Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 402/15
POSTANOWIENIE
Dnia 31 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 31 marca 2016 r.,
sprawy W. P.,
o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy,
od wyroku Sądu Apelacyjnego,
z dnia 16 kwietnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w G.,
z dnia 16 października 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
wnioskodawcę.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 16 października 2014 r., wniosek
W. Pt. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne
tymczasowe aresztowanie w sprawie Sądu Rejonowego w K. o sygn. akt II K …/06
został oddalony.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r., po rozpoznaniu apelacji
pełnomocnika wnioskodawcy W. P., utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając
apelację za oczywiście bezzasadną.
2
Kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego wniósł pełnomocnik wnioskodawcy
W. P., który zarzucając rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie art. 457 § 3 k.p.k., wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w
postępowaniu odwoławczym.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasację
pełnomocnika wnioskodawcy wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika wnioskodawcy jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Sposób sformułowania zarzutu kasacji, a także przywołana na jego
uzasadnienie argumentacja czynią koniecznym skrótowe przypomnienie charakteru
i funkcji kasacji, albowiem wniesiona w niniejszej sprawie kasacja tych ustawowych
regulacji i wynikających z nich wymogów nie respektuje.
Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia skierowanym przeciwko
orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy na skutek rozpoznania środka
odwoławczego. Celem postępowania kasacyjnego jest bowiem wyeliminowanie z
obrotu prawnego orzeczeń dotkniętych poważnymi wadami w postaci
bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych naruszeń prawa, ale o
charakterze rażącym, a jednocześnie takich, które mogły mieć istotny wpływ na
treść orzeczenia. Możliwość wniesienia skutecznej kasacji jest zatem istotnie
ograniczona. Postępowanie kasacyjne nie jest z pewnością postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą. W toku tego postępowania z założenia nie
dokonuje się zatem kontroli poprawności oceny poszczególnych dowodów, nie
weryfikuje także zasadności ustaleń faktycznych.
Analiza treści tak samego zarzutu kasacji, jak i jej uzasadnienia dowodzi, że
skarżący traktuje skargę kasacyjną jako środek prowadzący do skłonienia Sądu
Najwyższego do ponowienia zwykłej kontroli instancyjnej, a także zmierza do
podważenia poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych. Podniesiony
w kasacji zarzut naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. miał bowiem na celu jedynie
zainicjowanie postępowania kasacyjnego z naruszeniem dyspozycji wspomnianego
art. 519 k.p.k. oraz przy obejściu podstaw kasacji wskazanych w art. 523 § 1 k.p.k.
3
W rzeczywistości bowiem podniesiony zarzut kasacyjny jest powtórzeniem zarzutu
apelacji pełnomocnika wnioskodawcy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego
utrwalone jest natomiast stanowisko, zgodnie z którym powielenie w kasacji
argumentów przedstawionych wcześniej w apelacji może być skuteczne jedynie w
sytuacji, gdy sąd odwoławczy nie rozpoznał należycie wszystkich zarzutów i nie
odniósł się do nich w uzasadnieniu swojego orzeczenia zgodnie z dyspozycją art.
457 § 3 k.p.k. Nie jest bowiem funkcją kontroli kasacyjnej, powielające niejako
kontrolę apelacyjną, rozpoznanie zarzutów stawianych przez skarżącego
orzeczeniu sądu I instancji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21
kwietnia 2010 r., IV KK 89/10, R-OSNKW 2010, poz. 848).
Konfrontując treść podniesionych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy
zarzutów z treścią uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego uznać należy, że
spełnia ono standard wyznaczony treścią art. 457 § 3 k.p.k. Sąd odwoławczy
szczegółowo ocenił i przeanalizował zarzuty podniesione w apelacji, a stosunek do
nich uzewnętrznił w pisemnych motywach wyroku. W szczególności Sąd ten
stwierdził, że nie budzi zastrzeżeń przeprowadzona ocena zeznań S. R., E. W., T.
S. i E. P. (s. 7 uzasadnienia wyroku SA), odniósł się także do zarzutów obrazy
przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, trafnie konstatując, że
„zaprezentowana przez Sąd Okręgowy rzeczowa argumentacja pozbawiła
apelującego możliwości stawiania kwestionowanemu orzeczeniu zasadnych
zarzutów i ich właściwego uzasadnienia” (s. 7 uzasadnienia wyroku SA).
Niezależnie od powyższego wskazać należy, odnosząc się do argumentów
zawartych w uzasadnieniu kasacji pełnomocnika wnioskodawcy, że rzeczywiście –
w wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 10 maja 2011 r. (sprawa
Włoch przeciwko Polsce, skarga nr 33475/08, LEX nr 787375) zajęto stanowisko,
że sąd rozpoznając wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie, powinien
rozważyć, czy dokonane wcześniej zaliczenie pozbawienia wolności na poczet
orzeczonej w innym postępowaniu kary rzeczywiście w pełni kompensuje szkodę i
krzywdę, jakiej doznał wnioskodawca wskutek niesłusznego pozbawienia wolności.
Takich rozważań dokonano jednak – wbrew twierdzeniom pełnomocnika – w
przedmiotowej sprawie, skoro Sąd a quo poddał głębokiej analizie, jakie szkody
materialne i niematerialne poniósł W. P. w wyniku stosowania wobec niego
4
tymczasowego aresztowania w konsekwencji jego uniewinnienia i w jaki sposób –
poprzez późniejsze zaliczenie tego okresu w trybie art. 417 k.p.k. na poczet innej
podlegającej wykonaniu kary – zostały w ten sposób zrekompensowane. Efektem
tego było zaś prawidłowe stanowisko, że w sprawie nie doszło do powstania szkody
materialnej, która nie została zrekompensowana poprzez zaliczenie odpowiedniego
okresu pozbawienia wolności wnioskodawcy w sprawie II K …/05 Sądu
Rejonowego w S. i tym samym skrócenia jego pobytu w zakładzie karnym w
ramach tego wyroku.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy uznał zarzuty skarżącego za
bezzasadne w stopniu oczywistym, przy czym kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego obciążył wnioskodawcę.
eb