Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 79/16
POSTANOWIENIE
Dnia 23 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 r.
sprawy W. G.
skazanego z art. 200 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w C. z dnia 23 października 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Z. z dnia 19 lutego 2015 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia 19 lutego 2015 r., został
uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. i za ten czyn
wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Rozstrzygnięto w przedmiocie
kosztów sądowych.
Na skutek apelacji wniesionej od tego orzeczenia, wyrokiem Sądu
Okręgowego w C. z dnia 23 października 2015 r., utrzymano zaskarżony
wyrok Sądu I instancji w mocy, zwolniono oskarżonego od ponoszenia
kosztów sądowych.
2
Kasację od tego wyroku wywiódł obrońca skazanego zarzucając rażące
naruszenie przepisów prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie: art. 433 § 2 k.p.k. zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez nierzetelne
rozpoznanie przez sąd odwoławczy zarzutów apelacji, niedostrzeżenia uchybień
dokonanych przez sąd I instancji, a przez co wydania orzeczenia obarczonego tymi
uchybieniami, które przeniknęły do postępowania odwoławczego (pkt a); także art.
410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k., poprzez dokonanie oceny
dowodów w sposób niewszechstronny i sprzeczny z zasadami logicznego
rozumowania i doświadczenia życiowego, co skutkowało przejęciem przez Sąd
odwoławczy, że Sąd I instancji zgromadził pełny materiał dowodowy i przeprowadził
wszystkie niezbędne dowody, podczas gdy, pomimo diametralnej zmiany zeznań
przez kluczowego świadka A. G., która wskazała, że ukierunkowywała małoletnią
K. K. na składanie fałszywych zeznań nie przeprowadzono dowodu z ponownego
przesłuchania małoletniej pokrzywdzonej, a ponadto odmawiając wiarygodności
zeznaniom świadka w tym zakresie, co w sposób nie budzący wątpliwości
rzutowało na prawidłową ocenę materiału dowodowego i wydanie prawidłowego
orzeczenia; przyjęciem przez Sąd odwoławczy, że nie zaistniały tego typu
wątpliwości, które należałoby rozstrzygać w myśl art. 5 § 2 k.p.k., podczas gdy
zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wykazał w sposób nie budzący
wątpliwości, że skazany popełnił zarzucany mu czyn; brakiem pochylenia się przez
Sąd odwoławczy nad naruszeniem przez Sąd Okręgowy w C., który wyrokiem z
dnia 22 marca 2013 r. uchylającym wyrok Sądu Rejonowego w Z. z dnia 13
listopada 2012 r. uniewinniający skazanego od zarzucanego mu czynu - art. 424 §
1 k.p.k. w zw. z art. 442 § 1 k.p.k. poprzez zlecenie Sądowi I instancji „powtórnej,
rzetelnej analizy materiału dowodowego”, pomimo iż sąd odwoławczy może
zobowiązać sąd I instancji jedynie do wyjaśnienia określonych kwestii i stosowanej
interpretacji prawa, ale nie jest władny zlecić mu dokonania konkretnych ustaleń
faktycznych, bowiem w świetle przepisów ten zachowuje całkowitą autonomię w
zakresie oceny dowodów, przez co wyrok sądu I instancji obarczony był ww.
naruszeniem (pkt b); oraz art. 167 k.p.k., poprzez zaniechanie przeprowadzenia
dowodu z ponownego przesłuchania małoletniej K. K. pomimo wyjścia na jaw
istotnych okoliczności, których ujawnienie wymagało ponownego przesłuchania
3
pokrzywdzonej, a mianowicie diametralnej zmiany zeznań świadka A. G., która
podczas powtórnego przesłuchania w dniu 10 kwietnia 2014 roku przyznała, że w
dotychczasowych zeznaniach odnośnie molestowania K.K. przez skazanego
kłamała i przyznała, że przygotowała córkę do złożenia zeznań obciążających
oskarżonego; a tym samy dopuszczenie się przez Sąd zaniechania podjęcia
inicjatywy w kierunku wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności
sprawy.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w C.
oraz wyroku Sądu Rejonowego w Z. i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania przez Sąd I instancji, względnie przy uznaniu oczywistej niesłuszności
skazania o uniewinnienie oskarżonego.
Prokurator w sporządzonej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie,
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego
podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k..
W pkt I a kasacji zarzucono, że Sąd odwoławczy nierzetelnie rozpoznał
zarzuty apelacyjne, wbrew wymogom art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k., nie
dostrzegając tym samym uchybień popełnionych w toku procedowania przez Sąd I
instancji.
Przyznać należy, że zarzut ten, w przeciwieństwie do pozostałych, nosi walor
zarzutu kasacyjnego i jako taki mógłby doprowadzić do poważenia orzeczenia
Sądu Okręgowego gdyby tylko opierał się na rzetelnych ustaleniach
demaskujących uchybienia tego Sądu. Rzecz jednak w tym, że skarżący poza
przywołaniem tej treści zarzutu, w żaden sposób nie dowiódł, aby orzeczenie Sądu
II instancji dotknięte zostało jakimkolwiek uchybieniem czy błędem. Wręcz
przeciwnie, analiza uzasadnienia Sądu odwoławczego ponad jakąkolwiek
wątpliwość uświadamia rzetelność i skrupulatność dokonanej kontroli instancyjnej
orzeczenia Sądu Rejonowego.
Wbrew twierdzeniom obrońcy, wszystkie zgłoszone w apelacji zarzuty zostały
przez ten Sąd skrupulatnie rozpoznane i omówione, co znalazło wyraz na kratach
4
pisemnych motywów wyroku. Podano przy tym wystarczające argumenty, dla
których odmówiono im słuszności.
Wskazać jedynie wypada, że Sąd Okręgowy w toku przeprowadzonej
kontroli dowiódł, iż orzeczenie Sądu I instancji jest wolne od wad faktycznych i
prawnych. Postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy,
w jego toku rozważono wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy,
poczyniono właściwe ustalenia faktyczne, z których wyciągnięto słuszne wnioski, w
sposób logiczny i rzeczowy uargumentowane.
Z uzasadnienia Sądu odwoławczego bezspornie wynika, że przedmiotem
kontroli objęto także płaszczyznę ustaleń faktycznych, przez co w konsekwencji i
właściwość przeprowadzonej oceny poszczególnych dowodów, w tym zeznań
małoletniej K. K., jej matki A. G.. Nie pominięto przy tym ani tego, że A. G. w toku
procesu diametralnie zmieniła zeznania starając się uwolnić swojego obecnego
męża od odpowiedzialności karnej (str. 9 uzasadnienia). Zapomnieć przy tych
rozważaniach nie można, że w postępowaniu przeprowadzono dowód z opinii
biegłego na okoliczność stanu zdrowia psychicznego A. G. Analizując treść
złożonych przez nią zeznań w powiązaniu z wnioskami tejże opinii wykluczono,
jako główną przyczynę zmiany przez nią zeznań chęć zemsty na oskarżonym.
Ustalono, że przyczyny zmiany zeznań przez A. G. należy upatrywać w zamianie jej
sytuacji osobistej, w tym powrocie do oskarżonego i zawarcia z nim związku
małżeńskiego (str. 7 i n. uzasadnienia SR).
Nadto, poddano wnikliwej kontroli zeznania małoletniej pokrzywdzonej
zarówno te złożone w postępowaniu przygotowawczym i sądowym. Przydatne
okazały się w tym zakresie wnioski opinii biegłych, w obecności, których K. K. była
przesłuchiwana.
W toku czynności kontrolnych nie dopatrzono się nieprawidłowości z tym
związanych i podzielono, że wyciągnięte wnioski o sprawstwie W. G. nie budzą
najmniejszych zastrzeżeń i wątpliwości. W sprawie nie było – jak pragnie dowieść
skarżący- konieczności powtórnego przesłuchiwania małoletniej. Jak ostatecznie
skonstatował Sąd II instancji w sprawie został zgromadzony wystarczający materiał
dowodowy potrzebny do wydania merytorycznej decyzji.
5
Sąd Okręgowy na str. 8 i n. uzasadnienia rozprawił się także z apelacyjną
próbą obrońcy podważenia poprawności czynności biegłej, przesłuchującej
małoletnią K. K.
Na zakończenie niniejszych rozważań zwrócić należy uwagę skarżącego, iż
obecnie rozstrzygający Sąd Najwyższy nie bada prawidłowości ani trafności
uprzednio rozstrzygającego w sprawie Sądu odwoławczego. Wyrok Sądu
Okręgowego w C. z dnia 22 marca 2013 r., nie podlega w toku obecnej kontroli
jakiejkolwiek weryfikacji. Taka ewentualna kontrola mogłaby mieć miejsce tylko w
sytuacji, gdyby w kasacji skonstruowano odpowiedni zarzut dotyczący tej materii,
ale pod adresem obecnie ocenianego Sądu odwoławczego. Tymczasem taka
sytuacja nie zaistniała w przedmiotowej sprawie. Z tego też powodu argumenty
obrońcy dotyczące tego aspektu sprawy nie podlegają ocenie.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy nie dopatrzył się naruszenia przepisów
zarzuconych w skardze skutkiem, czego należało oddalić kasację obrońcy
skazanego, uznając ją za oczywiście bezzasadną.
kc