Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 września 2016

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Kądziołka

Sędziowie: SSO Natalia Pawłowska-Grzelczak

SSO Leon Miroszewski (sprawozdawca)

po rozpoznaniu w dniu 8 września (...)

na posiedzeniu niejawnym

w postępowaniu z wniosku wierzyciela Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z siedzibą w W.

z udziałem dłużnika A. K.

o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika

na skutek zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim 5 listopada 2015 roku, V GU 8/14

postanawia:

oddalić zażalenie

Natalia Pawłowska-Grzelczak Agnieszka Kądziołka Leon Miroszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim postanowieniem z dnia 5 listopada 2015 roku przyznał tymczasowemu nadzorcy sądowemu J. L. wynagrodzenie w kwocie 3.000 złotych brutto. Postanowienie to zapadło podczas ponownego rozpoznawania sprawy na skutek uchylenia przez tutejszy Sąd, postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2015 roku, sygnatura akt VIII Gz 41/15, poprzedniego postanowienia Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim w tym przedmiocie, z dnia 8 grudnia 2014 roku.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy stwierdził, że zgodnie z art. 162 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, tymczasowy nadzorca sądowy ma prawo do wynagrodzenia, które nie może przekroczyć 3% funduszy masy upadłości oraz przysługuje mu zwrot wydatków. Dokonując badania czynności podjętych przez tymczasowego nadzorcę sądowego Sąd Rejonowy stwierdził, że nadzorca ustalił oraz potwierdził miejsce położenia zakładu głównego oraz rzeczywistego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez dłużnika, co przyczyniło się do prawidłowego ustalenia właściwości miejscowej w niniejszym postępowaniu. Tymczasowy nadzorca sądowy podjął też próbę zbadania majątku dłużnika, co okazało się niemożliwe z uwagi na brak współpracy ze strony dłużnika, który unikał spotkania z tymczasowym nadzorcą pomimo wystosowania do niego wielu próśb. Nadzorca zdołał jednak doręczyć dłużnikowi zarządzenie w przedmiocie zabezpieczenia jego majątku. Nadzorca uzyskał także dane umożliwiające stwierdzenie, że dłużnik nie jest właścicielem nieruchomości ani pojazdów mechanicznych. Sąd Rejonowy uznał sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego za rzetelne i wyczerpujące w okolicznościach niniejszej sprawy. Sąd Rejonowy zwrócił na koniec uwagę na obstrukcję dłużnika, jako element przyczynienia się do zwiększonego nakłady pracy nadzorcy, w tym kilkakrotnych wizyt w Z. oraz wyjazdu do S..

Dłużnik zaskarżył to postanowienie domagając się jego uchylenia lub zmiany poprzez ustalenie wynagrodzenia tymczasowego nadzorcy sądowego w wysokości 500 złotych. Zarzucił błędną ocenę czynności podjętych przez tymczasowego nadzorcę sądowego i nakładu pracy poczynionego w niniejszej sprawie, a tym samym ustalenie nieadekwatnego do tych czynności wynagrodzenia. Nadto zarzucił błędną oceną fachowości czynności podjętych przez nadzorcę, które ograniczyły się do kontaktu z dłużnikiem za pośrednictwem portalu społecznościowego, natomiast nadzorca nie zbadał zarówno struktury majątku dłużnika, jak i listy jego ewentualnych wierzycieli.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznawane zażalenie nie odnosi się wprost do argumentacji Sądu Rejonowego w sprawie problemów współpracy tymczasowego nadzorcy sądowego z dłużnikiem. Skarżący przedstawia jednak zarzuty zaniechań nadzorcy w sprawie istotnych ustaleń.

W związku z powyższym należy zauważyć, że sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego wskazuje, iż poczynił on starania w celu realizacji zadań wynikających z obowiązującej w niniejszej sprawie ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, jednak napotykał na obstrukcję dłużnika, który unikał kontaktu z nadzorcą oraz w żaden sposób nie zareagował na zobowiązanie do składania bieżących raportów oraz konsultowania wszelkich planowanych działań dotyczących jego majątku. Skarżący w żaden sposób nie odniósł się do relacji tymczasowego nadzorcy sądowego w sprawie braku reakcji dłużnika na próby skontaktowania się z dłużnikiem, dokonywane wielokrotnie przez tymczasowego nadzorcę sądowego.

Bezpodstawne są wobec tego zarzuty niezbadania przez tymczasowego nadzorcę sądowego struktury majątku dłużnika, czy dokumentów finansowych dłużnika. Podobnie zarzut ograniczenia kontaktu z dłużnikiem przez tymczasowego nadzorcę sądowego za pośrednictwem portalu społecznościowego. Dłużnik nie podał swojego numeru telefonicznego, nie skontaktował się też ani razu z nadzorcą, mimo wezwania nadzorcy i wskazania dłużnikowi numeru telefonicznego do kontaktów, nie przedstawiał nadzorcy żądanych przez niego raportów, ani nie konsultował z nadzorcą żadnych działań dotyczących jego majątku. Zachowanie dłużnika wskazuje raczej na dążenie do uniemożliwienia tymczasowemu nadzorcy sądowemu wykonywania jego obowiązków.

Odnosząc się z kolei do wysokości żądanego i przyznanego zaskarżonym postanowieniem wynagrodzenia tymczasowego nadzorcy sądowego należy zauważyć, że obejmuje ono kwotę podatku od towarów i usług oraz koszty obowiązkowego ubezpieczenia nadzorcy, wynoszące 418 złotych, nie jest więc wygórowane. Jak zauważył Sąd Rejonowy, tymczasowy nadzorca sądowy udawał się trzykrotnie do miejsca działalności dłużnika, a także do miejsc, które dłużnik wskazał w danych ewidencyjnych. Można dodać, że biorąc pod uwagę miejsce działalności zawodowej tymczasowego nadzorcy sądowego, podróże te wymagały pokonywania znacznych odległości, co w naturalny sposób wiąże się z ponoszeniem kosztów i poświęceniem zwiększonej ilości czasu.

Mając na uwadze powyższe, obecne uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w sprawie wynagrodzenia tymczasowego nadzorcy sądowego w postępowaniu z wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika A. K., obejmuje przedstawienie w wystarczającym stopniu badania czynności podejmowanych przez nadzorcę i przedstawia wyjaśnienie przyznania mu wynagrodzenia. Zażalenie dłużnika na postanowienie w sprawie tego wynagrodzenia opiera się z kolei na zarzutach w sprawie niewykonania czynności, których wykonanie uniemożliwił sam dłużnik.

Mając na uwadze powyższe należało oddalić zażalenie jako bezzasadne (art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.).

Natalia Pawłowska-Grzelczak Agnieszka Kądziołka Leon Miroszewski