Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 72/15
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r.,
sprawy M. Ż.
skazanego z art. 207 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w R.
z dnia 25 września 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w R.
z dnia 16 stycznia 2014 r.
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. -
Kancelaria Adwokacka kwotę 442, 80 zł (czterysta czterdzieści
dwa złote i osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT, za
sporządzenie i wniesienie kasacji;
III. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego M. Ż. zarzucił:
1. naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 436 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z
art. 7 k.p.k., poprzez nienależyte rozpoznanie zarzutów wskazanych w środku
odwoławczym i ograniczenie się de facto jedynie do stwierdzenia trafności
wniosków Sądu I instancji oraz polegające na niedostatecznym wskazaniu w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego podstaw dla uznania za
2
niezasadne zarzutów apelacyjnych, których to uchybień ten Sąd Okręgowy dopuścił
się w ten sposób, że:
a) bezkrytycznie przyjął, że nie doszło do naruszenia art. 4 k.p.k. i 410 k.p.k. oraz,
że analiza zgromadzonych dowodów, w szczególności także pisemnych motywów
wyroku prowadzi do wniosku, że podstawę orzeczenia stanowił całokształt
okoliczności ujawnionych w toku sprawy, podczas gdy Sąd Okręgowy błędnie
ocenił, że niezasadny jest zarzut nie odniesienia się do wszystkich istotnych faktów
i dowodów zgromadzonych w sprawie mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a w
szczególności wyjaśnień oskarżonego M. Ż., którym Sąd I instancji nie dał wiary,
mimo iż wyjaśnienia te są spójne, logiczne i zgodne z zasadami prawidłowego
rozumowania. Ponadto Sąd Odwoławczy nie wskazał racjonalnych przesłanek
swojego rozumowania w zakresie odmowy dania wiary dowodowi z wyjaśnień
oskarżonego;
b) nie rozważył i nie odniósł się do sformułowanego w apelacji obrońcy zarzutu co
do dowolnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonej J. Ż. i przyznaniu temu
dowodowi waloru wiarygodności, bez wskazania racjonalnych przesłanek
skutkujących takim rozstrzygnięciem, podczas gdy obrońca podniósł, iż w
zeznaniach J. Ż. występują sprzeczności, brak logiki oraz niezgodności z zasadami
doświadczenia życiowego oraz, że taka ocena dowodu przez Sąd I instancji
stanowi naruszenie reguły z art. 7 k.p.k.;
c) bezkrytycznie oraz bez przyprowadzenia wnikliwej analizy przyjął za Sądem I
instancji, iż zeznaniom pokrzywdzonego M. Ż. należy przyznać walor
wiarygodności, mimo braku ich stabilności i różnic w komunikowanych treściach
zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, podczas gdy
brak jest oparcia w materiale dowodowym dla takiego twierdzenia, a ponadto,
pobieżnie i pozornie odniósł się do sformułowanego w apelacji obrońcy zarzutu,
nieuzasadnionego oparcia się przez Sąd I instancji na zeznaniach pokrzywdzonego
M. Ż., w powyżej wskazanym zakresie, podczas gdy Sąd Odwoławczy winien wziąć
pod uwagę okoliczność, iż pokrzywdzony nie był bezpośrednim świadkiem zdarzeń,
które wskazywałby, że oskarżony M. Ż. znęcał się psychicznie nad matką;
d) brak dokładnego i rzeczowego wskazania przez Sąd Odwoławczy powodów
niezasadności zarzutu apelacyjnego w stosunku do uznania za wiarygodnie zeznań
3
świadków A. W. i M. W., oraz jedynie ogólnego i pobieżnego odniesienie się przez
Sąd do podniesionego zarzutu, mimo istnienia obowiązku rzetelnego
argumentowania swoich wniosków i wywodów;
e) pobieżnie rozważył i rozpoznał w sposób nienależyty, gdyż nie odniósł się
stosownie do wymagań art. 457 § 3 k.p.k., sformułowanego w apelacji obrońcy
prawidłowego zarzutu naruszenia zasady domniemania niewinności i zasady w
dubio pro reo, poprzez uznanie go za bezpodstawny i błędne przyjęcie, iż nie
zostały przedstawione okoliczności które świadczyłyby o uchybieniu przez Sąd I
instancji regułom wyrażonym w art. 5 § 1 i § 2 k.p.k., podczas gdy w uzasadnieniu
wspomnianego środka odwoławczego obrońca szeroko odniósł się do kwestii
zamiaru użycia noża przez oskarżonego, co w jasny sposób koresponduje ze
wspomnianym zarzutem;
f) pobieżnie i zdawkowo odniósł się do zarzutu apelacji wskazującego na
naruszenie przez Sąd I instancji przepisu art. 424 k.p.k., na co wskazuję treść
uzasadnienia zaskarżonego wyroku, tj. brak wskazania wszystkich powodów
uznania przez Sąd Odwoławczy niezasadności zarzutów apelacyjnych oraz brak
uzasadnienia wniosków i wywodów Sądu Odwoławczego odnośnie
nieprawidłowości zarzutów apelacyjnych i prawidłowości stanowiska Sądu I
instancji oraz posługiwania się jedynie ogólnikowymi stwierdzeniami co do
prawidłowości oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy w R.;
g) zdawkowo, w sposób mało wnikliwy i nieprzekonujący rozpatrzył i wykazał brak
zasadności zarzutu apelacji dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia przez Sąd I instancji i mającego wpływ na jego
treść, a wynikającego z obrazy przepisów prawa procesowego, podczas gdy
obowiązkiem Sądu Odwoławczego jest wszechstronne rozpoznanie oraz
przekonujące wykazanie braku zasadności tego zarzutu, tym bardziej, iż dokonana
w sprawie ocena dowodów nie podlega kontroli kasacyjnej;
h) niedostatecznym rozważeniu zarzutów apelacji, błędnym ich zinterpretowaniu
oraz zbiorczym, ogólnikowym, stereotypowym odniesieniu się do nich, bez
wskazania przyczyn, dla których Sąd Okręgowy uznał za niesłuszny zarzut braku
analizy dowodów oraz oparcia wniosku o winie oskarżonego, podczas gdy jego
4
zachowanie opisane w pkt. II aktu oskarżenia nie zrealizowało znamion czynu z art.
190 § 1 k.k. z uwagi na brak groźby i uzasadnionej obawy jej spełnienia;
i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego oraz utrzymanego
nim wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego
rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Sposób zredagowania kasacji dowodzi, że skarżący dąży do swoistego
ponowienia przeprowadzonej już kontroli apelacyjnej orzeczenia Sądu I instancji, co
przecież w postępowaniu kasacyjnym jest niedopuszczalne, zarazem pod pozorem
zarzutu rażącego naruszenia przepisów prawa procesowego dążąc do
zakwestionowania przed Sądem Najwyższym dokonanych w sprawie ustaleń
faktycznych, co także na tym etapie nadzwyczajnego postępowania, nie może mieć
miejsca. Na taką ocenę wniesionej skargi wskazują same wywody skarżącego
zawarte w jej uzasadnieniu, które wprost ukazują dążenie do zakwestionowania
poczynionych ustaleń faktycznych. Przypomnieć należy, iż powtórzenie w kasacji
argumentacji prezentowanej już w zwyczajnym środku odwoławczym tylko
wówczas mogłoby być skuteczne, gdyby sąd odwoławczy nie rozpoznał należycie
podniesionych w apelacji zarzutów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
11 lutego 2009 r., V KK 400/08, LEX nr 495318). Taka jednak sytuacja w sprawie
niniejszej nie miała miejsca.
Skarżący kwestionuje sposób odniesienia się przez Sąd Okręgowy do
całości zrzutów apelacji, w tym ich elementów konkretyzujących, oznaczonych w
apelacji jako 1 i 2, w istocie zgadzając się tylko co do prawidłowości rozpoznania
zarzutu określonego w apelacji jako 3 (dotyczącego rażącej niewspółmierności
kary).
Wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy odniósł się do podniesionych zarzutów
(wskazanie na brak naruszenia art. 4, 5, 7 i 424 k.p.k. zawarte na 4 stronie oraz
częściowo na 6 stronie uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Stosownej
konkretyzacji dokonano m.in. odnośnie do kwestii stabilności treści
5
komunikowanych przez M. Ż., przyznając w tej części rację skarżącemu, jednakże
zaznaczając, że zmienność zeznań została przez Sąd I instancji uwzględniona, a za
wiarygodnością dowodu przemawiał również fakt jego spójności z relacjami
świadka A. W.
Utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia Sądu I instancji, co najmniej w części
zwalnia Sąd od ponownego roztrząsania całości postępowania dowodowego. W
jakimś zakresie „usprawiedliwiający” dla Sądu Okręgowego jest również sposób
formułowania zarzutów apelacyjnych przez obrońcę, zatracający rozróżnienie
między treścią zarzutu a jego uzasadnieniem (analogicznie postąpiono odnośnie
zarzutu kasacyjnego).
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy na podstawie art. 535 § 3
k.p.k. rozstrzygnął jak w postanowieniu.