej zeznań i wyjaśnień Z. S., istotnej części
zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym w szczególności w postaci:
a) części zeznań P. W., z których wynikało, iż zachowanie osoby
zawierającej z nim umowę nie wzbudziło w nim podejrzeń, co miało choćby
znaczenie dla oceny podawanego przez Z. S. faktu spożywania alkoholu
bezpośrednio przed udaniem się do komisu;
b) zeznań G. B., z których wynikało wprost, iż oskarżony J. S. nie był jedną z
osób, która była obecna w komisie samochodowym w związku z zakupem przez Z.
S. pojazdu marki Kia S.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Zarzuty podniesione w kasacji okazały się być jedynie dowolną, pozbawioną
podstaw polemiką ze stanowiskiem Sądu odwoławczego. Wszystkie bez wyjątku
zarzuty kasacji dotyczyły wadliwej, tzn. niepełnej i powierzchownej kontroli
odwoławczej bądź braku prawidłowego, czy też rzetelnego odniesienia się do
zarzutów apelacji. Tymczasem analiza wywodów Sądu Okręgowego zawartych w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prowadzi jednoznacznie do wniosku, że
kontrola odwoławcza była przeprowadzona w niniejszej sprawie rzetelnie, z
wnikliwym i poprawnym odniesieniem się do wszystkich podniesionych w apelacji
zarzutów. I tak, zarzut z pkt 1 kasacji, odnoszący się do dowolnej oceny zeznań i
wyjaśnień Z. S. został rozważony należycie na s. 3-4 uzasadnienia, gdzie
wskazano powody, dla których zastrzeżenia obrońcy co do dochowania standardów
art. 7 k.p.k. są bezpodstawne. Podobnie rzecz się ma jeśli chodzi o zarzut kasacji
4
dotyczący oceny zeznań D. S. Sąd Okręgowy w rozważaniach na s. 4 uzasadnienia
trafnie przyjął, że choć przedmiotowe okazanie nie było wolne od wad, nie miało to
decydującego wpływu dla ustalenie stanu faktycznego i rozstrzygnięcia w sprawie,
a zatem nie mogło być uznane za przyczyną odwoławczą.
Jeśli chodzi o zarzut nieodczytania zeznań D. S. na rozprawie w dniu 21
sierpnia 2014 r., także tę kwestię Sąd Okręgowy rozważył należycie i poprawnie na
s. 5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zasadnie przyjęto, że skoro świadek
jednoznacznie wskazał na rozprawie (k. 242v), które z jego zeznań złożonych w
postępowaniu przygotowawczym były prawdziwe, zbędne było odczytywanie innych
zeznań, co do których świadek podał, że prawdziwe nie były, a złożył je z obawy o
swoje bezpieczeństwo.
W końcu niezasadny okazał się też zarzut braku rzetelnego odniesienia się
do zarzutu pominięcia przy ocenie zeznań Z. S. depozycji świadków P. W. oraz G.
B. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sad Okręgowy rozważył te kwestie
szczegółowo na s. 5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Wskazano tam trafnie, że
między zeznaniami przywołanych dwóch świadków a zeznaniami Z. S. nie ma
sprzeczności, które wykluczałyby uznanie tego ostatniego za wiarygodnego, co
więcej, świadkowie ci częściowo potwierdzają okoliczności wynikające z zeznań Z.
S. Rozważania Sądu Okręgowego w tym względzie są logiczne, wnikliwe i
przekonujące, skutkiem czego nie można mówić o naruszeniu art. 433 § 2 czy też
art. 457 § 3 k.p.k.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.