Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 321/15
POSTANOWIENIE
Dnia 16 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 listopada 2015 r.,
sprawy B. M.
skazanego z 280 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 8 kwietnia 2014 r.
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 17 września 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu
adw. R. A. - Kancelaria Adwokacka w
W. - kwotę 442,80 zł (słownie: czterysta czterdzieści
dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23% VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji w
sprawie skazanego B. M.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W., wyrokiem z dnia 17 września 2013 r., uznał B. M. za
winnego popełnienia przestępstw:
1) z art. 280 § 1 k.k. – za co wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności;
2
2) z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. – za co wymierzył mu karę 2 lat
pozbawienia wolności, orzekł karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.
W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego B. M. podniósł zarzuty
błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania – art. 4, 5 §
2, 7, 167, 170 i 410 k.p.k.
Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
W kasacji od powyższego wyroku obrońca skazanego podniósł zarzuty:
1) rażącego naruszenia przepisu art. 5 § 2 k.p.k. mającego istotny wpływ na
treść orzeczenia, poprzez rozstrzygnięcie wszystkich wynikających z materiału
dowodowego wątpliwości na niekorzyść skazanego, pomimo iż w sprawie nie ma
bezpośrednich obiektywnych dowodów winy skazanego, a Sąd w procesie
orzekania powziął uzasadnione wątpliwości co do wiarygodności dowodów
obciążających skazanego, czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku, przyznając, że
zeznania pokrzywdzonego A. C. nie mogą stanowić w pełni wartościowego
materiału dowodowego, który to wniosek wprost wynika z opinii biegłego
psychologa, kwestionującego zdolność pokrzywdzonego do postrzegania,
zapamiętywania i odtwarzania faktów, co - przy uwzględnieniu dodatkowo
okoliczności, że pokrzywdzony nie rozpoznał oskarżonego jako sprawcy czynów,
winno doprowadzić do oceny wiarygodności tego dowodu wyłącznie na korzyść
oskarżonego, która to okoliczność, z uwagi na znikomą wartość materiału
dowodowego w charakterze pośrednim, w postaci niekonsekwentnych zeznań
świadka K. B., znajdującego się w czasie zdarzenia w innym pomieszczeniu i
będącego w tym czasie w stanie nietrzeźwości, jak również wyjaśnień
uniewinnionego współoskarżonego J. P., który nie potwierdził udziału oskarżonego
B. M. w dokonaniu lub w usiłowaniu dokonania rozboju - prowadzić winna do oceny
zgromadzonych dowodów wyłącznie na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji do
jego uniewinnienia od popełnienia zarzucanych mu czynów,
2) rażącego naruszenia przepisu art. 174 k.p.k., mającego istotny wpływ na
treść orzeczenia, poprzez uznanie za prawidłową decyzję Sądu I instancji o
oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego B. M. o dopuszczenie dowodu z
przesłuchania funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności na miejscu
3
zdarzenia, udokumentowane częściowo w postaci notatek urzędowych, pomimo iż
wnioskowane czynności nie miały służyć zastąpieniu treści zeznań świadków
treścią pisma lub zapisku, a wyłącznie stwierdzeniu treści wypowiedzi osób
zastanych na miejscu zdarzenia na okoliczność jego przebiegu, która to
okoliczność ma szczególnie istotne znaczenie dla prawidłowego wyrokowania, z
uwagi na wskazywanie przez pokrzywdzonego i inne osoby bezpośrednio po
zdarzeniu okoliczności o treści zasadniczo odmiennej od wynikającej z treści
złożonych następnie zeznań.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator prokuratury Okręgowej w W.
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym
Podniesione w kasacji zarzuty oraz ich motywacja wskazują jednoznacznie,
że w istocie autorowi kasacji chodzi o ponowną próbę podważenia trafności oceny
materiału dowodowego i zakwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych w
sprawie. Skarżący nie wykazuje bowiem wad zwykłej kontroli odwoławczej, lecz
nadal polemizuje z sądem meriti co do uznania materiału dowodowego, w
szczególności zeznań pokrzywdzonego A. C. i świadka K. B., za wystarczający do
przypisania oskarżonemu zarzuconych mu czynów. Przypomnieć należy, że
przedmiotem postępowania kasacyjnego nie może być zasadność oceny dowodów
i trafność wniosków wyprowadzonych na tej podstawie, ocena wiarygodności
poszczególnych źródeł dowodowych, czy też samo przeciwstawienie jednych
dowodów innym – bardziej wspierającym racje skarżącego. Tym samym ocena
prawdziwości relacji świadków, czy też możliwości zapamiętywania i odtwarzania
przebiegu zdarzenia przez jego uczestników, pozostając poza sferą
dopuszczalnych zarzutów kasacyjnych.
Zarzut naruszenia przez Sąd odwoławczy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. jest
całkowicie chybiony. Z treści zarzutu wynika bowiem, że tenże Sąd poczynił
wadliwe ustalenia faktyczne przez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść
oskarżonego, w sytuacji, gdy Sąd II instancji utrzymał wyrok Sądu pierwszej
4
instancji w mocy, nie przeprowadzając przy tym nowych dowodów, ani też nie
czyniąc – na podstawie tego samego materiału dowodowego – żadnych
odmiennych ustaleń faktycznych. Przepis art. 5 § 2 k.p.k. może zostać naruszony
przez Sąd odwoławczy w dwóch płaszczyznach, tj. bezpośrednio – tylko w sytuacji
czynienia własnych ustaleń faktycznych w sposób niezgodny z tą zasadą, a
pośrednio wówczas, gdyby zaakceptował fakt, że wątpliwości co do ustaleń
faktycznych powziął, lub powinien zasadnie powziąć, Sąd meriti, a pomimo to ustalił
okoliczności w sposób mniej korzystny dla oskarżonego, niż okoliczności
wynikające z równie możliwej – i wynikającej z dowodów zgromadzonych w sprawie
– wersji (por. wyrok SN z dnia 17 maja 2007 r., V KK 272/06 – R-OSNKW 2007,
poz. 1114). Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. podnosząc
jedynie wątpliwości strony, co do treści poczynionych w sprawie ustaleń
faktycznych. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są
bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, jedynie to,
czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń
faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść
oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości
takie powinien był powziąć. W niniejszej sprawie, jeśli zważyć na argumentację
zawartą w uzasadnieniu Sądu Rejonowego, to nie może być żadnej wątpliwości, że
tenże Sąd nie dopuścił się obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Do kwestii zasadności oddalenia
wniosku dowodowego dotyczącego przesłuchania policjantów ustosunkował się
należycie Sąd Okręgowy (str. 3 - 4 uzasadnienia) brak zatem podstaw do przyjęcia,
iż naruszono w jakimkolwiek stopniu dyspozycje art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k.
Podzielając stanowisko prokuratora, przedstawione w pisemnej odpowiedzi
na kasację, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną.
eb