Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSTPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca SSO Alicja Bydłowska

Sędziowie SO Grzegorz Plota

SO Wiesława Klimowicz (spr.)

Protokolant st.sekr.sądowy Magdalena Pawlak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Adama Wróblewskiego

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2013r.

sprawy 1) Ł. W. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

2) K. B. (1)

oskarżonej o przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie

z dnia 26 kwietnia 2013r. sygn. akt II K 494/12

Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 636 § 2 k.p.k.

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie po 190 zł ( sto dziewięćdziesiąt złotych).

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie II K 494/12 Sąd Rejonowy w Jarocinie uznał oskarżonych:

Ł. W. (1) i K. B. (1) za winnych tego, że w dniu 30 lipca 2010 r. w J. woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu doprowadzili L. C. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem , w ten sposób, że nie mając zamiaru ani możliwości zwrotu pieniędzy, kłamliwie zapewniając, że spłacą kredyty, nakłonili ją do zaciągnięcia trzech kredytów w :

1.  (...) Bank (...) SA w kwocie 10.375,80 zł,

2.  SKOK (...) w kwocie 11.000 zł,

3.  (...) S.A. w kwocie 21.465,97 zł przy czym wyłudzili od niej pieniądze pochodzące z tych kredytów w łącznej kwocie 34.950 zł, a następnie nie wywiązali się z deklaracji spłaty zobowiązań wobec banków, przy czym załatwiając formalności kredytowe, będąc w banku (...) przedłożyli poświadczające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i osiąganych zarobkach L. C., czym działali na jej szkodę tj. występku z art.286§1 kk w zw. z art.12 kk i art.273 kk w zw. z art.11§2 kk,

i za to na podstawie art.286§1 kk w zw. z art.11§3 kk wymierzył im kary po 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art.69§1 i 2 kk i art.70§1 pkt.1 kk wykonanie orzeczonych wobec obu oskarżonych kar warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat.

Na podstawie art.46§1 kk orzekł wobec oskarżonych obowiązek solidarnego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz L. C.kwoty 34.950,zł.

Zasądził solidarnie od oskarżonych na rzecz L. C. kwotę 576 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów związanych z udziałem w sprawie jej pełnomocnika oraz kwotę 161 zł tytułem poniesionych wydatków związanych z osobistym udziałem w rozprawie.

Zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 349,85 tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonych zaskarżając orzeczenie w całości na korzyść oskarżonych.

Apelacja zarzuciła wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wynik sprawy polegający na:

a)  błędnym ustaleniu, że Ł. W. (1) i K. B. (1) działając wspólnie i w porozumieniu doprowadzili L. C. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w ten sposób, że nie mając zamiaru ani możliwości zwrotu pieniędzy kłamliwie zapewniając, że zatrudnią pokrzywdzoną w biurze (...) w Ś.oraz ,że spłacą za nią kredyty nakłonili ją do zaciągnięcia trzech kredytów:

(...) Bank (...) SA w kwocie 10.375,80 zł,

- SKOK (...) w kwocie 11.000 zł,

- (...) S.A. w kwocie 21.465,97 zł

przy czym wyłudzili od L. C. pieniądze pochodzące z tych kredytów w łącznej kwocie 34.950 zł ,a następnie nie wywiązali się z deklaracji spłaty zobowiązań wobec banków,

b)  błędnym ustaleniu, że to oskarżeni załatwiając formalności kredytowe, będąc w banku (...) przedłożyli poświadczające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i osiąganych zarobkachL. C., czym działali na jej szkodę ,

c)  błędnym ustaleniu, że L. C. przy pobieraniu kredytu w SKOK (...) w J. złożyła poświadczające nieprawdę oświadczenie o tym, że tego dnia nie pobrała wcześniej, żadnych kredytów tylko za namową i po poinstruowaniu przez K. B. (1).

Nadto apelacja zarzuciła obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na wynik sprawy poprzez:

a)  naruszenie wyrażonej w art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów poprzez nieuzasadnione wyeliminowanie tych wyjaśnień oskarżonych, z których wynikało, że nie wyłudzili od L. C. pieniędzy, a jedynie pomogli pokrzywdzonej wziąć kredyty, a następnie pożyczyli od niej ok.3.000 zł, którą następnie zwrócili w formie spłaty rat za L. C.,

b)  naruszenie wyrażonej w art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów poprzez nieuzasadnione, nie znajdujące potwierdzenia w pozaosobowych źródłach dowodowych oraz odzwierciedlenia w zasadach logiki oraz doświadczenia życiowego uznanie za wiarygodne zeznań L. C. M. O. oraz K. B. (2),

c)  naruszenie dyspozycji art.183§1 kpk poprzez nieuprzedzenie świadków L. C. ( zarówno podczas postępowania przygotowawczego jak i w toku rozprawy) oraz świadków M. O. i K. B. (3) ( w toku przesłuchania przed sądem i w trakcie przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym o tym, że mogą odmówić odpowiedzi na pytania, które mogłyby narazić świadków na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.

Podnosząc powyższe zarzuty apelacja wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jarocinie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Wbrew twierdzeniom w niej zawartym nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego ani też podważania dokonanych przez ten sąd ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy rozważył wszystkie okoliczności mające istotne znaczenie dla poczynienia prawidłowych ustaleń w przedmiocie działania oskarżonych Ł. W. i K.B., wskazał także wystarczające przesłanki na podstawie których przyjął, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanego im przestępstwa.

Apelacja nie przytoczyła takich argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia sądu I instancji. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłyby tylko wówczas słuszny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez sąd I instancji na podstawie okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadała przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego a tego apelacja nie wykazała.

Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez Sąd Rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności przypisanego oskarżonym przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd dał wiarę i na nich się oparł. Sąd merytoryczny w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób przekonujący wskazał dlaczego dał wiarę pokrzywdzonej L. C. a odmówił dania wiary wyjaśnieniom oskarżonych. Stanowisko sądu I instancji zasługuje w pełni na akceptację. Trafnie ocenił sąd orzekający, że nie było żadnych powodów dla których L. C. musiałaby korzystać z pomocy oskarżonych w uzyskaniu kredytu i to w J.. Pokrzywdzona gdyby chciała uzyskać kredyt dla siebie lub nawet dla M. O. to mogła to zrobić w bankach mających siedzibę w Ś.. Nie miała jakiegokolwiek zadłużenia, nie korzystała nawet z kredytu odnawialnego. W przeciwieństwie do pokrzywdzonej to oskarżeni byli w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Zeznania L. C. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków M. O. i K. B. (3). Sąd poddał wnikliwej analizie zeznania świadka B. i dając im wiarę słusznie wskazał, że K. B. nie miała żadnego interesu, by przedstawić w swoich zeznaniach przebieg zdarzeń w sposób odmienny od rzeczywistego tym bardziej, że nie miała żadnych powiązań z L. C. czy M.O.. To jak podnosi apelacja- że K. B. nie otrzymała kredytu od Ł. W. (1) nie może być powodem składania fałszywych przez nią zeznań. Jej twierdzenia znajdują przecież uzasadnienie nie tylko w zeznaniach świadka C. ale przede wszystkim w wystawionym zaświadczeniu o dochodach (k.100).

Wersja przedstawiona przez oskarżonych nie ma żadnego uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym a nadto – jak podkreśla to sąd I instancji jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

W zakresie podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przepisu art.183§1 kpk stwierdzić trzeba, iż ewentualne naruszenie tego przepisu w żaden sposób nie może wpłynąć na podważenie ustaleń i ocen poczynionych przez Sąd Rejonowy. Powołany przepis ma bowiem na celu ochronę interesów świadków, wobec czego tylko świadkowie, których sąd nie pouczył o przysługującym im prawie uchylenia się od odpowiedzi na pytania i którzy z uprawnienia tego ze szkodą dla siebie nie skorzystali, mogą się powołać na naruszenie tego przepisu, oskarżony natomiast takiego uprawnienia nie ma ( por.wyrok SN z 6.04.1977 r. sygn.akt.II KR 38/77 OSNPG 1977/7/61 oraz wyrok SA w Lublinie z 5.07.2012 r. sygn.akt II Aka 91/12 LEX nr 1213859).

Reasumując należy stwierdzić, że ocena zebranych w sprawie dowodów została dokonana przez sąd orzekający w myśl reguł art. 7 kpk. Nie zawiera ona żadnych błędów logicznych jak i faktycznych .

Prawidłowa jest również ocena prawna czynów oskarżonych.

Wymierzona oskarżonym kara pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania kary jak i środek karny nie noszą cech rażącej surowości.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.