Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 35/15
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2015 r.
sprawy L. P.
skazanego za przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 13 maja 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 20 listopada 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od skazanego na rzecz oskarżyciela posiłkowego
D. G. kwotę 600 zł,
3. zasądzić od skazanego na rzecz Skarbu Państwa zwrot
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego – Sądu Okręgowego w O.
kasację wniósł obrońca skazanego zaskarżając go w całości i zarzucił rażące
naruszenie prawa procesowego karnego, polegającego na obrazie przepisów:
- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów z zeznań oskarżonego,
oskarżycieli posiłkowych C. B. i M. P. wbrew zasadom określonym tym przepisem;
2
- art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. wynikłą z faktu jego
zastosowania w następstwie błędnej oceny zebranego i ujawnionego w sprawie
materiału dowodowego, a mianowicie zeznań wszystkich świadków, jak i samego
oskarżonego dotyczących okoliczności niepotwierdzających, że to oskarżony
kierował samochodem marki V-w Golf III […], umyślnie naruszył zasady
bezpieczeństwo w ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie
nietrzeźwym w trakcie zbliżania się do przejścia dla pieszych nie zachował
szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przekraczającym jezdnie
pieszym, po czym zbiegł z miejsca wypadku wobec braku powodów, że to
oskarżony był tym kierującym w/w pojazdem, podczas gdy ocena tychże dowodów
została dokonana bez uwzględnienia szeregu występujących wątpliwości
dotyczących sprawstwa oskarżonego, a tym samym została naruszona zasada
wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k., jako podstawy wyrokowania;
- art. 410 k.p.k. poprzez czynienie ustaleń w oparciu o dowody, które nie
zostały ujawnione na rozprawie, jak i z dokumentu w postaci opinii lekarskiej dla
celów sądowych Nr 146/2013, przy braku dowodów jednoznacznych sprawstwa i
udziału oskarżonego na tym etapie postępowania, co miało istotny wpływ na treść
orzeczenia.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w O. i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sadowi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest niezasadna w stopniu oczywistym i dlatego podlega oddaleniu
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. Zarzuty postawione przez skarżącego
nie zostały dostatecznie uzasadnione. Brak jest też rozważań na temat istotnego
wpływu ewentualnych błędów sądu odwoławczego na treść orzeczenia, co jest
jednym z elementów wymaganych w zarzucie kasacyjnym (art. 523 § 1 k.p.k.).
Zarzuty naruszenia art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. są de facto skierowane na
poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Zauważyć należy, że Sąd odwoławczy
nie przeprowadzał dowodów, a więc nie dokonywał też ich oceny. Natomiast
przeprowadzał kontrolę oceny dowodów dokonaną przez Sąd pierwszej instancji.
Dlatego też do Sądu odwoławczego nie może zostać skierowany zarzut naruszenia
art. 7 k.p.k., jak również art. 410 k.p.k. Dotyczy to także zarzutu obrazy art. 5 § 2
3
k.p.k. Przedstawione motywy orzeczeń wydanych przez Sądy obu instancji nie
pozwalają na przyjęcie, aby powzięły one wątpliwości, których nie mogły usunąć w
postępowaniu i rozstrzygnęły je na niekorzyść sprawcy. Stąd zarzut naruszenia art.
5 § 2 k.p.k. jest zupełnie gołosłowny.
W zakresie przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. i pisma córki skazanego, w
którym pisze, iż wycofuje zeznania, gdyż złożyła je pod wpływem emocji i chce
skorzystać z prawa do odmowy zeznań należy uznać, że nie może ono wpłynąć na
zmianę zaskarżonego orzeczenia. Podkreślić należy, że okoliczność ta nie była
podnoszona w apelacji i podczas rozprawy apelacyjnej. Uzasadnienie wyroków
obu Sądów wskazuje, że o przestępstwie znęcania spójne zeznania złożyło szereg
świadków, co pozwoliło Sądowi meriti na wydanie wyroku skazującego.
Niezasadny jest zarzut przeprowadzenia wadliwej kontroli odwoławczej.
Podkreślić należy, że stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego w
wykonaniu jego obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k., uzależniony jest od
jakości wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji oraz
we wniesionym środku odwoławczym i w zależności od meritum sprawy może
przybrać bardziej lub mniej rozbudowany wywód. W takim wypadku wystarczające
jest wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie
odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji. Na sądzie
odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów
wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego
wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu. Jeżeli sąd
odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez sąd pierwszej instancji ocenę
dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu
swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem
argumentacji tego sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
III KK 381/08, Lex Nr 512100; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10
października 2007 r., III KK 120/07, Lex Nr 322853; z dnia 2 sierpnia 2006 r., II KK
238/05, Lex Nr 193046). W niniejszej sprawie Sąd odwoławczy dopełnił
powyższego standardu. W uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego znajduje się
odniesienie do stawianych w apelacji zarzutów w sposób adekwatny do sposobu
ich sformułowania i umotywowania. Brak usatysfakcjonowania skarżącego skalą
4
rozważań w tym przedmiocie rozpatrywać należy jedynie w kontekście jego
subiektywnej opinii.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.