Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 201/15
POSTANOWIENIE
Dnia 30 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie T. M.skazanego z art. 178a § 4 w zw. z art. 178a § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 30 lipca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 20 stycznia 2015 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.- z
dnia 23 września 2014 r.
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, obciążając
skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem wydanym w tej sprawie przez Sąd Rejonowy T. M. został uznany
winnym tego, że w dniu 27 stycznia 2014 r. w S. prowadził w ruchu lądowym
samochód osobowy określonej marki, znajdując się w stanie nietrzeźwości, będąc
przy tym dwukrotnie prawomocnie skazanym za przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i
skazał go za to na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzekając tez zakaz
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 5 oraz świadczenie
pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym. Od wyroku tego apelował
wówczas obrońca oskarżonego, podnosząc obrazę prawa materialnego przez
błędną wykładnię art. 178a § 1 k.k. i niezasadne przyjęcie, że ruch, o jakim mowa w
tym przepisie może odbywać się także na drodze leśnej oraz przyjęcie, że droga
taka wewnątrz kompleksu leśnego ma charakter drogi wewnętrznej, a ruch na niej
jest ogólnie dostępny. Po rozpoznaniu tej apelacji, Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia
2
20 stycznia 2015 r., utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając tę skargę za
oczywiście bezzasadną.
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiódł obrońca
skazanego, zarzucając ponowne rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art.
178a § 4 w zw. z art. 178a § 1 k.k. oraz przepisów ustawy o drogach publicznych
przez błędną wykładnię pojęcia ruchu lądowego na drodze wewnętrznej oraz
błędną wykładnię i niewłaściwe uwzględnienie pojęcia takiej drogi według definicji
zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych w brzmieniu rozszerzonym,
które nie obowiązywało w chwili dokonania przez oskarżonego przypisanego mu
czynu, a nadto niewłaściwe zastosowanie art. 29 ustawy o lasach w zakresie
pojęcia ruchu lądowego na drogach leśnych. Wywodząc w ten sposób, skarżący
wniósł o uchylenie obu wydanych w tej sprawie wyroków i przekazanie sprawie do
ponownego rozpoznania w pierwszej instancji. W odpowiedzi na tę skargę,
prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Rozpoznając tę kasację, Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest bezzasadna i to rzeczywiście w stopniu oczywistym, stąd jej
oddalanie na posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 3 k.p.k.
Autor tej kasacji w istocie polemizuje z Sądem odwoławczym i przedstawia
własne interpretacje przepisów, nieuwzględniające także dokonanych w sprawie
ustaleń faktycznych.
Jak ustalono bowiem w tej sprawie, droga po której poruszał się skazany,
pozostając w stanie nietrzeźwości, znajdowała się wprawdzie w obrębie obszaru
leśnego, ale miała charakter drogi wewnętrznej będącej ulicą, umożliwiającą
poruszanie się po niej pojazdów mechanicznych przez osoby trzecie, nie tylko
mieszkańcom posesji mieszczących się przy niej, ale także pojazdom ciężarowym,
na całym odcinku poniżej istniejącego tam szlabanu, powyżej którego ruch był
dopiero zakazany. Akceptacja tego stanowiska przez Sąd odwoławczy była więc w
pełni zasadna, a w konsekwencji nie można mówić, aby w świetle poczynionych
ustaleń, wchodziła tu w grę obraza art. 29 ust. 1 ustawy o lasach z 1991 r., który
ogranicza ruch, ale tylko drogami leśnymi.
3
Nie jest przy tym prawdą, że Sąd drugiej instancji oparł swoje orzeczenie na
nowym brzmieniu art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, poszerzającego
jakoby w sposób istotny dla tej sprawy, pojęcie drogi wewnętrznej. Sąd ten bowiem
wskazał jedynie, co obecnie wynika ze znowelizowanego z dniem 21 czerwca 2014
r., poprzez art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo
wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 659) przepisu art. 8 ust.
1 wspomnianej ustawy o drogach publicznych z 1985 r. Rzecz zaś w tym, że z
punktu widzenia niniejszej sprawy zmiana ta nie ma żadnego znaczenia. Nadal
bowiem generalnie przyjmuje w nim, że drogi niezaliczone do żadnej z kategorii
dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami
wewnętrznymi. Jej zmiana polegała zaś jedynie na wskazaniu w zawartym w tym
przepisie wyliczeniu, poza dodatkowo parkingami i placami przeznaczonymi dla
ruchu pojazdów, niezaliczanych do żadnej kategorii dróg publicznych, także „dróg
rowerowych”, ale nie taką drogą poruszał się skazany.
Należy przy tym zauważyć, że jak wskazano już np. w wyroku Naczelnego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2009 r., II OSK 1330/08,
LEX nr 1166026, drogami leśnymi są drogi położone w lasach, niebędące drogami
publicznymi w rozumieniu przepisów o drogach publicznych, ale tym samym nie ma
przeszkód, aby drogi te zaliczać do dróg wewnętrznych, stosownie do art. 8 ust. 1
ustawy o drogach publicznych. I tak też uczyniono w sprawie niniejszej. Jak
wskazano z kolei w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca
2013 r., V KK 435/12, LEX nr 1331400 – co ma istotne znaczenie w tej sprawie z
uwagi na znamiona, których wypełnienie jest wymagane przez przepis art. 178a § 1
k.k., z którego zakwalifikowano czyn skazanego – przewidziane w nim kryterium
„ruchu lądowego” należy wiązać nie tyle z formalnym statusem konkretnej drogi,
czy też określonego miejsca, lecz z faktyczną dostępnością i rzeczywistym jego
wykorzystywaniem dla ruchu pojazdów i innych uczestników. Podniesiono
wówczas, że wyraźnie odmienne ustawodawca potraktował istniejące jeszcze
wtedy przestępstwo z § 2 art. 178a k.k., gdzie ograniczono penalizację do
prowadzenia pojazdów innego niż mechaniczny w stanie nietrzeźwości „na drodze
publicznej”, a więc drogi, której status jest istotny dla przypisania takiego czynu.
4
Powyższe wskazuje, że żadne z naruszeń, o których mowa w tej kasacji nie
miało miejsca w niniejszej sprawie, a jej autor ponownie prezentuje stanowisko
przedstawione w apelacji, polemizując z Sądem odwoławczym, bez przedstawiania
nowej argumentacji i prezentacją własnej interpretacji przepisów. Dlatego też
oddalono tę skargę jako oczywiście bezzasadną. W związku z tym, na podstawie
art. 637a w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., obciążono skazanego kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego. Mając zaś na uwadze sposób formułowania zarzutów
tego środka zaskarżenia, Sąd Najwyższy zdecydował o sporządzeniu z urzędu
uzasadnienia tego postanowienia.
Mając to na uwadze orzeczono, jak na wstępie.