Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 429/15
POSTANOWIENIE
Dnia 28 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska
w sprawie z powództwa S. W. i K. W.
przeciwko E. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej E. Spółki Akcyjnej
w P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 stycznia 2016 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 stycznia 2015 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
2
UZASADNIENIE
Powodowie domagali się zasądzenia kwoty 91.400 zł tytułem bezumownego
korzystania przez pozwanego z ich nieruchomości w okresie od 20 września 2001 r.
do 16 grudnia 2007 r. wskazując, że na dochodzoną kwotę składa się: 4.700 zł za
korzystanie z gruntu pod budynkiem trafostacji i powierzchni okalającej budynek
(łącznie 48,1 m2
), 32800 zł za korzystanie z budynku trafostacji o powierzchni
24 m2
, 26.300 zł za korzystanie z drogi dojazdowej o powierzchni 429 m2
, 27,600 zł
za korzystanie z nieruchomości w zakresie powierzchni zajętej przez sieć kabli
elektroenergetycznych średniego i niskiego napięcia, o powierzchni 450 m2
.
Wyrokiem z dnia 29 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w S. zasądził od pozwanego na
rzecz powodów kwotę 55.724, 62 zł obejmująca wynagrodzenie za bezumowne
korzystanie z nieruchomości powodów w zakresie wskazywanym przez powodów.
Apelacja pozwanego, kwestionująca m.in. ocenę prawną Sądu, że budynek
trafostacji stanowi własność powodów, została oddalona wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 20 stycznia 2015 r.
Pozwany wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego. Wartość
przedmiotu zaskarżenia określił na kwotę 55.725 zł wskazując, że zaskarża
wyrok w całości. Skarga kasacyjna została oparta na podstawie z art. 3983
§ 1 pkt
1 k.p.c., a wypełniające ją zarzuty i ich uzasadnienie dotyczą wyłącznie
budynku trafostacji, który, zdaniem skarżącego, nie stanowi własności powodów,
co powoduje, że „nieuzasadnione było przypisanie skarżącemu obowiązku
zapłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z budynku stacji
transformatorowej”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 1, 2 i 3 k.p.c. do wymagań konstrukcyjnych skargi
kasacyjnej należy oznaczenie orzeczenia, od którego skarga jest wnoszona,
ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w części czy w całości, przytoczenie
podstaw kasacyjnych i ich uzasadnianie a także zawarcie w niej
wniosku o uchylenie lub uchylenie i zmianę tego orzeczenia. Wysoki stopień
sformalizowania skargi kasacyjnej powoduje, że te wymienione jej elementy
3
konstrukcyjne muszą pozostawać we wzajemnej harmonii, przez co należy
rozumieć, że skarżący ma obowiązek, odpowiednio do zakresu zaskarżenia
i w zgodności z nim, sformułować wniosek o uchylenie lub uchylenie i zmianę
całości lub określonej ściśle części zaskarżonego orzeczenia. Wnioskom
kasacyjnym i zakresowi zaskarżenia powinna też odpowiadać wskazana w skardze
kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 12 października 2007 r., V CSK 309/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 81,
z dnia 10 kwietnia 2013 r., III CSK 64/13, nie publ. oraz z dnia 24 kwietnia 2013 r.,
III CSK 77/13, nie publ.). Konieczne jest nadto, aby zakresy te korespondowały
z zakresem, który wynika z zarzutów powołanych w podstawach skargi
w powiązaniu z ich uzasadnieniem (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
26 czerwca 2009 r., V CNP 40/09, nie publ.).
W skardze kasacyjnej wniesionej przez pozwanego wskazano, że wyrok
został zaskarżony w całości. Z tak określonym zakresem zaskarżenia korespondują
wnioski kasacyjne, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do
istoty przez oddalenie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania. Jednocześnie skarżący wartość przedmiotu zaskarżenia określił na
kwotę 55.725 zł, a więc tę, co do której rozstrzygnął Sąd Apelacyjny oddalając
apelację. Z tak oznaczoną wartością przedmiotu zaskarżenia, zakresem
zaskarżenia i wnioskami kasacyjnymi nie korespondują jednak, jak już wyżej
wskazano, zarzuty ujęte w podstawie kasacyjnej z art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c. i ich
uzasadnienie. Zarzuty i ich obszerne uzasadnienie dotyczą wyłącznie statusu
prawnego budynku trafostacji, skarżący dowodzi, że nie stanowi on własności
powodów. Biorąc pod uwagę, że kwota 55.725 zł obejmowała wynagrodzenie nie
tylko za korzystanie z budynku trafostacji, ale nadto za korzystanie z gruntu pod
trasami kablowymi, pod drogą dojazdową i wokół budynku, należałoby stwierdzić,
w odniesieniu do tej części rozstrzygnięcia, które obejmuje należność za
korzystanie z gruntu poza budynkiem trafostacji, skarga kasacyjna dotknięta jest
nieusuwalnym brakiem konstrukcyjnym polegającym na braku przytoczenia
podstaw kasacyjnych i uzasadnienia. Brak taki skutkuje odrzuceniem skargi.
Podkreślić jednak należy, że analiza podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia
4
wskazuje jednoznacznie, że rzeczywisty zakres zaskarżenia jest inny, węższy
niż wskazany. Wyrok niewątpliwie został zaskarżony w części, w zakresie
wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z budynku trafostacji, bo, jak dowodzi
skarżący, z technicznego i funkcjonalnego punktu widzenia budynek ten, stanowiąc
ochronę urządzeń przesyłowych, sam stał się urządzeniem przesyłowym
włączonym do sieci skarżącego i tym samym utracił status części składowej gruntu.
Z akt sprawy wynika, że wysokość bezumownego wynagrodzenia została ustalona
przy wykorzystaniu opinii biegłego. Zgodnie z treścią tej opinii, wysokość
wynagrodzenia w zakresie korzystania w budynku trafostacji wynosi 39.281,13 zł.
Biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c. w sprawach o prawa
majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt
tysięcy zł skarga kasacyjna jest niedopuszczalna - skarga kasacyjna pozwanego
podlegała odrzuceniu.
Z przedstawionych zatem przyczyn Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
(art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.).
Nie orzeczono o kosztach zastępstwa procesowego żądanych przez
pełnomocnika powodów w odpowiedzi na skargę kasacyjną. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego przyjmuje się, że nie ma podstaw do przyznania takich kosztów
stronie, która w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosek o przyznanie tych
kosztów powiązała wyłącznie z rozstrzygnięciem przez siebie wskazanym,
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 563/01;
z dnia 29 marca 2011 r., IV CSK 593/10 i z dnia 8 sierpnia 2012 r., II CSK 112/12,
nie publ.). W odpowiedzi na skargę kasacyjną powodowie wnosili o odmowę
przyjęcia skargi kasacyjnej, ewentualnie o jej oddalenie i z tymi wnioskami łączyli
wniosek o zasądzenie kosztów, nie domagali się natomiast odrzucenia skargi
kasacyjnej, co nastąpiło.
kc