Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 122/15
POSTANOWIENIE
Dnia 26 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r.
w sprawie M. B.,
oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 k.k.
kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego D. M.,
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 7 listopada 2014 r.
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 18 czerwca 2014 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżyciela posiłkowego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 7 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w K., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 18 czerwca 2014 r., którym M. B. został
uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 1 k.k.
Powyższy wyrok Sądu odwoławczego zaskarżyła kasacją na niekorzyść
oskarżonego pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego D. M. zarzucając:
„naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:
2
• art. 4 k.p.k. nakazującego organom prowadzącym postępowanie karne
badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na
niekorzyść oskarżonego,
• art. 433 § 2 k.p.k. i art 457 § 3 k.p.k., zgodnie z którymi Sąd odwoławczy,
jako Sąd kontrolujący przede wszystkim prawidłowość orzekania Sądu pierwszej
instancji, zobligowany jest rozważyć wszystkie zarzuty oraz wnioski sformułowane
w środku odwoławczym i, o ile utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie, powinien
wykazać, dlaczego zarzuty skarżącego ocenił jako nietrafne, co jednak w niniejszej
sprawie potraktowane zostało bardzo ogólnikowo,
• art. 167 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez niepodjęcie przez Sąd próby
ustalenia, a następnie przesłuchania w charakterze świadka pasażera
podróżującego wraz ze świadkiem A. O., zwłaszcza wobec zmiany przez niego
zeznań,
• art. 201 k.p.k. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii Zakładu Badania
Wypadków Drogowych Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. na okoliczność
rekonstrukcji przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia, podczas gdy z
jedynej nie zakwestionowanej przez Sąd opinii biegłego W. K. wynika, iż na
podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie jest on w stanie
zrekonstruować przebiegu wypadku”.
W konkluzji kasacji skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w K.
wniósł o uznanie kasacji za niezasadną i jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego D. M. jest oczywiście
bezzasadna, w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Na wstępie należy przede wszystkim wskazać na błędnie sformułowane
zarzuty kasacji, które bądź są skierowane bezpośrednio do orzeczenia Sądu I
instancji, bądź nie zostało wskazane, na czym naruszenie przepisów miałoby w
istocie polegać. Aby mówić o naruszeniu zasady obiektywizmu z art. 4 k.p.k.,
konieczne jest wskazanie konkretnego przepisu prawa, którego obraza dopiero
może doprowadzić do naruszenia tej zasady, co w kasacji nie zostało wykazane.
3
Zarzuty naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k.
nie mogą być skuteczne na etapie postępowania kasacyjnego, skoro w niniejszej
sprawie Sąd odwoławczy nie przeprowadzał jakiegokolwiek postępowania
dowodowego, a jedynie utrzymał w mocy orzeczenie Sądu I instancji. Są one
natomiast powieleniem zarzutów podnoszonych uprzednio przez skarżącą w jej
apelacji, w której podejmowała próbę przede wszystkim podważenia ustaleń
faktycznych, a które zostały rozpoznane w sposób prawidłowy przez Sąd
odwoławczy. Domaganie się po raz kolejny uchylenia wyroku z powodu niepodjęcie
przez Sąd próby ustalenia danych personalnych, a następnie przesłuchania w
charakterze świadka pasażera podróżującego wraz ze świadkiem A. O. jest
całkowicie bezzasadne. Świadek ten potwierdził na rozprawie złożone przez siebie
zeznania, które finalnie, w zestawieniu z innymi dowodami, stanowiły podstawę dla
dokonywania przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Zgromadzony materiał
dowodowy został słusznie uznany za kompletny i niewymagający uzupełnienia.
Sąd II instancji odniósł się również do zarzutu naruszenia art. 201 k.p.k.
poprzez niedopuszczenie przez Sąd I instancji dowodu z opinii Zakładu Badania
Wypadków Drogowych Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. na okoliczność
rekonstrukcji przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia. Należy zauważyć, iż
Sąd I instancji skrupulatnie przeanalizował przeprowadzone w sprawie dowody z
opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych uwzględniając
stanowiska biegłych W. K. i częściowo M. W. W sprawie nie zachodziła
konieczność powoływania kolejnego biegłego, jako że nie powstały po stronie sądu
wątpliwości, które uzasadniałyby dalsze procedowanie w tym kierunku. Sąd
Rejonowy jednoznacznie rozstrzygnął, którą wersją zdarzenia, pokrzywdzonego
czy też oskarżonego, uznał za wiarygodną i dlaczego, a nadto na jakich dowodach
oparł swoje przekonanie. Sąd odwoławczy w pełni zaakceptował przyjęcie, iż to
pokrzywdzony, który przekroczył dozwoloną prędkość, w sposób nieprawidłowy
podjął manewr wyprzedzania skręcającego w lewo samochodu marki Honda Civic,
którym kierował oskarżony, a który nie naruszył jakiejkolwiek zasady ruchu
drogowego. W kasacji pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego podejmuje ponownie
polemikę z ustaleniami faktycznymi w zakresie zachowania się uczestników ruchu
4
drogowego, który to zabieg jest, na etapie postępowania kasacyjnego,
niedopuszczalny.
Nie jest zasadny także zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 433 § 2
k.p.k. i art 457 § 3 k.p.k. Uzasadnienie orzeczenia tego Sądu w sposób prawidłowy
odnosi się do wszystkich zarzutów apelacji i zawiera analizę poszczególnych
dowodów jak choćby wyjaśnień oskarżonego, czy też zeznań świadków, w tym
pokrzywdzonego D. M. oraz A. O. i Ł. P. Rozważając ten zarzut trudno jest
przedstawić szerszą argumentację, skoro skarżąca nie wskazuje na czym miałaby
polegać obraza tych przepisów, do którego konkretnie zarzutu Sąd odwoławczy się
nie odniósł, a do którego zarzutu odniósł się zbyt lakoniczny, skoro w tym zakresie
odsyła ona do wniesionej uprzednio apelacji stwierdzając, iż z uwagi na jej
obszerność, nie będzie powtarzać zarzutów apelacyjnych w kasacji.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.