Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sajtyna (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r.

sprawy P. A.

obwinionego o wykroczenie z art. 90 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 25 kwietnia 2013r. sygn. akt XI W 5246/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kielcach.

Sygn. akt IX Ka 1164/13

UZASADNIENIE

P. A. został obwiniony o to, że w dniu 15 listopada 2012 roku o godzinie 6.30 w K. przy ulicy (...) zaparkował pojazd autobus marki M. o nr rej. (...) utrudniając wjazd i wyjazd na zatoczkę autobusową,

tj. o wykroczenie z art. 90 k.w.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt XI W 5246/12 orzekł, co następuje:

I.  obwinionego P. A. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 90 k.w. z tym, iż wyeliminował z opisu czynu zwrot „zaparkował” ustalając, że obwiniony zatrzymał pojazd w zatoce autobusowej utrudniając wjazd i wyjazd z zatoczki autobusowej i za to na podstawie art. 90 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 200 złotych;

II.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 119 k.p.w. zasądził od obwinionego P. A. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty od kary.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony P. A..

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż przedmiotowe wykroczenie zaistniało, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie prowadzi do odmiennych wniosków, a który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia.

Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 437 k.p.k. i art. 454 k.p.k. obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie gdyż przedmiotowe wykroczenie nie zaistniało, a postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, o ile doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kielcach.

Zasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w tym sensie, że poczynione przez Sąd I instancji ustalenia są dowolne, albowiem oparte na niekompletnym materiale dowodowym, a nadto nieprecyzyjne, niepozwalające na prawidłową kontrolę instancyjną. Oczywiście przedwczesne byłoby natomiast orzekanie, co do istoty sprawy, tak jak to postulował skarżący.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że z opisu czynu przypisanego i motywów wyroku, nie do końca wiadomo za co obwiniony został w ogóle skazany i w czym Sąd a quo dostrzega nieprawidłowość zachowania P. A.. Oczywistym, bowiem jest, że każdy pojazd, który zatrzymuje się w zatoce autobusowej utrudnia wjazd i wyjazd z tejże zatoki. Każdy autobus, również kierowany przez świadka A. Ł., stając w zatoce autobusowej utrudnia innym pojazdom, na pewien czas, wjazd i wyjazd.

Kwestie mające natomiast znaczenie, to po pierwsze czy kierowca pojazdu zatrzymującego się w zatoce miał do tego stosowne uprawnienia, w tym czy miał prawo do postoju, jeśli tak- to jak długo, po drugie czy zatrzymanie pojazdu nastąpiło zgodnie z podstawowymi zasadami obowiązującymi przy tego rodzaju manewrze, w szczególności czy sposób zatrzymania nie utrudniał ruchu ponad miarę wynikającą z charakterystyki manewru, pojazdu i organizacji ruchu, po trzecie czy w wypadku zmiany sytuacji drogowej kierowca pojazdu zatrzymanego miał możliwość, zgodnie z zasadami ruchu drogowego oraz innymi przepisami to regulującymi na bezpieczną zmianę ustawienia pojazdu.

W przedmiotowej sprawie problem nie polegał na tym czy kierowca busa w ogóle miał prawo zatrzymać pojazd w zatoczce (Sąd Rejonowy ustala, że miał takie prawo), tylko czy uczynił to prawidłowo oraz czy mógł i powinien w sytuacji zablokowania ruchu lub utrudnienia ponad miarę (jeśli rzeczywiście taka sytuacja obiektywnie miała miejsce) podjąć działania usprawniające ruch.

W związku z powyższym trzeba podkreślić, że Sąd meriti nie podjął jakiejkolwiek próby zweryfikowania odmiennych wersji przedstawianych przez obwinionego i świadka A. Ł. (2), a dotyczących możliwości ominięcia busa przez autobus linii 1 i wjechania na zatokę autobusową. Sąd a quo dowolnie oparł się na zeznaniach kierowcy autobusu uznając, że faktycznie taka sytuacja miała miejsce.

W tym miejscu zasadne jest przypomnienie, że w krytycznym czasie w związku z przebudową ulicy (...) już sam fakt prowadzenia robót powodował poważne utrudnienia w ruchu pojazdów. W takiej sytuacji niezbędne było zlecenie sporządzenia szkicu miejsca zdarzenia z wymiarami zatoki autobusowej oraz pasa ruchu ul. (...) i podjęcie próby ustalenia w oparciu o depozycje uczestników postępowania miejsca zaparkowania busa obwinionego, co w sposób obiektywny, przy uwzględnieniu parametrów pojazdów, doprowadziłoby do ustalenia czy i w jakim stopniu pojazd obwinionego utrudniał wjazd do zatoki autobusowej.

Dopiero wtedy możliwa byłaby dalsza ocena czy obwiniony ewentualnie był zobowiązany do przemieszczenia pojazdu w związku z zaistniałą sytuacja drogową oraz czy mógł to bezpiecznie (chociażby z uwagi na obsługę pasażerów) uczynić. Ponadto należy jednoznacznie ustalić jakie zasady regulowały w dacie zdarzenia możliwość postoju busów firmy (...), ile czasu mógł pojazd stać na przystanku początkowym celem obsługi podróżnych i odnieść to do sytuacji mającej miejsce krytycznego dnia.

Dopiero tak poczynione ustalenia pozwolą na ocenę czy zachowanie obwinionego na którymkolwiek z etapów zdarzenia, od zatrzymania, po odjazd z zatoki autobusowej może być potraktowane jako utrudnianie ruchu innym pojazdom, ponad miarę wynikającą z warunków i organizacji ruchu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w całości uzupełniając je o dowody pozwalające na usunięcie uchybień które wskazano wyżej.

SSO Krzysztof Sajtyna

A.W