IV CZ 91/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-03-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 91/15
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący)
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
SSN Władysław Pawlak
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko E. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powodowej Ekologicznego
Stowarzyszenia […]o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lutego 2016 r.,
zażalenia interwenienta ubocznego Ekologicznego Stowarzyszenia […]
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 lipca 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 21 lipca 2015 r. oddalił wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na wyrok tego sądu z dnia
17 lutego 2015 r. złożony przez interwenienta ubocznego - Ekologiczne
Stowarzyszenie […] - i odrzucił jego zażalenie na ten wyrok jako spóźnione. W
uzasadnieniu postanowienia wyjaśnił, że podane we wniosku okoliczności, mające
uzasadnić przywrócenie terminu: niezrozumienie pouczenia o sposobie wniesienia
środka zaskarżenia przez prezesa Stowarzyszenia oraz brak możliwości zajęcia
się osobiście przez prezesa Stowarzyszenia sprawą po wydaniu wyroku, nie
pozwalają na przyjęcie, że do przekroczenia terminu doszło bez winy interwenienta.
W zażaleniu pełnomocnik interwenienta podniósł, że „pouczenie o sposobie
zaskarżenia wyroku nie jest jasne i zrozumiałe dla osoby niemającej przygotowania
prawniczego”. Przede wszystkim jednak zarzucił, że brak pouczenia pisemnego
doprowadził do uchybienia terminowi bez winy interwenienta.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 168 § 1 k.p.c., przywrócenie terminu może nastąpić tylko
wtedy, gdy strona nie dokonała czynności procesowej w terminie bez swej winy.
Brak winy strony w niedotrzymaniu terminu podlega ocenie z uwzględnieniem
wszystkich okoliczności sprawy przy zastosowaniu miernika staranności takiej,
jakiej można wymagać od osoby dbającej należycie o swoje interesy.
Wadliwe bądź niedostateczne pouczenie strony co do terminu i sposobu
dokonania czynności procesowej może usprawiedliwiać niedotrzymanie terminu
przez stronę. Należy też zgodzić się z poglądem, że pouczenie co do sposobu
i terminu zaskarżenia orzeczenia udzielone przez sąd stronie działającej bez
profesjonalnego pełnomocnika powinno być jasne i zrozumiałe i jednoznacznie
wskazywać na czas i sposób jego dokonania.
W okolicznościach sprawy nie można jednak przyjąć, że do przekroczenia
terminu przez interwenienta ubocznego doszło bez jego winy.
Z art. 327 k.p.c. nie wynika obowiązek pouczenia na piśmie strony
działającej bez profesjonalnego pełnomocnika o możliwości wniesienia środka
zaskarżenia. Wystarcza pouczenie ustne - i jak wynika z protokołu ogłoszenia
3
wyroku w dniu 17 lutego 2015 r., interwenient uboczy, reprezentowany przez
prezesa Stowarzyszenia, takie pouczenie uzyskał.
We wniosku, ani w zażaleniu nie wykazano, że pouczenie to było
rzeczywiście niejasne, wewnętrznie sprzeczne lub z innych przyczyn niezrozumiałe.
Dla stwierdzenia braku winy interwenienta ubocznego w niedotrzymaniu terminu do
złożenia zażalenia nie wystarczało, że chodzi tu o zażalenie na wyrok sądu
odwoławczego uchylający wyrok sądu pierwszej instancji (dopuszczalne na
podstawie art. 3941
§ 11
k.p.c.).
Przeciwnie, skoro według wniosku, przekonanie innych członków zarządu
Stowarzyszenia, że od wydanego wyroku żaden środek zaskarżenia nie
przysługuje, miało wynikać z nieprzekazania im informacji o możliwości wniesienia
zażalenia przez prezesa Stowarzyszenia, obecnego podczas ogłoszenia wyroku
i pouczonego o warunkach jego zaskarżenia, to już sam wniosek o przywrócenie
terminu potwierdzał niedbalstwo interwenienta w rozpatrywanej kwestii.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy zażalenie oddalił (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący)
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
SSN Władysław Pawlak
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko E. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powodowej Ekologicznego
Stowarzyszenia […]o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lutego 2016 r.,
zażalenia interwenienta ubocznego Ekologicznego Stowarzyszenia […]
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 lipca 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 21 lipca 2015 r. oddalił wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na wyrok tego sądu z dnia
17 lutego 2015 r. złożony przez interwenienta ubocznego - Ekologiczne
Stowarzyszenie […] - i odrzucił jego zażalenie na ten wyrok jako spóźnione. W
uzasadnieniu postanowienia wyjaśnił, że podane we wniosku okoliczności, mające
uzasadnić przywrócenie terminu: niezrozumienie pouczenia o sposobie wniesienia
środka zaskarżenia przez prezesa Stowarzyszenia oraz brak możliwości zajęcia
się osobiście przez prezesa Stowarzyszenia sprawą po wydaniu wyroku, nie
pozwalają na przyjęcie, że do przekroczenia terminu doszło bez winy interwenienta.
W zażaleniu pełnomocnik interwenienta podniósł, że „pouczenie o sposobie
zaskarżenia wyroku nie jest jasne i zrozumiałe dla osoby niemającej przygotowania
prawniczego”. Przede wszystkim jednak zarzucił, że brak pouczenia pisemnego
doprowadził do uchybienia terminowi bez winy interwenienta.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 168 § 1 k.p.c., przywrócenie terminu może nastąpić tylko
wtedy, gdy strona nie dokonała czynności procesowej w terminie bez swej winy.
Brak winy strony w niedotrzymaniu terminu podlega ocenie z uwzględnieniem
wszystkich okoliczności sprawy przy zastosowaniu miernika staranności takiej,
jakiej można wymagać od osoby dbającej należycie o swoje interesy.
Wadliwe bądź niedostateczne pouczenie strony co do terminu i sposobu
dokonania czynności procesowej może usprawiedliwiać niedotrzymanie terminu
przez stronę. Należy też zgodzić się z poglądem, że pouczenie co do sposobu
i terminu zaskarżenia orzeczenia udzielone przez sąd stronie działającej bez
profesjonalnego pełnomocnika powinno być jasne i zrozumiałe i jednoznacznie
wskazywać na czas i sposób jego dokonania.
W okolicznościach sprawy nie można jednak przyjąć, że do przekroczenia
terminu przez interwenienta ubocznego doszło bez jego winy.
Z art. 327 k.p.c. nie wynika obowiązek pouczenia na piśmie strony
działającej bez profesjonalnego pełnomocnika o możliwości wniesienia środka
zaskarżenia. Wystarcza pouczenie ustne - i jak wynika z protokołu ogłoszenia
3
wyroku w dniu 17 lutego 2015 r., interwenient uboczy, reprezentowany przez
prezesa Stowarzyszenia, takie pouczenie uzyskał.
We wniosku, ani w zażaleniu nie wykazano, że pouczenie to było
rzeczywiście niejasne, wewnętrznie sprzeczne lub z innych przyczyn niezrozumiałe.
Dla stwierdzenia braku winy interwenienta ubocznego w niedotrzymaniu terminu do
złożenia zażalenia nie wystarczało, że chodzi tu o zażalenie na wyrok sądu
odwoławczego uchylający wyrok sądu pierwszej instancji (dopuszczalne na
podstawie art. 3941
§ 11
k.p.c.).
Przeciwnie, skoro według wniosku, przekonanie innych członków zarządu
Stowarzyszenia, że od wydanego wyroku żaden środek zaskarżenia nie
przysługuje, miało wynikać z nieprzekazania im informacji o możliwości wniesienia
zażalenia przez prezesa Stowarzyszenia, obecnego podczas ogłoszenia wyroku
i pouczonego o warunkach jego zaskarżenia, to już sam wniosek o przywrócenie
terminu potwierdzał niedbalstwo interwenienta w rozpatrywanej kwestii.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy zażalenie oddalił (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
kc