Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 307/15
POSTANOWIENIE
Dnia 24 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 24 listopada 2015 r.
sprawy C. T.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 kwietnia 2015 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 11 lipca 2014 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońcy skazanego C. T. zarzucono: rażące naruszenie przepisów
prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, a to:
1) art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. polegające na tym, że Sąd
Apelacyjny zakresie utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego
w K. z dnia 11 lipca 2014 r., błędnie uznał, iż Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy
prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i w konsekwencji
dokonał trafnych ustaleń faktycznych, podczas gdy w istocie Sąd I-szej instancji
zaskarżone orzeczenie oparł na wybiórczo potraktowanym materiale dowodowym,
w szczególności zeznaniach świadka P. K., a które to postąpienie w sposób
oczywisty godzi w zasadę obiektywizmu wyrażoną w art. 4 k.p.k.
2) art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu czym kierował się Sąd
Apelacyjny, wydając zaskarżony wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji
2
zostały uznane za bezzasadne, a jedynie ograniczenie się do ogólnego i
stwierdzenia, iż Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w
szczególności zaś brak jest w zaskarżonym wyroku szczegółowego odniesienia do
postawionego zarzutu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec
skazanego za czyn określony w pkt I zaskarżonego wyroku.
Autor kasacji podnosząc te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację z dnia 11 sierpnia 2015 r. M. C.
Prokurator Prokuratury Okręgowej delegowana do Prokuratury Apelacyjnej wniosła
o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Analiza treści zarzutów i części motywacyjnej skargi kasacyjnej wskazuje, że
jej Autor kwestionuje jakość dokonanej przez Sąd Apelacyjny kontroli odwoławczej
wyroku Sądu I instancji oraz jej efekt. Sprawdzają się one do wykazania, że Sąd
Apelacyjny nie rozważył w prawidłowy sposób tj. zgodnie z żądaniem apelującego
zarzutów i wniosków sformułowanych w apelacji z dnia 22 grudnia 2014 r., tym
samym utrzymując błędne rozstrzygnięcie Sądu I instancji w mocy. Sąd Najwyższy
uważa, że tak sformułowany zarzut jest wynikiem niedostatecznej lektury
uzasadnienia zaskarżonego wyroku, albowiem Sąd Apelacyjny w sposób
precyzyjny rozważył wszystkie zarzuty i wnioski podniesione w apelacji. W
pisemnych motywach zaskarżonego wyroku wyczerpująco wskazał czym kierował
się wydając wyrok i umotywował przyczyny nie podzielenia zarzutów i wniosków
apelacji. Przekonuje o tym kompleksowa, a nie wybiórcza, jak to czyni Autor
kasacji, analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny przekonująco
uzasadnił powody, dla których pozytywnie zweryfikował dokonaną przez Sąd I
instancji ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w
szczególności zaś dowodów z zeznań (i wyjaśnień) świadka P. K., który w
niniejszej sprawie uzyskał status tzw. małego świadka koronnego (s. 23- 37
uzasadnienia zaskarżonego wyroku) oraz zeznań świadka K. Ł., (s. 37-39
uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
3
Akceptując prezentowaną w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego ocenę
prawną zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k.
(s. 22-42 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), nie ma potrzeby jej przytaczania w
uzasadnieniu niniejszego postanowienia.
Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku daje podstawę do stwierdzenia,
że Sąd Apelacyjny uzasadnił swoje rozstrzygnięcie w sposób odpowiadający
wymaganiom ustawy, tj. zgodnie z art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. także w
odniesieniu do prezentowanego w apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności
orzeczonej w pkt. I wyroku Sądu Okręgowego kary 9 lat pozbawienia wolności.
Trafna jest w realiach przedmiotowej sprawy konstatacja Sądu Apelacyjnego, że
wymierzona C. T. kara za przypisany mu czyn, wyczerpujący znamiona art. 13 § 1
k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k., jest karą sprawiedliwą.
Kierując się powyższym, Sąd Najwyższy z mocy art. 535 § 3 k.p.k. orzekł jak
w postanowieniu.
kc