Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Ewa Nowakowska

Protokolant Rozalia Kłos

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2016 r. w Kaliszu

odwołania R. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 26 lutego 2016 r. Nr (...)

w sprawie R. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 26 lutego 2016 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu prawo do emerytury od dnia (...), przy czym organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26.02.2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w O. odmówił R. B. przyznania emerytury, gdyż jako osoba urodzona po 31.12.1948r. nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 01.01.1999r., bo nie przedstawił prawidłowego świadectwa pracy w tych warunkach.

Odwołanie od tej decyzji wniósł do Sądu R. B. domagając się przyznania emerytury z tytułu ponad 15-letniego wykonywania pracy w szczególnych warunkach - powołując się na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w Zakładach (...). na stanowisku prasowacza.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. 2015 poz. 1302 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1.01.1999r.) osiągnęli :

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzna oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści ust.2 emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do OFE lub przekazania środków tam zgromadzonych za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa.

Stosownie do treści art. 32 cyt. ustawy ubezpieczeni będący pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnieni w szczególnych warunkach przez co najmniej przez 15 lat, nabywali prawo do emerytury w wieku obniżonym o 5 lat od podstawowego o ile udowodnili łączny staż ubezpieczeniowy określony w art.27 cyt. ustawy wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z ust.4 tego przepisu wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługiwało prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).

Paragraf 2 powyższego rozporządzenia stanowi, że okresami prac uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Dopiero w razie braku możliwości uzyskania dokumentu od zakładu pracy możliwe jest wykazywanie pracy w szczególnych warunkach wszelkimi innymi dowodami. Również spór o zakwalifikowanie pracy do wykonywanej w szczególnych warunkach odbywa się w trybie ustalenia prawa do świadczenia emerytalnego przed sądem w ramach odwołania od decyzji organu rentowego.

R. B., urodzony w dniu (...) dysponuje świadectwem pracy w szczególnych warunkach z dnia 25.01.2001r.wydanym przez Zakłady (...), w którym z okresu zatrudnienia rozpoczętego od 1.04.1982r. jako pracę w szczególnych warunkach wskazano okres od 1.08.1983r. do 31.12.1998r. przy obsłudze urządzeń do prasowania na stanowiskach prasowacza.

Pracę tę zakwalifikowano jako wymienioną w dziale VII poz. 8 wykazu A stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze / Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami/

(dowód świadectwo z 25.01.2001r. k 29 akt ZUS)

Z akt osobowych nadesłanych przez archiwum wynika, że świadectwo pracy tzw. ogólne (z 08.02.2002r) i świadectwo pracy w szczególnych warunkach korespondują ze sobą. Odwołujący się pracował najpierw jako szwacz maszynowy, od 20.04.1982r. do 31.07.1983r. jako brakarz, a od 1.08.1983r. do 31.06.2001r. jako prasowacz.

Taki charakter pracy odwołującego się jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze potwierdzili świadkowie M. B., pracownica kadr oraz A. K., który wykonywał analogiczną pracę. Obsługa urządzeń do prasowania (różnych w zależności od tego jaka część garderoby była prasowana) wiązała się z pracę w wysokiej temperaturze i przy dużej wilgotności, bowiem prasowanie odbywało się z zastosowaniem pary wodnej.

(dowód- zeznania świadków M. B. i A. K. -nagranie z rozprawy 27.07.2016r. od 3 do 13 minuty)

Stanowisko prasowacza wymienione jest w dziele VII pod poz. 8 wykazu A stanowiącego załącznik do przepisów ogólnych tj rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983r., a w przepisach branżowych : zarządzeniu nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 06.08.1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz.Urz.MG z 15.12.1983r.) w wykazie A Dział VII poz. 8 pkt 1jako dotyczące obsługi urządzeń do prasowania, klejenia i wykrawania wyrobów w przemyśle odzieżowym.

Odwołujący się wykonując tę pracę od 1.08.1983r. do 31.12.1998r. wykazał ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 1.01.1999r..

Na dzień ten wykazał też 25 lat 9 miesięcy i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Nie jest członkiem OFE.

Wiek 60 lat ukończył w dniu (...) i z tym dniem spełnił wszystkie warunki do emerytury z art.184 cyt. ustawy.

Wniosek o świadczenie złożony został w dniu 28.01.2016r.

Sąd przyznał mu prawo do emerytury od dnia spełnienia ostatniego z warunków jakim było ukończenie wieku 60 lat.

W ocenie Sądu stanowisko pracy zostało już przez pracodawcę prawidłowo zakwalifikowane według wykazu stanowiącego załącznik do przepisów ogólnych tj rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983r., zatem stanowisko organu rentowego odmawiającego uwzględnienie tego dokumentu tylko dlatego, że powołano przepisy ogólne, a nie branżowe jest zbyt rygorystyczne.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale, codziennie i w pełnym wymierza czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(patrz wyrok Sądu najwyższego z 09.05.2011r. w sprawie III UK 174/10. -LEX 901652)

Jak zaznaczył Sąd Najwyższy rozpoznając sprawę IIUK 356/10 (wyrok z dnia 25.05.2011 – LEX 901608) wykazy resortowe mają charakter informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający, w szczególności wówczas, gdy w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia nie wymienia się określonych stanowisk, lecz operuje się pojęciem ogólnym.

Organ rentowy dysponując omówionym świadectwem pracy w szczególnych warunkach mógł ocenić, iż osoba pracująca przy obsłudze urządzeń do prasowania jako prasowacz w zakładzie odzieżowym to w istocie stanowisko wymienione w wykazie branżowym pod wskazaną pozycją 8 działu VII wykazu A. Nazwa i określenie usytuowania stanowiska użyta w świadectwie pracy w szczególnych warunkach i jego umieszczenie w wykazie A dział VII jest na tyle zbieżne z wymienionymi w przepisach branżowych, że organ rentowy nie powinien mieć trudności ze zweryfikowaniem poprawności dokumentu.

Wniosek mógł być rozpoznany bezpośrednio po jego złożeniu.

W tej sytuacji zaistniały przesłanki za orzeczeniem odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w trybie art.118 ust.1a cyt ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd zmienił więc zaskarżoną decyzję orzekając zgodnie z art. 477 ¹⁴§ 2 kpc jak w wyroku.