V KO 77/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:01-03-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 77/15
POSTANOWIENIE
Dnia 19 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie T. B.
po rozpoznaniu wniosku skazanego o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Okręgowego w L. z dnia 5 lutego 2015 r.,
utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 marca 2015 r.,
w przedmiocie uchylenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w
systemie dozoru elektronicznego
na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
odmówić przyjęcia wniosku wobec jego oczywistej
bezzasadności.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w O., postanowieniem z dnia 19 września 2014 r., udzielił T.
B. zezwolenia na odbywanie w systemie dozoru elektronicznego kary pozbawienia
wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego […]. Wobec powtarzających się
naruszeń rygorów obowiązujących w tym systemie – Sąd Okręgowy w L.
postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 r., utrzymanym w mocy postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 16 marca 2015 r., uchylił wobec skazanego T. B.
zezwolenie o jakim wyżej mowa, zaliczył na poczet kary okres jej odbywania w
systemie dozoru elektronicznego od dnia 20 września 2014 r. do dnia 13 stycznia
2015 r., zarządził usunięcie nadajnika i polecił doprowadzenie skazanego do
zakładu karnego.
2
Pismem z dnia 3 listopada 2015 r. skazany T. B. wystąpił do Sądu
Najwyższego z osobistym wnioskiem o wznowienie postępowania dotyczącego
uchylenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru
elektronicznego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Jak już kilkakrotnie podkreślano w orzecznictwie Sądu Najwyższego
dotyczącym nowego kształtu przepisu art. 545 § 3 k.p.k., instytucja wznowienia
postępowania należy do kręgu nadzwyczajnych środków zaskarżenia, których
procesowe uruchomienie może nastąpić wyłącznie na podstawie przesłanek ściśle
określonych w ustawie (por. postanowienie z dnia 25 września 2015 r. II KO 49/15,
z dnia 20 października 2015 r. III KO 112/15, z dnia 9 grudnia 2015 r. IV KO 90/15).
Katalog okoliczności otwierających drogę do wystąpienia z inicjatywą wzruszenia
prawomocnego rozstrzygnięcia zawierają przepisy art. 540 k.p.k., art. 540a k.p.k.,
art. 540b k.p.k., art. 542 § 3 k.p.k. Należy zatem, przynajmniej w sposób ogólny, ale
jednoznaczny, określić przesłankę, która – przynajmniej w przekonaniu
wnioskodawcy – ma uzasadniać rozpoczęcie procedury związanej z
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. Odnotować trzeba przy tym, że w związku z
wejściem w życie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania karnego i niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) od
dnia 1 lipca 2015 r. powstał obowiązek dokonywania kontroli wniosku o wznowienie
postępowania – z punktu widzenia jego ewentualnej oczywistej bezzasadności, tj.
braku jakiegokolwiek powiązania z ustawowymi podstawami tej instytucji. W
ramach tego sprawdzenia, przewidzianego w art. 545 § 3 k.p.k. nie dochodzi ani do
merytorycznego rozpoznania wniosku, ani do jego badania pod kątem innych
ustawowych przesłanek wznowienia, ale jedynie do zbadania, czy podnoszone
przez autora wniosku zagadnienia w ogóle mieszczą się w ustawowych ramach tej
instytucji. Dopiero po tej kontroli i ustaleniu, że wywody zawarte we wniosku
znajdują oparcie w obowiązujących przepisach, treści rozstrzygnięć procesowych
lub realnie istniejących faktach, następuje podjęcie czynności procesowych
związanych z merytorycznym rozpoznaniem wniosku. Natomiast stwierdzenie już
na etapie wstępnej kontroli, że wniosek o wznowienie postępowania takich cech nie
posiada, prowadzi do uznania go za oczywiście bezzasadny, co w konsekwencji
3
obliguje do wydania postanowienia o odmowie jego przyjęcia. Ustawodawca stanął
na stanowisku, że nie ma potrzeby podejmowania dalszych czynności procesowych
związanych z wnioskiem, który w stopniu oczywistym nie może doprowadzić do
wzruszenia rozstrzygnięcia będącego jego przedmiotem.
Taka właśnie sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie dotyczącej
skazanego T. B. Istotą jego wniosku była kwestia określenia ram czasowych okresu
kary pozbawienia wolności odbytej przez niego w ramach dozoru elektronicznego
zaliczonego w postanowieniu Sądu Okręgowego w L. z dnia 5 lutego 2015 r., na
poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w tej sprawie. Jak bowiem wynika z
treści wniosku, jego autor domagał się korzystniejszego obliczenia tego okresu,
objęcia tym zaliczeniem czasu oczekiwania na umieszczenie w zakładzie karnym, a
także rzeczywistego pozbawienia wolności w policyjnej izbie zatrzymań w sprawie
Prokuratury Rejonowej […]. Zauważyć trzeba przy tym, że problematyka związana
z zaliczeniem tych okresów nie była podnoszona w zwykłych środkach
odwoławczych wniesionych od postanowienia Sądu Okręgowego w L. z dnia 5
lutego 2015 r.
Niezależnie jednak od powyższego stwierdzić należy, że w sposób oczywisty
zagadnienia związane z samym obliczaniem okresów kar odbytych i pozostających
do odbycia, nie mieszczą się w ustawowym kręgu podstaw wznowienia
postępowania. Ewentualne korygowanie rozstrzygnięć w tym zakresie następuje
bowiem w drodze stosowania rozwiązań przewidzianych w prawie karnym
wykonawczym (por. np. art. 80b k.k.w., art. 24 k.k.w.).
Mając to wszystko na uwadze, Sąd Najwyższy postanowił, jak na wstępie.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 19 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie T. B.
po rozpoznaniu wniosku skazanego o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Okręgowego w L. z dnia 5 lutego 2015 r.,
utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 marca 2015 r.,
w przedmiocie uchylenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w
systemie dozoru elektronicznego
na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
odmówić przyjęcia wniosku wobec jego oczywistej
bezzasadności.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w O., postanowieniem z dnia 19 września 2014 r., udzielił T.
B. zezwolenia na odbywanie w systemie dozoru elektronicznego kary pozbawienia
wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego […]. Wobec powtarzających się
naruszeń rygorów obowiązujących w tym systemie – Sąd Okręgowy w L.
postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 r., utrzymanym w mocy postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 16 marca 2015 r., uchylił wobec skazanego T. B.
zezwolenie o jakim wyżej mowa, zaliczył na poczet kary okres jej odbywania w
systemie dozoru elektronicznego od dnia 20 września 2014 r. do dnia 13 stycznia
2015 r., zarządził usunięcie nadajnika i polecił doprowadzenie skazanego do
zakładu karnego.
2
Pismem z dnia 3 listopada 2015 r. skazany T. B. wystąpił do Sądu
Najwyższego z osobistym wnioskiem o wznowienie postępowania dotyczącego
uchylenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru
elektronicznego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Jak już kilkakrotnie podkreślano w orzecznictwie Sądu Najwyższego
dotyczącym nowego kształtu przepisu art. 545 § 3 k.p.k., instytucja wznowienia
postępowania należy do kręgu nadzwyczajnych środków zaskarżenia, których
procesowe uruchomienie może nastąpić wyłącznie na podstawie przesłanek ściśle
określonych w ustawie (por. postanowienie z dnia 25 września 2015 r. II KO 49/15,
z dnia 20 października 2015 r. III KO 112/15, z dnia 9 grudnia 2015 r. IV KO 90/15).
Katalog okoliczności otwierających drogę do wystąpienia z inicjatywą wzruszenia
prawomocnego rozstrzygnięcia zawierają przepisy art. 540 k.p.k., art. 540a k.p.k.,
art. 540b k.p.k., art. 542 § 3 k.p.k. Należy zatem, przynajmniej w sposób ogólny, ale
jednoznaczny, określić przesłankę, która – przynajmniej w przekonaniu
wnioskodawcy – ma uzasadniać rozpoczęcie procedury związanej z
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. Odnotować trzeba przy tym, że w związku z
wejściem w życie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania karnego i niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) od
dnia 1 lipca 2015 r. powstał obowiązek dokonywania kontroli wniosku o wznowienie
postępowania – z punktu widzenia jego ewentualnej oczywistej bezzasadności, tj.
braku jakiegokolwiek powiązania z ustawowymi podstawami tej instytucji. W
ramach tego sprawdzenia, przewidzianego w art. 545 § 3 k.p.k. nie dochodzi ani do
merytorycznego rozpoznania wniosku, ani do jego badania pod kątem innych
ustawowych przesłanek wznowienia, ale jedynie do zbadania, czy podnoszone
przez autora wniosku zagadnienia w ogóle mieszczą się w ustawowych ramach tej
instytucji. Dopiero po tej kontroli i ustaleniu, że wywody zawarte we wniosku
znajdują oparcie w obowiązujących przepisach, treści rozstrzygnięć procesowych
lub realnie istniejących faktach, następuje podjęcie czynności procesowych
związanych z merytorycznym rozpoznaniem wniosku. Natomiast stwierdzenie już
na etapie wstępnej kontroli, że wniosek o wznowienie postępowania takich cech nie
posiada, prowadzi do uznania go za oczywiście bezzasadny, co w konsekwencji
3
obliguje do wydania postanowienia o odmowie jego przyjęcia. Ustawodawca stanął
na stanowisku, że nie ma potrzeby podejmowania dalszych czynności procesowych
związanych z wnioskiem, który w stopniu oczywistym nie może doprowadzić do
wzruszenia rozstrzygnięcia będącego jego przedmiotem.
Taka właśnie sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie dotyczącej
skazanego T. B. Istotą jego wniosku była kwestia określenia ram czasowych okresu
kary pozbawienia wolności odbytej przez niego w ramach dozoru elektronicznego
zaliczonego w postanowieniu Sądu Okręgowego w L. z dnia 5 lutego 2015 r., na
poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w tej sprawie. Jak bowiem wynika z
treści wniosku, jego autor domagał się korzystniejszego obliczenia tego okresu,
objęcia tym zaliczeniem czasu oczekiwania na umieszczenie w zakładzie karnym, a
także rzeczywistego pozbawienia wolności w policyjnej izbie zatrzymań w sprawie
Prokuratury Rejonowej […]. Zauważyć trzeba przy tym, że problematyka związana
z zaliczeniem tych okresów nie była podnoszona w zwykłych środkach
odwoławczych wniesionych od postanowienia Sądu Okręgowego w L. z dnia 5
lutego 2015 r.
Niezależnie jednak od powyższego stwierdzić należy, że w sposób oczywisty
zagadnienia związane z samym obliczaniem okresów kar odbytych i pozostających
do odbycia, nie mieszczą się w ustawowym kręgu podstaw wznowienia
postępowania. Ewentualne korygowanie rozstrzygnięć w tym zakresie następuje
bowiem w drodze stosowania rozwiązań przewidzianych w prawie karnym
wykonawczym (por. np. art. 80b k.k.w., art. 24 k.k.w.).
Mając to wszystko na uwadze, Sąd Najwyższy postanowił, jak na wstępie.
kc