Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 426/15
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r.
sprawy S.K.
skazanego z art. 178a § 4 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 czerwca 2015 r.,
częściowo zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 17 lutego 2015 r.
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 17 lutego 2015 r., S. K. został skazany
za czyn z art. 187a § 4 k.k., na karę 3 lat pozbawienia wolności. Tytułem środka
karnego orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, zobowiązując go do zwrotu
posiadanego prawa jazdy.
Od tego wyroku złożona została apelacja przez obrońcę tego oskarżonego.
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 r., zmienił zaskarżony
wyrok w ten sposób, że: pkt I z opisu czynu wyeliminował sformułowania
2
„prawomocnymi wyrokami” wprowadzając zapis „prawomocnym wyrokiem”, a nadto
obniżył oskarżonemu karę pozbawienia wolności do lat 2 – pkt II, w pozostałym
zakresie przedmiotowy wyrok utrzymał w mocy, obciążając S. K. kosztami
postępowania.
Kasację od tego orzeczenia wniósł obrońca skazanego zarzucając rażące
naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., mogące mieć wpływ na
treść orzeczenia, polegające na tym, że Sąd odwoławczy pominął w swoich
rozważaniach cześć podniesionych w apelacji zarzutów, a co do części z nich
odniósł się w sposób niewłaściwy, pobieżny i ogólnikowy, a przez to ignorujący
wymogi rzetelnej i rzeczywistej kontroli instancyjnej w wyniku którego doszło do
utrzymania w znacznej mierze w mocy niezasadnego, wydanego z naruszeniem
art. 167 k.p.k., art. 438 pkt 3 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. wyroku uznającego
oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Skarżący podniósł w
kasacji także rażące naruszenie art. 167 § 1 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k.,
mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, polegające na bezzasadnym oddaleniu
wniosków dowodowych (zeznań B. K., dowodu z kartoteki chorobowej pracownika
S. K. na okoliczność czasookresu korzystania przez oskarżonego ze zwolnienia
lekarskiego), a także rażące naruszenie art. 7 k.p.k. polegające na dowolnej ocenie
materiału dowodowego w postaci fotografii obrazujących wjazd na posesję, na
której zamieszkuje oskarżony, obrazujących niemożność utrzymywania kontaktu
wzrokowego z osobą wysiadającą z pojazdu zaparkowanego za budynkiem
mieszkalnym oraz dokonaniu oceny dowodów w postaci dokumentacji chorobowej
oskarżonego z przekroczeniem zasady swobodnej ich oceny, w sposób graniczący
z dowolnością.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 2 i 3 i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania względnie o uchylenie
wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy, zważył, co następuje:
3
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego podlega oddaleniu
w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
W pierwszej kolejności dostrzec należy, iż zarówno treść zarzutów skargi jak
i przywołana na ich poparcie argumentacja utwierdza w przekonaniu o
rzeczywistym dążeniu skarżącego do wywołania przed Sądem Najwyższym
ponownej, niejako „trzecioinstancyjnej” kontroli orzeczenia Sądu I instancji.
Autor - w niedopuszczalny na tym etapie postępowania sposób - zmierza do
sprowokowania ponownej weryfikacji przeprowadzonych i ocenionych w sprawie
dowodów, które przyczyniły się do ustalenia sprawstwa S. K. W tym celu odwołuje
się do dokonanej przez Sąd I instancji i zaaprobowanej przez Sąd Okręgowy
recenzji osobowych źródeł dowodowych negując je i podejmując z nimi
nieuzasadnioną, przez co nieuprawnioną polemikę. Taki wniosek jest tym bardziej
powołany, gdy zważy się, że większość argumentów kasacyjnych była
przedmiotem rozpoznania i omówienia przez Sąd II instancji.
Wprawdzie w kasacji zarzucono Sądowi II instancji nierzetelną kontrolę w
zakresie wywiedzionych w apelacji zarzutów, jednakże twierdzenia te okazały się
jedynie gołosłownym pomówieniem. Sąd Okręgowy przeprowadził poprawnie i
dostatecznie czynności kontrolne z przebiegu, których sporządził wystarczającą
relację. W dostateczny sposób wskazał powody swojego stanowiska i udzielił
odpowiedzi, z jakich przyczyn nie uznał zarzutów apelacyjnych za zasadne.
Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia zajmowano się kwestią
poprawności oceny poszczególnych dowodów, w tym zeznań świadka P. K. Wbrew
temu, co sugeruje obrońca, nie dopatrzono się w toku czynności kontrolnych
jakichkolwiek błędów z tym związanych. Nie podzielono uwag skarżącego
dotyczących braku bezpośredniego przesłuchania tego świadka na rozprawie.
Wystarczającym w ocenie tego Sądu było przesłuchanie go w miejscu jego
zamieszkania i umożliwienie oskarżonemu zadania świadkowi pytań w formie
pisemnej (str.8).
Dopuszczony i oceniony przez Sąd odwoławczy dowód z fotografii posesji
oskarżonego nie jest dotknięty jakimikolwiek błędami. Sąd II instancji przedstawił i
omówił na s. 8 uzasadnienia własne spostrzeżenia, co do wartości informacji
4
płynących tego dowodu podkreślając, iż nie wpłynął on w jakikolwiek sposób na
ustalenia dokonane przez Sąd I instancji.
Bezzasadny okazał się także argument o konieczności przeprowadzenia
dowodu z zeznań świadka B. K. na okoliczność przyczyn korzystania przez
oskarżonego z urlopu wypoczynkowego. Sąd Okręgowy na s. 7 uzasadnienia w
sposób przekonywający i rzeczowy wyjaśnił powody oddalenia tego wniosku.
Dodać należy, iż dodatkowo argumentując odwołał się do treści zaświadczenia
lekarskiego z dnia 11 czerwca 2013 r. o stanie zdrowia skazanego. Lansowana
przez obronę teza o niezdolności S. K. do prowadzenia w dniu 26 lipca 2013 r.
samochodu została podważona, prawidłowo i wystarczająco ustalona i omówiona.
W sprawie ponad wszelką wątpliwość wykazano, poprzez przeprowadzone i
prawidłowo ocenione dowody, że sprawcą czynu z art. 178a § 4 k.k., popełnionego
w dniu 26 lipca 2013 r., był S. K. nie zaś jego syn P. K. Potwierdził to także Sąd II
instancji przytaczając dowody na podstawie, których można było dojść do takiej
konstatacji (zeznania policjantów a także samego oskarżonego – str. 12). Wszelkie
zaś próby obrońcy podważenia tego ustalenia okazały się nieskuteczne.
Dodać należy, że przeprowadzający kontrolę instancyjną Sąd, podzielający
w pełni ustalenia Sądu meriti, zwolniony jest z drobiazgowego omówienia i
odwołania do każdego źródła dowodowego. Wystarczającym jest, aby z czynności
sprawozdawczych zawartych w uzasadnieniu wynikało, iż poddał stosownej ocenie
i weryfikacji zgłoszony w tym zakresie zarzut.
W omawianej sprawie w pisemnych motywach orzeczenia nie odniesiono się
wprost do zeznań świadków U.i K. K., jednakże zgłębiając tę lekturę bez trudu
można dociec, iż depozycja świadków także podlegały weryfikacji. Świadczy o tym
także fragment zacytowanego przez skarżącego uzasadnienia Sądu
odwoławczego. Przyznać należy, iż choć uzasadnienie w tej części nie można
uznać za wzorcowe, to jednak w tej konkretnej sprawie - zważywszy na kompletną
treść uzasadnienia Sądu I instancji w omawianym zakresie (s. 8) - można uznać za
wystarczające.
Obrońca w złożonej kasacji – poza nieudolną i niedopuszczalną w istocie
rzeczy, polemiką z ustalonym stanem faktycznym - nie przedstawił racjonalnych
5
dowodów i argumentów, które mogłyby skutkować podważeniem orzeczenia Sądu
II Instancji.
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
kc