Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 września 2016

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

Przewodniczący SSO Leon Miroszewski

Po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

o zapłatę

po rozpoznaniu zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum

w S. z dnia 18 stycznia 2016 roku, sygnatura XI GC 110/16 o oddaleniu wniosku o zwolnienie pozwanej od kosztów sądowych

postanawia

oddalić zażalenie.

L. M.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił wniosek pozwanej o zwolnienie od kosztów sądowych w zakresie zarzutów od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu stwierdził, że zajęcie rachunku bankowego pozwanej, na które strona ta powołała się we wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, nie uzasadnia przyjęcia, że strona ta nie jest w stanie ponieść kosztów opłaty sądowej od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że w art. 103 ustawy o kosztach sądowych chodzi o trwałą niemożność ponoszenia kosztów sądowych, z czym po stronie pozwanej nie mamy do czynienia. Zauważył też, ze pozwana posiada gotowe produkty o wartości przewyższającej wysokość obowiązujących ją kosztów sądowych.

W zażaleniu na to postanowienie pozwana podniosła, że przedstawiła wystarczające dokumenty w celu wykazania, że nie ma środków na koszty sądowe. Stwierdziła, że nie ma aktualnie żadnych dochodów i utraciła płynność finansową. Wskazała też, że jako pozwana nie miała wystarczającego czasu do przygotowania się na zebranie środków na koszty sądowe. Podsumowała, że odmowa zwolnienie od opłaty od zarzutów pozbawi pozwaną możliwości obrony. Wniosła o zmianę postanowienia i przyznanie wnioskowanego zwolnienia od kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie jest bezzasadne. Trzeba przyznać słuszność rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego w przedmiocie wniosku pozwanej o zwolnienie od opłaty sądowej należnej od wniesionych zarzutów od nakazu zapłaty z dnia 25 czerwca 2015 roku.

Pozwana powołuje się na brak dochodów z prowadzonej działalności, a jednocześnie uchyla się od przedstawienia obowiązujących ją dokumentów sprawozdawczych (o czym świadczy przedłożony przez pozwaną odpis aktualny jej danych w Krajowym Rejestrze Sądowym), a tym samym uniemożliwia rzetelną weryfikację jej sytuacji ekonomicznej. Należy dodać, że przedmiot działalności pozwanej, wpisany do Rejestru, predestynuje pozwaną do uzyskania środków nie tylko na koszty sądowe, ale i na uzyskiwanie przychodów o znacznej wysokości.

W tym kontekście należy też stwierdzić, że miernikiem możliwości ponoszenia kosztów nie jest wielkość dochodów uzyskiwanych przez przedsiębiorcę obowiązanego do poniesienia kosztów sądowych, lecz wysokość osiąganych przychodów. Z samych tylko danych przedstawionych przez pozwaną wynika, że pozwana spółka posiada przychody, z których finansuje koszty prowadzonej działalności. Koszty sądowe powinny być wobec tego traktowane priorytetowo, a tym samym pozwana winna zabezpieczyć rezerwę w celu zapewnienia sobie możliwości ich poniesienia. Pozwana przy tym nie mogła być zaskoczona wszczęciem niniejszej sprawy, była bowiem przez powódkę wzywana do zapłaty dochodzonego roszczenia i na poczet zobowiązania świadczyła część swojego zadłużenia.

Na koniec należy zauważyć, że pozwana jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, więc o ile faktycznie nie mogłaby zebrać środków na koszty opłaty od zarzutów w niniejszej sprawie (na co dotychczasowe dane nie wskazują), wynoszącej 546 złotych, to nie ma przeszkód, by pokryła opłatę sądową w niniejszej sprawie przez zażądanie dopłat od wspólników (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 września 1937 roku, (...)).

Brak zarządzenia dopłat, podobnie jak zawieszenie, zaniechanie, czy ograniczenie działalności gospodarczej, są decyzjami samej spółki, toteż nie może ona wywodzić z nich skutków polegających na sięgnięciu do prawa ubogich, jakim jest możliwość uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 1 i 2 k.p.c., należało oddalić zażalenie jako bezzasadne.

Leon Miroszewski