Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożenna Zalewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2016 r. w Gdańsku

sprawy O. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do dodatku pielęgnacyjnego

na skutek odwołania O. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 30 marca 2015 r. nr (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 908/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 marca 2015 r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał ubezpieczonej O. S. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na dalszy okres tj. do dnia 28 lutego 2018 r., ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24 marca 2015 r. orzekła jej całkowitą niezdolność do pracy. We wskazanej decyzji nie zostało ubezpieczonej przyznane prawo do dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji. (k. 205 akt rentowych)

Odwołanie z dnia 15 kwietnia 2015 r. od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona O. S., wskazując, iż w związku z chorobą na którą cierpi, jest całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji i w związku z tym ubiega się o dodatek pielęgnacyjny(k. 2 akt sprawy).

Organ rentowy w odpowiedzi z dnia 04 maja 2015 r. na odwołanie ubezpieczonej wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji. (k. 4 akt sprawy)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona O. S., urodzona dnia (...), bez zawodu, wykształcenie średnie, nie pracująca nigdy, w dniu 28 stycznia 2015 r. złożyła do pozwanego organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek z dnia 28 stycznia 2015 r. k.197-198 akt rentowych

W dniu 29 października 1996 r. ubezpieczona doznała wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego doszło do urazu czaszki, obydwu oczu i miednicy. Była w jego wyniku nieprzytomna przez okres 41 dni. Skutkiem wypadku była niepamięć wsteczna, amnezja, bóle i zawroty głowy.

okoliczność bezsporna

Na podstawie wniosku z dnia 21 stycznia 1997 r. ubezpieczona O. S. uzyskała świadczenie w postaci renty inwalidzkiej I grupy inwalidów od dnia 01 stycznia 1997r.

dowód: decyzja pozwanego o przyznaniu renty z dnia 05 marca 1997 r. – k. 8 akt rentowych, decyzja pozwanego o przeliczeniu renty z dnia 17 lutego 1998 r. – k. 11 akt rentowych, decyzja pozwanego o wznowieniu wypłaty renty z dnia 13 marca 2001 r. – k. 22 akt rentowych

Decyzją pozwanego z dnia 13 marca 2001 r. ubezpieczona otrzymała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31 marca 2002 r.

Na skutek odwołania ubezpieczonej Sąd Okręgowy prawomocnym wyrokiem z dnia 04 kwietnia 2002 r. w sprawie o sygn. akt VIII U 2852/01 zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2003 r.

Decyzją z dnia 29 lutego 2012 r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonej O. S. prawa do dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). W uzasadnieniu decyzji pozwany wskazał, iż świadczenie przyznaje się osobie niezdolnej do samodzielnej egzystencji, orzekanej w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokojeniu podstawowych potrzeb życiowych. Pozwany nie stwierdził uprawnienia ubezpieczonej do otrzymania świadczenia w postaci dodatku pielęgnacyjnego z uwagi na fakt, iż komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 22 lutego 2012 r. nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do samodzielnej egzystencji

Prawomocnym wyrokiem z dnia 25 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt VII U 1026/12, Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie skarżącej od ww. decyzji. Wynikiem wniesienia odwołania przez skarżącą, wyrokiem z dnia 10 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. III AUa 693/13 oddalił jej apelację.

dowód: decyzja pozwanego o wznowieniu wypłaty renty z dnia 13 marca 2001 r. – k. 22 akt rentowych, odwołanie – k. 23-23v akt rentowych, prawomocny wyrok z dnia 04 kwietnia 2002 r. o sygn. akt VIII U 2852/01 – k. 37 akt rentowych, decyzja pozwanego o wznowieniu wypłaty renty z dnia 09 maja 2002 r. – k. 43 akt rentowych, decyzja pozwanego o wysokości renty z dnia 03 czerwca 2002 r. – k. 46 akt rentowych, decyzja pozwanego o wznowieniu wypłaty renty z dnia 08 września 2005 r. – k. 57 akt rentowych, decyzja pozwanego o ustaleniu prawa do renty na dalszy okres z dnia 08 listopada 2007 r. – k. 67 akt rentowych, decyzja pozwanego o ustaleniu prawa do renty na dalszy okres z dnia 06 stycznia 2010 r. – k. 81 akt rentowych, decyzja z dnia 29 lutego 2012 r. k. 118 akt rentowych, wyrok z dnia 10 stycznia 2014 r. k. 157 akt rentowych

Lekarz orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 02 marca 2015 r. rozpoznał u ubezpieczonej organiczne zaburzenia osobowości, pourazową niedoczynność tarczycy i przysadki oraz astygmatyzm obydwu oczu, moczówkę prostą, niedowidzenie, zez naprzemienny, obustronne objawy piramidowe – pomimo stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej do stycznia 2018 r. - nie orzekając o niezdolności badanej do samodzielnej egzystencji. Orzeczeniem z tej samej daty lekarz orzecznik pozwanego wskazał, iż ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy do dnia 28 lutego 2018 r.

dowód: opinia lekarska lekarza orzecznika pozwanego z dnia 02 marca 2015 r. – k. 3 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika pozwanego– k. 202akt rentowych

Od powyższego orzeczenia sprzeciw z dnia 09 marca 2015 złożyła ubezpieczona O. S.. Wobec wniesionego sprzeciwu komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 24 marca 2015 r. dokonała u ubezpieczonej rozpoznania organicznych zaburzeń osobowości, pourazowej niedoczynności tarczycy, niedowidzenia i astygmatyzmu obydwu oczu oraz zeza naprzemiennego, jak również obustronnych objawów piramidowych. Orzeczeniem z tej samej daty komisja lekarska pozwanego wskazała, iż ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy do dnia 28 lutego 2018 r., jednocześnie nie stwierdzono, iż ubezpieczona jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

dowód: sprzeciw ubezpieczonej z dnia 09 marca 2015 r. – k. 4 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska komisji lekarskiej pozwanego– k. 5 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie komisji lekarskiej pozwanego z dnia 24 marca 2015 r. – k. 204 akt rentowych

Na tej podstawie, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 30 marca 2015 r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. od 01 lutego 2015 r. tj. od miesiąca w którym wstrzymano wypłatę świadczenia, ponownie ustalił prawo do renty ubezpieczonej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 28 lutego 2018 r. Tą samą decyzją nie zostało jednak ubezpieczonej przyznane prawo do dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji.

dowód: decyzja pozwanego z dnia 30 marca 2015 r. k. 205 akt rentowych

W celu ustalenia, czy ubezpieczona O. S. jest niezdolna do samodzielnej egzystencji wymagane były wiadomości specjalne, w związku z czym Sąd, na podstawie art. 279, 284 i 292 k.p.c., dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych endokrynologa, neurologa psychologa, psychiatry oraz okulisty celem ustalenia czy stan zdrowia strony wskazuje na naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych - przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz rokowania co do jej odzyskania należało ustalić:

-

stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

- wiek i predyspozycje psychiczne,

-

datę powstania tejże niezdolności,

-

trwałość lub przewidywany okres niezdolności do samodzielnej egzystencji.

dowód: postanowienie Sądu z dnia 30 czerwca 2015 r. k. 16 akt sprawy, postanowienie z dnia 03 września 2015 r. k. 25 akt sprawy

W wyniku zebrania wywiadu i po przeprowadzeniu badań przedmiotowych oraz po dokonaniu analizy dokumentacji lekarskiej w/w biegli rozpoznali u ubezpieczonej O. S.:

1.  organiczne zaburzenia osobowości;

2.  organiczne zaburzenia funkcji poznawczych bez otępienia intelektualnego;

3.  przebyty uraz czaszkowo-mózgowy ze złamaniem kości skroniowej czaszki po stronie prawej, złamaniem szczęki, zatoki szczękowej, krwiakiem śródmózgowym, krwawieniem podpajęczynówkowym, stłuczeniem pnia mózgowego, złamaniem kości miednicy z wtórną moczówką prostą;

4.  encelofatię pourazową;

5.  bóle głowy pourazowe;

6.  anosmia, agustia, podwójne widzenie pourazowe;

7.  moczówka prosta w przebiegu uszkodzenia pourazowego przysadki mózgowej;

8.  stan po załamaniu oczodołu prawego;

9.  stan po operacji zeza porażennego oka prawego;

10.  podwójne widzenie;

11.  niezborność obu oczu;

12.  niedoczynność przysadki w zakresie wydzielania hormonu kortykotropowego, tyreotropowego i vasopresyny/moczówka prosta /;

Biegła sądowa psycholog, na podstawie wywiadu, badania przedmiotowego, zapoznawszy się z dokumentacją lekarską, rozpoznała u badanej organiczne zaburzenia osobowości oraz organiczne zaburzenia funkcji poznawczych bez otępienia intelektualnego. Wskazała, iż stan psychiczny skarżącej jest zaburzony w stopniu powodującym jej całkowitą niezdolność do pracy – nie ma natomiast nasilenia czyniącego ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wskazała, iż deficyty funkcjonowania intelektualnego psychicznego na skutek przebytego urazu utrzymują się, ale nie ma pogorszenia w tym zakresie. Badana w ocenie biegłej nie wymaga pomocy i opieki drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (samoobsłudze, pielęgnacji, komunikacji). Wobec powyższego zaburzenia stanu psychicznego nie czynią skarżącej niezdolną do samodzielnej egzystencji.

dowód: opinia psychologa – k. 40 akt sprawy

Biegły sądowy neurolog na podstawie akt sprawy oraz dokumentacji lekarskiej oraz wywiadu wskazał, iż ubezpieczona obecnie nie wymaga długotrwałej i stałej opieki i pomocy innej osoby przy zaspokajaniu potrzeb życiowych, nie jest niezdolna do wykonywania samodzielnie podstawowych funkcji życiowych i nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki innych osób, jest w stanie zdrowia dosyć dobrym, wykonuje czynności sprawnie, rozumie polecenia, nie wymaga opieki. Przebyty w wyniku wypadku uraz spowodował zmiany, które jednak aktualnie są w okresie kompensacji nie powodując znacznego stopnia niezdolności do realizacji podstawowych czynności życiowych.

dowód: opinia biegłej sądowej neurologa – k. 66akt sprawy

Biegły sądowy okulista na podstawie badania przedmiotowego, z uwzględnieniem przedłożonej dokumentacji i informacji z wywiadu, dokonał u ubezpieczonej rozpoznania

stanu po załamaniu oczodołu prawego, stanu po operacji zeza porażennego oka prawego, podwójnego widzenia, niezborności obu oczu. W ocenie biegłego sądowego obecny stan narządu wzroku czyni wnioskodawczynię zdolną do samodzielnej egzystencji. Biegły wyjaśnił, iż ubezpieczona okiem prawym ze szkłami korekcyjnymi widzi - 0,4, lewym – 0,6.

dowód: opinia biegłego sądowego okulisty – k. 47-48 akt sprawy

Biegły sądowy endokrynolog na podstawie akt sprawy oraz dokumentacji lekarskiej oraz wywiadu rozpoznał u ubezpieczonej niedoczynność przysadki w zakresie wydzielania hormonu kortykotropowego, tyreotropowego i vasopresyny z leczeniem substytucyjnym prowadzonym prawidłowo. Ubezpieczona jest dobrze wyedukowana w zakresie postępowania w niewydolności nadnerczy, przyjmuje regularnie substytucję hormonalną. W ocenie biegłego ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy z przyczyn endokrynologicznych, jednak brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności wnioskodawczyni do samodzielnej egzystencji.

dowód: opinia biegłego endokrynologa k. 58 akt sprawy

Biegły sądowy psychiatra stwierdził, iż stan psychiczny ubezpieczonej jest zaburzony w stopniu powodującym całkowita niezdolność do pracy nie ma natomiast takiego nasilenia by czynił ją całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Deficyty funkcjonowania intelektualnego psychicznego na skutek przebytego urazu utrzymują się ale nie ma pogorszenia w tym zakresie.

dowód: opinia biegłego psychiatry k. 79-80 akt sprawy

Ubezpieczona O. S. zgodziła się z opiniami ww. biegłych

dowód: zeznania ubezpieczonej na rozprawie – k. 89 akt sprawy

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych, a jednocześnie odzwierciedlały pogląd wyrażony uprzednio przez lekarza orzecznika oraz komisję lekarską ZUS. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonej, analizie przedłożonej przez nią dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS oraz w aktach niniejszej sprawy. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia i ich wpływ na jej zdolność do samodzielnej egzystencji. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie bez znaczenia pozostał fakt, iż wszystkie zgodnie i zbieżnie wskazywały na brak niezdolności ubezpieczonej do samodzielnej egzystencji, zaś ubezpieczona nie wniosła do nich zastrzeżeń i zgodziła się z ich treścią.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej O. S. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 j.t. ze zm.), dalej: ustawa, dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia, z zastrzeżeniem ust. 4, który nie ma jednak zastosowania w niniejszej sprawie.

Stosownie zaś do treści art. 13 ust. 5 cytowanej wyżej ustawy, niezdolność do samodzielnej egzystencji osoby ubezpieczonej orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Jak wskazuje judykatura, jedną z przesłanek przyznania dodatku pielęgnacyjnego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Pojęcie to ma szeroki zakres i obejmuje opiekę (pielęgnację) i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego; drugą przesłanką do przyznania tego dodatku jest całkowita niezdolność do pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 marca 2003 r., I AUa 651/02).

Sąd zważył, iż zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w pełni zasługuje na wiarę, dokumenty zawarte w aktach rentowych ubezpieczonej oraz dokumentacji lekarskiej nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich prawdziwości, rzetelności. Także i Sąd nie znalazł podstaw, by nie dać im wiary.

W rozpoznawanej sprawie kwestią sporną pomiędzy stronami pozostawała jedynie ocena stanu zdrowia ubezpieczonej i wynikająca z niego zdolność do samodzielnej egzystencji lub też brak tejże zdolności. Bezspornym w sprawie był fakt, iż ubezpieczona pozostaje całkowicie okresowo niezdolna do pracy, będąc uprawnionym z tego tytułu do świadczenia w postaci renty – co wprost wynika z orzeczeń lekarza orzecznika pozwanego oraz jego komisji lekarskiej, które wskazały na całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonej.

Dla ustalenia powyższej spornej okoliczności, w tym stwierdzenia w związku z jakim schorzeniem pozostaje ewentualna niezdolność, od kiedy trwa i na jaki okres ubezpieczona pozostaje ewentualnie niezdolna do samodzielnej egzystencji, a także celem zweryfikowania orzeczeń lekarza orzecznika oraz komisji lekarskiej pozwanego organu rentowego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: endokrynologa, neurologa, psychologa, psychiatry oraz okulisty.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych, a jednocześnie odzwierciedlały pogląd wyrażony uprzednio przez lekarza orzecznika oraz komisji lekarskiej ZUS. Sąd w pełni opinie te podzielił. Opinie zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonej, analizie przedłożonej przez nią dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS i w aktach niniejszej sprawy. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia i ich wpływ na jej zdolność do samodzielnej egzystencji. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie bez znaczenia pozostał fakt, iż wszystkie zgodnie wskazywały na brak niezdolności do samodzielnej egzystencji u ubezpieczonej. Wszyscy biegli zgodnie stwierdzili, iż zarówno z psychologicznych, psychiatrycznych, neurologicznych, okulistycznych lub endokrynologicznych przyczyn brak jest podstaw uznania, iż ubezpieczona O. S. znajduje się w stanie zdrowia uzasadniającym konieczność długotrwałej lub stałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych z uwagi na naruszenie sprawności organizmu.

I tak, biegła sądowa psycholog, wskazała, iż stan psychiczny skarżącej jest zaburzony w stopniu powodującym jej całkowitą niezdolność do pracy – nie ma natomiast nasilenia czyniącego ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wskazała, iż deficyty funkcjonowania intelektualnego psychicznego na skutek przebytego urazu utrzymują się, ale nie ma pogorszenia w tym zakresie. Badana w ocenie biegłej nie wymaga pomocy i opieki drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (samoobsłudze, pielęgnacji, komunikacji). Wobec powyższego zaburzenia stanu psychicznego nie czynią skarżącej niezdolną do samodzielnej egzystencji. Powyższe całkowicie potwierdził w swojej opinii biegły sądowy psychiatra stwierdzając, iż stan psychiczny ubezpieczonej jest zaburzony w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy, nie ma natomiast takiego nasilenia by czynił ją całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Deficyty funkcjonowania intelektualnego psychicznego na skutek przebytego urazu utrzymują się, ale nie ma pogorszenia w tym zakresie. Biegły sądowy neurolog również wskazał, iż ubezpieczona obecnie nie wymaga długotrwałej i stałej opieki i pomocy innej osoby przy zaspokajaniu potrzeb życiowych, nie jest niezdolna do wykonywania samodzielnie podstawowych funkcji życiowych i nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki innych osób, jest w stanie zdrowia dosyć dobrym, wykonuje czynności sprawnie, rozumie polecenia, nie wymaga opieki. Przebyty w wyniku wypadku uraz spowodował zmiany, które jednak aktualnie są w okresie kompensacji nie powodując znacznego stopnia niezdolności do realizacji podstawowych czynności życiowych. Biegły sądowy okulista wyjaśnił, iż obecny stan narządu wzroku czyni wnioskodawczynię zdolną do samodzielnej egzystencji, zaś biegły sądowy endokrynolog podkreślił, iż ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy z przyczyn endokrynologicznych, jednak brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności wnioskodawczyni do samodzielnej egzystencji.

Ubezpieczona O. S. nie wniosła zastrzeżeń do opinii ww. biegłych

Z powyższych ustaleń w ocenie Sądu Okręgowego w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż ubezpieczona O. S. wymaga ewentualnie jedynie okazjonalnej pomocy osoby trzeciej w zaspokajaniu niektórych potrzeb życiowych – np. odwożenia w przypadku konieczności udania się w miejsce bardziej oddalone od miejsca zamieszkania. O powyższym świadczy również fakt, iż ubezpieczona została przywieziona przez matkę na rozprawę dnia 11 lipca 2016 r., jednakże całkowicie samodzielnie stawiła się na stali rozpraw, doskonale sobie radząc i nie wymagała w tym zakresie żadnej pomocy osoby trzeciej.

Nie budziło wątpliwości Sądu, że ubezpieczona cierpi na określone schorzenia, skutkujące bezspornie całkowitą niezdolnością do pracy, jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność samodzielnej egzystencji. Należy wskazać przy tym, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonej i jej przekonanie, że jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, nie może zastąpić oceny dokonanej przez biegłych sądowych – wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób uzasadnili swoje stanowisko (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97, OSNAP 1999/1/25).

Zdaniem Sądu sporządzone opinie biegłych sądowych stanowią wystarczający materiał do oceny zdolności ubezpieczonej do samodzielnej egzystencji. Istotne jest, iż dla zbadania stanu zdrowia ubezpieczonej, a w szczególności do określenia, czy występujące u niej schorzenia powodują niezdolność do samodzielnej egzystencji, został dopuszczony dowód z opinii biegłych sądowych kilku specjalności, którzy dokonali oceny jej stanu zdrowia w sposób absolutnie zbieżny z ustaleniami lekarzy orzeczników pozwanego.

W tym miejscu zauważyć również należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Sąd uznał zatem, stosownie do opinii powołanych w sprawie biegłych i rozpoznanych przez nich schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia ubezpieczonej zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, iż bez wątpienia stanowiska biegłych wyrażone w poszczególnych ich opiniach przemawiają przeciwko uznaniu ubezpieczonej za niezdolną do samodzielnej egzystencji i brak jest jakichkolwiek podstaw, przy dysponowaniu wystarczającymi i należycie uzasadnionymi opiniami w sprawie, do zakwestionowania którejkolwiek z nich.

Podsumowując, z przytoczonych względów Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż odwołująca się O. S. nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji i nie spełnia warunków do przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego, co skutkuje uznaniem odwołania ubezpieczonej od decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 30 marca 2015 r. za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych powyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Bożenna Zalewska