Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 52/15
POSTANOWIENIE
Dnia 3 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Beata Gudowska (przewodniczący)
SSN Jolanta Frańczak
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku J. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o świadczenie rehabilitacyjne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 3 marca 2016 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. akt VII Ua …/14,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 8 lipca 2015 r., w sprawie J. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, o świadczenie rehabilitacyjne,
odrzucił skargę kasacyjną odwołującej się od wyroku Sądu Okręgowego w W. z
dnia 9 lipca 2014 r.
W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że w dniu 28 kwietnia 2015 r. doręczono
odpis wyroku Sądu drugiej instancji wraz z uzasadnieniem pełnomocnikowi
odwołującej się, natomiast skarga kasacyjna została nadana w polskim urzędzie
pocztowym w dniu 29 kwietnia 2015 r.
Sąd wskazał że, zgodnie z art. 112 k.c., termin oznaczony w miesiącach
kończy się z upływem dnia, który datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a
2
gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca.
Termin do wniesienia skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie rozpoczął bieg w dniu
doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikowi odwołującej się, to jest
w dniu 28 kwietnia 2015 r. Ponieważ jest to termin wyrażony w miesiącach, to
należy uznać, że upłynął z dniem 28 kwietnia 2015 r.
Postanowienie to zostało zaskarżone zażaleniem przez odwołującą się, która
zarzuciła mu naruszenie art. 115 k.c. w związku art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18
stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r.,
poz. 90), przez ich niezastosowanie, skutkujące przyjęciem, że termin do
wniesienia skargi kasacyjnej upłynął dnia 28 kwietnia 2015 r., podczas, gdy termin
ten upłynął w dniu 29 czerwca 2015 r., ponieważ dzień 28 czerwca 2015 r.
przypadał w niedzielę, czyli dzień uznany za dzień ustawowo wolny od pracy, co
spowodowało błędne zastosowanie art. 3986
§ 2 k.p.c., mimo braku przesłanek do
jego zastosowania, a także błędne zastosowanie art. 3985
§ 1 k.p.c. polegające na
jego zastosowaniu wprost, z pominięciem modyfikacji wynikających z art. 115 k.c. w
związku z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy
w związku z art. 165 § 1 k.p.c., skutkujące błędnym wyliczeniem terminu do
wniesienia skargi.
W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że w dniu 28 kwietnia 2015 r.
doręczony został odpis wyroku Sądu drugiej instancji i w związku z tym termin do
wniesienia skargi kasacyjnej (dwumiesięczny) mijał z dniem 28 czerwca 2015 r., a
nie, jak przyjął Sąd, z dniem 28 kwietnia 2015 r. Była to jednakże niedziela, zatem
termin do wniesienia skargi kasacyjnej upływał z dniem 29 czerwca 2015 r. i w tym
dniu skarga została nadana w urzędzie pocztowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. Dzień 28 czerwca 2015 r. (ostatni dzień terminu
do wniesienia skargi kasacyjnej obliczony, zgodnie z art. 3985
§ 1 k.p.c., od dnia
doręczenia odpisu wyroku Sądu drugiej instancji, tj. od dnia 28 kwietnia 2015 r.)
przypadał w niedzielę. W takiej sytuacji, skoro koniec termin do wykonania
czynności przypadał na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy (art. 1 pkt 2
3
ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy), termin do wniesienia
skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie upływał 29 czerwca 2015 r. (art. 115 k.c.).
Stąd skarga, złożona w tym dniu, wniesiona została z zachowaniem ustawowego
terminu.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39816
k.p.c. w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.
Sąd Najwyższy stwierdza także, że wniosek skarżącej (zawarty w zażaleniu)
o zasądzenie kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym jest przedwczesny.
Zgodnie z przepisem art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., sąd rozstrzyga o kosztach
w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Analizując powyższy przepis
nie można pominąć ogólnej zasady rządzącej kosztami procesu. Zasada ta
wyrażona została w art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca
sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne
do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Decydujące zatem znaczenie ma
wynik procesu, a nie jego poszczególnych etapów. Wynik procesu to
rozstrzygnięcie o sprawie jako całości. Postanowienie Sądu Najwyższego, w
wyniku którego dochodzi do uchylenia postanowienia sądu drugiej instancji
odrzucającego skargę kasacyjną, i które to uchylenie ma charakter tzw. „uchylenia
zmieniającego”, powoduje nadanie biegu skardze kasacyjnej. Jej rozpoznanie
zadecyduje o ostatecznym wyniku sprawy, według którego zostaną rozliczone
koszty postępowania w całości. Na obecnym etapie postępowania wynik sprawy nie
jest znany. Zakładając hipotetycznie różne możliwe warianty, to odmowa przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania bądź jej oddalenie oznacza przegranie sprawy i
nie ma podstaw do zasądzenia na rzecz strony przegrywającej jakichkolwiek
kosztów procesu (wyjąwszy sytuację przewidzianą w przepisie art. 103 k.p.c.).
Natomiast orzeczenie Sądu Najwyższego uwzględniające skargę kasacyjną
przybrać może dwie formy. W przypadku uchylenia zaskarżonego wyroku i
przekazania sprawy sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania
zastosowanie ma przepis art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i w
związku z art. 39821
k.p.c., w przypadku wyroku reformatoryjnego o kosztach
procesu rozstrzygać będzie przepis art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
w związku z art. 39821
k.p.c.
4
kc
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13