Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 20/15
POSTANOWIENIE
Dnia 26 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Józef Dołhy
Protokolant Anna Kowal
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz - Śliwy,
w sprawie R. K.
skazanego z art. 299 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 26 sierpnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 11 września 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S.
z dnia 15 kwietnia 2014 r.,
1) oddala kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciąża skazanego R. K. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014r. Sąd Okręgowy w S. uznał:
I. R. K. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że co najmniej od
końca lipca 2009 r. do 29 stycznia 2012 r. w Ś., w krótkich odstępach czasu, w
wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z inną
osobą, podejmował czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić
2
stwierdzenie przestępnego pochodzenia środków płatniczych pochodzących z
korzyści związanych z popełnianiem czynów zabronionych, określonych w ustawie
o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., polegających na
wprowadzaniu znacznych ilości środków odurzających i psychotropowych, i tak w
tym celu:
1) wpłacał i lokował pieniądze na otwartych i prowadzonych dla siebie
rachunkach bankowych:
2) przekazywał K. Z. środki płatnicze w kwotach opisanych w zarzucie, w celu
wpłacenia na rachunki bankowe prowadzone na jej nazwisko lub na te rachunki
wpłacał środki płatnicze osobiście, do korzystania z których to rachunków miał
pełnomocnictwo, a następnie na tak ulokowanych środkach zakładał lokaty
terminowe;
3) przekazał K. Z. pieniądze w kwocie co najmniej 50.300 złotych na zakup
samochodu marki MERCEDES BENZ CLK 200, rok produkcji 2003;
4) dokonał płatności za zakup nieruchomości na nazwisko matki B. K.,
działając w jej imieniu jako pełnomocnik przy zawieraniu umów kupna - sprzedaży i
tak:
- w dniu 9 września 2009 r. kwoty 117.000 złotych na zakup mieszkania w Ś.,
przy ul. M.,
- w dniu 29 czerwca 2010 r. kwoty 273.003 złotych na zakup mieszkania w Ś.
przy ul. W., na którego zakup przeznaczył środki uzyskane ze sprzedaży
poprzednio wskazanego lokalu w kwocie 160.000 złotych, czym osiągnął znaczną
korzyść majątkową, tj. dokonania przestępstwa z art. 299 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 12
k.k. i za to na podstawie art. 299 § 6 k.k., wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia
wolności,
II. K.Z. uznał za winną popełnienia czynu polegającego na tym, że:
1) co najmniej od końca lipca 2009 r. do 29 stycznia 2012 r. w Ś., działając
wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru, przyjmowała od R. K. środki płatnicze w łącznej kwocie
946.890 złotych i 24.440 euro, pochodzące z korzyści związanych z popełnianiem
przez niego czynów zabronionych, określonych w ustawie o przeciwdziałaniu
narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., polegających na wprowadzaniu znacznych ilości
3
środków odurzających i psychotropowych;
2) przyjęła pieniądze w kwocie co najmniej 50.300 złotych na zakup
samochodu marki MERCEDES BENZ CLK 200 ;
przy czym czynności te miały udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie
przestępnego pochodzenia środków płatniczych, czym osiągnęła znaczną korzyść
majątkową; tj. przestępstwa z art. 299 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to
przestępstwo, na podstawie art. 299 § 6 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k., wymierzył jej kary
1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po
20 złotych każda;
I. na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej
wobec K. Z. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat;
II. na podstawie art. 299 § 7 k.k. orzekł przepadek przedmiotów pochodzących
pośrednio z przestępstw:
- wobec R. K. - nieruchomości w postaci mieszkania położonego w Ś. przy ul.
W.,
- wobec R. K. i K. Z. - pojazdu Mercedes Benz CLK 200,
III. na podstawie art. 299 § 7 k.k. orzekł względem K. Z., solidarnie z R. K.,
przepadek równowartości korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa w
kwocie 998.883,62 złotych.
Apelację od powyższego wyroku wywiedli obrońcy obojga oskarżonych.
Obrońca R. K. zaskarżył orzeczenie Sądu Okręgowego w całości, zarzucając
temu rozstrzygnięciu :
- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający
wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że pieniądze na zakup obu mieszkań
(przy ulicy M. i ulicy W.) pochodziły z korzyści związanych z działalnością
narkotykową, pomimo, iż ustalenie takie jest wątpliwe w świetle zebranych w
sprawie dowodów, a z niektórymi dowodami wręcz sprzeczne;
- obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 299 § 7 k.k.,
polegającą na błędnej wykładni tego przepisu w zakresie pojęcia: „korzyści
pochodzących z przestępstwa".
- rażącą niewspółmierność - wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia
wolności,
4
Wskazując na powyższe uchybienia skarżący ten wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi
pierwszej instancji, bądź jego zmianę polegającą na :
- uchyleniu wyroku w punkcie IV (przepadek mieszkania)
- uchylenie wyroku w punkcie V (przepadek korzyści majątkowej solidarnie z
oskarżoną K. Z.)
- złagodzenie oskarżonemu wymierzonej kary pozbawienia wolności do
ustawowego minimum.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 11 września 2014 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu I instancji, uznając apelację obrońcy R. K. za oczywiście bezzasadną.
Obecnie, rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego zaskarżył kasacją obrońca
skazanego R. K. Autor nadzwyczajnego środka zaskarżenia zarzucił:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, która miała istotny wpływ na treść
zaskarżonego rozstrzygnięcia, tj.:
a/ art. 299 § 1 k.k. przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że skazany dopuścił
się przestępstwa opisanego w/w przepisem, co znalazło wyraz w błędnym
założeniu, że skoro skazany odniósł korzyść z popełnionego przestępstwa
źródłowego („narkotycznego"), a następnie nią rozporządził, to dopuścił się
przestępstwa „prania brudnych pieniędzy", z zaniechaniem jednak dokonania
krytycznej analizy ram czasowych czynu objętego postępowaniem niniejszym i
postępowaniem II K …/12, jak również wysokości nominalnej korzyści osiągniętej z
przestępstwa, różnej w postępowaniu niniejszym i w postępowaniu dotyczącym
przestępstwa bazowego;
b/ art. 299 § 7 k.k. przez jego błędne zastosowanie wyrażające się w
bezpodstawnym orzeczeniu środka karnego w postaci przepadku przedmiotów
pochodzących pośrednio z przestępstw w postaci mieszkania, położnego przy ul.
W., pojazdu Mercedes Benz CLK 200 oraz solidarnie ze współoskarżoną K. Z.
przepadku korzyści majątkowej (w punktach IV 1 V wyroku Sądu Okręgowego),
pomimo istnienia okoliczności uniemożliwiających takie orzeczenie, w postaci:
• uprzedniego orzeczenia przepadku korzyści majątkowej na mocy
prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Ś. w sprawie II K …/12 na podstawie
art. 45 § 1, 2 i 3 k.k. w zakresie kwoty stanowiącej równowartość 1.112.500 zł
5
• jednoznacznego brzmienia art. 45 § 1, 2 i 3 k.k., stanowiącego podstawę
prawną orzeczenia w sprawie II K …/12, który pozwala na orzeczenie przepadku
korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa jeżeli korzyść osiągnięta została
nawet pośrednio,
- w sytuacji funkcjonującego domniemania, że mienie, które sprawca objął
we władanie, albo do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w czasie popełnienia
przestępstwa lub po jego popełnieniu do czasu wydania choćby nieprawomocnego
wyroku stanowi korzyść pochodzącą z przestępstwa;
co sprawia, że zakres jego normowania absorbuje całkowicie podstawę orzeczenia
przepadku korzyści w trybie art. 299 § 7 k.k.;
• korzystania przez wyrok zapadły w sprawie IIK …/12 Sądu Rejonowego w Ś.
z ochrony powagi rzeczy osądzonej w powołanym zakresie, tj. co do wysokości
korzyści (pośredniej i bezpośredniej), orzeczenia o środkach karnych tożsamych z
orzeczonymi w niniejszym wyroku, a nadto w zakresie zasadniczego czasokresu
inkryminowanej działalności;
c/ art. 299 § 7 k.k. przez niewłaściwe, bo uczynione wbrew rozstrzygnięciu wyroku
IIK …/12, wprowadzenie konstrukcji solidarnej odpowiedzialności K. Z. wraz ze
skazanym R. K. przepadku równowartości korzyści majątkowej pochodzącej z
przestępstwa w kwocie 998.883,62 zł, przez wyjście poza ustalenia w/w wyroku w
zakresie nominalnej wartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa
bazowego, a w rezultacie wprowadzenie do obrotu prawnego podwójnego środka
karnego względem obojga skazanych;
Nadto, skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ
na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, tj.:
- art 8 § 1 i 2 k.p.k., przez błędną wykładnię zasady samodzielnych rozstrzygnięć
sądów karnych w zakresie ustaleń faktycznych rozpoznawanych spraw i
niezwiązania sądów karnych rozstrzygnięciami innych sądów, z pominięciem
ustaleń faktycznych sądów karnych zapadłych w odniesieniu do przestępstwa
bazowego, stanowiącego podstawę do orzekania w sprawie niniejszej, z
jednoczesnym pominięciem przepisu paragrafu 2, w treści którego wprost wskazuje
się, że prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny
są wiążące;
6
- art 5 § 2 k.p.k. przez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości w takim
zakresie, w jakim wątpliwości te mają charakter obiektywny, na niekorzyść
skazanego, w następstwie zaniechania:
• oceny stanu faktycznego przez pryzmat relacji świadków w niniejszej
sprawie co do czasokresu dostarczania skazanemu narkotyków w kontekście ich
ilości, nie ustalono bowiem w sprawie niniejszej, kiedy skazany miał zacząć
handlować większymi - hurtowymi ilościami narkotyków w kontekście jego
możliwości finansowych; krytycznej oceny dostępnych dowodów przez pryzmat
braku rzeczywistych i wymiernych korzyści finansowych skazanego związanych z
handlem narkotykami w 2009 r., kiedy miało miejsce kupno pierwszego mieszkania.
W oparciu o tak skonstruowane zarzuty sformułowany został wniosek o
uchylenie zaskarżonego wyroku, a także utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu
Okręgowego w S. i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty podniesione w kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego R. K.
okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym, co pozwala na ograniczenie
pisemnych motywów oddalenia nadzwyczajnego środka zaskarżenia jedynie do
kwestii o zasadniczym znaczeniu. Przypomnieć trzeba zatem na wstępie
konsekwentnie prezentowane stanowisko sądu kasacyjnego – odwołujące się do
wyraźnej woli ustawodawcy (art. 519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k.), zgodnie z którym
postępowanie kasacyjne nie jest trzecią instancją powtarzającą zwykłe
postępowanie odwoławcze. Nie można zatem na tym etapie procesu kwestionować
ustaleń faktycznych ani oceny wiarygodności poszczególnych źródeł dowodowych,
albowiem ta materia jest istotą orzekania pierwszoinstancyjnego; natomiast – z woli
ustawodawcy – kasacja stron procesowych ma być skierowana przeciwko wyrokowi
sądu odwoławczego. Oznacza to obowiązek uwzględniania na etapie budowania
skargi kasacyjnej zakresu orzekania sądu II instancji wyznaczonego przez zarzuty i
wnioski apelacji oraz obowiązek działania z urzędu wynikający z ustawy. Prowadzi
to do wyraźnego ograniczenia zarzutów jakie strona może sformułować pod
adresem orzeczenia sądu odwoławczego, jeżeli nie były one przedmiotem kontroli
apelacyjnej i dotyczą uchybień dostrzeżonych dopiero po uprawomocnieniu się
7
wyroku, które jednak nie należą do kręgu okoliczności uwzględnianych z urzędu.
Stąd też brak zachowania ustawowych wymagań dotyczących przedmiotu
zaskarżenia i wyraźnie zakreślonych granic zarzutów kasacyjnych musi prowadzić
do nieskuteczności tego nadzwyczajnego środka z zaskarżenia.
Na gruncie niniejszego postępowania powyższe stanowisko dotyczy w
pierwszej kolejności zarzutu naruszenia art. 299 § 1 k.k., do czego miało dojść w
wyniku błędnego zastosowania tego przepisu. Skarżący nie dostrzegł jednak, że
zagadnienia kwalifikacji czynu przypisanego ówcześnie oskarżonemu R. K. w ogóle
nie uczynił wcześniej przedmiotem apelacji, wobec czego nie sprawił aby problem
ten stał się również przedmiotem wypowiedzi sądu odwoławczego.
Oczywista bezzasadność twierdzenia o błędnym zastosowaniu tego przepisu
do czynu przypisanego skazanemu R. K. rysuje się jeszcze bardziej wyraziście, gdy
się zważy, że przedmiotowego uchybienia, określanego jako wadliwe zastosowanie
prawa materialnego, autor kasacji upatruje w zaniechaniu dokonania krytycznej
analizy czasowych ram czynu objętego niniejszym postępowaniem i czynu objętego
postępowaniem Sądu Rejonowego w Ś. o sygn. akt II K …/12, jak również
wysokości nominalnej korzyści osiągniętej z przestępstwa ustalonej w obu tych
postępowaniach. Tak sprecyzowany zarzut nie dotyczy bowiem w ogóle zagadnień
materialno-prawnych. Obie te kwestie nie determinują bowiem odpowiedzialności
karnej skazanego w płaszczyźnie art. 299 § 1 k.k. Nie ulega tymczasem
wątpliwości, że zarówno ramy czasowe czynów przypisanych w tych dwóch
postępowaniach, jak i wysokość osiągniętej korzyści majątkowej, należą do sfery
ustaleń faktycznych, co z przyczyn określonych w ustawie (art. 523 § 1 k.p.k.) –
stawia je poza kręgiem zagadnień, które mogą być przedmiotem zarzutów
kasacyjnych. Nie wykazano zresztą także w części motywacyjnej skargi, aby
zakwalifikowanie zachowania przypisanego skazanemu R. K. w niniejszym
postępowaniu, naruszało w jakikolwiek sposób przepis art. 299 § 1 k.k. W materii
dotyczącej relacji między przestępstwem bazowym i przestępstwem z art. 299 § 1
k.k., odwołać się trzeba do poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale z
dnia 18 grudnia 2013 r. I KZP 19/13 (OSNKW 2014, z. 1, poz. 1), której nadano
moc zasady prawnej. W tezie drugiej tej uchwały w sposób wiążący przesądzono
bowiem prawną możliwość ponoszenia odpowiedzialności na podstawie art. 299 §
8
1 k.k. przez sprawcę czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest
korzyść stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej.
Nie można także zgodzić się z wywodami na temat istnienia kolizji między
podstawami orzekania przepadku korzyści lub ich równowartości wynikającymi z
treści art. 45 § 1 – 3 k.k. oraz podstawą orzekania tego środka określoną w art. 299
§ 7 k.k. W wypadku skazania za przestępstwo z art. 299 § 1 i 2 k.k., przepis ten w §
7 jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości obliguje sąd do orzeczenia przepadku
korzyści pochodzących z tego przestępstwa lub ich równowartości. Nie ma też
podstaw do wywodzenia, że regulacja ustawowa zawarta w przepisach art. 45 § 1
– 3 k.k. wyklucza zastosowanie przepisu art. 299 § 7 k.k. – wiążącego obowiązek
orzeczenia przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa – z
popełnieniem czynu o znamionach określonych w przepisie art. 299 § 1 i 2 k.k. Z
powołanych przepisów nie wynika bowiem żadna klauzula wyłączająca stosowanie
art. 299 § 7 k.k. Trudno zresztą byłoby doszukiwać się – w drodze wykładni –
takiego zamierzenia po stronie ustawodawcy, skoro łatwo dostrzec, że w sprawie o
przestępstwo tzw. bazowe skonkretyzowane co do miejsca, ram czasowych,
przedmiotu przestępstwa, jego rozmiarów, wielkości lub wartości, orzeczenie
przepadku dotyczy korzyści, których granice wytyczają ustalenia poczynione na
podstawie materiału dowodowego odnoszącego się do jednostkowego
przypisanego czynu. Jest natomiast oczywiste, że w procesie dotyczącym zarzutu z
art. 299 § 1 k.k. przedmiotem postępowania może być szersza działalność sprawcy
przestępstwa bazowego, który dąży do udaremnienia lub znacznego utrudnienia
stwierdzenia przestępnego pochodzenia korzyści mających postać dóbr
wymienionych w tym przepisie, wygenerowanych pośrednio lub bezpośrednio z
popełnienia czynu zabronionego. Obszar przestępczej działalności polegającej na
„praniu brudnych pieniędzy” może być przecież szerszy niż ustalony w procesie
dotyczącym przestępstwa bazowego. Także lokowanie środków pochodzących z
czynu zabronionego stanowiącego przestępstwo bazowe może przynieść zysk
będący korzyścią pochodzącą pośrednio z tego czynu. Jeżeli się udowodni, że
rozmiary tej korzyści były większe niż korzyść ustalona w toku postępowania o czyn
jednostkowy, a jej przyrost – przynajmniej w jakiejś części – został uzyskany przy
wykorzystaniu środków pochodzących z popełnienia czynu zabronionego, to
9
istnienie przesłanki do niezależnego stosowania dyrektywy zawartej w przepisie art.
299 § 7 k.k. – nie może budzić wątpliwości. Nie ma zatem normatywnych podstaw
do wyeliminowania możliwości odrębnego orzekania na podstawie art. 299 § 7 k.k.
przepadku przedmiotów, korzyści lub ich równowartości wobec sprawców tzw.
przestępstwa bazowego. Natomiast ustalenia co do rozmiarów korzyści uzyskanych
przez sprawcę obu przestępstw, należą do sfery faktów i są wyłączone z zakresu
kontroli kasacyjnej.
Całkowicie chybione okazały się także wywody zaprezentowane przez
skarżącego w odniesieniu do problematyki ewentualnego związania sądu
orzekającego w niniejszej sprawie w odniesieniu do przestępstwa prania brudnych
pieniędzy, ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy w Ś. w sprawie o sygn.
akt II K …/12, który to Sąd przypisał osk. R. K. przestępstwa polegające na
wprowadzaniu do obrotu i udzielaniu innym osobom substancji psychotropowych.
Relacja między skazaniem za tzw. przestępstwo bazowe oraz za przestępstwo z
art. 299 § 1 k.k., nie korzysta z instytucji powagi rzeczy osądzonej ani nawet nie
prowadzi do związania sądu orzekającego w tym drugim zakresie, ustalaniami
faktycznymi poczynionymi w każdym z tych postępowań, a dotyczącymi tak, jak w
tym wypadku, ram czasowych przypisanego działania lub równowartości
przedmiotu przestępstwa oraz wartości osiągniętej korzyści majątkowej. Różny jest
bowiem przedmiot tych przestępstw i odmienny może być materiał dowodowy
pozwalający na wyznaczenie granic temporalnych oraz rozmiarów
udokumentowanej działalności i osiągniętych korzyści. Istotny w tej sprawie jest fakt
przypisania przestępstwa bazowego związanego z wprowadzaniem do obrotu i
udzielaniem innym osobom substancji psychotropowych oraz czerpaniem zysków z
tego procederu. W sprawie Sądu Rejonowego w Ś. o sygn. akt II K …/12
udowodniono skazanemu R. K. takie zachowanie w odniesieniu do ilości
narkotyków ustalonej w tamtym postępowaniu oraz określono w jakim czasie ta
ilość została wprowadzona do obrotu. Natomiast przedmiotem działania
przestępnego przypisanego w niniejszej sprawie, było inwestowanie przez osk. R.
K. w dobra trwałe i lokowanie w bankach korzyści osiąganych z popełniania czynów
zabronionych określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii. Dla ustalenia granic takiej działalności nie było wiążące
10
rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w Ś. w sprawie o sygn. akt II K …/12. W jego
ramach ustalono i udowodniono pewien zakres działalności przestępczej
skazanego, generujący korzyść majątkową. Natomiast w niniejszym postępowaniu
należało wykazać, że dysponując zyskiem z popełniania przestępstw – osk. R. K.
podejmował czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie
przestępczego pochodzenia środków płatniczych uzyskanych z tych przestępstw.
Fakt popełnienia przestępstwa bazowego wynikał zatem ze skazania w sprawie
Sądu Rejonowego w Ś. o sygn. akt II K …/12. Odrębnemu procesowi dowodzenia
podlegał natomiast zakres czynności mających udaremnić lub znacznie utrudnić
stwierdzenie przestępczego pochodzenia środków płatniczych, okres w jakim były
one podejmowane oraz kwoty środków płatniczych jakie były objęte tymi
działaniami. Podstawą analizy w tym zakresie nie mogły być siłą rzeczy ustalenia
poczynione przez Sąd Rejonowy w Ś. w sprawie o sygn. akt II K …/12, lecz
dokumenty i inne dowody obrazujące rozmiary i czas trwania procederu tzw. prania
brudnych pieniędzy. To w oparciu m.in. o analizę dowodów z dokumentacji
bankowej sąd meriti wykazał, że działanie oskarżonych w tej sprawie, polegające
na założeniu kont bankowych przeznaczonych do lokowania na nich środków
płatniczych, rozpoczęło się od końca lipca 2009 r., na tych kontach dokonywano
obrotów, które nie były związane ze standardowym funkcjonowaniem gospodarstwa
domowego (bo temu celowi służyły inne rachunki bankowe), a obroty te w żadnym
stopniu nie pozostawały w związku z udokumentowanymi dochodami
pochodzącymi z legalnych źródeł. Jednocześnie, nie zostało nawet
uprawdopodobnione osiąganie dochodów nieudokumentowanych wprawdzie, ale
nie pochodzących z działalności przestępczej.
Wszystkie te uwagi prowadzą do wniosku, że czyn zabroniony zarzucony
lub przypisany jako tzw. przestępstwo bazowe, nie wyznacza ani nie ogranicza
ustaleń dotyczących ram czasowych ani rozmiarów działań oskarżonego
zakwalifikowanych na podstawie art. 299 § 1 i 2 k.k., jako podejmowanych w celu
udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia
środków płatniczych pochodzących z korzyści związanych z popełnianiem czynów
zabronionych. Podstawę dokonywanych ustaleń stanowi bowiem materiał
dowodowych zgromadzony w toku każdego z tych procesów. W konsekwencji tych
11
rozważań należało więc także dojść do przekonania, że nie jest trafny zarzut
naruszenia dyspozycji art. 8 k.p.k. Dysponując odrębnie zebranym materiałem
dowodowym Sąd I instancji był uprawniony do dokonania samodzielnej jego analizy
i oceny, a wyciągnięte wnioski – należycie uzasadnione – upoważniały go do
dokonania własnych ustaleń. Słusznie zatem Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w
jego działaniu przekroczenia uprawnienia wynikającego z powołanego wyżej
przepisu.
W realiach tej sprawy, nie sposób było też mówić o rażącej obrazie art. 5 § 2
k.p.k. Sąd orzekający w sprawie dotyczącej sposobów i zakresu lokowania przez
skazanego R. K. pieniędzy uzyskiwanych w wyniku popełniania czynów
zabronionych związanych z obrotem środkami odurzającymi, dysponował
dokumentami precyzującymi czas i wielkość przeprowadzanych transakcji. Nie miał
zatem powodów, aby ograniczać swoją analizę wyłącznie do relacji świadków. Tym
bardziej, nie było żadnych realnych podstaw do powstania wątpliwości o jakich
mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. na gruncie informacji o ilości środków
odurzających i terminach ich dostarczenia skazanemu, skoro to zagadnienie nie
było przedmiotem procesu w niniejszej sprawie.
Wszystkie te okoliczności przesądziły o uznaniu kasacji obrońcy skazanego
R. K. za oczywiście bezzasadną i jej oddaleniu. O kosztach sądowych
postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z
art. 637a k.p.k.