Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 46/15
POSTANOWIENIE
Dnia 30 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 30 lipca 2015 r.
zażalenia A. S. na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 8 maja 2015 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku o
wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego w
K. z dnia 27 listopada 2013 r.
p o s t a n a w i a:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Podstawą odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania we
wskazanej wyżej sprawie legło stwierdzenie, że wniosek ten zawiera,
nieuzupełniony w wyznaczonym terminie, brak formalny polegający na jego
niesporządzeniu i niepodpisaniu przez adwokata. W zarządzeniu zaznaczono, że
skazany zwrócił się o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu, który poinformował Sąd
na piśmie, iż nie znalazł podstaw do wystąpienia z wymienionym wnioskiem.
W zażaleniu złożonym na przytaczane zarządzenie A. S. podnosi, że nie
zgadza się ze stanowiskiem obrońcy z urzędu o braku podstaw do wznowienia
postępowania, a wobec tego uważa, iż powinien mu zostać wyznaczony następny
obrońca, który ponownie wypowiedziałby się w tej kwestii. Podkreśla przy tym, że
nie stać go na ustanowienie obrońcy z wyboru, co sprawia, że jest on pozbawiony
możliwości dochodzenia swoich praw.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie może być uwzględnione.
2
Na wstępie należy zaznaczyć, że fakt wejścia w życie, w dniu 1 lipca 2015 r.,
ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.) nie ma
znaczenia dla oceny prawidłowości postępowania przed Sądem Okręgowym, jako
że czynności procesowe podejmowane co do wniosku A. S., na podstawie art. 84 §
3 k.p.k., art. 120 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 545 k.p.k. (w brzmieniu sprzed
nowelizacji) w zw. z art. 530 § 2 k.p.k., zostały dokonane przed wejściem w życie
wymienionej ustawy i jako takie pozostają skuteczne (art. 28 ustawy
nowelizacyjnej). Fakt ten, zgodnie z treścią art. 33 wymienionej ustawy, nie ma
również znaczenia dla procedowania Sądu Najwyższego w przedmiocie zażalenia
w postępowaniu co do wniosku A. S. Wreszcie należy zaznaczyć, że wspomniana
zmiana art. 545 k.p.k. w najmniejszym stopniu nie dotyka sytuacji procesowej A. S.,
jako że unormowania dotyczące powinności sporządzenia wniosku o wznowienie
postępowania przez podmiot profesjonalny, jak również postępowania obrońcy
wyznaczonego z urzędu w postępowaniu o wznowienie oraz procedury
uzupełniania formalnego braku wniosku nie uległy zmianie.
W nawiązaniu do argumentów zażalenia trzeba natomiast podkreślić, że
wniosek o wznowienie prawomocnie zakończonego postępowania jest wysoce
sformalizowanym, nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, co oznacza, że tylko
podmiot dysponujący fachową wiedzą i umiejętnościami – jakimi nie dysponuje
strona postępowania – jest w stanie ocenić warunki do wystąpienia z tym
wnioskiem, a następnie sporządzić go zgodnie z wymogami prawa (art. 545 § 2
k.p.k.). Okoliczność, że strona nie zgadza się z oceną prawną wyznaczonego z
urzędu obrońcy (lub pełnomocnika), który stosownie do treści art. 84 § 3 k.p.k.
przedstawił na piśmie wymagane tym przepisem stanowisko, nie stanowi
wystarczającej podstawy do wyznaczenia kolejnego jeszcze obrońcy, który miałby
weryfikować ocenę poprzedniego, czy też sporządzić wniosek pomimo braku ku
temu podstaw prawnych, jedynie w celu spełnienia oczekiwań strony. Należy przy
tym zaakcentować, że badany w omawianym zakresie materiał sprawy nie
wywołuje żadnych zastrzeżeń co do właściwego wywiązania się z obowiązków
przez obrońcę z urzędu, wyznaczonego, co można marginalnie zauważyć, w
osobie innego adwokata, niż ten, który reprezentował skazanego w postępowaniu
3
dotyczącym wniesienia w niniejszej sprawie kasacji. Przedstawiona w sprawie
opinia o braku podstaw do wystąpienia z wnioskiem o wznowienie postępowania
świadczy, że obrońca ten rzetelnie zapoznał się z osobistym wnioskiem skazanego,
ze składanymi pismami procesowymi i aktami sprawy, co oznacza, że
wnioskodawcy udzielono z urzędu realnej pomocy prawnej w sytuacji, gdy sam nie
był w stanie ponieść kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru i z tego powodu nie
uzupełnił formalnego braku osobiście sporządzonego przez niego wniosku. Skoro
tak, to teza zażalenia, jakoby wnioskodawca został pozbawiony możliwości
dochodzenia swych praw w drodze wniesienia nadzwyczajnego środka
zaskarżenia, nie znajduje uzasadnienia.
Z tych względów, uznając, że nie ma podstaw do podważenia zaskarżonego
zarządzenia, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.