Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 119/16
POSTANOWIENIE
Dnia 17 maja 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w tybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 maja 2016 r.
sprawy R. B.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 stycznia 2016 roku,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 30 czerwca 2015 roku.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego R. B.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 30 czerwca 2015 roku, sygn. IV K
…/14, uznano R. B. za winnego tego, że w nocy z 23 na 24 marca 2014 roku w Ł.,
kierował popełnieniem przez R. M. przestępstwa rozboju na pracowniku salonu gier
„[…]” mieszczącego się w Ł. przy ul. Ż. […], po uprzednim zastosowaniu wobec
niego przemocy lub groźby jej użycia w ten sposób, że wskazał mu czas, miejsce i
sposób jego dokonania, przekazał przedmioty, które miały być użyte przy
popełnianiu przestępstwa w postaci miotacza gazu i niebezpiecznego narzędzia w
postaci noża oraz wskazał R. M. miejsce jego ukrycia się po popełnieniu tego
przestępstwa, przy czym R. M. dokonał przestępstwa przy użyciu przemocy wobec
pracownika salonu E. R. w postaci zadania jej uderzeń pięścią w głowę i w brzuch
2
oraz spryskania gazem jej twarzy, co skutkowało obrażeniami jej ciała na czas nie
dłuższy niż siedem dni, po zastosowaniu której zabrał mienie stanowiące własność
K. P. i K. P. - właścicieli w/w salonu gier, w postaci kasetki o wartości 200 zł z
pieniędzmi w kwocie 9.010 zł, przy czym R. B. czynu tego dokonał będąc uprzednio
skazanym za podobne przestępstwo umyślne w warunkach recydywy specjalnej
podstawowej i w okresie pięciu lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności w
wymiarze przekraczającym jeden rok, czym wyczerpał dyspozycję art. 18 § 1 k.k. w
zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. w
zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 7 lat pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2016 roku, sygn. II AKa …/15, Sąd Apelacyjny,
po rozpoznaniu apelacji obrońcy utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego.
Od prawomocnego wyroku tego Sądu obrońca skazanego wniósł kasację, w
której zarzucił rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny
wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:
1. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 410 w zw. z art. 424 § 1
pkt 1 k.p.k., poprzez brak odniesienia się do postawionego w apelacji zarzutu
dotyczącego oparcia skarżonego rozstrzygnięcia na dowolnym ustaleniu, iż
oskarżony R. B. w dniach 23-24 marca 2014 r. dysponował numerem telefonu […],
w sytuacji gdy nie zostało to w żaden sposób wykazane i nie zawarcie w tym
zakresie żadnej argumentacji w uzasadnieniu wyroku Sadu Odwoławczego;
2. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k.,
poprzez brak prawidłowego i wnikliwego odniesienia się do postawionego w
apelacji zarzutu dotyczącego zaniechania dopuszczenia przez Sąd I instancji
dowodu z opinii biegłego lub specjalisty z zakresu analizy audiowizualnej na
okoliczność weryfikacji zapisu z monitoringu zabezpieczonego w salonie gier „[…]”
przy ul. Ż. […] w Ł. z dnia 23 i 24 marca 2014r., a w szczególności na okoliczność
ustalenia, czy w/w zapis został wykonany w czasie rzeczywistym, czy też
prezentuje obraz z przesunięciem czasowym, w sytuacji gdy okoliczność ta miała
istotne znaczenie dla oceny wiarygodności tego dowodu, jak i innych dowodów, na
których Sąd Okręgowy oparł rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonego R.
B. (w tym zabezpieczonych w sprawie billingów oraz wyjaśnień współoskarżonego
R. M.) oraz w konsekwencji błędne ograniczenie rozważań przez Sąd Apelacyjny w
3
tym zakresie, jedynie do wskazania, iż „Nie zachodziła w szczególności
konieczność dopuszczenia opinii biegłych w kierunku postulowanym w apelacji,
albowiem nie ziściły się w tym zakresie podstawy o jakich traktuje przepis art. 193 §
1 k.p.k.” (str. 8 uzasadnienia wyroku SA);
3.art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. brak rzetelnego odniesienia się
do postawionych w apelacji zarzutów dotyczących:
a) dowolnej oceny zeznań świadka P. W. w zakresie, w jakim Sąd ustalił w
oparciu o ten dowód okoliczność posługiwania się przez oskarżonego R. B. i
świadka K. J. numerami telefonów wskazanymi w wydrukach danych
zarejestrowanych w systemach, informatycznych sieci […], w sytuacji gdy świadek
ten nie był w stanie wskazać w jaki sposób ustalił fakt posługiwania się
poszczególnymi numerami przez w/w osoby, a także w jaki sposób ustalił
szczegółowe adresy logowania się poszczególnych telefonów, którymi mieli się
posługiwać oskarżeni zasłaniając się w tym zakresie tajemnicą państwową i
poprzestaniu przy ocenie tego zarzutu apelacyjnego na ogólnym stwierdzeniu, iż
„Także ocena zeznań świadka K. J. przeprowadzona przez organ procesowy nie
nasuwa żadnych zastrzeżeń i jedynie potwierdza zasadność wyprowadzonych
wniosków końcowych, warunkujących wydanie trafnego wyroku. Dotyczy to też
oceny całości pozostałego materiału dowodowego, w tym zeznań świadka P. W.”
(vide str. 8 uzasadnienia wyroku SA);
b) dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego R. M. oraz zeznań świadka K. J. i
poprzestanie przy rozważaniu wywiedzionego w tej części środka odwoławczego
na przeciwstawieniu mu treści wyroku uzasadnienia Sądu Okręgowego bez
wnikliwego odniesienia się do drobiazgowo wywiedzionej argumentacji obrońcy w
omawianej części apelacji, a także na ogólnikowej ocenie obu zarzutów jako
polemiki z wydanym rozstrzygnięciem.
W kasacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu
Apelacyjnego oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego w Ł. i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie jej jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
4
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna.
Po pierwsze, bezpodstawne okazały się zarzuty dotyczące nierzetelnej
kontroli odwoławczej Sądu Apelacyjnego w zakresie zarzutów apelacji dotyczących
dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów. W rozważaniach pisemnego
uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego znaleźć można dostatecznie wnikliwe i
rzetelne odniesienie się do kwestii wiarygodności wyjaśnień R. M. i zeznań
świadków K. J. oraz P. W. (zob. s. 5-7 uzasadnienia wyroku SA). Trafnie
zauważono tam, że wyjaśnienia R. M. znalazły potwierdzenie w innych dowodach,
zaś ich szczegółowość i spójność nie dają żadnych podstaw by wątpić w ich
prawdziwość. Podobnie rzecz ma się w przypadku zeznań świadków K. J. i P. W.
Dotyczące tych okoliczności analizy zawarte przez Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu
wyroku nie pozostawiają wątpliwości, że kontrola odwoławcza została dokonana w
sposób rzeczowy i wnikliwy, a wnioski Sądu Apelacyjnego są każdorazowo poparte
argumentacją nawiązującą bezpośrednio do realiów sprawy.
Po drugie, chybione okazały się zarzuty dotyczące nierozważenia bądź
nierzetelnego rozważenia zarzutów dotyczących powiązania skazanego z numerem
telefonu […]. Sąd Apelacyjny trafnie zauważył, że w uzasadnieniu wyroku Sądu
Okręgowego (s. 21-23) poświęcono tej kwestii obszerny wywód, który w sposób
poprawny i przekonujący uzasadnia powiązanie tego numeru telefonu ze
skazanym. Podobnie ma się rzecz jeśli chodzi o kwestię czasowych przesunięć w
zapisie z monitoringu w miejscu zdarzenia a zapisem z bilingów (s. 20-21). Wywody
tam zawarte są logiczne i klarowne, nie dziwi zatem, że spotkały się z aprobatą
Sądu Apelacyjnego (s. 6 uzasadnienia SA). Jak zatem widać, wbrew twierdzeniom
skarżącego obie te kwestie były przedmiotem rozważań na s. 6-7 uzasadnienia
wyroku Sądu Apelacyjnego. Co więcej, sposób odniesienia się do nich jest w pełni
poprawny, rzeczowy i wsparty przekonującą argumentacją. Z tego względu nie
można dopatrzeć się w postępowaniu Sądu Apelacyjnego naruszenia przepisów
art. 433 § 2 bądź art. 457 § 3 k.p.k.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
eb