Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Wert

Protokolant: apl. adw. Ewa Owedyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. w W. sprawy

z powództwa K. P. s. S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego W.-S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda K. P. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Aresztu Śledczego W. – S. kwotę 2400 złotych (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Małgorzata Wert

Sygn .akt II C 1211/13

UZASADNIENIE

Powód K. P. w dniu 13 maja 2013 roku (data prezentaty) złożył pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Aresztu Śledczego W. -S. o zasądzenie kwoty 15.000 zł tytułem odszkodowania za wyrządzenie krzywdy i narażenia zdrowia przez funkcjonariuszy służby więziennej.

W uzasadnieniu wskazał, iż powód w dniu 24 kwietnia 2013 roku został przetransportowany z Zakładu Karnego w Ł. do Aresztu Śledczego W.- S., i został osadzony na oddziale E3 w celi 306. Powód wskazał, że jest osobą niepalącą i związku z tym powinien przebywać w celi dla osób niepalących. Powód podniósł, iż od samego początku w Areszcie Śledczym przebywał z osobą palącą papierosy, F. Ł.. W dniu 25 kwietnia 2013 roku powód, poinformował wychowawcę z oddziału E3 o zaistniałej sytuacji. Wychowawca poinformował powoda, iż osadzony, który pali papierosy na samym początku zdeklarował, iż jest osobą niepalącą i dlatego został osadzony w celi dla osób niepalących. Ponadto powód, wskazał, iż wychowawca popełnił błąd i nie wydał polecenia przeniesienia osoby palącej do celi przystosowanych dla takich osób. W związku z tym, powód musiał biernie przebywać ze skazany palącym papierosy przez dwa dni aż do 27 kwietnia 2013 roku, kiedy to palący skazany wyszedł na wolność. W związku z tym ,iż powód musiał przebywać z osobą palącą, w jednej celi zdaniem powoda narażało jego zdrowie, domaga się odszkodowania za wyrządzoną mu krzywdę przez funkcjonariuszy służby więziennej.

(pozew k.1)

Pozwany Skarb Państwa – Dyrektor Aresztu Śledczego W. -S. w dniu 26 sierpnia 2013 roku (data prezentaty) złożył odpowiedź na pozew, w którym wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz rozpoznanie sprawy również pod nieobecność pozwanego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że powód przybył do Aresztu Śledczego w W.- S. w dniu 24 kwietnia 2013 roku. Wskazał, iż powód deklarował się jako osoba niepaląca tytoniu i został umieszczony w celi nr 306 w pawilonie E oddział III wraz z osobami, które również deklarowały się, jako osoby niepalące. Wskazano, iż tymi osobami byli P. O. oraz F. Ł., który to w szczególności deklarował, iż od dnia 19 marca 2013 roku jest osobą niepalącą.

(odpowiedź na pozew k. 21 – k. 22, wydruk z przeglądarki zmian (...) k.25 )

Postanowieniem z dnia 19 czerwca 2013 roku tut. Sąd zwolnił powoda K. P. od kosztów sądowych w całości.

Sąd Rejonowy ustalił , co następuje:

K. P. powód w dniu 24 kwietnia 2013 roku został przetransportowany z Zakładu Karnego w Ł. do Aresztu Śledczego W. S. i osadzony na oddziale E3 w celi 306. Powód wskazał, że jest osobą niepalącą .W Areszcie Śledczym od dnia 24 kwietnia 2013 r . do dnia 27 kwietnia 2014 r przebywał w jednej celi z osobą palącą papierosy, F. Ł. . W dniu 25 kwietnia 2013 roku powód, poinformował wychowawcę z oddziału E3 o zaistniałej sytuacji. Wobec deklaracji złożonej przez współosadzonego F. Ł. ,że jest osoba niepalącą przebywał w celi razem z powodem nie został przeniesiony do celi dla palących gdyż dnia 27 kwietnia 2013 r współosadzony wyszedł na wolność.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów złożonych w niniejszej sprawie przytoczonych w nawiasach które Sąd w całości uznał za wiarygodne, gdyż ich rzetelność i prawdziwość nie były przez strony kwestionowane, a okazały się być dopuszczonymi jako dowody niezbędne do ustalenia stanu faktycznego oraz na okoliczności uznane przez Sąd za bezsporne, bowiem albo zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie art. 230 k.p.c.

Sąd zaważył, co następuje :

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód domagał się w niniejszej sprawie od pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Aresztu Śledczego W. – S. kwoty 15.000 zł tytułem odszkodowania za wyrządzone mu krzywdy i narażenia zdrowia przez funkcjonariuszy służby więziennej. Zgodnie z art. 417 § 1 kodeksu cywilnego przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa są: wyrządzenie szkody przy wykonywaniu władzy publicznej, bezprawność działania lub zaniechania osoby wykonującej władzę publiczną, normalny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem sprawcy a wyrządzoną szkodą. Skarb Państwa odpowiada bowiem za niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Jest to odpowiedzialność oparta na zasadzie bezprawności. Zaś zgodnie z art. 361 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1); w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2) oraz zgodnie z art. 363 § 1 zd. 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej

Okoliczności bezprawnego działania funkcjonariuszy Służby Więziennej nie zostały wykazane przez powoda, na którym spoczywał ciężar dowodzenia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 6 k.c.). W sprawie działanie Skarbu Państwa pozostawało w związku z wykonywaniem zadań ze sfery władczej (imperium), a nie ze sfery właścicielskiej (dominium). Zdaniem Sądu nie sposób przypisać Skarbowi Państwa wykonującemu za pośrednictwem swoich funkcjonariuszy zadania z zakresu polityki karnej bezprawności w działaniu lub zaniechaniu. W. F. Ł. deklarował ,że od dnia 29 marca 2013 r jest osobą niepalącą o czym świadczy załączony do odpowiedzi na pozew wydruk z listy przeglądarka zmian (...) k. 26 akt. dlatego został przydzielony do celi dla osób niepalących. Zatem postępowanie dowodowe nie wykazało, by zachowanie funkcjonariuszy Służby Więziennej nosiło znamiona niezgodności z prawem. Powód w niniejszej sprawie nie wykazał, że wskutek zaniechania funkcjonariuszy pozwanego doznał jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu, przebywając w jednej celi ciągu dwóch dni z osobą palącą. W myśl zaś regulacji zawartej w art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa. Ponadto gdyby żądanie powoda rozpatrywać jako żądanie zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych (którego nie zgłosił), będące następstwem biernego palenia papierosów w okresie od 24 kwietnia do 27 kwietnia 2013r to należałoby je oddalić z uwagi na jego nie udowodnienie.

Pokrzywdzony - żądający na podstawie art. 448 k.c. kompensaty krzywdy - nie musi dowodzić bezprawności naruszenia dobra osobistego. Wobec brzmienia art. 24 § 1 k.c. to ewentualnie adresat roszczeń musiałby dowieść braku bezprawności naruszeń ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2007, V CSK 431/06). Powód natomiast na mocy art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. wobec brzmienia art. 24 § 1 k.c. oraz art. 448 k.c. winien udowodnić fakt naruszenia dobra osobistego, doznanie krzywdy, czyli tzw. szkody niemajątkowej oraz rozmiar krzywdy. Jak słusznie uznał Sąd Najwyższy twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą to twierdzenie. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001, I PKN 660/00). Zatem to na powodzie spoczywał ciężar dowodu z zakresie wykazania przytaczanych przez siebie działań pozwanego, w których upatruje on naruszenia dóbr osobistych, udowodnienia krzywdy, jaką w swojej ocenie poniósł.

Dokonanie oceny, czy w konkretnej sytuacji naruszenie dóbr osobistych rzeczywiście nastąpiło – nie może być przy tym dokonywane wedle miary indywidualnej wrażliwości (ocena subiektywna) zainteresowanego, ta bowiem może być niekiedy bardzo duża ze względu na cechy osobowościowe, związane ze szczególną drażliwością i przewrażliwieniem (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 31 grudnia 2009 r., III APa 24/2009, OSP 2011, z. 3, poz. 35). Powód nie udowodnił żadnych swoich subiektywnych odczuć co do naruszenia jakiegokolwiek jego dobra osobistego. Również obiektywnie oceniając opisaną sytuację brak jest przesłanek do uznania, iż przez sam fakt przebywania powoda niepalącego w celi 306 z osobą palącą dochodzi do naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego tej osoby, w szczególności brak jest jakichkolwiek przesłanek i dowodów by uznać, że w tak krótkim okresie doszło do naruszenia dobra osobistego jakim jest zdrowie. Zdaniem Sądu powód nie udowodnił by w okolicznościach wskazanych w pozwie doszło do naruszenia jego jakiegokolwiek dobra osobistego stąd żądanie zasądzenia kwoty 15tys zł Sąd oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowej obrony lub dochodzenia praw. Powód przegrał niniejszą sprawę w całości, tym samym obowiązany jest zwrócić pozwanemu te koszty w takim samym stosunku (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Na koszty obrony swoich praw przez pozwanego złożyły się w niniejszej sprawie: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego będącego radcą prawnym w kwocie 2.400 złotych, ustalone zgodnie z przepisem § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002r. Nr 163, poz. 1347 ze zm.)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć powodowi z pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia apelacji.