Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 246/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku X. Y.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych w W.
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 czerwca 2015 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 stycznia 2014 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 9
stycznia 2014 r. oddalił apelację X. Y. od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu
Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 4 lipca 2012 r., którym oddalono wniesione
2
przez niego odwołanie od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 października 2009 r.
obniżającej wysokość pobieranego przez niego świadczenia emerytalnego od 1
stycznia 2010 r.
Rozstrzygnięcie to zostało poprzedzone ustaleniami faktycznymi, z których
wynikało, że Instytut Pamięci Narodowej pismem z dnia 11 sierpnia 2009 r.
poinformował organ rentowy, że odwołujący się X.Y. od 15 stycznia 1965 r. do 20
marca 1990 r. pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa. W związku z tym
organ rentowy w zaskarżonej decyzji z dnia 22 października 2009 r. ponownie
ustalił wysokość pobieranego przez niego świadczenia emerytalnego od 1 stycznia
2010 r., przyjmując do ustalenia jego wysokości łączny okres służby odwołującego
się w organach bezpieczeństwa państwa w wymiarze 25 lat, 2 miesięcy i 6 dni przy
uwzględnieniu wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia w wysokości 0,7 % za
każdy rok pełnienia służby.
Ze szczegółowej informacji o przebiegu służby odwołującego się
sporządzonej przez Instytut Pamięci Narodowej na podstawie akt osobowych o
sygnaturze […] oraz karty ewidencyjnej wynika, że odwołujący się w okresie od 15
stycznia 1965 r. do 20 marca 1990 r. pełnił służbę w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych w Departamencie […] początkowo na stanowisku oficera
operacyjnego, od 1 lutego 1971 r. na stanowisku starszego oficera, od 1 stycznia
1975 r. na stanowisku młodszego inspektora, od 1 lutego 1976 r. na stanowisku
inspektora i w okresie od 1 lipca 1983 r. do 20 marca 1990 r. na stanowisku
starszego inspektora. Z dniem 15 stycznia 1965 r. został oddelegowany do pracy w
Klubie Sportowym „[…]”.
W decyzji z 30 kwietnia 1990 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji przyznał odwołującemu się
prawo do emerytury milicyjnej w wysokości 82% podstawy jej wymiaru za łączny
okres 29 lat, w tym 25 lat, 2 miesiące i 6 dni służby w Milicji Obywatelskiej i
równorzędnej ze służbą oraz 4 lata, 2 miesiące i 15 dni innych okresów niż służba,
zaliczanych do wysługi. W decyzji z 27 lutego 2009 r. o waloryzacji policyjnej
emerytury organ rentowy ustalił wysokość pobieranej przez odwołującego się
emerytury od 1 marca 2009 r. na kwotę 2.464,78 zł. W zaskarżonej decyzji z 22
3
października 2009 r. wysokość emerytury odwołującego się od 1 stycznia 2010 r.
została obniżona do 28,89% podstawy wymiaru, tj. do wysokości 1.153,81 zł.
Przesłuchany na rozprawie przed Sądem Okręgowym w dniu 4 lipca 2012 r.
odwołujący się zeznał, że w 1964 r. wynagrodzenie wypłacał mu Klub Sportowy
„[…].” aż do momentu, kiedy został przyjęty jako funkcjonariusz Milicji
Obywatelskiej do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Oświadczył również, że nie
wykonywał żadnych czynności jako oficer operacyjny, starszy oficer, młodszy
inspektor, a przez cały okres, za który obniżono mu świadczenie, pracował w Klubie
Sportowym „[…].”. Do jego obowiązków jako funkcjonariusza należał kontakt z
resortem spraw wewnętrznych w sprawach sportowych. Odwołujący się nie
kwestionował przebiegu swojej służby, ale podkreślał, że w okresie tym pracował w
Klubie Sportowym „[…].”.
Sąd Apelacyjny zaaprobował ustalenia faktyczne poczynione w sprawie
przez Sąd pierwszej instancji. Uznał również za prawidłową analizę prawną
ustalonego stanu faktycznego przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy, prowadzącą
do oceny braku podstaw do uwzględnienia odwołania.
Przechodząc do rozważań o charakterze prawnym Sąd odwoławczy
wskazał, że 16 marca 2009 r. weszła w życie ustawa z 23 stycznia 2009 r. o
zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby
Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 24, poz. 145), która wprowadziła do ustawy z
18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu, Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby
Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 667 ze zm., dalej
jako: „ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy”) zmiany dotyczące
zasad ustalania wysokości emerytur dla osób, które pozostawały w służbie przed
2 stycznia 1999 r. i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza organów
4
bezpieczeństwa państwa. Stosownie do art. 15b ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy, w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach
bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z 18 października 2006 r.
o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat
1944-1990 oraz treści tych dokumentów i która pozostawała w służbie przed
2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok służby
w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990 i 2,6 % podstawy
wymiaru za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których
mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1 a oraz pkt 2-4.
Sąd drugiej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z 18
października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów
bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (jednolity
tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1388 ze zm., dalej jako „ustawa lustracyjna”), organami
bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu tej ustawy, są między innymi: instytucje
centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe
im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach
Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach
spraw wewnętrznych. W związku z tym służba odwołującego się w Departamencie I
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych przed 10 sierpnia 1990 r. (data utworzenia
UOP), którą pełnił on w pionie Służb Bezpieczeństwa w charakterze
funkcjonariusza była służbą w organach bezpieczeństwa państwa, co upoważniało
organ rentowy do wyliczenia wysokości pobieranego przez niego świadczenia z
uwzględnieniem art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.
Sąd Apelacyjny podkreślił, że w niniejszej sprawie apelujący nie
kwestionował okoliczność uznania Departamentu […] Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych za organ bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy
lustracyjnej, natomiast podnosił zarzut odnoszący się do charakteru tej służby w
Departamencie […] MSW.
W ocenie Sądu odwoławczego, ze szczegółowej analizy akt osobowych
odwołującego się, obejmujących powyższy okres wynika, że od 15 stycznia 1965 r.
do 20 marca 1990 r. pełnił on świadomie czynną służbę w Departamencie […]
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Służbę tę zainicjował złożeniem w dniu 12
5
czerwca 1964 r. stosownego podania do Departamentu Kadr i Szkolenia
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, załączając ankietę personalną oraz życiorys.
W dniu 7 stycznia 1965 r. poddał się badaniom lekarskim na okoliczność oceny
zdolności do pracy na stanowisku oficerskim, z wynikiem pozytywnym. W dniu 25
stycznia 1965 r. złożył uroczyście ślubowanie oraz podpisał zobowiązanie związane
z podjęciem służby, a dotyczące utrzymania w ścisłej tajemnicy wszystkich
informacji uzyskanych w związku z czynnościami służbowymi. Ponadto Sąd
podniósł, że rzeczywisty przebieg jego służby potwierdzają liczne dokumenty
zgromadzone w aktach osobowych, z których wynika, że przez cały okres jej
nieprzerwanego pełnienia odwołujący się był służbowo przypisany do
Departamentu […] MSW, w którym zajmował stanowiska: oficera operacyjnego,
starszego oficera, młodszego inspektora, inspektora i starszego inspektora, w
sposób czynny wykonując powierzone zadania. Faktyczne pełnienie służby przez
odwołującego się potwierdzają także liczne raporty służbowe, kierowane przez
niego do przełożonych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a wśród nich: wnioski
o skierowanie na szkolenie w Centrum Wyszkolenia MSW w L., raporty dotyczące
członków rodziny odwołującego się, ich tożsamości, zajęć, przemieszczania się,
wnioski o udzielenie urlopów wypoczynkowych, liczne raporty dotyczące wyjazdów
zagranicznych w ramach pełnionej służby, notatki służbowe, wnioski awansowe
dotyczące powoływania na kolejne stanowiska, jak również wysokości uposażenia,
przyznanych dodatków, w tym dodatku operacyjnego. W aktach osobowych
znajdują się także arkusze kwalifikacyjne okresowej oceny funkcjonariusza,
charakterystyki służbowe, opinie, jak również indywidualna karta przeglądu
kadrowego, a także raport dotyczący nabycia uprawnień emerytalnych wraz z
wnioskiem o zwolnienie ze służby z dniem 20 marca 1990 r. W ocenie Sądu
Apelacyjnego, wszystkie wymienione wyżej dokumenty nie pozostawiają żadnych
wątpliwości co do tego, że w okresie od 15 stycznia 1965 r. do 20 marca 1990 r.
odwołujący się pełnił świadomie czynną służbę w Departamencie […] Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych. Faktyczne wykonywanie czynności w Klubie Sportowym
„[…]” w tym okresie nie stanowi zaprzeczenia pełnienia służby w organie
bezpieczeństwa państwa, gdyż odwołujący się, co nie ulega wątpliwości, pełnił
6
służbę w takim organie, jedynie wykonując powierzone zadania właśnie w Klubie
Sportowym „[…]”.
Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny stwierdził, że w okolicznościach
niniejszej sprawy ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego
odwołującego się przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji z uwzględnieniem
wskaźnika 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok pełnienia służby w organach
bezpieczeństwa państwa, za okres od 15 stycznia 1965 r. do 20 marca 1990 r.,
było prawidłowe i znalazło potwierdzenie w obowiązujących przepisach.
Odwołujący się od powyższego wyroku wywiódł skargę kasacyjną,
zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 15b ust.
1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w związku z art. 2 ust. 1 i 3
ustawy lustracyjnej przez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że
faktyczne wykonywanie przez pracownika czynności niepolegających na
prowadzeniu działalności operacyjnej w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 3 ustawy
lustracyjnej w okresie zatrudnienia w organach bezpieczeństwa państwa stanowi
służbę w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 3 ustawy
lustracyjnej, a tym samym przez błędne zastosowaniu współczynnika podstawy
wymiaru emerytury w wysokości 0,7%, podczas gdy faktyczne wykonywanie
czynności niepolegających na prowadzeniu działalności operacyjnej, pomimo
zatrudnienia w organach bezpieczeństwa państwa, nie może zostać
zakwalifikowane jako służba w organach bezpieczeństwa, o której mowa w art. 2
ust. 1 i 3 ustawy lustracyjnej, wobec czego należało zastosować współczynnik
podstawy wymiaru emerytury w wysokości 2,6%.
W związku z podniesionym zarzutem skarżący wniósł o uchylenie i zmianę
zaskarżonego wyroku w ten sposób, że okres służby skarżącego w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych w Departamencie […] od 15 stycznia 1965 r. do 20 marca
1990 r. powinien zostać zaliczony do stażu emerytalnego według współczynnika
2,6% podstawy wymiaru emerytury za każdy rok tej służby, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu wraz z pozostawieniem temu Sądowi
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.
7
Według skarżącego, Sąd odwoławczy nietrafnie zakwalifikował pełnienie
przez niego „służby” w organach bezpieczeństwa, w sytuacji faktycznego
niewykonywania przez niego czynności polegających na prowadzeniu działalności
operacyjnej, jako służby w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 3 ustawy lustracyjnej. Od
samego początku zatrudnienia w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych skarżący
został oddelegowany do pracy w Klubie Sportowym „[…]” w dziale organizacyjno-
szkoleniowym i nigdy nie wykonywał „służby” jako funkcjonariusz Milicji
Obywatelskiej, był jedynie pracownikiem klubu sportowego. Od początku
zatrudnienia w klubie sportowym wykonywał tylko czynności związane z pełnieniem
funkcji na stanowisku kierowniczym, nie wykonywał natomiast czynności
operacyjnych, takich jak pozyskiwanie TW, rozwijanie siatki, zbieranie informacji o
zawodnikach, czy prowadzenie innych podobnych czynności. Zdaniem skarżącego,
okoliczność, że nominalnie był on zatrudniony w MSW, mimo niewykonywania
żadnych czynności operacyjnych, nie może skutkować automatycznym przyjęciem,
że pełnił on służbę w organach bezpieczeństwa państwa, polegającą na
prowadzeniu działalności operacyjnej w rozumieniu art. 15b ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy w związku z art. 2 ust. 1 i 3 ustawy lustracyjnej.
Decydujące znaczenie ma bowiem kryterium rzeczywistego w danej strukturze
wykonywania obowiązków służbowych przypisanych do danego stanowiska i tylko
tak rozumiane pojęcie pełnienia służby pozostaje w związku z celem ustawy z dnia
23 stycznia 2009 r., która wprowadziła do ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy art. 15b. Ponadto zdaniem skarżącego, niedopuszczalna jest
wykładnia rozszerzająca art. 2 ust. 1 i 3 ustawy lustracyjnej na funkcjonariuszy,
którzy faktycznie nie wykonywali czynności operacyjnych, pomimo zatrudnienia w
organach bezpieczeństwa państwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.
Zgodnie z art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy, w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach
bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy lustracyjnej, i która
8
pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0,7%
podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w
latach 1944-1990. Przepis ten nie odnosi się w ogóle do wykonywanych przez
funkcjonariusza czynności. Krąg podmiotowy adresatów unormowania wyznacza -
poza pozostawaniem w służbie przed 2 stycznia 1999 r. - jako jedyne kryterium
pełnienie służby w organie bezpieczeństwa państwa. Wykładnia językowa tego
przepisu nie pozostawia żadnych wątpliwości, że jego zakresem objęte są osoby
pełniące służbę w organach bezpieczeństwa państwa, niezależnie od tego, czy z
pełnieniem tej służby związane było wykonywanie przez funkcjonariusza czynności
operacyjnych. Do odmiennych wniosków nie prowadzi również wykładnia art. 13
ust. 1 pkt 1b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, który stanowi o
równorzędnym ze służbą w Policji, na zasadach z art. 15b, traktowaniu okresów
służby w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa.
Warunkiem uznania danych okresów za okresy służby w organach bezpieczeństwa
państwa wymienionych w art. 2 ustawy lustracyjnej jest sam fakt podporządkowania
służbowego tym organom, pozostawania pod ich rozkazami. Ustawa nie uznaje
zatem obniżki emerytur za konsekwencję naganności indywidualnych zachowań
adresatów ustawy. Istotny jest jedynie sam fakt służby w organach bezpieczeństwa
państwa, niezależnie od tego, na jakim stanowisku i w jakim charakterze, bowiem
wszyscy „funkcjonariusze organów bezpieczeństwa pełnili swoje funkcje bez
ponoszenia ryzyka utraty zdrowia lub życia, korzystając przy tym z licznych
przywilejów materialnych i prawnych w zamian za utrwalanie nieludzkiego systemu
władzy” (por. wyjaśniającą cel wprowadzenia zmian preambułę do ustawy z dnia 23
stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej
Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, dodającej do ustawy o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, między innymi, art. 15b i art. 13 ust. 1
pkt 1b).
9
Taka wykładnia art. 15b i art. 13 ust. 1 pkt 1b ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy w pełni znajduje potwierdzenie w rozważaniach
Trybunału Konstytucyjnego, zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 lutego
2010 r., K 6/09 (OTK-A 2010 nr 2, poz. 15), gdzie między innymi wskazano, że
„współpraca z organami represji nastawionymi na zwalczanie polskich ruchów
niepodległościowych musi być oceniona negatywnie i to bez względu na to, o jakie
stanowiska i jaki charakter zatrudnienia w tych organach chodzi. Dotyczy to
zarówno aparatu represji państw obcych, jak i komunistycznego aparatu represji w
Polsce. Samo więc kryterium wyłączenia z grona osób, którym należą się
szczególne uprawnienia, tych którzy współpracowali z aparatem represji
nastawionym na zwalczanie ruchów niepodległościowych należy uznać za trafne i
nienaruszające zasady sprawiedliwości” oraz że „w żadnym przypadku wybór
służby w tajnej policji politycznej państwa komunistycznego nie zasługuje na
aprobatę, niezależnie od komórki organizacyjnej i stanowiska służbowego
funkcjonariusza”. Według Trybunału, ustawodawca negatywnie ocenił sam fakt
podjęcia służby w organach bezpieczeństwa Polski Ludowej - ze względu na
jednoznacznie ujemną ocenę tych organów. Bez znaczenia pozostaje więc
okoliczność rodzaju zadań realizowanych przez funkcjonariusza w ramach służby w
organie bezpieczeństwa państwa. Wynika to zresztą wprost z tej części rozważań
Trybunału, w której dokonywana jest ocena zgodności art. 13 ust. 1 pkt 1b i art. 15b
ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z art. 32 ust. 1
Konstytucji RP. Trybunał nie zakwestionował przyjęcia przez ustawodawcę jako
różniącej istotnie funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa Polski Ludowej od
pozostałych funkcjonariuszy służb mundurowych przed 1990 r. cechy w postaci ich
służby w określonych w ustawie organach bezpieczeństwa państwa w latach
1944-1990. Uznanie tej cechy za istotną, według Trybunału, znajduje podstawę w
zasadzie sprawiedliwości społecznej i preambule Konstytucji RP.
Również w orzecznictwie sądów powszechnych podkreśla się, że art. 15b
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy dotyczy wszystkich
funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa niezależnie od jednostki tej służby,
stanowiska czy konkretnych zadań (por. wyrok SA w Szczecinie z 7 listopada
2013 r., III AUa 390/13, LEX nr 1444839). Samo podjęcie i pełnienie służby w
10
organach, niezależnie od zadań realizowanych przez danego funkcjonariusza w
ramach tej służby i skutków jego osobistych działań powoduje, stosownie do treści
przepisu art. 15b wymienionej ustawy, przeliczenie wysługi emerytalnej, a przez to
obniżenie świadczenia (por. wyrok SA w Warszawie z 13 kwietnia 2012 r., III AUa
1708/11, LEX nr 1213810). Istotnym prawnie faktem pozostaje zatem sam fakt
pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990, a nie
ocena jej charakteru (por. wyrok SA w Katowicach z 1 kwietnia 2014 r., III AUa
1352/13, LEX 1461035).
Reasumując, w świetle obowiązującego prawa brak uzasadnionych
przesłanek do przyjęcia, że oprócz kryterium pełnienia służby w organie
bezpieczeństwa państwa, doniosłość prawną dla ustalenia wysokości świadczenia
emerytalnego ma przesłanka w postaci rodzaju wykonywanych przez
funkcjonariusza zadań w tym organie, a stwierdzenie braku realizowania czynności
operacyjnych skutkuje obliczeniem emerytury jedynie po myśli art. 15 ustawy o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.
Z tych przyczyn nie ma podstaw do stwierdzenia, że Sąd Apelacyjny dokonał
błędnej wykładni przepisów prawa materialnego wskazanych w podstawie skargi
kasacyjnej, przyjmując że art. 15b ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym ma
zastosowanie do skarżącego, który od 15 stycznia 1965 r. do 20 marca 1990 r.
pełnił służbę w będącym w rozumieniu art. 2 ustawy lustracyjnej organem
bezpieczeństwa państwa Departamencie […] MSW (bezsporne), na co bez
żadnego wpływu pozostawało powierzenie mu w ramach tej służby wykonywania
zadań w Klubie Sportowym „[…]”.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 39814
k.p.c.).