Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Piotr Sałamaj

SO Leon Miroszewski (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 stycznia 2016 roku, sygnatura akt V GC 232/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża zasądzoną w punkcie I. kwotę do wysokości 26.333,58 (dwadzieścia sześć tysięcy trzysta trzydzieści trzy 58/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2014 roku, oddalając powództwo w pozostałej części;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1550 (tysiąc pięćset pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO (...)SSO (...)SSO (...)

Sygnatura akt: VIII Ga 237/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim zasądził od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda K. N. kwotę 33.333,58 zł (trzydzieści trzy tysiące trzysta trzydzieści trzy złote pięćdziesiąt osiem gorszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w wysokości 4.295,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nakazał też ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim kwotę 160 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powód dochodził odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy uszkodzenia jego pojazdu, w zakresie kosztów naprawy, kosztu opinii zasięgniętej przez powoda, kosztów wynajmu ciągnika siodłowego, kosztu przeładunku w związku z wypadkiem na inny pojazd wiezionego ładunku, kosztu usługi holowania.

W toku postępowania poprzedzającego wydanie wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 10 października 2014 roku doszło do kolizji spowodowanej przez J. M. prowadzącego samochód marki R. (...) nr rej. (...). W wyniku kolizji uszkodzeniu uległ samochód M. (...) nr rej. (...) wraz z naczepą S. prowadzony przez R. C., a należący do powoda K. N.. Sprawca kolizji posiadał wykupione ważne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej (...) S.A. w S..

W dniu 14 października 2014 roku powód zgłosił pozwanej szkodę powstała w wyniku zdarzenia z 10 października 2015 roku. Ubezpieczyciel przeprowadził kalkulację szkody określając ją na kwotę 7.758,51 zł netto. Kwotę tą wypłacił. Zgodnie natomiast z kalkulacją wykonaną na zlecenie powoda koszt naprawy wyniósł 18.840,39 złotych netto. Za wykonanie ekspertyzy prywatnej powód zapłacił 500 zł brutto.

Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że w okresie od 10 października 2014 roku do 8 listopada 2014 roku powód wynajmował ciągnik siodłowy od P. T., za co zapłacił 17.835 złotych brutto; 14.500 złotych netto. Powód zapłacił także 650,41 złotych netto tytułem kosztów przeładunku towaru oraz kwotę 3.500 złotych netto tytułem kosztów holowania uszkodzonego pojazdu.

Pismem z dnia 24 listopada 2014 roku powód wezwał ubezpieczyciela do dopłaty odszkodowania za szkodę w pojeździe w kwocie 11.081,88 zł, zwrotu kosztów związanych z wykonaniem ekspertyzy 406,50 zł, zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego 14.500 zł, zwrotu kosztów holowania pojazdu 3.500 zł, zwrotu kosztów przeładunku towaru 650,41 zł łącznie 30.138,79 zł, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

W opinii sporządzonej na zlecenie Sądu biegły sądowy I. G. stwierdził, iż w przypadku wykonania naprawy ciągnika siodłowego i udokumentowania tej naprawy fakturami lub rachunkami faktyczny koszt naprawy powinien wynosić w przypadku wykonania naprawy przy użyciu oryginalnych części producenta w wysokości 27.103,27 złotych brutto w tym podatek VAT 5.068,09 złotych a w przypadku wykonania naprawy przy użyciu zamienników w wysokości 20.515,77 zł brutto, w tym podatek VAT 3.836,28 zł. Biegły określił wartość ciągnika siodłowego w stanie nieuszkodzonym na dzień wystąpienia szkody na 32.000 złotych brutto.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie. Jako podstawę prawną przyjął przepisy art. 805 i 822 k.c. oraz przepisy art. 34-36 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Za bezsporne uznał powstanie kolizji drogowej w dniu 10 października 2014 roku, podczas której uszkodzeniu uległ pojazd i naczepa należące do powoda, oraz to, że sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej na podstawie umowy zawartej z pozwaną. Pozwana uznała także swoją odpowiedzialność co do zasady mając na uwadze uszkodzenie ciągnika siodłowego, przyznając powodowi odszkodowanie w kwocie 7.758,51 złotych. Sporna pozostawała wysokość szkody w ww. zakresie poniesiona przez powoda.

W celu ustalenia tej okoliczności, a zatem ustalenia do jakiego rodzaju szkody doszło w należącym do powoda ciągniku siodłowym i o jakiej wartości Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że nie miał podstaw do podważenia prawidłowości ustaleń biegłego, tym niemniej dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jako miarodajną i uzasadnioną w okolicznościach sprawy przyjął kwotę 22.035,18 zł netto wskazaną jako przewidywany koszt naprawy uszkodzonego pojazdu. W tej kwestii Sąd Rejonowy miał na uwadze, że biegły nie stwierdził wystąpienia szkody całkowitej, której likwidacja polegałaby na zapłacie przez pozwaną odszkodowania będącego różnicą pomiędzy wartością ruchomości przed zaistnieniem szkody a jej wartością po powstaniu szkody. W ocenie Sądu Rejonowego powód miał prawo żądać zasądzenia środków, które umożliwią mu przeprowadzenie naprawy zgodnie z wytycznymi biegłego, celem likwidacji szkody częściowej. Konieczność ich poniesienia pozostawała według Sądu Rejonowego w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 10 października 2014 roku. Za zasadne ustał zasądzenie od pozwanej kwoty 22.035,18 zł netto pomniejszonej o już wypłaconą kwotę 7.758,51 zł, tj. kwoty 14.276,67 zł.

Odnosząc się do dochodzonych przez powoda kosztów poniesionych na wynajem pojazdu zastępczego Sąd Rejonowy stwierdził, że sama kwestia możliwości i zasadności domagania się przez osobę poszkodowaną zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego była już niejednokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który m.in. w uzasadnieniu uchwały z dnia 17 listopada 2011r. (III CZP 5/11), gdzie Sąd Najwyższy wskazał, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie lub zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Ponadto wskazał na zróżnicowanie sytuacji prawnej konsumentów i przedsiębiorców, ponieważ w postępowaniu likwidacyjnym przedsiębiorcy muszą tylko wykazać istnienie adekwatnego związku przyczynowego między utratą możliwości korzystania z uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu mechanicznego, który był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, a poniesionymi kosztami najmu pojazdu zastępczego. W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1999r. (II CKN 109/98) z kolei wskazano, iż nie możne budzić wątpliwości, że poniesienie przez poszkodowanego kosztów najmu (pojazdu zastępczego) stanowi stratę, o jakiej mowa w przepisie art. 361 § 2 k.c. Ponadto w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003r. (IV CKN 1916/00) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż wynajmowanie pojazdu zastępczego dla dalszego prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, gdy uszkodzony pojazd służył powodowi w takim właśnie celu, należy oceniać jako prawidłowe działanie poszkodowanego, minimalizujące szkodę, ponieważ dochody utracone w wyniku zawieszenia działalności gospodarczej mogłyby przewyższać koszty wynajęcia pojazdu zastępczego.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w tym w szczególności wyjaśnienia powoda K. N. oraz dowód z dokumentu w postaci faktury VAT nr (...) z dnia 21 listopada 2014r., Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, w okresie od 10 października 2014r. do 08 listopada 2014r. powód wynajmował pojazd zastępczy od P. T. za kwotę 500 zł netto dziennie i niewątpliwie miało to związek z uszkodzeniem w dniu 10 października 2014r. posiadanego pojazdu. Poprzez złożone wyjaśnienia, poparte zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w ocenie Sądu Rejonowego powód wykazał, że w żaden inny sposób poza wynajmem pojazdu zastępczego nie mógł co do zasady prowadzić w sposób ciągły działalności gospodarczej w okresie kiedy nie mógł korzystać z uszkodzonego pojazdu.

Ponadto za w pełni uzasadniony Sąd Rejonowy uznał okres, w jakim powód korzystał z pojazdu zastępczego. Sąd ten miał w tym względzie na uwadze, iż przy ustalaniu odszkodowania za wynajem samochodu zastępczego nie można abstrahować od faktycznych możliwości naprawy pojazdu i postępowania zakładu ubezpieczeń, bowiem w sytuacji gdy ubezpieczyciel pokrywa koszty naprawy to należy rygorystycznie przestrzegać ustalonego przez ten zakład zakresu naprawy. Ponadto wskazany przez biegłego sądowego technologiczny czas naprawy pozostawał okresem hipotetycznym, bowiem sam biegły sądowy wskazał, iż nie uwzględnia on okresu, jaki minął od dnia zgłoszenia szkody do dnia, kiedy towarzystwo ubezpieczeń zaakceptowało zakres i koszty wykonania naprawy. Tym samym w ocenie Sądu Rejonowego celowe i uzasadnione okolicznościami niniejszej sprawy było korzystanie z pojazdu zastępczego przez powoda przez okres 29 dni i przyznanie równowartości kosztów poniesionych z tego tytułu, tj. kwoty 14.500 zł netto.

Uzasadnione w ocenie Sądu Rejonowego, wbrew odmiennemu stanowisku pozwanej, pozostawało również domaganie się przez powoda zwrotu kosztów poniesionych w związku z wykonaniem opinii prywatnej w kwocie 500 zł netto oraz kosztów holowania pojazdu 3.500 zł netto i przeładunku towaru 650,41 zł netto. Koszty te powód zmuszony był ponieść na skutek zdarzenia z dnia 10 października 2014r., za skutki którego odpowiedzialność co do zasady ponosi pozwana spółka.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda łącznie kwotę 33.333,58 złotych. Mając ponadto na uwadze, że treść art. 817 § 1 i 2 k.c. oraz żądanie strony powodowej w zakresie odsetek od należności głównej, Sąd Rejonowy zasądził odsetki od dnia 12 grudnia 2014 roku uwzględniając, że powód także w dniu 24 listopada 2014r. skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty z 7 dniowym terminem płatności, które do pozwanej wpłynęło w dniu 25 listopada 2014r.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powoda łącznie kwotę 4.295,38 zł tytułem kosztów procesu, na którą składała się opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.507 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł oraz wydatki związane z wynagrodzeniem biegłego sądowego w kwocie 388,38 zł. Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gorzowie W.. kwotę 160 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych – opłaty uzupełniającej od pozwu.

Od tego wyroku pozwana wniosła apelację, zaskarżając wyrok w części, to jest co do kwoty 7.000 złotych z odsetkami ustawowymi od tej kwoty. Wyrokowi temu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki, ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów i błędne uznanie, że faktura za najem ciągnika oraz wyjaśnienia powoda stanowią wystarczający oraz wiarygodny dowód tego, że najem ciągnika siodłowego i wskazany przez powoda czas trwania tego najmu miały miejsce; nadto naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że powód udowodnił, że najem ciągnika siodłowego był zasadny przez okres 29 dni, kiedy okoliczności te dla swego udowodnienia wymagają wiedzy specjalnej. Zarzucił też naruszenie art. 299 k.p.c. poprzez dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda jako strony w sytuacji gdy okoliczności, na które dowód ten został przeprowadzony, mogły być z powodzeniem wykazane za pomocą innych źródeł dowodowych.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 26.333,58 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2014 roku i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie, a także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania przed sądem II instancji według norm przepisanych i uwzględnienia kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że koszty najmu pojazdu zastępczego to koszty za okres, przez który wynajmowanie pojazdu zastępczego było konieczne i niezbędne, przy czym wydatek konieczny to wydatek niezbędny do korzystanie z innego pojazdu w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Poszkodowany mógłby zatem żądać tylko zwrotu wydatków poniesionych za korzystanie z pojazdu. Podniosła także, że powódka nie wykazała, że najem pojazdu zastępczego był zasadny, skoro powód jest przedsiębiorcą trudniącym się między innymi wynajmem pojazdów ciężarowych oraz pojazdów do transportu towarów, toteż mało prawdopodobne jest, że wynajął wszystkie ciągniki siodłowe, które posiadał, albo aby sam z nich korzystał. W sprawie okresu najmu pozwana podniosła, że ustalenie uzasadnionego okresu najmu wymagało opinii biegłego, jednak wniosek o taką opinię nie został złożony, a więc powód nie wykazał związku pomiędzy procesem likwidacji szkody a okresem wynajmu pojazdu zastępczego. Tym samym powód oraz Sąd pierwszej instancji próbują narzucić pozwanej swego rodzaju domniemanie, że najem pojazdu zastępczego jest uzasadniony przez cały okres postępowania likwidacyjnego, co pozwana uważała za błędne.

Powód wniósł o oddalenie apelacji jako oczywiście bezzasadnej oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu stwierdził, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, wyciągając wnioski poprawne logicznie i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. poprawne wnioski. Zaznaczył, że żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dowodów. W sprawie podnoszonej w apelacji konieczności wykazania okresu najmu pojazdu zastępczego dowodem z opinii biegłego powód stwierdził, że stwierdzenie, czy najem był zasadny nie wymaga wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie, w świetle granic zaskarżenia na skutek apelacji pozwanego ubezpieczyciela, istotą sporu było ustalenie, czy powód wykazał zasadność wynikających z przedłożonej faktury kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą, za którą odpowiada pozwany ubezpieczyciel z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku komunikacyjnego, których zwrotu dochodził od pozwanego w niniejszym procesie.

Skarżący ubezpieczyciel zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że wystarczającym dla uznania, że najem przez powoda ciągnika siodłowego, jako pojazdu zastępczego, był uzasadniony przez cały okres wskazany w fakturze załączonej do pozwu, jest dowód z tej właśnie faktury oraz dowód z przesłuchania powoda. Jednocześnie stwierdził, że stanowiło to o dokonaniu oceny dowodów sprzecznie z zasadami logiki. Nie podzielając szczegółowego uzasadnienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. trzeba przyznać, że sam zarzut naruszenia tej regulacji jest zasadny. Ocena tych dowodów, poprzez ich powiązanie, mające poprzedzać ustalenie, czy są one wystarczającego dla przyjęcie faktów podanych przez powoda, została dokonana z uchybieniem zasadom logiki, co przede wszystkim polegało na tym, że Sąd pierwszej instancji zaniechał należytego wnioskowania z nich o faktach, w szczególności co do zasadności wzmiankowanego najmu.

Całkowicie uszło uwadze Sądu Rejonowego, że powód, przesłuchany podczas rozprawy w dniu 11 czerwca 2015 roku zeznał, że nie naprawił pojazdu, który uległ uszkodzeniu w wyniku wskazanego w pozwie wypadku, a więc był ten pojazd w tym czasie – 8 miesięcy po wypadku, w takim stanie jak bezpośrednio po tym zdarzeniu. Należy dodać nawiązując do zarzutu apelacji w sprawie naruszenia art. 299 k.p.c., że dowód ten został przeprowadzony na wniosek powoda, bez sprzeciwu pozwanego, a więc zarzut apelacji co do tego dowodu jest bezzasadny.

Mając na uwadze to zeznanie można stwierdzić, że faktura, którą przedstawił powód, wskazuje tylko na poniesienie wydatku na najem ciągnika siodłowego, który został uszkodzony w wyniku wypadku z dnia 10 października 2014 roku, natomiast sama w sobie nie może stanowić dowodu na okoliczność zasadności, a więc potrzeby, tego najmu. Skoro powód przez 8 miesięcy nie przedsięwziął żadnych czynności w celu naprawy uszkodzonego pojazdu, a więc pozostaje przez cały ten okres w tym samym położeniu co do niemożności jego używania, a jednocześnie wcale nie twierdzi, że zachodzi niezbędność zniwelowania braku możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, to zachodzi podstawa do wnioskowania o istnieniu tego stanu rzeczy również z okresie, który wynika z załączonej do pozwu faktury (art. 231 k.p.c.). Wszak położenie powoda było wówczas takie samo, jak w czasie przeprowadzania dowodu z jego przesłuchania.

Zważywszy na powyższe skarżący ma racje, że powód nie sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi wykazania (art. 6 k.c.), że wynikający z załączonej do pozwu faktury wydatek na najem pojazdu zastępczego był kosztem pozostającym w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 10 października 2014 roku. Nie przesądzając, że niezbędny byłby w tym celu dowód z opinii biegłego należy stwierdzić, że powód nie przedstawił na wskazaną wyżej okoliczność dowodów, z których wynikałaby konieczność najmu pojazdu zastępczego w określonym czasie. Nawet dowód z przesłuchania powoda został zawnioskowany na okoliczność „kosztów poniesionych przez powoda w związku z likwidacją szkody”, co wskazuje na położenie akcentu na wysokość poniesionych wydatków, a nie na ich niezbędność. Z kolei dowód z opinii biegłego został zawnioskowany jedynie „na okoliczność wyceny szkody zaistniałej w pojeździe powoda, a więc stopnia uszkodzenia pojazdu i wyliczenia faktycznych kosztów jego naprawy z uwzględnieniem nowych części”.

Nie tylko nie powołano dowodów w celu wykazania, że koszt najmu pojazdu zastępczego przez powoda, w okresie wynikającym z faktury załączonej do pozwu, był niezbędny w celu prowadzenia przez powoda działalności gospodarczej, ale i nie przytoczono faktów wskazujących na taką potrzebę. Poprzestano na twierdzeniu, że koszt ten był „nierozerwalnie związany z powstałym zdarzeniem i nie było możliwości, by poniesione koszty zostały w jakikolwiek sposób zmniejszone”. Przytoczono szereg orzeczeń Sądu Najwyższego wskazujących, że odpowiedzialność odszkodowawcza obejmuje koszt najmu pojazdu zastępczego w celu kontynuowania działalności gospodarczej w następstwie uszkodzenia pojazdu służącego temu celowi (czego rzecz jasna Sąd Okręgowy nie neguje), natomiast nie wskazano, że kontynuowanie działalności gospodarczej przez powoda (nie podano bliżej na czym ta działalność polegała), po wypadku z dnia 10 października 2014 roku, wymagało korzystania z pojazdu zastępczego, w tym w okresie wynikającym z faktury załączonej do pozwu.

Należy powtórzyć, że stan rzeczy polegający na niemożności korzystania z pojazdu uszkodzonego w wyniku wzmiankowanego wypadku, istniał co najmniej do dnia 11 czerwca 2014 roku (data przesłuchania powoda) i nic nie wskazuje na to, że pojazd ten był w tym czasie niezbędny do prowadzenia przez powoda działalności gospodarczej. Tym samym nie można uznać, jak zdaje się przyjmować powód, że nie zachodziła po jego stronie powinność wykazania nie tylko tego, że najem ten miał miejsce, ale i tego, że istniała potrzeba (uzasadnienie) poniesienia tego kosztu.

Zważywszy na powyższe, po rozpoznaniu sprawy w granicach apelacji (art. 378 § 1 k.p.c.), należało, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienić zaskarżony wyrok obniżając zasądzoną w punkcie I. zaskarżonego wyroku kwotę należności głównej o 7.000 złotych, a więc do kwoty 26.333,58 złotych, z oddaleniem powództwa w pozostałej części.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu obejmuje tylko koszty postępowania apelacyjnego, bowiem skarżący ubezpieczyciel nie wnioskował o jakąkolwiek modyfikację kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego. Pozwana wygrała postępowanie apelacyjne w całości, toteż zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. należało jej przyznać koszty. Obejmują one opłatę sądową od apelacji w kwocie 350 złotych oraz wynagrodzenie adwokackie zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

(...) A. L. M.