Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 134/15
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Kowal
w sprawie L. D.
oskarżonej z art. 212 § 1 kk, art. 216 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 3 grudnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 23 grudnia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 2 lipca 2014 r.,
1) oddala kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2) kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
oskarżycielkę prywatną.
UZASADNIENIE
Prywatnym aktem oskarżenia postawiono L.D. zarzuty popełnia czynów
wyczerpujących znamiona art. 212 § 1 k.k. (pkt 1), art. 216 § 1 k.k. (pkt 2) oraz art.
212 § 1 k.k. (pkt 3). Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 2 lipca 2014 r.,
uniewinniono oskarżoną od popełnienia wszystkich zarzucanych jej czynów.
Na skutek apelacji pełnomocnika oskarżycielki prywatnej, wyrokiem Sądu
Okręgowego w O. z dnia 23 grudnia 2014 r., zmieniono wyrok Sądu I instancji w ten
sposób, że w odniesieniu do czynów z art. 212 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k., opisanych
2
w pkt 1 i 2 części wstępnej, utrzymano zaskarżony wyrok w mocy, kosztami
procesu za postępowanie odwoławcze obciążono oskarżycielkę prywatną.
Wymierzono oskarżycielce prywatnej opłatę w wysokości 100 zł za II instancję. W
odniesieniu od czynu z art. 212 § 1 k.k. opisanego w pkt 3, wyrok uchylono i w tym
zakresie przekazano sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego w odniesieniu do pkt I i II, na
niekorzyść oskarżonej L. D., wywiódł pełnomocnik oskarżycielki prywatnej
zarzucając rażące naruszenie prawa, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.
art. 457 § 3 k.p.k., poprzez nie ustosunkowanie się, w sposób spełniający
minimalny standard procesowy, w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego do
zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżycielki prywatnej, a
mianowicie do zarzutów naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k.. Autor
kasacji podniósł także rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 212 § 1 k.k.,
poprzez błędną wykładnię znamienia „pomawia inną osobę” wskutek
nieuzasadnionego przyjęcia, iż dla realizacji tej czynności wymagane jest by
sprawca fizycznie wypowiedział wszystkie nieprawdziwe zarzuty wobec
pomawianej osoby, które mogą ją narazić na utratę zaufania potrzebnego dla
zajmowanego stanowiska oraz art. 216 k.k., poprzez błędną wykładnię znamienia
„znieważa inną osobę” wskutek nieuzasadnionego przyjęcia, iż dla realizacji tej
czynności wymagane jest by sprawca fizycznie wypowiedział wszystkie
znieważające treści.
Konkludując pełnomocnik wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i
przekazanie w zaskarżonym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I
instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja i podniesionej w niej argumenty nie zasługują na uwzględnienie.
Nie można w szczególności podzielić twierdzeń skarżącego jakoby
przeprowadzona kontrola orzeczenia Sądu I instancji nie spełniała standardów
procesowych, przez co była kontrolą nierzetelną, omijającą zgłoszone w apelacji
zarzuty. W opozycji do takich wywodów skarżącego stoi przede wszystkim treść
pisemnych motywów wyroku Sądu Okręgowego, z których w sposób jednoznaczny
3
wynika, iż wszystkie zarzuty zostały rozpoznane, prawidłowo i wystarczająco
omówione.
Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej – co wynika z uzasadnienia skargi - nie
akceptuje prawidłowego ustalenia przez Sądy obu instancji, że zachowania L. D., w
zakresie opisanych w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia czynów, nie można było oceniać
poprzez pryzmat kolejno: zniesławienia i znieważenia. Ignoruje, podejmując
nieskuteczną polemikę, ustalenia Sądu Rejonowego w omawianym zakresie. Rzecz
jednak w tym, że niemożność - poprzez brak realizacji znamion - przypisania
oskarżonej zarzucanych jej czynów został wystarczająco, przekonywająco
przeanalizowany na str. 8 i n. uzasadnienia tego Sądu. Zawarta tam argumentacja
jest logiczna i ze wszech miar właściwa.
Ze sprawozdania Sądu II instancji zaś wynika (s. 3), iż – wbrew wywodom
autora kasacji – przedmiotem kontroli objęto także sferę ustaleń faktycznych, które
legły u podstaw uniewinnienia L. D. od popełnia zarzucanych jej czynów. Sąd
odwoławczy wraził pełną aprobatę dla ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji i
skonstatował, iż pozostają one pod ochroną art. 7 k.p.k. Skoro Sąd odwoławczy nie
dopatrzył się w rozstrzyganym aspekcie żadnych uchybień to tym samym wyraził
przekonanie, że akceptuje ocenę Sądu Rejonowego dopuszczonych na rozprawie
w dniu 2 lipca 2014 r. dokumentów. To, że Sąd nie zawarł drobiazgowego
omówienia tychże argumentów apelującego, nie oznacza przeto, że umknęły jako
niedostrzeżone jego uwadze.
Sąd odwoławczy rozprawił się także, z zarzutem apelującego dotyczącym
rzekomego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., poprzez
bezzasadne oddalenie zgłoszonych wniosków dowodowych. Sąd Okręgowy nie
podzielił w tym zakresie domagań się skarżącego o przesłuchanie świadków: […], a
także w przedmiocie pozyskania akt osobowych oskarżycielki prywatnej ze sprawy
VP …/11.
Odnosząc się w tym miejscu do kolejnego zarzutu kasacji (pkt 2) stwierdzić
należy, iż okazał się on także niezasadny. Sąd Okręgowy w toku kontroli
instancyjnej nie dostrzegł, aby wyrok Sądu I instancji dotknięty został uchybieniem
o charakterze materialnym. Podzielił w szczególności, że zachowanie oskarżonej
nie odpowiadało znamionom czynów z art. 212 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. Taka też
4
konstatacja wynika wprost z pisemnych motywów wyroku Sądu Rejonowego.
Bezużytecznie w przebiegu odwoławczym czyniono jednak rozważania o upływie
terminów przedawnienia w przedmiotowej sprawie, chociaż co do zasady były to
rozważania trafne. Analogicznie jak ustalenie, iż miałyby one tylko wtedy
znaczenie, gdyby doszło w przedmiotowej sprawie do popełnienia zarzucanych
czynów. Sąd odwoławczy reasumując swój wywód podzielił, iż ustalone
okoliczności o niewypełnieniu przez oskarżoną znamion zarzucanych jej występków
implikowały skutek o jej uniewinnieniu.
Kompletnie niezrozumiała jest – choć słuszna w zakresie prawidłowej
wykładni art. 212 k.k. i art. 216 k.k. – argumentacja zarzutów z pkt 2 a i b.
Absolutnie tę samą wykładnię tychże przepisów stosował Sąd Rejonowy, co wynika
z tej części uzasadnienia gdzie przedstawiono normatywną regulację generującą
zasady odpowiedzialności z art. 212 k.k. i art. 216 k.k. (s. 5 i n.). Z uzasadnienia
Sądu II instancji nie wynika także aby zastosował jakąkolwiek inną wykładnię
wskazanych przepisów.
Autor kasacji, poza nieuprawnioną polemiką z prawidłowymi ustaleniami
faktycznymi, podzielonymi przez Sąd II instancji, nie przedstawił racjonalnych
argumentów będących w stanie skutecznie podważyć decyzję Sądu Okręgowego.
W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w części dyspozytywnej
orzeczenia.
kc