Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant Joanna Kucharska

w obecności oskarżyciela publicznego st. sierż. P. K.

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 206 roku na rozprawie

sprawy przeciwko A. H.

synowi J. i T. z d.Ż.

ur. (...) w K.

obwinionego o to, że: W dniu 29 kwietnia 2016 roku w B. na ul. (...) samowolnie ustawił urządzenie zabezpieczające w postaci drewnianego szlabanu uniemożliwiając tym samym wjazd z drogi publicznej na działkę nr ew. 586 stanowiącą własność Skarbu Państwa tj. drogę dojazdową do parkingu cmentarza w B.

tj. o czyn z art. 85 § 1 kw

1.  Obwinionego A. H. uznaje za winnego tego, że: w dniu 29 kwietnia 2016 roku w B. na ul. (...) samowolnie ustawił urządzenie zabezpieczające w postaci drewnianego szlabanu uniemożliwiając tym samym wjazd z drogi publicznej na teren parkingu za cmentarzem w B. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 85 § 1 kw i za to na podstawie art. 85 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 kw skazuje go na karę grzywny w kwocie 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych.

2.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 108/16

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2016r wójt Gminy B. J. M. wspólnie z z-cą A. K. i pracownikiem urzędu – B. M. dokonywali objazdu terenu gminy. Jednym z takich miejsc jest cmentarz gminny położony w miejscowości B. przy ul. (...). Wjazd z drogi publicznej na teren parkingu za cmentarzem jest możliwy po drodze dojazdowej – widocznej na mapie k. 10. Pas tej drogi zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku jest własnością Skarbu Państwa nabytym w drodze zasiedzenia (k. 9). Wcześniej grunt ten należał do A. H., który dotychczas nie pogodził się z treścią wyroku.

Tego dnia J. M. i jego współpracownicy stwierdzili, iż wjazd na drogę do parkingu jest w dalszym ciągu niemożliwy, ponieważ zagrodzony jest drewnianym szlabanem. B. M. postanowił usunąć ten szlaban, a wówczas na miejscu pojawił się A. H. i nie pozwolił na usunięcie szlabanu. B. M. zadzwonił na policję, ale ponieważ oczekiwanie na przyjazd patrolu policji trwał dłuższy czas, więc wrócili oni do urzędu. Na miejsce przyjechał patrol policji w składzie (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1, postanowienia k. 9, mapy obszaru zasiedzenia k. 10, fotografii k. 18 – 19, zeznań świadków – B. M. k. 49, J. M. k. 49v, A. K. k. 49v – 50, P. P. k. 50 oraz wyjaśnień obwinionego k. 48v.

Obwiniony A. H. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć przyznał iż to on ustawił ten szlaban, bo ten grunt należy do niego a nie gminy. Przyznał, iż zrobił to co 1.11.2015r, również zagrodził wjazd na teren parkingu. Postępowanie w tej sprawie zakończyło się prawomocnym skazaniem za czyn z art. 85§1 kw w sprawie VW 7/16 tut. Sądu.

Stan faktyczny w tej sprawie jest bezsporny, spór sprowadza się do tego kto jest właścicielem tego gruntu. Swoim działaniem obwiniony kwestionował prawomocne orzeczenie Sądu ustalające, iż własność tej części nieruchomości nabył Skarb Państwa. Niewątpliwie postanowienie w tej sprawie jest prawomocne i wykonalne, a zatwierdzony plan podziału działki był podstawą do zmian wpisu w księdze wieczystej. Początkowo droga dojazdowa do parkingu oznaczona była nr ewidencyjnym 586, a po podziale jest to numer 242/1 i obejmuje większą część gruntu – część cmentarza i drogę dojazdową do parkingu. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków oraz wyjaśnieniom obwinionego, ponieważ są one relacja z podejmowanych czynności, przedstawiają ten sam stan faktyczny, tylko że z perspektywy poszczególnych osób.

Reasumując przedstawione powyżej dowody, Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim.

Obwiniony zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest właścicielem tej części nieruchomości, że zapadło w tej sprawie prawomocne orzeczenie Sądu, dla niego niekorzystne. Celowo ustawił szlaban aby uniemożliwić wjazd na drogę i dalej, wjazd na parking. Droga ta jest drogą wewnętrzną gminną, dostępną do ogólnego publicznego użytku – k. 56 akt VIIIW 118/09. Poza tym wcześniej już został za taki sam czyn skazany.

Odpowiedzialności za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 85§1kw podlega ten, kto samowolnie ustawia, niszczy, uszkadza, usuwa, włącza lub wyłącza znak, sygnał, urządzenie ostrzegawcze lub zabezpieczające albo zmienia ich położenie, zasłania je lub czyni niewidocznymi, podlega karze grzywny. Zdaniem Sądu obwiniony samowolnie ustawił urządzenie zabezpieczające – szlaban na drodze dojazdowej do parkingu za cmentarzem, tak że uniemożliwił w ogóle korzystanie z drogi i przejazd na parking. Zachowanie obwinionego jest naganne i karygodne. Poszukiwanie przez niego usprawiedliwień dla swojego zachowania jest pozbawione jakichkolwiek podstaw prawnych. Orzeczenie Sądu jest prawomocne i obowiązujące, zatem jego działania są bezprawne.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 1500,00 zł. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego, czas jego popełnienia i spowodowane tym niedogodności dla znacznej liczby osób, sytuację materialną obwinionego, a także bacząc aby kara była wystarczająco dolegliwa dla sprawcy i realnie pozwoliła mu odczuć skutki jego postępowania. Obwiniony był już karany za taki czyn, a mimo to jak wynika z zeznań policjanta w dalszym ciągu szlaban jest ustawiony na tej drodze. Obwiniony utrzymuje się z pracy we własnym gospodarstwie rolnym i nie ma nikogo na utrzymaniu.

Na wysokość orzeczonych kosztów kwoty 250 zł składa się opłata sądowa – 150,00zł (art. 21 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych – Dz.U. nr 49, poz. 223 z 1983r.) i 100zł – wysokość zryczałtowanych wydatków za przeprowadzenie rozprawy (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia Dz. U. nr 118, poz. 1269 z 2001r.)