Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 29/16
POSTANOWIENIE
Dnia 10 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie M. Z.
skazanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 10 marca 2016 r.,
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 czerwca 2015 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 października 2014 r.
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić na rzecz adw. R. R. (KA), jako obrońcy
skazanego z urzędu, kwotę 738 (słownie siedemset trzydzieści
osiem) złotych, obejmującą już należny podatek VAT za
sporządzenie i wniesienie kasacji,
3. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 czerwca 2015 r.
2
obrońca skazanego zarzucił:
rażące naruszenie przepisów prawa mające wpływ na wynik postępowania, a
to:
I. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 i § 2
k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. poprzez:
a. jednostronną, fragmentaryczną i powierzchowną ocenę zgromadzonego
materiału dowodowego, dokonaną w sprzeczności z zasadami prawidłowego
rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym
zeznań świadków, wyrażającą się w pominięciu istotnych faktów i dowodów
mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a także nadaniu innym dowodom i
faktom znaczenia, które nie znajduje oparcia w ujawnionym materiale
dowodowym, co nakazuje uznać taką ocenę dowodów za wykraczającą poza
ramy swobodnej oceny i obiektywizmu;
b. błędne kategoryczne przyjęcie, że oskarżony był na miejscu popełnienia
przestępstwa w zaparkowanym przy budynku przy ul. B. samochodzie, że miał
motyw do pozbawienia życia S. G., że obejmował swoim zamiarem
pozbawienie życia S. G., gdy tymczasem brak jednoznacznych i pewnych
dowodów pozwalających na takie kategoryczne stwierdzenia, a dowody
przywołane przez Sąd na ich poparcie, w szczególności zeznania G. G., nie są
wiarygodne i zawierają sprzeczności oraz zostały ocenione w sposób
niezgodny z zasadami prawidłowego rozumowania;
c. brak rozważenia wszelkich możliwych wersji wydarzeń, pomimo że
postępowanie w niniejszej sprawie miało charakter poszlakowy, a poszlaki te
wskazują na możliwość sformułowania innych, wysoce prawdopodobnych
wersji wydarzeń, a Sąd Apelacyjny nie zdołał w sposób wyłączający
uzasadnione wątpliwości i zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania
wyjaśnić, dlaczego inne wersje wydarzeń nie zasługują na danie im wiary;
d. poprzez sporządzenie uzasadnienia nieodpowiadającego wymogom
3
wynikającym z przepisów prawa, w szczególności poprzez brak należytego
wyjaśnienia, czym kierował się Sąd odwoławczy wydając zaskarżony wyrok
oraz dlaczego nie podzielił zarzutów apelacji oskarżonego.
II. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 148 §
1 k.k., poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe
zastosowanie i uznanie oskarżonego za winnego pomocnictwa do popełnienia
zbrodni zabójstwa w sytuacji, gdy nie zrealizował on w ogóle znamion czynu
zabronionego, w szczególności nie wykonał żadnych czynności ułatwiających
lub mogących ułatwić popełnienie czynu zabronionego przez inną osobę.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Na wstępie przypomnieć trzeba, że kasacja, jako nadzwyczajny środek
zaskarżenia, służy eliminacji prawomocnych orzeczeń sądów, które ze
względu na charakter (doniosłość) wadliwości, jaką są obarczone, nie mogą
ostać się w obrocie prawnym. Podnoszone w tej skardze zarzuty powinny
wskazywać na uchybienia określone w art. 439 k.p.k. lub inne, ale przy tym
rażące, naruszenie prawa, do jakiego doszło w postępowaniu odwoławczym,
co w konsekwencji mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku sądu drugiej
instancji. Powyższe uwagi wydają się zasadne wobec charakteru zarzutów
podniesionych w niniejszej kasacji. Obrońca bowiem pod pozorem naruszenia
prawa procesowego z jednej strony podważa ustalenia faktyczne przyjęte w
sprawie (zarzut I.), z drugiej zaś wskazuje na obrazę prawa materialnego
(zarzut II.). Podważanie zaś ustaleń faktycznych i wskazywanie jednocześnie
na obrazę prawa materialnego nie jest właściwe i nie może okazać się
skuteczne.
4
Odnosząc się do zarzutu z pkt I zauważyć trzeba, co następuje.
W przedmiocie oceny zeznań G. G. wypowiedział się już Sąd
Okręgowy (uzasadnienie s. 39 i n.) oraz Sąd Apelacyjny (uzasadnienie s. 10-
18). Trzeba tu stwierdzić, że słusznej kontroli odwoławczej dokonał Sąd
drugiej instancji. Rozważania w kasacji w tym zakresie stanowią jedynie
polemikę z Sądami.
W przedmiocie oceny zeznań B. Ż. Sąd Okręgowy wypowiedział się w
uzasadnieniu (s. 46-50), i w tym zakresie prawidłowej kontroli odwoławczej
dokonał Sąd drugiej instancji (uzasadnienie s. 17-18). Wypowiedź skarżącego
stanowi tu znów jedynie polemikę.
Co się zaś tyczy motywów popełnienia przestępstwa to wywody Sądu
odwoławczego w tym zakresie zawarte są w uzasadnieniu i należy je w pełni
podzielić. W tej kwestii jedynie polemiczne uwagi przedstawia w kasacji
obrońca.
Podobnie zresztą jak niezasadnie kwestionuje wypowiedź Sądu
Apelacyjnego (uzasadnienie s. 24-27) co do zamiaru oskarżonego.
Wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie wyroku Sądu
odwoławczego odpowiada wszelkim wymogom nakładanym na ten dokument.
Sąd Apelacyjny odniósł się bardzo szczegółowo do wszystkich zarzutów i
argumentów zawartych w apelacji obrońcy. Ustosunkował się ten Sąd m.in. do
przypisania oskarżonemu pomocnictwa (uzasadnienie s. 31-37), i uwzględnił
treść zeznań pracowników Służby Więziennej (uzasadnienie s. 16-17). Sąd
Apelacyjny wykazał, z jakich powodów przyjął, że w procesie poszlakowym
można przypisać jednak oskarżonemu zarzucane mu przestępstwo
(uzasadnienie s. 28-30). W tym kontekście uwagi kasacji stanowią jedynie
polemikę.
Odnosząc się do zarzutu drugiego kasacji dotyczącego rzekomego
naruszenia prawa materialnego stwierdzić też trzeba, że jest to polemika z
5
wywodami Sądu Apelacyjnego w tym zakresie. Nie mogą przekonywać zatem
uwagi obrońcy na jego uzasadnienie. Sąd Apelacyjny słusznie wypowiedział
się co do roli oskarżonego, czy umiejętności prowadzenia pojazdu przez
oskarżonego.
W konsekwencji nie potwierdził się żaden zarzut kasacji, która ma
jedynie polemiczny charakter. Zapoznanie się z uzasadnieniami Sądów
orzekających dowodzi słuszności przypisania oskarżonemu przedmiotowego
przestępstwa. Skarżący pod pozorem naruszenia prawa stara się podważyć
ustalenia faktyczne i domaga się ponownej ich kontroli, tym razem przez Sąd
Najwyższy, pomimo że kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny
była prawidłowa, wręcz bardzo szczegółowa, o czym przekonują pisemne
motywy rozstrzygnięcia, których nie ma potrzeby powielać. Biorąc pod uwagę
okoliczność, że autor kasacji nie wykazał, aby Sąd odwoławczy nie odniósł się
do jakiegoś zarzutu, albo uczynił to nieprawidłowo, bądź też dopuścił się
innego naruszenia prawa w swoim procedowaniu, kasację tę uznać należało za
oczywiście bezzasadną.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w
postanowieniu.
kc