Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący- Sędzia: SO Michał Niedźwiedź

Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera (spr.)

Sędzia: SO Janusz Beim

Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Janas

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2013 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa H. K.

przeciwko Gminie Miejskiej K.

przy uczestnictwie interwenienta ubocznego po stronie pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie

z dnia 22 lutego 2013 roku, sygn. akt IV GC 626/12/S

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej Gminy Miejskiej K. na rzecz powódki H. K. koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 300,00 zł (trzysta złotych).

Sygn. akt XII Ga 303/13

UZASADNIENIE

Powódka H. K. domagała się zasądzenia od pozwanej Gminy Miejskiej K. kwoty 1813,41 zł z należnościami ubocznymi tytułem odszkodowania na straty poniesione wskutek konieczności wymiany felg aluminiowych w stanowiącym jej własność samochodzie S. (...). W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż pojazd został uszkodzony w wyniku najazdu na ubytek masy bitumicznej w drodze gminnej, zaś ubezpieczyciel Gminy- Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. odmówił pokrycia szkody w całości, przyjmując niższe koszty robocizny i kwestionując zasadność wymiany felg.

Pozwana Gmina, wnosząc o oddalenie powództwa, zarzuciła, iż powódka nie przedstawiła dowodu na okoliczność zasadności wymiany felg. W szczególności serwis naprawczy nie przedstawił wydruku z badań współosiowości felg, których uszkodzenie ograniczało się do wyszczerbienia rantu od strony wewnętrznej, co miało wskazywać na przyczyny eksploatacyjne uszkodzenia.

Ubezpieczyciel, który przystąpił do sporu jako interwenient uboczny, powielił argumenty Gminy.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 roku Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo na podstawie art. 822 kcw zw. z art. 361 par. 1i 2 kc, orzekając o kosztach procesu stosownie do jego wyniku.

Na podstawie przedstawionych dokumentów oraz zeznań świadka M. W. ustalił, iż rozcięcie opon oraz odkształcenie felg ujawniono w zakładzie (...).S./ serwis (...)/. W oględzinach uszkodzeń wziął udział rzeczoznawca ubezpieczyciela, który po próbie wyważania kół potwierdził uszkodzenie felg.

Zeznaniom tego świadka Sąd przydał walor wiarygodności bowiem świadek zeznawał w sposób spontaniczny, bez skłonności do konfabulacji. Był przy tym osobą, która przyjęła zgłoszenie szkody, dokonała oględzin, oraz próby wyważenia kół. Świadek nadto wyjaśnił, że przy uszkodzeniu felgi samochód nie porusza się płynnie, wyczuwalne są wibracje, pojazd „ podskakuje” co ma wpływ na bezpieczeństwo jazdy. Z tych powodów świadek wykluczył możliwość wcześniejszego uszkodzenia felg. Sąd wskazał nadto, iż ani w postępowaniu likwidacyjnym, ani w postępowaniu sądowym ubezpieczyciel nie wskazał z jakich przyczyn kwestionuje wysokość kosztów robocizny poniesionych przez serwis naprawczy, niezależnie od tego, że w procesie okoliczność wysokości kosztów robocizny nie była poruszana ani przez stronę pozwaną, ani przez interwenienta ubocznego.

W apelacji od tego wyroku strona pozwana zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 kpc oraz art.328 par. 2 kpc na skutek sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów, a zwłaszcza poprzez oparcie tych ustaleń na zeznaniach świadka-pracownika serwisu, z pominięciem dowodu z opinii biegłego. Dalszy zarzut dotyczył braku wskazania przyczyn, dla których Sąd nie dał wiary faktom i zeznaniom zgłaszanym przez stronę pozwaną oraz braku wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Podniosła także zarzut naruszenia art. 6 kc wobec błędnego uznania, że strona pozwana nie udowodniła żądania oddalenia powództwa przy pomocy złożonych dowodów i ustnych wyjaśnień.

W motywach apelacji podniesiono, że już w odpowiedzi na pozew została zakwestionowana zasadność i wysokość dochodzonej przez powódkę kwoty, która nie przedstawiła żadnego dowodu choćby na uprawdopodobnienie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Wywiodła, iż podczas oględzin dokonanych przez ubezpieczyciela nie stwierdzono odkształceń felgi, a jedynie wyszczerbienie rantu, które musiało być uszkodzeniem eksploatacyjnym. Zarzuciła, że w sprawie nie przeprowadzono dowodu z opinii biegłego, nie przesłuchano kierowcy, ani powódki, zaś zeznania pracownika warsztatu naprawczego nie powinny być obdarzone wiarą, zwłaszcza że nie on dokonywał naprawy i nie jest rzeczoznawcą.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Kwestią sporną pozostawała konieczność wymiany felg, a w konsekwencji wysokość szkody, jako że za uszkodzone opony odszkodowania zostało wypłacone.

Żaden z przedstawionych w sprawie dokumentów, w tym zgłoszenie szkody i raport z likwidacji szkody, nie był przez strony kwestionowany co do autentyczności. Tak strona pozwana, jak i interwenient ograniczyli oferowane dowody do dokumentów, szczególnie akt szkodowych. Powódka z kolei zaoferowała dowód z zeznań świadka, pracownika serwisu naprawczego.

Wbrew temu co twierdzi apelantka z zalegających w aktach protokołów rozprawy nie wynika by świadek zajmował się jedynie przyjmowaniem zgłoszeń. Świadek ten zeznał, ze przy próbie wyważenia felg okazało się, iż są odkształcone, „jajowate” i nie nadają sie do użytku. Zeznał nadto, iż rzeczoznawca ubezpieczyciela był obecny przy drugiej próbie wyważenia, potwierdził uszkodzenie felg, zabrał je ze sobą w celu zbadania, a następnie zwrócił bez udzielenia jakiejkolwiek informacji. Dalej świadek podał, iż urządzenie do wyważania kół nie ma możliwości wydrukowania wyników badań. Wskazał też, że w przypadku wcześniejszego odkształcenia felg poruszanie się pojazdem nie byłoby możliwe.

Natomiast ze znajdującego się w aktach, a przedłożonego przez stronę pozwaną oświadczenia(...)s.c w K. z dnia 19 marca 2011 roku wynikało, że wykonanie pomiarów potwierdziło, iż obręcze sa proste i nadają się do dalszej eksploatacji.

Ocena dowodów należy do zakresu dyskrecjonalnej władzy sędziego i może być podważona tylko pod warunkiem wykazania, iż przeczy ona zasadom logicznego rozumowania oraz zasadom doświadczenia życiowego. Nawet gdy z tego samego materiału dowodowego można wysnuć inne, równie logiczne wnioski to nie jest to dostateczna przesłanka do uznania oceny dowodów za niezgodną z art. 233 kpc/wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00/.

Sąd rozważają moc obu dowodów, to jest zeznań świadka oraz w/wym oświadczenia wskazał, iż oświadczenie to, jak i opinia serwisowa tej samej spółki pozostają jedynie prywatnym poglądem osób, które je sporządziły i nie stanowią dostatecznego dowodu na okoliczność przydatności felg, zwłaszcza że nikt z serwisu (...) nie był obecny przy ich badania przez tą spółkę. Podkreślił też Sąd, że data badania felg nie zgadza się z rokiem zdarzenia, które miało miejsce w marcu 2010. Żadnych, innych dowodów strona pozwana nie zaoferowała w związku z czym Sąd uznał, iż wykazanie okoliczności przeciwnych od wykazywanych zeznaniami świadka przez powódkę stanowiło ciężar dowodowy obciążający stronę pozwaną.

Sąd Okręgowy zgadza sie z tym stanowiskiem.

Powódka zaoferowała dowód w postaci zeznań świadka, który- jak z treści tych zeznań wynika- posiadał bezpośrednią wiedzę na temat stanu felg, ich przydatności do dalszego użytku oraz zachowania ubezpieczyciela. Powstaje pytanie , jakim innym dowodem powódka mogłaby wykazać zasadność swoich racji. Wszak w toku postępowania sądowego, które miało miejsce w 2012 roku, felgi już nie istniały. Ewentualna opinia biegłego mogłaby być zatem oparta o analizę dokumentów zalegających w aktach, czyli ich ocenę, wkraczając w ten sposób w kompetencje Sądu. Sąd zresztą oparl się także na treści notatki policyjnej z dnia 29 marca 2010 roku, czyli daty zdarzenia, gdzie zaznaczono uszkodzenie felg. Wobec przedstawienia przez powódkę dowodu strona pozwana mogła zaoferować kontrdowód choćby w postaci dowodu z przesłuchania osoby sporządzającej przedmiotową notatkę dotycząca oceny felg czy ocenę techniczną, czego zaniechała. Zaniechanie to zresztą nastąpiło w sytuacji, w której oferowany przez pozwaną dowód datowany jest na rok późniejszy niż rok zdarzenia, co czyni go niewiarygodnym. Powstaje też pytanie jakich to pomiarów felg dokonano, jakimi metodami, narzędziami skoro uznano je za proste i , co oczywiste, czy były to te same felgi, o które chodzi w sprawie.

Słusznie Sąd Rejonowy nie dał wiary dokumentom pozwanej i nie jest zgodny z rzeczywistym stanem rzeczy zarzut braku odniesienia się Sądu do tych dowodów. Ocena ich znajduje się na karcie 6 uzasadnienia wyroku/ karta 120 akt/ i zawiera argumenty przemawiające za stanowiskiem Sądu meriti co do wagi tych dowodów.

Całkowicie błędny pozostaje zarzut nielogiczności stanowiska Sądu. Nie można takiego zarzutu wysnuwać z okoliczności niekorzystnego dla strony wyroku. Po negatywnej ocenie dowodów strony pozwanej Sąd oparł się na dowodzie przedstawionym przez powódkę, która oferując go spełniła warunki określone w art. 6 kc. Dowiedzenie okoliczności przeciwnej, jak wskazano, spoczywało na skarżącej i wymogowi temu apelantka nie sprostała.

Reguła dotycząca ciężaru dowodów nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających, jej zdaniem, oddalenie powództwa/ wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982r, I CR 79/82/.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 par. 1 kpc. Należy przez to rozumieć obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności/ faktów/, które stosownie do art. 227 kpc mogą być przedmiotem dowodu/ wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2003r., II CK 318/02/.

Odnosząc się zaś do zarzutu braku podstawy prawnej orzeczenia Sąd Okręgowy wskazuje, iż podstawa ta znajduje się na stronie 5 uzasadnienia wyroku wobec czego zarzut naruszenia art. 328 par. 2 kpc nie jest uzasadniony.

Apelacja podlega zatem oddaleniu na podstawie art. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono po myśli art. 98 kpc w zw z art. 108 par. 1 kpc i par. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych/ Dz. U. nr.163 z 2002r., poz. 1349 ze zm./.

Ref. I inst. SSR E. Ostrowska